Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

10 λόγοι γιατί μισώ τον λεξλούθορ

1. Γιατί φτιάχνει βάφλες με τα πόδια βουτηγμένα σε αλατόνερο γυμνός απο τη μέση και πάνω και με το παράθυρο του σαλονιού ανοιχτό.

2. Γιατί ενώ στις 24/10/2006 μου υποσχέθηκε με γραπτό μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου “Fight Back αγόρι μου θα σε πάω στη Λόντρα, ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου” και ενώ συντήρησε την ελπίδα μου με διαδοχικές διαβεβαιώσεις, με sms στις 14/11/2006 και με καρτ ποστάλ Μπινγκ Μπεν στις 22/11/2006, τελικά στις 25/11/2006 μου έριξε ένα μεγαλοπρεπές ΑΚΥΡΟΝ και μου είπε κιόλας «δε σε χάλασε».

3. Γιατί είναι κάθαρμα

Μη με κοιτάς έτσι εμένα κάθαρμα!


4. Γιατί όταν βράζει κάκτους πίνει όλο το ζουμί και δε μου αφήνει τα αγκάθια που τόσες πολλές φορές του έχω πει πόσο μ’αρέσουν.

5. Γιατί πλεον όποτε παω να πουλήσω (την όμορφη μου) μούρη με ρητά Όσκαρ Ουάιλντ τρώω φλάς ότι πετάγεται μπροστά μου ο Μίστερ Τ και μου λέει οτι τα αποφθέγματα σοφών τα επαναλαμβάνουν οι ηλίθιοι. Ξούρισε ρε μάγκα καμιά φαβορίτα και μετά έλα να μιλήσεις. Εσύ το πολύ πολύ να ξέρεις το θείο Όσκαρ και κανα Μπορν του Μπι Ουάιλντ

6. Ξεκινάει βαλίτσα απο την πλατανόβρυση και τη φτάνει στο νησί του πάσχα με ενδιάμεση στάση στο βλαδυβοστόκ.

7. Γιατι όπως κι εγώ όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει βυρσοδέψης, με τη διαφορά οτι εγώ τα κατάφερα. ΤΟΝ ΜΙΣΩ ΓΙΑΥΤΟ!!

8. Γιατί είναι νάνος και δεν τους μπορώ με τίποτα τους νάνους.
Ενδεικτικά κάποιοι λόγοι γιατί μισώ τους νάνους
α) δε φτάνουν
β) έχουν μικρό διασκελισμό
γ) παίρνουν ένα σωρό επιδόματα άρα δε χρειάζεται να κόβουν ακατέργαστο δέρμα όπως εγω to make a living
δ) είναι συμπαθείς σε όλους
ε) ψωνίζουν απο τα παιδικά
στ) μπορούν να λένε τα κάλαντα και να βγάζουνε καλα λεφτάκια ακόμα κι αν έχουν φτάσει 40 χρονων.

9. Γιατί βάζει στο φαγητό πολύ κάρι με αποτέλεσμα να βρωμάνε οι μασχάλες του ( και τα πόδια του, αλλά σίγουρα όχι τόσο πολύ όσο οι μασχάλες)

10. Γιατί με όποια μπλόγκερ μιλάω σε ηλεκτρονικές συζητήσεις aka chat καταλήγουμε να μου εκθειάζει τον λεξλούθορ, πράγμα που σημαίνει οτι έρχομαι μονίμως δευτερος στο e – γκομενοκυνήγι.

Δεν είμαι ο μόνος που τον μισεί.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

Ακραίοι

Μας αγαπάει ο κόσμος γιατί είμαστε ακραίοι. Γιατί βάψαμε τα δόντια μας μαύρα και γελάσαμε σαρκαστικά στα μούτρα των ηλικιωμένων.

Μια ολόγυμνη γυναίκα στα δόντια μιας τίγρης.

Μια γραβάτα λυμένη στα πόδια μιας νύφης εγκυμονούσας.

Κάποτε λυπόμασταν αυτούς που είχαν μαύρους κύκλους γύρω απ τα μάτια τους. Τώρα βάζουμε μαύρο μακιγιάζ, μαύρο περίγραμμα στον βυθό των ματιών μας κι έτσι ο καθρέφτης του εσωτερικού μας κόσμου παίρνει μια σκοτεινή χροιά, μια απαισιόδοξη όψη, που κρύβει το φιλόδοξο σπίρτο του βλέμματος μας.

Αναμφισβήτητα κι εμείς στο μέλλον θα ζητήσουμε να μας ρίξουν τα δόντια, θα φορέσουμε μασέλα και θα καθίσουμε στον εξώστη ενός θεάτρου για να θαυμάσουμε την εξαίσια χορεύτρια με τα ολόχρυσα μαλλιά που χορεύει πάνω σε φωτιές, που καταπίνει φωτιές, που ρίχνεται μες στις φωτιές για να ακούσει ένα μπράβο.

Το ασπράδι ενός αυγού πάνω σε ξύλινο τραπέζι.

Ένα ατίθασο άλογο που πνίγεται στη μέση του πελάγου.

Κυριακή, Νοεμβρίου 19, 2006

Και η αναζήτηση της πρωτοτυπίας, κουράζει.

Βρεθηκα σε μια παρέα τις προάλλες η οποία συζητώντας όλα τα κλισέ πίστεψε πως ανακάλυψε την Αμερική. Μέσα στην πρωτοτυπία η κουβέντα, ξεκίνησε με το να λένε όλοι τις εμπειρίες τους απο ξένες πόλεις στις οποίες με το που βγάζει το πόδι του ο πεζός στην άσφαλτο σταματάνε όλοι να περάσει και είναι καταπληκτικό δείγμα πολιτισμού αυτό, ενώ στην ελλάδα είναι όλοι γάιδαροι και επιταχύνουν και σου ρίχνουν και μούντζα. Εγώ τους είπα οτι κάποτε που ήμουν στο Λος Αντζελες, άργησα λίγο να ξεκινήσω στο φανάρι και ο απο πίσω με τρέλανε στην κόρνα και μου είπε και περνώντας δίπλα “fuck you asshole”. Και σιγά μην έχω παει στο L.A. απλά είχα δει το Collateral το προηγούμενο βράδι που υπήρχε αυτή ακριβώς η σκηνή. Επίσης τους είπα οτι παλιότερα γινόταν και στην Eλλάδα αυτό αλλά αλλάξαν οι καιροί, χαρακτηριστικό το χρονογράφημα «απόψε κάνεις μπαμ, σε βλέπουν και φρενάρουνε και σταματούν τα τράμ»
Ναι αλλά στο εξωτερικό σηκώνονται στα λεωφορεία και κάνουν χώρο στις τράπεζες να περάσουν οι έγγυες γυναίκες και δεν πετάνε τα σκουπιδια στους δρόμους και δεν καπνίζουν ξεφυσώντας τον καπνό στα μούτρα σου. Πόσο ήθελα να μπορούσα να τους δώσω ένα λινκ της μισιρλούς για τα κλισέ, περιορίστηκα μόνο να τους πω να μη μετατρέπονται σε κοινωνικά μυρικαστικά αναμασώντας απόψεις άλλων.

Ξεκίνησα νέα κουβέντα και παίρνοντας το ανάλογο ύφος τους είπα οτι είμαι πολύ στεναχωρημένος επειδή πρόσφατα έχασα ένα φίλο μου αθλητή που πέθανε απο νευρική ανορεξία και οτι άν βλέπανε και λιγο CNN αυτοί οι πολίτες του κόσμου θα βλέπανε τα αφιερώματα στο φίλο μου αφού ήταν ο πρώτος άνδρας που πέθανε απο αυτή την ασθένεια. Όταν βλέπαμε μπάλα όλοι μαζί και παραγγέλναμε σουβλάκια χωρίς κρεμμύδι αυτός έτρωγε το κρεμμύδι, όχι επειδή ήτανε καρμοίρης αλλά επειδή πίστευε οτι έχει τεράστια κοιλιά και οτι πρέπει να αδυνατίσει παρότι ήτανε 35 κιλά. Έμεις βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, τους είπα, δεν του φερθήκαμε και πολύ καλά σα φίλοι αφού το αδύνατο σουλούπι του μας εξυπηρετούσε στην ομάδα μουντιαλίτο καθώς έτσι αδύνατος γλυστρούσε στις αντίπαλες άμυνες και έκανε ζημιές. Στην κηδεία του γίνανε τραγελαφικά σκηνικά όπως ότι δε χρειάστηκε να τονε πάνε τέσσερις, ένας ήταν υπέραρκετος. Επίσης άλλοι δύο φίλοι είχανε σταθεί πάνω απο τον τάφο και φωνάζανε «Γιατί δεν έτρωγες τα σουβλάκια ρε μαλάκααα».
Όλη η παρέα με παρηγόρησε και μάλιστα μου προτείνανε και ένα δυο καλά παιχτάκια για αντικαταστάτες του στο μουντιαλίτο.

Σουβλάκι: 800 θερμίδες, κρεμμύδι ωμό: 10 θερμίδες

Με τα πολλά συζητήσαμε και για αθλητικά, για την επιθετική σημαδούρα κωνσταντίνου καθώς και για το θάνατο του Φέρεντς Πούσκας. Τους είπα οτι ήταν θλιβερή η στάση που κράτησαν οι οπαδοί του Παναθηναικού σ’αυτόν το μεγάλο άνθρωπο που τους οδήγησε στον τελικό, αφού είχανε βγάλει πανο «Φερεντς ποτέ δε σε ξεχνάμε», σαφές πικρόχολο υπονοούμενο στην αρρώστια του Πούσκας, το Αλτσχάιμερ. Θέλησα να δώσω λίγη ποιότητα στην κουβέντα απαγγέλοντας το ποιήμα μου «Μας αγαπάει ο κόσμος γιατι είμαστε ακραίοι», το οποίο θα σας το πω κι εσάς με την πρώτη ευκαιρία. Όταν τελείωσα συνειδητοποίησα οτι κοιτάγαν τα ρολόγια τους, χασμουριόντουσαν, λέγανε δικαιολογίες για να φύγουν και στην τελική είχα γίνει εγώ ο κουραστικός.
And now the punch-line:

Και που να τους έλεγα οτι η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε Νοέμβρη και η χούντα έπεσε Ιούλιο.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

Ελεεινός τύπος

Γυρνώντας χτες απο τη δουλειά, πήρα την εθνική οδό την οποία σπανίως χρησιμοποιώ και έμπλεξα σε μία απίστευτη θάλασσα απο σταματημένα αυτοκίνητα. Και μάλιστα ήτανε λάδι η θάλασσα, δεν κουνιόταν τίποτα. Πέντε λωρίδες πηγμένες στην κίνηση και στο αντίθετο ρεύμα κάτι αντίστοιχο. Όπου κι αν κοίταζες κόκκινα φωτάκια απο φρένα, βαριεστημένες φάτσες οδηγών, όπου κι αν κατευθυνόσουν έπρεπε να υποστείς αυτό το πράγμα.

Αυτό λένε traffic οι Αμερικάνοι. τραφικ x 5 = κίνηση


Τρελαίνομαι με την κίνηση. Ενω είμαι ήρεμος και αξιοπρεπής άνθρωπος όταν μπλέκω στην κίνηση χάνω την υπομονή μου. Ήθελα να αφήσω το αμάξι και να τρέχω. Μετά όταν κατάλαβα οτι θα έμενα για πολλή ώρα εκεί, συνειδητοποίησα οτι πεινάω κιόλας. Το είχα παίξει παλικάρι στη δουλειά και δεν έφαγα τίποτα παρα μόνο την έβγαλα με καφέδες. Άνοιξα το ντουλαπάκι του συνοδηγού και το μόνο που υπήρχε ήταν ένα βάζο με γλυκό του κουταλιού κυδώνι. Το τσάκισα όλο κι ας μην είχα κουτάλι. Το έφαγα με τα χέρια κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνω χάλια, να στάζουν σιρόπια στα ρούχα μου, να κολλάω με το τιμόνι και να γεμίσω τελικά όλο το ταμπλό του αυτοκινήτου. Συν τοις άλλοις δίψασα κιόλας. Τέτοια ώρα τί μπορεις να κάνεις. Πόναγε το στομάχι μου και δίψαγα σα να είχα να πιω νερό βδομάδες. Αναγκάστηκα και κατέβηκα και έβγαλα ένα μπουκάλι νερό που είχα για τους υαλοκαθαριστήρες δε ξέρω απο πότε και το ήπια παρότι βρώμαγε ελεεινά. Βρήκα και ένα πανί να σκουπίσω τα μούτρα μου, μετά όμως κατάλαβα οτι είχα κοιτάξει τα λάδια με αυτό και μουτζουρώθηκα με γράσσα.
Ο απο πίσω μου κόρναρε γιατι είχαμε κερδίσει στη μάχη με τη διπλανή λωρίδα δύο μέτρα και ήδη ένας μπάσταρδος με Άουντι είχε αρχίσει να χώνεται δειλά δειλά μπροστά μου. Με την πόρτα ανοιχτή ακόμα γκάζωσα και τον έκλεισα κι αυτός μου είπε οτι είμαι καραγκιόζης, εγώ του είπα να γυρίσει στο χωριό του, μου απάντησε άιντε ρε μπινέ και μετά την είδαμε κι οι δύο υπεράνω και αδιαφορήσαμε. Ήτανε βέβαια λίγο αμήχανο το σκηνικό γιατί παραμείναμε δίπλα δίπλα για άλλη μισή ώρα.
Αναπόφευκτα μου ήρθε κατούρημα και προσπάθησα να βολευτώ με το άδειο μπουκάλι του νερού. Και τα κατάφερα σχετικά αλλα κάτσε να βάλω ένα ποστ ιτ να πλύνω το κάθισμα του συνοδηγού. Η μυρωδιά απο το κάθισμα σε συνδυασμό με την αηδία απο το πολύ κυδώνι που έφαγα μου φέρανε μια αναγούλα, αλλά κάπου εδώ το σταματάω γιατί καταλάβατε πόσο ελεεινός μπορώ να γίνω ώρες ώρες.

Μέσα στην ελεεινότητα μου, θυμήθηκα ένα ποιήμα του Καρυωτάκη που λέγεται Αισιοδοξία (μάλιστα, αισιοδοξία) και ξεκινάει ώς εξής:

«Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
Στο μάυρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου..»


Το υπόλοιπο να το βρείτε μόνοι σας να το διαβάσετε άμα θέλετε, να ξεστραβωθείτε κιόλας, μη θέλετε μασημένη τροφή.

Ας υποθέσω λοιπόν οτι δεν είναι τόσο χάλια η πόλη μου, δεν είναι μίζεροι οι συμπολίτες μου, οτι δε με χαλάνε όσα γίνονται καθημερινά και τα παρακολουθούμε απαθείς κι οτι είμαι ευχαριστημένος απο τη ζωή μου εδώ, στη χώρα που κάνουν κριτική σε δελτίο ειδήσεων ο Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης με τον Άγγελο Πυριόχο.

- - - - - - - - - -

Οκ, όσοι φτάσατε ως εδώ κι αφού περάσατε το τεστ ελεεινότητας, τα αποτυχημένα αστειάκια και τα μίζερα δήθεν ποιητικά αποφθεύγματα κερδίσατε ένα ρητό του Όσκαρ Ουάιλντ, ένα ακόμα μικρό διαμάντι, για το οποίο άλλωστε ήρθατε in the first place. «Στη ζωή δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα πράγματα, όλα έχουν την ίδια αξία, την ίδια βαρύτητα».

Κλείνοντας, να σας πω οτι επειδή διαβάσατε και δυο στίχους καρυωτάκη δε σημαίνει οτι πρέπει να πάτε να αυτοκτονήσετε τώρα, αν και προσωπικά σας προτρέπω να το δοκιμάσετε έστω για την εμπειρία.
Αφελής blogger μετά την ανάγνωση του παραπάνω.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 10, 2006

Σαμανθα

Απαραίτητη η γονική συναίνεση

Η καυτή Σαμάνθα ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, ολόγυμνη, απολάμβανε την αγαπημένη της συνήθεια. Έφτιαχνε μικρές μπαλίτσες από αλουμινόχαρτο και τις μασαγε. Τρελαινόταν να τρίζει τα δόντια της μπουκωμένη με αλουμινόχαρτο και δε χορταινε να ακούει τον ήχο. Αυτή η ανατριχίλα που της ξυπνούσε όλες τις αισθήσεις, της πρόσφερε μια ατελείωτη και ασύγκριτη ηδονή. Ένα μικρό ασυνήθιστο βίτσιο που μπορείς να της το συγχωρίσεις.
Δυο μικρά ελαττώματα μόνο είχε αυτή η κατά τ' άλλα άψογη γκομενάρα. Το πρώτο μόλις σας το περιέγραψα. Το δεύτερο ήταν η νεκροφιλία. Δίπλα της στο κρεβάτι βρισκόταν ο κατακρεουργημένος της ξάδερφος, χτυπημένος από υπερβολική δόση μεταθανάτιου σεξ. Τώρα που το σκέφτομαι βάλε κι άλλο ελάττωμα, την αιμομιξία, κάτσε μη βάλεις και συνεργεία σε δολοφονίες συγγενών.
Σκεφτόταν η Σαμάνθα τι θα έκανε με τα πτώματα και μονολογούσε
« Και καλά, νταξ, με τη γριά τα βγάζω πέρα ναούμ, ληστές δολοφονία κιέτς. Με το ξαδερφάκι τι να κανς?»
Μαγκάκι στο βάθος η Σαμάνθα. Αναγκαζόταν για να ικανοποιήσει το πάθος της για αίμα, να φοράει το προσωπείο της αφελούς ξανθιάς γκόμενας.
«Τι να κανς, νταξ ναούμ όλα έχουν το τίμημα τους κιέτς» έλεγε συχνά στον εαυτό της.
Πώς είναι η Σαρλίζ Θέρον στην ταινία Monster? Που είναι πόρνη που έχει σκοτώσει μια ντουζίνα άντρες για να ζήσει τη γκόμενα της? Και που είναι στην πραγματικότητα ένας κόματος και έχει μεταμορφωθεί σε άσχημη μουράχαβη νταλικέρισα?
Ε, εντελώς άσχετο.

Λοιπόν, το σαμανθάκι αποφάσισε να μην το σκέφτεται πολύ και φόρτωσε τα κομμάτια του ξάδερφου σε σακούλες σκουπιδιών. Τέλος πάντων, δεν αποκαλύπτω και πολλές λεπτομέρειες για να μη σας μπαίνουν και ιδέες. Γιατί το φόνο πες θόλωσες και τον κάνεις, μετά πως γλυτώνεις? Σιγά μη σας πω. Να σαπίσετε στη φυλακή ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ!!
Μέσα στη δυνατή βροχή οδήγησε μέχρι το βουνό με συντροφιά το σκυλάκο της και πέταξε τις σακούλες στο γκρεμό. Ο ξάδερφος κατρακύλησε στις πέτρες. Μέσα στις καθημερινές έγνοιες του, στις ρουτίνες, στις διεστραμένες σκέψεις του έχασε τη θέληση να ΖΗΣΕΙ κι έτσι το σύμπαν δε μπόρεσε να συνωμοτήσει και να τον βοηθήσει.
«Rust in peace ναουμ» ψέλισε η ζουμερή ξαδέρφη και γύρισε την πλάτη της στο έγκλημα.

Κομμάτια ο ξάδερφος

Η θολή ύπαρξη formerly known as σκυλος περίμενε ενστικτωδως ανήσυχη μέσα στο αμάξι, κάτι μύριζε οτι θα πάει στραβά και όντως το αμάξι δεν έπαιρνε μπροστά με τίποτα. Είχαν ανάψει όλα τα λαμπάκια στο ταμπλό κι η Σαμάνθα που δεν είχε ιδέα τι να κάνει, άρχισε να απελπίζεται. Κι εκεί που φάνηκε οτι όλα τέλειωσαν και πάνω που είχαν αρχίσει να χάνουν την υπομονή ακούστηκε ο ήχος ενος αυτοκινήτου να πλησιάζει με μεγάλη ταχύτητα.
Με τις πόρτες βγήκε απο την κατηφορική δεξιά στροφή με τα χίλια ένα κωλοφτιαγμένο χαμηλωμένο Peugeot 206 για να φρενάρει εντυπωσιακά ακριβώς μπροστά στη Σαμάνθα. Τη γέμισε λασπόνερα απο πάνω μέχρι κάτω, αλλα έλα που τονε χρειαζόταν. Το παράθυρο κατέβηκε.
«Υπέροχο αυτοκίνητο, μπορείτε να μας πάτε μέχρι τα σπιτάκια πιο κάτω?» ρώτησε η Σαμ ενώ ήθελε να πει «ωραία κούρσα δικέ μου, θα ξηγηθείς καβάτζα μέχρι το κωλοχώρι?»
«Μπες, αλλά πες στο θολόσκυλο να μην μου θολώσει τα τζάμια, χαχα, wooooooord!!!»
«Χα, αστείο. Έχεις πολύ χιούμορ πώς λέγεσαι?» η ξανθιά καλλονή διέκρινε ένα υποψήφιο θύμα.
«Κούρσα θέλεις ή κουβέντα» απάντησε ο μυστηριώδης οδηγός που ξαφνικά λούμωσε και συνέχισε να απαντάει κοφτά και λακωνικά σε όλες τις ερωτήσεις μέχρι που φτάσανε. Μα να του λέει για τον καιρό που είναι χάλια, μ’ αρέσει ο χειμώνας έλεγε αυτός. Μα θόλωσε ο σκύλος μου να λέει, κανείς δεν είναι τέλειος να απαντά αυτός. Μα αποκλείστηκε η Αεκ απο το κύπελλο, συμβαίνει κι αυτό να λεει. Ούτε το κολλημένο μπλουζάκι πάνω στα μεγάλα στήθη της Σαμάνθας του κίνησε το ενδιαφέρον. Ούτε που συνεχώς χαιδευόταν και καλά προσπαθώντας να στεγνώσει. Βράχος ηθικής.
Αυτό την έκαιγε την ξανθιά αιθέρια ύπαρξη. Δε δεχόταν την απόρριψη, κάτι την έτρωγε μέσα της. Έπαιξε το τελευταίο και πιο δυνατό χαρτί της, λίγο πριν βγει απο το αμάξι.
«Άμα δεν είσαι βιαστικός, μπορείς να ανέβεις να ακούσουμε λίγο epic metal στο δωμάτιο μου»
Το μάτι του έλαμψε.
«Να σου πω την αλήθεια επειδή σε συμπάθησα, έχω ένα πτώμα στο πορτ-μπαγκάζ και θα το βίαζα τώρα, αλλά για metal τα παρατάω όλα»

Η σαμ είχε βρει την αδελφη ψυχή της. Μια αδελφή του ελέους. Με συνοπτικές διαδικασίες παντρευτήκανε και ευτυχίσανε αλλά όλες αυτές οι αηδίες δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

Τρίτη, Νοεμβρίου 07, 2006

Το καυτό ζήτημα των υιοθεσιών

Όλοι στα χνάρια της μαντόνας και της αντζελίνας τζολί που βρίσκουν μικρά απροστάτευτα μαύρα μωρά και τα απαλλάσουν από μια μικρής διάρκειας ζωή γεμάτη αρρώστιες, πείνα και δυστυχία.

Το μαύρο μωρό της τσικόνε θα ευτυχίσει να μυηθεί από νωρίς στα ναρκωτικά. Θα ζει στο γυάλινο αποστειρωμένο του δωματιάκι και θα μαζεύονται μαζί με άλλα παιδιά διασημοτήτων και θα παίρνουν την υπερσύγχρονη πρέζα τους, ενώ 4 υπηρέτες θα καθαρίζουν αδιάκοπα με κάποιο μελλοντικό betadine ώστε να μην επιζήσει κανένα μικρόβιο.
Θα σπουδάσει στα καλύτερα κολλέγια και θα είναι καταπληκτικός αθλητής. Ενδεικτικά σας παραθέτω κάποια ρεκόρ που θα σημειώσει:
- Ρεκόρ Hampshire 200μ: 18.11”
- Jackass of the year 2025 – για την κατάποση 187 χαπιών σε 20”
- Πρώτος Βρετανός πολίτης (λέμε τώρα) που διέσχισε τον ατλαντικό ωκεανό κολυμπώντας σε 12μ 22ω 22λ.

Καλλιτεχνική φλέβα, θα σκηνοθετήσει και θα πρωταγωνιστήσει στη ροκ όπερα «Jesus Christ Superstar 2 – The Vengeance” ως μαύρος Χριστός, σαφής αναφορά στο βίντεο κλιπ της μάνας του Like a prayer. Ή like a virgin? Δε θυμάμαι, κάποιο από τα δυο. Οι κριτικές θα τονε αποθεώσουν. Θα σαρώσει τα όσκαρς και θα τα στείλει με email σε μορφή pdf.
Θα σπάσει όλα τα ταμπού όταν θα κάνει πρόταση γάμου σε λαρομεταναστη απο το Καζακσταν, gay γάμος που θα γινόταν με λαμπρότητα στο Φανάρι. Είχε ονειρευτεί να υιοθετήσουν και μικρή Νεοζηλανδή, που θα είχε Αμερικανο-Βρετανο-Μαλαουιανο-Καζακστανικό-Νεοζηλανδική υπηκοότητα. Ο καζακστανος αρνήθηκε ευγενικά.
Ο γιός της τσικόνε, χολωμένος από την απόρριψη, αλλά και ανήσυχος για το μέλλον των παιδιών του κόσμου αυτού ως άλλος Τσιαμτσίκας, θα αναλάβει με τα όπλα την εξουσία στη Βρετανία και θα οδηγήσει τη στρατιά του να καταλάβει την Αμερική κολυμπώντας, με σύνθημα της εκστρατίας «You ‘ll never swim alone».
Μέχρι όμως να φτάσουν και οι τελευταίοι βρετανοί κολυμβητές, οι Αμερικάνοι και οι Αμερικανοί θα έχουν φύγει με διαστημόπλοια για τον πλανήτη Πλούτωνα καίγοντας τα πάντα πίσω τους. Όχι ότι θα είναι και πολλά τα Πάντα, 2-3 θα έχουν ζήσει μέχρι τότε. Νομίζω θα καούν και κάποια Κοάλα.

Και πού να σας πω τι θα κάνει ο γιός της αντζελίνας.


Ένα όμορφο πάντα πριν καεί απο τους κακούς Αμερικάνους.