Πέμπτη, Δεκεμβρίου 31, 2009

Να μην τους δίνεις τίποτα

Ξεκινήσαμε πολύ πριν ξημερώσει και για τα πρώτα σαράντα λεπτά της διαδρομής δε μίλαγε κανείς μας. Αυτός είχε κάτι μάτια γουρλωμένα ορθάνοιχτα, παρόλαυτα έμοιαζε να νυστάζει απίστευτα κι αυτό το αποδείκνυε η υπερπροσπάθεια που κατέβαλε κάθε φορά που ανοιγόκλεινε τα μάτια και τα επανέφερε ταραγμένος στην ορθάνοιχτη θέση. Καθώς οδηγούσε οι κόρες των ματιών του έκαναν απειροελάχιστη κίνηση όποτε ήθελε να αλλάξει κατεύθυνση στο βλέμμα του και κρατούσε το κεφάλι του ακίνητο σαν να είχε ατσάλινο σβέρκο. Εγώ πάλι δεν ήταν ότι νύσταζα, απλά δεν έβρισκα κάτι να πω, πράγμα που το συνηθίζω όταν βρίσκομαι με αγνώστους.

Τέσσερις το πρωί φορτώναμε ήδη τα χορτοκοπτικά στο φορτηγάκι του / βανάκι, πως το λένε τέλος πάντων. Πάντα μισούσα αυτού του είδους τα βανάκια. Με κλειστό θάλαμο, που η πόρτα κλείνοντας κάνει τον εκνευριστικό συρόμενο ήχο που ακολουθείται από ένα απότομο γδούπο. Που στο πίσω τζάμι έχουν κολλημένη ταπετσαρία με κάποιο κήπο με μονόκερους ή μια θάλασσα με γοργόνες. Ή κάποιο δράκο που βγάζει φωτιές από το στόμα του αφηνιασμένος από την ερωτική άρνηση μιας γκόμενας βαμπίρ. Πάντα με κούραζαν αυτά τα βανάκια όταν οδηγούσα και κοίταγα πως θα τα ξεφορτωθώ γρήγορα από μπροστά μου, καθώς δε σου αφήνουν καθόλου ορατότητα στο δρόμο έτσι που έχουν κλείσει όλο το οπτικό σου πεδίο με τη γοργόνα.

Για να φύγουμε τέσσερις το πρωί εγώ ξύπνησα από τις δύο. Τον τελευταίο χρόνο που έχω τακτικά πρωινά ξυπνήματα για μακρινά ταξίδια, φροντίζω να παίρνω το χρόνο μου πριν την αναχώρηση για να απολαύσω το πρωινό με την ησυχία μου . Δηλαδή φορώντας τη ρόμπα, καθισμένος σταυροπόδι στην πολυθρόνα, τρώγοντας ομελέτα, σύκα και πίνοντας καφέ λάττε και φρέσκο χυμό πορτοκάλι διαβάζοντας τα πρωινά νέα και βλέποντας τηλεμάρκετινγκ στην τηλεόραση. Τρεις και δέκα τα σύκα κάνοντας χημική ένωση με το ζεστό ρόφημα και τα λουκάνικα με στείλανε τρέχοντας στην τουαλέτα οπότε τρεις και είκοσι ήμουν απελευθερωμένος και μπορούσα ήρεμος πλέον να ξεκινήσω. Τέσσερις παρα δέκα ήμουν έξω απο το σπίτι του, απολαμβάνοντας τον κρύο και φρέσκο αέρα που με χτυπούσε στο πρόσωπο.

Κατέβηκε με το γιο του, ένα τρίχρονο παχουλό αγόρι με ξανθά μαλλιά που μου χαμογέλασε πλατιά μόλις με είδε. Το χαμογελάκι κόπηκε μόλις ο πατέρας τον ανέβασε βίαια μέσα στο βανάκι και τον άφησε να βολευτεί ανάμεσα στα χορτοκοπτικά. Εμείς πήραμε τις θέσεις μας μπροστά. Μετά σιωπή για σαράντα λεπτά. Ύστερα πρότεινε μήπως πίναμε κανένα καφέ και εγώ απάντησα γιατί όχι. Ο μικρός πίσω κοιμόταν με το κεφαλάκι του ακουμπισμένο στη λαμαρίνα και τα χεράκια σταυρωμένα με μεγαλίστικο τρόπο.

Πίναμε τον καφέ μας σε σταθμό της εθνικής οδού, από αυτούς που σταματάνε τα Κτελ και οι επιβάτες τρώνε σουβλάκια σαν να μην είναι το ταξίδι τους διάρκειας δύο ωρών, αλλά σαν να ταλαιπωρήθηκαν μέρες καταδικασμένοι σε ακινησία πάνω σε μια άβολη θέση και όταν ξαναπάτησαν εξαντλημένοι το πόδι τους στη γη βρέθηκαν μπροστά σε ένα αλλόκοτο θέαμα, σε μια ομίχλη πυκνού καπνού την οποία διέσχισαν με αβέβαια βήματα για να αντικρίσουν την υπέρτατη πρόκληση, να δοκιμάσουν το εκλεκτό έδεσμα που ακούει στο όνομα «κρέας και ψωμί». Ο Στάθης, έτσι τον λένε, ο σύντροφος μου στην αποστολή αποψίλωσης χωραφιού στη Θήβα, είχε αρχίσει να νιώθει την επίδραση του καφέ, ο εγκέφαλος του δραστηριοποιήθηκε και ξεκίνησε να μου μιλάει για μηχανήματα και εκσκαφείς. Χαλαρός, με την πλάτη γυρισμένη στη τζαμαρία της καφετέριας / σουβλατζίδικου είχε ζεσταθεί και μίλαγε με ενθουσιασμό για ντάμπερ και αντλίες μπετού, καθώς εγώ έριχνα ματιές αγωνίας στο βανάκι που ήταν παρκαρισμένο έξω ξεκλείδωτο με το γιο του να κοιμάται στο πίσω μέρος. Θα μπορούσε κάποιος όσο μιλούσαμε εμείς για μπουλντόζες να ανοίξει το όχημα και να κλέψει το αγγελούδι που κοιμόταν. Μην ανησυχείς μου είπε ο Στάθης, δεν παθαίνει τίποτα, άκου τώρα για την πηρούνα με πλάγια μετατόπιση.

Λίγη ώρα μετά ήμασταν χωμένοι μέχρι τη μέση στα αγριόχορτα και κόβαμε με τα μηχανήματα μας κι ήταν επίπονη αλλά ωραία η αίσθηση κομματιών ξύλου ή χόρτου μαζί με χώματα να σου πετάγονται στο πρόσωπο αλλά εσύ να συνεχίζεις πεισμωμένος με μεγαλύτερη δύναμη, σαν να θέλεις να εκδικηθείς τα χόρτα που σε χτύπησαν. Εξαντλητική δουλειά. Όπως οι περισσότερες γεωργικές. Τα τελευταία 51 Σάββατα, απ την αρχή του έτους δηλαδή έκανα κάθε φορά και διαφορετική δραστηριότητα. Μια προσωπική πρόκληση. Κάθε βδομάδα μια νέα δραστηριότητα που προσπαθούσα να την καταλάβω, να την υπομείνω, να την δαμάσω, να την ξεπεράσω, ανάλογα κάθε φορά με το πόσο κουραστική, παράξενη ή ακατόρθωτη φαινόταν ή ήταν.

*Βάψιμο (εξωτερικό) βιοτεχνίας επίπλων

*Ψάρεμα ιππόκαμπων

*Προετοιμασία χοροεσπερίδας 3ου λυκείου Κορυδαλλού

*Παρασκευή μουσταλευριάς

*Ανάβαση από τις σκάλες στο Εμπαιρ Στέητ Μπιλντινγκ της Καρδίτσας (8 όροφοι)

*Συντριβή αεροσκάφους κονκόρντ (εικονική)

*Πλύση στομάχου

*Απογευματινή προπόνηση με την Αναγέννηση Άρτας

*Τομή σε κοιλιά λύκου και γέμισμα της με πέτρες

*Μπάτζι τζάμπιγνκ με κατάδυση στο φράγμα Μόρνου

*Ολοήμερη αναμονή για τρόλεϊ στη στάση Λυσσιατρείο

*Μπάτζι τζάμπινγκ με ολική νάρκωση

*Κυνήγι αγριογούρουνου

*Συμμετοχή στο παιχνίδι «το ανθρώπινο ξυστό» όπου έκανα το ξυστό

*Χαμάμ σε βραστό ρακόμελο

*Μπάσκετ με τσιμεντένια παπούτσια

*Αποφοίτηση από κολέγιο άνευ διδασκαλίας

*Μεροκάματο σε πάγκο χοτ ντογκ

*Τοποθέτηση χλοοτάπητα-παζλ σε γήπεδο ποδοσφαίρου

*Μάχη σώμα με σώμα με οπλισμένους Βιετκόνγκ σε ειδική πίστα στη Χασιά

*Κατασκευή γέφυρας αποκλειστικά από σιδερένια σώματα μπασκέτας

*Αρχειοθέτηση ευχετήριων καρτών στην κοινότητα Ορκωτών Λογιστών

*Πτύση από ελικόπτερο

*Βανδαλισμός θεάτρου κατά τη διάρκεια του μιούζικαλ το Φάντασμα της Όπερας

*Σκληρή διαπραγμάτευση για την αγορά εκτάσεων στο καματερό

*Κατάρριψη του μύθου για χοίρο που ζει μέσα στους καταρράχτες Έδεσσας

*Διεξαγωγή ενέσεων σε τυχαίους επιβάτες λεωφορείου

*Ολοήμερη αποτοξίνωση από ειδήσεις

*Πλέξιμο καλαθιών και ψαθών θαλάσσης

*Γεύμα ανεπίσημο με τη Σκάρλετ Γιόχανσον

*Εκμάθηση λειτουργίας και επισκευής τρανζίστορ

*Γαλβάνισμα ψευδαργύρου εν ψυχρώ

*Δεξαμενισμός φερι μπόουτ παντόφλα

*Παρακολούθηση ζωής 4μελούς οικογένειας με τηλεσκόπιο

*Ανέβασμα τέντας αστεροσκοπείου Κανάβεραλ

*Δηλητηριασμός οικογένειας (κάποιου άλλου) με τάρτα σπανάκι ροκφόρ

*Σφράγισμα επιταγής

*Τοποθέτηση μοσχεύματος μηνίσκου σε πόδι αθλητή (ταριχευμένου)

*Κλοπή 4000 τεμαχίων χλαπάτσας από βιοτεχνία και διοχέτευση τους στην αγορά μέσω Μπαγκλαντεσιανών πωλητών

*Δημιουργία ομοιώματος του Μάικλ Τζάκσον με επιδέσμους και καρφωτικό καλωδίων

*Διασπορά ψευδών ειδήσεων και πανικού κατά τη διάρκεια ευχελαίου

*Ελεγχόμενη κατάρρευση στρατιωτικού ελικοπτέρου με χαρταετό (καλούμπα 700μ)

*Παρασκευή γιγαντιαίου γεμιστού ρολού κοτόπουλου

*Απολογία μαμούθ σε υγειονομικές αρχές για την ανίχνευση σαλμονέλας σε ρολό κοτόπουλου

*Πλαστική επέμβαση με κορδόνι αρβύλας σε γνωστό ηθοποιό (ταριχευμένο)

*Άρμεγμα αγελάδας ταυτόχρονα με άρμεγμα προστάτη

*Μυστική εισβολή στο σπίτι του Γιώργου Πολυχρονίου και αποδιοργάνωση της δισκοθήκης του

*Ταξινόμηση κατεργάρηδων στους αντίστοιχους πάγκους

*Ένοπλη ληστεία σε ψησταριά με εξειδίκευση στο κοντοσούβλι

*Εξερεύνηση χωρητικότητα στομάχου μέσω κατάποσης 6 λίτρων αφρολέξ

*Διανυκτέρευση σε καμινάδα

*Αποψίλωση χωραφιού

Ο μικρός καθόσον εμείς δουλεύαμε κι ήταν αρκετές οι ώρες, βρισκόταν καθισμένος μελαγχολικά σε ένα κούτσουρο από κομμένο κορμό δέντρου. Το πρώτο μου μέλημα ήταν να καθαρίσω τα χόρτα μπροστά του ώστε να αποκτήσουμε οπτική επαφή με το παιδί, για να τον βλέπουμε, αλλά και να μας βλέπει αυτός να μη βαριέται. Του έδωσα τα κλειδιά μου και κάτι κάρτες που είχα στο πορτοφόλι μου. Στο διάλειμμα για κολατσιό του έφτιαξα ένα καραβάκι από το χαρτί της τυρόπιτας. Οτιδήποτε για να μη βαρεθεί. Ο μικρός πήρε θάρρος και γέλαγε και ανέβαινε στα πόδια μου, με μια απότομη απαγόρευση του πατέρα του όμως, έσκυψε πάλι το κεφάλι και ξανακάθισε στο κούτσουρο του. Να μην τους δίνεις τίποτα, αυτό είναι το μυστικό, μου είπε εμπιστευτικά ο Στάθης. Πρέπει να είσαι σκληρός και να μη δίνεις τίποτα ποτέ. Έτσι μαθαίνουν και σε σέβονται.

Στο γυρισμό ο μικρός έκανε να χώσει το γελαστό μουτράκι του ανάμεσα στα καθίσματα οδηγού / συνοδηγού, με δυο δυνατές πατρικές βρισιές όμως ξαναγύρισε στη θέση του. Χωρίς κλάματα ή ίχνος αντίδρασης. Δεχόταν πως πρέπει να είναι ήσυχος και καθόλου εκδηλωτικός όταν είναι τριγύρω ο πατέρας. Από την ταπετσαρία του τζαμιού έμπαιναν μερικές αχτίδες φωτός περνώντας ανάμεσα από τα δόντια του τρομαχτικού δράκου και φώτιζαν το σιωπηλό αγόρι. Είχε στα πόδια του ακουμπισμένο το καραβάκι από το χαρτί της τυρόπιτας και με θλίψη μου παρατήρησα πως το λαδωμένο χαρτί είχε αφήσει λεκέ στο παντελονάκι του. Η απρόσωπη σχέση τους με την πλήρη απουσία εκδήλωσης συναισθημάτων μου φαινόταν παράξενη και προσπάθησα να φανταστώ πως γίνεται να λειτουργεί αυτό που μου είχε πει ο πατέρας του. Πως γίνεται δηλαδή ο τηλεσκοπικός εκσκαφέας να έχει υδραυλική σφύρα και να σπάει τα βραχώδη εδάφη.