Πέμπτη, Ιανουαρίου 10, 2008

The saints are coming

Ένα περίεργο πράγμα που με πιάνει όταν είμαι άρρωστος, να παραληρώ και να βλέπω οράματα με διαόλους και τριβόλους, δε μπορώ να το εξηγήσω. Λίγο να ανεβάσω πυρετό και αμέσως μπλέκω την πραγματικότητα με την οφθαλμαπάτη, χάνω την αίσθηση του αληθινού και καταλήγω να συνομιλώ με βιβλικές μορφές για καθημερινά μικροζητήματα όπως το χρόνο βρασμού σε συνθήκες έντονης ψυχολογικής πίεσης ή τα καλύτερα φυσίγγια για κυνήγι βαλτόπαπιας.

Χτες λοιπόν ξύπνησα με δυνατό πονοκέφαλο και μόλις είδα καθισμένη στο κρεβάτι μου τη Μαρία τη Μαγδαληνή να μου πλένει τα πόδια κατάλαβα πως είχα ανεβάσει δέκατα. Έβαλα θερμόμετρο και είχα 37,5. Φυσικά.

Σηκώθηκα για να φτιάξω ένα χαμομήλι και να πιώ μια ασπιρίνη και στο τραπέζι της κουζίνας οι απόστολοι Παύλος, Ναθαναήλ, Ματθαίος και Ιωάννης παίζανε texas holdem . Παρακολούθησα κανα τρίλεπτο κι ο Ναθαναήλ τους τα είχε ψιλομαζέψει. Ο Ματθαίος πήγε πάσο με Ρήγα - δέκα κι ο Ιωάννης έπαιξε all in με δύο εφτάρια. Ο Παύλος πάλι περίμενε το ιδανικό φύλλο για να μπει, όμως ήταν η πιο ενδιαφέρουσα φιγούρα έτσι που στεκόταν στην άκρη αμίλητος με το καπέλο και τα γυαλιά ηλίου του.

Η ασπιρίνη δεν έκανε τίποτα. Ξανα ξάπλωσα στο κρεβάτι, τράβαγα τα σκεπάσματα για να ζεσταθώ χωρίς να καταφέρνω τίποτα. Μόλις κάλυπτα το κεφάλι μένανε εκτεθειμένα τα ποδάρια και μόλις έχωνα τα πόδια κάτω από το πάπλωμα ξετρύπωνε το κεφάλι μου και κάτι διαόλια μου τσιμπάγανε τα αυτιά με τα μακριά σουβλιά τους. Πέρασαν ώρες που ήμουν πότε ξύπνιος πότε κοιμισμένος χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω κάθε φορά σε τι φάση ήμουν. Το ταβάνι γυρνούσε. Χαμός.

Κρίσιμο σημείο.

Το ταβάνι σκίστηκε στα δύο. «Ωχ, πάμε πάλι τα ίδια με τη δευτέρα παρουσία..» μουρμούρησα. Ο πυρετός είχε χτυπήσει σαραντάρα και το είχα ξαναδεί το υπέρλαμπρο σόου τόσες φορές που δεν πίστευα πως θα έκρυβε καποια έκπληξη.

Θυμάμαι εκείνη την παρωδία, τότε που είχα διανυκτερεύσει στην Ερέτρια, ίσως το χειρότερο μέρος της Ελλάδας. Τότε με έπιασε μια ξαφνική αδιαθεσία, ποιος ξέρει – να έφαγα κάποιο χαλασμένο σαλάμι – και ανέβασα άμεσα υψηλό πυρετό. Ε, τότε εκτυλίχθηκε μπροστά μου η πιο θλιβερή αναπαράσταση δευτέρας παρουσίας που έχω δει ποτέ. Κάτι φουκαράδες ταλαίπωροι σύρανε το κορμί τους μέχρι το ταβάνι, εφέ της πλάκας, σκηνικά και κουστούμια κακής ποιότητας και πολύ ανοργανωσιά. Χάνανε τα λόγια τους, δε ξέρανε που πρέπει να πάνε, ποιοι είναι αμαρτωλοί, ποιους τρώει το κακό το τέρας. Γενικά τεράστια απογοήτευση.

Αυτή τη φορά όμως το ξεκίνημα ήταν επιβλητικό. Τι διάολο, Αθήνα, πρωτεύουσα, υψηλά στάνταρ. Το κρεβάτι άρχισε να τρέμει, η γης σειότανε. Η δύνη ρούφηξε τη Μαρία Μαγδαληνή που ούρλιαζε τρομαγμένη και καθώς περιστρεφόταν κομματιάστηκε βιαίως. Δεν ήταν πια αστείο, είχα σοκαριστεί.

Μωρά κλαίγανε και το αίμα έρεε χωρίς σταματημό και δικαιολογία. Πυκνό σύννεφο με κύκλωνε και το όραμα μπροστά μου γιγαντωνόταν. Ανθρωπάρια σαν υπνωτισμένα κατέφθαναν απο κάθε γωνιά του κόσμου, θλιβερά και τυρανισμένα για να κριθούν και εξαντλημένα ανέβαιναν το λόφο για να Τον πλησιάσουν, και γονάτιζαν απο κούραση και στέγνωναν οι γλώσσες τους απο δίψα και σπρώχνονταν και πατούσαν οι πιο δυνατοί στους αδύναμους και κατέφθαναν περήφανοι ιερείς με κατάλευκα άμφια πάνω σε δυνατά άλογα που κάλπαζαν πάνω απο το πλήθος και οι όπλες των ποδιών τους τσάκιζαν τα κρανία των αμαρτωλών.

Κοίταγα έντρομος. Και κάθε τόσο ανοιγόκλεινα τα μάτια μου μήπως εξαφανιστούν απο μπρος μου, λες και ήταν της όρασης μου όλα αυτά και όχι προϊόντα του μυαλού και της φαντασίας. Και ανεβαίνοντας το λόφο έφταναν σε Αυτόν και στο πλάι του ήταν οι απόστολοι κι εκεί γινόταν διαχωρισμός και αριστερά υπήρχαν άγγελοι και άνθρωποι αναμάρτητοι, καθαροί, και δεξιά υπήρχαν καψαλισμένοι διάολοι με τρίαινες που αρπάζανε τους περιττούς και τους τρυπάγανε να ματώσουν και τους χτυπάγανε μέχρι τα κόκκαλα τους να σπάσουν και τους σπρώχνανε στο κενό, τους βυθίζανε στη φωτιά, τους ρίχνανε στο πύρινο λαρύγγι ενός τεράστιου απόκοσμου τέρατος. Και η δεξιά πλευρά όλο και μεγάλωνε και όλο και κατάπινε σπιθαμές.

Όλο έλεγα στον εαυτό μου, είναι ένα όραμα, ηρέμησε, απόλαυσε τη φαντασμαγορία που σου προσφέρεται, δεξου το σαν μια γεμάτη εμπειρία, μα όλο έτρεμα, ο πυρετός δε μου επέτρεπε να υπακούω στις λογικές μου σκέψεις. Τι με φόβιζε? Πρώτη φορά τα έβλεπα? Την τιμωρία, τον πόνο, την εσχατολογία, τις τερατώδεις μορφές. Κάθε φορά έτσι ηταν, άλλοτε επιτυχημένα, άλλοτε όχι. Να χωθώ οριστικά κάτω από το πάπλωμα και όλα θα τελειώσουν? Ώστε αυτό αποφάσισα? Την εύκολη λύση? Καλά μου, θα το θυμάμαι αυτό όμως, πόσο δίστασα αυτή τη φορά, τη φορά που η κόλαση άρχιζε να υπερκαλύπτει τον παράδεισο.

Πήγα να τραβήξω τα σκεπάσματα. Αδύνατον. Ήμουν γυμνός. Κοίταξα προς τα πάνω.

Ήμουν και ο ίδιος στο λόφο. Με παρέσερνε το πλήθος κι ανέβαινα κι εγώ Μια γριά με άρπαξε απο τα μαλλιά για να κρατηθεί και φώναξα καθώς μου ξερίζωνε μια τούφα. Τη χτύπησα δυνατά με γροθιές στο στόμα μέχρι να με αφήσει. Και γύρω μου, όλοι χτυπούσανε με λύσσα, με αδημονία να ανεβούν ψηλά. Ακολούθησα τους πολλούς, μα ένιωθα εξαντλημένος να λιώνω από τον πυρετό. Τον έβλεπα, πλησίαζα.

Άραγε πέθανα, σκέφτηκα. Αυτό ηταν? Ενσωματώθηκα κι εγώ σε αυτό που τόσα χρόνια νόμιζα πως δεν ήταν παρά ένα παραλλήρημα της ασθενείας μου, μα φαίνεται τελικά πως ήταν μια προειδοποίηση που εγώ πήρα ασυλλόγιστα? Είδα τον απόστολο Παύλο να με κοιτάει. Δεν ήταν τώρα ανέκφραστος. Είχε ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο και γουρλωμένα τα μάτια και κάθε τόσο μου έδειχνε τα δόντια του που τα έσφιγγε με οργή.

Ήμουν πολύ κοντά στη διαλογή. Ένα ρυάκι ζεστού νερού έτρεχε στα πόδια μας και τα κάλυπτε μέχρι τα γόνατα. Κάποιοι σκοντάφτανε και δε μπορούσαν να ξανασηκωθούν όπως τους ποδοπατούσε ο όχλος. Έφτανα εκεί που οι αγνοί σώνονται και οι βρώμικοι καίγονται στα βασανιστήρια.

«όχι, δεν είναι έτσι» άκουσα ένα γέροντα να λέει δίπλα μου.
«κανείς δεν καταστρέφεται, μόνο μεταμορφώνεται, αλλάζει περιεχόμενο, κι όσοι δε ζήσουν υπο το φως Του θα δουν τη λάμψη της δικαιοσύνης Του». Ήταν πολύ γέρος, τυλιγμένος με κατασκισμένα σεντόνια, διατηρούσε όμως ακόμα μια αξιοπρέπεια και έμοιαζε σχεδόν ικανοποιημένος που πλησιάζαμε, σα να ανυπομονούσε να κριθεί.

Ναι, ωραία θα το δουν μια το φως και μετά θα θαφτούν στο σκοτάδι, απάντησα.
«δε θα τιμωρηθούν για τις πράξεις τους, θα κριθούν και θα λυτρωθούν»
Ο γέροντας ήταν γαλήνιος και με ηρέμησε μέσα σε όλο αυτό το χάος. Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας.
Μου αρέσεις, του είπα. Τέτοια λογική χρειάζομαστε στη ζωή μας. Πώς λέγεσαι γέροντα, τον ρώτησα
«ονομάζομαι Συμεών»
Δε φοβάμαι πια την κρίση, του είπα. Η στάθμη του νερού ανέβαινε. Πολύ.

Πετάχτηκα καταβρεγμένος πίσω στο κρεβάτι μου. Είχα σωθεί. Ήμουν και πάλι πίσω στο δωμάτιο, το όραμα είχε εξαφανιστεί και ένιωθα διαυγής, ο πυρετός θα είχε υποχωρήσει. Δίπλα στο κρεβάτι με κοίταζε που κοιμόμουν ο Συμεών.
«είχες ανήσυχο ύπνο» μου είπε

Μένουμε πια μαζί στο σπίτι. Δε με νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Τις νύχτες με ηρεμεί να ξέρω πως κοιμάται στο κρεβάτι μου, χωρίς να υπάρχει τίποτα γκέι σε αυτό. Με τις συμβουλές του με καθοδηγεί σε μια καλύτερη ζωή.

Νιώθω πως βγήκα κερδισμένος από την ημέρα της κρίσης.

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η στήλη άλατος στην κουζίνα της μίλησε με τη φωνή του Νίκου Καζαντζάκη και είπε: "Βάλε λίγο πιπέρι στα Σόδομα, γιατί βγάζουν γλώσσα στα Γόμμορα".

δικιά σου, μαρία μαγκνταλένα , i'm the creature of the fight.( back)

Lex_Luthor06 είπε...

ρε μλκ;


Ποσες φορές σου έχω πει να μην ξεχνάς τον κράχτη εμπορικότητας στα ποστ σου;


Αν κάπου μεταξύ αποκάλυψης και κολυμπιθρας του σιλοάμ είχες πεταξει ένα "video Ζαχόπουλου" θα ειχες σπάσει το κοντερ.


olakalare
olakalare

Ανώνυμος είπε...

επειδή ως προπατορικό θήλυ διαισθάνομαι τη συγκεκαλυμένη οργή που προκαλεί η θρασεία διατήρηση της ανωνυμίας μου, σε πληροφορώ lex, ότι θα χρησιμοποιήσω τα πιο πιοιτικά ρετσιτατίβα μου για το δικό σου οπερετικό φάντασμα, που υποδέεται τον Αμλετικό σου πατέρα.

numb είπε...

Άστα, βράστα φάητ. Τα ίδια είχα πάθει και γω πέρσι, όταν είχα ανεβάσει 41 και 3. Αλλά αυτό το δικό σου παραλήρημα ήταν υπερπαραγωγή, ένα μεταμοντέρνο μπεν χουρ σα να λέμε. Το δικό μου ήταν λιτό, ένα ψευτο-δράμα δωματίου, σαν την φωσκολική καλημέρα ζωή.

Η Ερέτρια δεν είναι το χειρότερο μέρος. Κάτι χωριά στο νομό κικλίς και στο νομό μαγνησίας είναι χειρότερα με διαφορά.

Σίγουρα ο γερο-συμεών δεν είναι σκύλος (ροτβάιλερ ή ελληνικός ποιμενικός); Σίγουρα δεν φοράει δερμάτινα; Είσαι σίγουρος ότι δεν τραγουδάει "I wanna be your dog";

kabamaru είπε...

emena autos o anwnimos sxoliastis sinexizei na me tromazei!

auto to oneiro mou thimizei to diko mou efialti pou eida ton xristo raper! ( i kati tetoio)

metanoieitai xristianoi i mera tis krisis irthe!

Tanila είπε...

H Mαρία η Μαγδαληνή τι λεκάνη κράταγε και σου έπλενε τα πόδια;

Unknown είπε...

ξέρω ότι περιμένεις κάποιον να σε ρωτήσει..

έχεις ημερομηνία;
επιβεβαιώνεις τις φήμες ότι είσαι ο πατήρ Μάξιμος;

eternal_worm είπε...

kai telika?
auto itan olo?
ante re kai tromaxa.

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι. Συγγραφέας με τα όλα του.΄Εγώ το κατάλαβα τον Απρίλιο του 1978, όταν έπαθα πνευμονία και στον πυρετό είδα τον Απόλλωνα (το υπόλοιπο ενδεκάθεο ηταν κάπως φλου) που με πρόσταξε να υπάγω στους Δελφούς. Το γαμώτι είναι ότι ανάρρωσα και πήγα, οπότε ξαναρρώστησα...

Iliaxtida είπε...

να το προσεξεις αυτο!! ;))

Iliaxtida είπε...

εχεις πολυ ταλεντο στη σκηνοθεσια,ποιηση κλπ...αληθεια! :)

mc είπε...

Είσαι μεγάλος ψεύτης. Συμεών λένε το σκυλί του απέναντι ψιλικατζή. Όταν έρθει η εισαγγελία στην πόρτα σου εγώ πρώτη θα χτυπήσω το κουδούνι.

Fight Back είπε...

@ανωνυμος, να σου μιλαν με τη φωνη του καζαντζακη, να σου γραφουν με την πενα του καζαντζιδη

@lex luthor μηπως με καλουσε κανενας ανακριτης, και τα φοβαμαι αυτα με τις λαμπες πανω απ το κεφαλι και την εφημεριδα να με χαστουκιζει στα μουτρα και να μου λενε
τα ντουι ρε μαλακα
τα ντουι ρε μαλακα
τα ντουι ρε μαλακα

@ανωνυμη καλα του τα λες του λεξ, ετσι.

@numb "σκυλί μου βγηκε το χιουνται". ο συμεων παλι οχι, εξακολουθει να ειναι γεροντας, με τα κομπολογια του, με την πρεφα του, με το γιαουρτακι του, με τα ολα του

@kabamaru ολοι βλεπουμε οραματα δηλαδη στον πυρετο?
πολυ φοβουμαι πως η μερα της κρισης για καποιους θα ερθει την τεταρτη και το ονομα αυτου θα ειναι ιβανσιτς :D

@τανιλα, νομιζω η λεκανη ηταν 12αρα

@ναριτα, δεν εχω τιποτα να δηλωσω πανω σε αυτο το θεμα.
τεκνον μου.

@worm, λιγο ηταν?

@πετεφρη, ειναι πολυ ενθαρυντικα τα καλα σου λογια.
εσυ παλι οτι σου λεει στα ονειρα ο καθε τυχοντας, πας και το κανεις ε. νταξει, εστω και σε εμπυρετη κατασταση καταφερες και αντικρυσες την απολλωνια κορμαρα.

@ηλιαχτιδα, θενκς. αν εννοεις τα ποιηματα στα βιδεοζ, δεν ειναι ολα δικα μου. και δεν ειναι και ακριβως ποιηματα :)

@αμποτ. αρα το σκυλι πρεπει να θανατωθει αμεσα. θα το φροντισω εγω, μην ανησυχεις. κανε οτι δε ξερεις τιποτα

Ανώνυμος είπε...

Eννοώ τι υλικό και τι χρώμα. Θα σου αποκαλυφθεί πόσων ετών θα πεθάνεις.

Ανώνυμος είπε...

Tetoia oramata oute o (Xristos) Dantis re.
Euge!
Empros ston dromo pou xarakse o William Blake.

Kwlogria είπε...

Σόρυ, αλλά άμα έβλεπα κι εγώ τέτοια, θα ήθελα να αρρωσταίνω όλη την ώρα!!! :))))

Fight Back είπε...

@tanila λευκη μαρμαρινη.
ειμαι ασχημα γιατρε?

@μιθραντιρ σπασιμπα μπεημπι

@κωλογρια, στην ηλικια σου αρκει να βγεις λουσμενη στο κρυο

nkarakasis είπε...

Εύγε! Πράγματι εξαιρετικά καλή η περί(γραφή) σου. Όσο για τον Συμεών, είναι απίστευτο αλλά μένει και εδώ...

Fight Back είπε...

@nkarakasis, ευχαριστώ, με τιμούν τα καλά σου λόγια, αλλά όλα κι όλα, φέρ' το συμεών πισω