Ένα φρέσκο ατύχημα

Θα ζούσα με πολύ λιγότερο άγχος σε έναν κόσμο που θα επιτρέπονταν οι ανώνυμες καταγγελίες.

Πριν μερικές ώρες ένα δυστύχημα συνέβη κάτω απο το σπίτι μου. Ένα αυτοκίνητο συγκρούστηκε με μία μηχανή, το αυτοκίνητο επιτάχυνε και εξαφανίστηκε, η μηχανή κατέληξε στη τζαμαρία ενός καταστήματος και ο οδηγός της μηχανής πετάχτηκε μέχρι το μπαλκόνι μου. Μονίμως σε καταστάσεις σαν αυτή η αρχική μου ενστικτώδης προθυμία να βοηθήσω αντικαθίσταται απο το φόβο της ανάκρισης. Αν καλέσω τις πρώτες βοήθειες θα μου ζητήσουν στοιχεία, οι αστυνομικοί θα με ρωτούν, θα μου πουν έλα να μας πεις τί είδες. Αν συντροφεύσω τον τραυματία μέχρι την άφιξη του ασθενοφόρου ίσως μου ζητήσουν να πάω μαζί τους, ίσως το ασθενοφόρο αργήσει να έρθει και περάσω τη νύχτα μου δίπλα σε έναν ετοιμοθάνατο που πήγαινε γυρεύοντας, γκαζώνοντας χωρίς κράνος και χωρίς αίσθηση κινδύνου.

Αν γίνονταν ανώνυμα οι κλήσεις θα καλούσα πρώτος. Αντί αυτού σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις προσποιούμαι σαστισμένος πως δεν έχω πρόχειρο πάνω μου το τηλέφωνο χώνοντας το βιαστικά στην τσέπη μου ή κρύβοντας το πίσω απο την πλάτη μου, μέχρι να καλέσει κάποιος άλλος. Κι αφού βεβαιωθώ πως πλησίασαν τον τραυματία και του έκαναν την κλασική ερώτηση «φίλε είσαι καλά» κλείνω πίσω μου την κουρτίνα και επιστρέφω στην ησυχία του σπιτιού μου.

Μα αυτή τη φορά δε γινόταν. Ο τραυματίας ήταν στο μπαλκόνι μου. Ακίνητος, πεσμένος με το πρόσωπο στο μάρμαρο, θα έπρεπε να τον κουνήσω για να δω αν αναπνέει, αν αντιδρά, αν έχει τις αισθήσεις του. Άκουγα τα γειτονικά πατζούρια να σηκώνονται, τα κουμπάκια mute στα τηλεκοντρόλ να πατιούνται και ένιωθα ένα κλοιό απο όμοιους μου να με κυκλώνει, μόνο που αυτή τη φορά ήμουν εγώ αυτός που θα καλούσε.

Γνωρίζοντας πως ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται κυρίως απο αυτές τις πράξεις του που γίνονται γνωστές, έκλεισα βιαστικά το πατζούρι, αφήνοντας το χτυπημένο άνθρωπο στο μπαλκόνι μου, αποφασισμένος να προσποιηθώ πως απουσιάζω απο το σπίτι. Ηξερα το ρίσκο. Αν κάποιος γείτονας είδε τις κινήσεις μου, να βγαίνω, να βλέπω τον τραυματία, να ξαναμπαίνω και να κλείνομαι στο σπίτι θα ένιωθε αηδία και οίκτο για μένα και σύντομα τα αισθήματα αυτά θα διαδίδονταν πολλαπλασιασμένα σε όλη τη γειτονιά. Αν πάλι κανείς δεν είχε αντιληθφεί την απερίσκεπτη αντίδραση μου, το μόνο που θα έπρεπε να κάνω, θα ήταν να προσποιούμαι το επόμενο πρωι πως έκπληκτος πληροφορούμαι τα όσα συνέβησαν στο σπίτι μου ενώ απουσίαζα . Το κομμάτι των ενοχών θα έπρεπε να βρω αργότερα πως θα το διαχειριστώ.

Κλείστηκα στο σπίτι όπου υπήρχε μόνο σκοτάδι και σιωπή. Έμεινα καθιστός στην καρέκλα και μέσα απο τις γρίλιες, οι σκιές και οι θόρυβοι μου δίνανε μια καλή εικόνα του τί μπορούσε να συμβαίνει έξω. Κόσμος είδε τη μηχανή, μα δεν έβρισκε τον οδηγό. Νοικοκυρές ακροβολισμένες στα μπαλκόνια τον αναζήτησαν και πέρασαν λεπτά μέχρι να τον εντοπίσουν στο δικό μου. Δευτερόλεπτα μετά χτύπησαν τα κουδούνια της πολυκατοικίας και λίγο αργότερα χτυπούσαν την πόρτα μου και το κουδούνι μου με μανία. Παρέμεινα στην καρέκλα μου ακίνητος, ανασαίνοντας αθόρυβα.

Σειρήνες ασθενοφόρων και περιπολικών, βογγητά, συνομιλίες ασυρμάτων και κάπου μια ώρα αργότερα ένα μηχάνημα σα γερανός έκανε ένα θόρυβο που όλο και πλησίαζε. Συζητήσεις ακριβώς έξω απο το παντζούρι μου, συγχρονισμένες κινήσεις, ο αντίστροφος θόρυβος του γερανού και σιγά σιγά σιωπή.

Αποκοιμήθηκα στην καρέκλα και το πρωί κατέβηκα λίγο αργότερα απο τη συνηθισμένη ώρα μου, επιδεικτικά ακριβώς τη στιγμή που συγκεντρώνονταν γείτονες στη στάση του λεωφορείου. Πλησιάζοντας τους, προσπαθούσα να ερμηνεύσω τα βλέμματα τους, αν γνωρίζουν τί έκανα ή όχι. Μου διηγήθηκαν όσα συνέβησαν μερικές ώρες πριν, πράγματα που εγώ τα γνώριζα όμως τα άκουσα όλα με προσοχή και θεατρινίστικη έκπληξη. Τους άφησα για να επιστρέψω στο σπίτι και να δω τί είχε γίνει στο μπαλκόνι μου.

Και απέμεινε το κομμάτι της ενοχής. Το οποίο απουσιάζει. Φυσικά συνειδητοποιώ πως αν ειδοποιούσα την ώρα που είδα το ατύχημα, ίσως να έφτανε ο τραυματίας μερικά λεπτά νωρίτερα στο νοσοκομείο, αν ποτέ έφτασε εκεί ζωντανός. Ακόμα μπερδεύομαι και νομίζω πως ακούω τα ανεπαίσθητα βογγητά του οδηγού της μηχανής που ήταν δυο μέτρα δίπλα μου και μας χώριζε ένας τοίχος. Έχω μάθει να δέχομαι τα γεγονότα και όχι τα «τί θα γινόταν αν» ακόμα κι αν αυτά τα «αν» τα γνώριζα και την ίδια τη στιγμή των γεγονότων. Το αν έζησε ή όχι, αν βρήκαν τον οδηγό του αυτοκινήτου που έτρεξε να φύγει, δε με απασχόλησαν καθόλου. Κάποιοι άλλοι θα ανησυχούν και θα ψάχνουν το μερίδιο της ευθύνης τους για αυτά.

Είμαι άνθρωπος με ελατώμματα, ένα απο αυτά είναι ο φόβος της καταγγελίας ατυχημάτων, αστείος στα μάτια άλλων ίσως, όμως υπαρκτός. Γιαυτό τον εξομολογούμαι, μήπως μπορέσω να τον ξεπεράσω. Ή να τον αποδεκτώ.