Πέμπτη, Ιανουαρίου 03, 2008

Ανελκυστήρος Πάθη

« Δεν ένιωσα καθόλου αγάπη και τρυφερότητα τις γιορτές».
Και τί έπρεπε δηλαδή να κάνω, να της τη δώσω εγώ την τρυφερότητα? Αυτή η τσιγγάνα δίπλα μου είχε μια ενοχλητική οσμή που δεν ήξερα αν θα την άντεχα για πολύ. Ήλπιζα μόνο να μας βγάλουν σύντομα απο αυτό το διαολεμένο ασανσέρ.

«Ξέρετε τι μου είπανε στον 5ο όροφο? Να βρω δουλειά και να σταματήσω να ζητιανευω. Οτι είμαι άχρηστη στην κοινωνία».
Μπορούσα να στοιχηματίσω πως το είπε η Αντιγόνη στη ρεσεψιόν αυτό. Φαντάστηκα και το υποτιμητικό της βλέμμα που συνόδευε την ειρωνία των λέξεων της. Καλό κορίτσι η Αντιγόνη. Μάλλον έπαιζε με τα νεύρα της καημένης της τσιγγάνας, αλλά αν δεν τη έχεις γνωρίσει για να καταλάβεις τον τρόπο της, σίγουρα την παρεξηγείς. Βέβαια, απο την άλλη δεν της είχε πει και ψέματα. Όποιος χρειάζεται λεφτά για το παιδί του και είναι γερός, ψάχνει για δουλειά, δε ζητιανεύει σε εταιρείες. Και αυτή η κοπέλα μια χαρά νέα και δυνατή φαινόταν. Άραγε εμείς στον 4 ο να της δώσαμε τίποτα..

«Τι γίνεται γιατί δε μας βγάζουν. Και τα φοβάμαι τα ασανσερ, δε μπορώ θα σκάσω».
Αυτό ακριβώς αν έκανε δε θα ήταν άσχημα. Το τελευταίο που χρειαζόμουν ήταν ένας διάλογος με μια άγνωστη τσιγγάνα. Τί κοινό είχαμε δηλαδή. Τί θα μπορούσαμε να συζητήσουμε άραγε, σε ποιό σημείο ήταν δυνατό να βρούμε προσέγγιση. Με τί ασχολούνται οι τσιγγάνοι. Χμ.. ωραίο θέμα συζήτησης « στήσιμο σκηνής». Εσείς στους καταυλισμούς σας πως τη στήνετε τη σκηνή, εγώ οταν πάω στο κάμπινγκ το καλοκαίρι χρησιμοποιώ πασσάλους και στη μέση εκτός απο τις γωνίες και τεντώνω τον ουρανό και με ένα σχοινάκι. Χα. Άκου στησιμο σκηνής. Τί άλλο κάνουν οι τσιγγάνοι. Λένε τα κάλαντα με ακαταλαβίστικες λέξεις
«αρχιμηνια κατηκολια
πηνη με σελανεμινια
κια αρχη κι αρχηκεραμεντενε
εσκεμε εσκεμε το παλικαρι»

..σίγουρα δε θα ηταν πρέπον να τη ρωτησω αν έχει ιδέα τι λένε τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα. Η αντιγόνη θα ρώταγε σίγουρα.

«Κύριε φοβάμαι. Αλήθεια φοβάμαι κάντε κάτι»
Την κοίταξα προσεκτικά. Αυτή η κοπέλα έτρεμε. Στ αλήθεια είχε πανικοβληθεί κι εγώ σκεφτόμουν χαζές ιστορίες με τσιγγάνους και τρίκυκλα. Θα την έπαιρνα μια αγκαλιά να την ηρεμήσω αν δε σιχαινόμουν τα βρώμικα ρούχα της. Είχαν μια κρούστα γλίτσας πάνω κι εγώ είχα σίγουρα κάποιο meeting αργά το απόγευμα. Θα της κάλυπτα και το κενό τρυφερότητας. Δύο σε ένα. Αντί για αυτό άρχισα να φωνάζω και να χτυπάω την πόρτα του ασανσέρ. Όποιος δεν έχει καρδιά έχει χέρια.

Η ώρα περνούσε. Μας είχανε ακούσει και κάθε τόσο βάζανε και καμιά φωνή να δούν αν είμαστε καλά, αλλά η διαδικασία απεγκλωβισμού μας κυλούσε υπερβολικά αργά. Η μικρή τσιγγάνα δεν έλεγε να ηρεμήσει.
«Εσείς εδώ δουλεύετε? Τί δουλειά κάνετε? Δε θα μπορούσα να δουλεύω όλη μέρα σε γραφεία, πως μπορείτε»
Μήπως είχε και άδικο? Μια μικρογραφία ήταν το ασανσέρ της ασφυκτικής ζωής μου. Λίγη ελευθερία κινήσεων, βαρετές κουβέντες και δυσωδία. Η κοπέλα ήταν κλειστοφοβική, εγώ πάλι όσο το σκεφτόμουν την έβρισκα εκεί μέσα, υπήρχε κάτι οικείο.

«Εγώ θα ήθελα να ταξιδέψω σε ξένες χώρες. Στην Ασία. Να δώ άλλους πολιτισμούς. Εκεί ο κόσμος ζει πιο πολύ με τη φύση»
Η Ασία ... ωραία χώρα. Ήταν ενα κορίτσι με πολλά όνειρα και λίγα μέσα για να τα πραγματοποιήσει. Κι εγώ θα 'θελα να ταξιδέψω της είπα. Σίγουρα θα έβρισκα κι εγώ πολύ ενδιαφέρουσα την Ασία, ένας άλλος κόσμος.

«Αυτός ο κόσμος μας περιμένει να τον ανακαλύψουμε κι εμείς είμαστε μέσα στο ασανσέρ»
με εξέπληξε η μικρή τσιγγάνα και μετά μου χαμογέλασε. Γέλασα κι εγώ δυνατά. Είχε ωραίο χαμόγελο, ήταν όμορφη γυναίκα και δεν το είχα προσέξει. Τη ρώτησα πως τη λένε, πόσων ετών είναι, αν παντρεύτηκε νωρίς πως είναι η καθημερινότητα της. Μιλήσαμε αρκετά. Ήταν πρόσχαρη και πολύ ευχάριστη.

«Είστε κι εσείς πολύ πολύτιμος άνθρωπος. Η οικογένεια σας θα σας χαίρεται».
Μια ευωδία καλοσύνης είχε πλημμυρίσει τον μικροσκοπικό χώρο του ασανσέρ. Κάθε λέξη της Δανάης με γέμιζε χαρά, είχε ένα μοναδικό τρόπο να την προσφέρει χωρίς να ζητάει αντάλλαγμα. Της μίλησα αυθόρμητα για την οικογένεια μου. Για τους γονείς μου που αποσύρθηκαν στην επαρχία και δεν τους βλέπω πια συχνά. Για τα αδέρφια που συναντιόμαστε στις γιορτές γεμάτοι νεύρα και βιασύνη να ξαναχωρίσουμε. Είχε το φόβο της και ψιλοέτρεμε, όμως είχε μόνο καλές κουβέντες να μου απαντήσει.

Η γλυκιά αθωότητα και καλοσύνη της με είχε γοητεύσει. Πλησίασα να τη φιλήσω, όταν ένας δυνατός κρότος ακούστηκε και το ασανσέρ σα να κύλησε μερικά εκατοστά προς τα κάτω. Πιαστήκαμε ο ένας απ τον άλλον. Το άγγιγμα της με ηρέμησε αμέσως.

« Είστε καλά?»
με ρώτησε η Δανάη και τα μάτια της με παρακαλούσαν να τη φιλήσω. Το ασανσέρ είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει. Λίγα δευτερόλεπτα μας μέναν πριν βγουμε. Δευτερόλεπτα αμηχανίας και σιωπής. Η πόρτα άνοιξε. Κάτι μάστοροι και αρκετος κόσμος μαζεμένος στην είσοδο μας υποδέχτηκαν με ανακούφιση. Βγήκαμε έξω και ήταν και μερικοί συνάδελφοι που κάτι με ρώτησαν αλλά αδιαφόρησα.

Πρόλαβα τη Δανάη πριν βγει απο το κτίριο. Κανείς δεν της είχε δώσει σημασία, όλοι πέσανε πάνω μου. Δε μπορώ να θυμηθώ τί της είπα, νομίζω της είπα να προσέχει ή αν όχι αυτό, κάποια παρόμοια τυπικότητα. Είχα το ένα χέρι μου στην τσέπη και σκεφτόμουν να της δώσω μια κάρτα μου. Δεν το έκανα.

Και δεν το μετάνιωσα. Τί θα μπορούσα να κάνω εγώ με μια τσιγγάνα. Δεν είχαμε κοινά, είμαστε απο άλλους κόσμους. Μας κοίταγαν και γνωστοί, ευτυχώς που δεν έκανα καμια χαζομάρα και θα μου το τραγουδάγανε μετά οι συνάδελφοι για χρόνια. Όσο για τη μικρή τσιγγάνα με την «διακριτική εσσάνς», ίσως βρηκε την τρυφερότητα που ζητιάνευε σε κάποιο άλλο ασανσέρ μιας άλλης εταιρίας.

11 σχόλια:

Κολοκύθι είπε...

Η τσιγκάννα σίγουρα θα τη βρει την άκρη. Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα μας. Το μίτινγκ τελικά πως πήγε?

Tanila είπε...

Ρε δε με λένε Δανάη.

Ανώνυμος είπε...

την καλησπέρα μου άρχοντα Ξανάστροφε. Απ΄ότι φαίνεται έλαβες στις εορτές την φλουρόπιτα μου με γεύση παρωχημένης αγάπης. και όχι μόνο την έλαβες, αλλλά αφού μοίρασες τα θρυψαλισμένα θρύμματά της στα θύματα- αποκυήματα της αγάπης σου, αυτόχειρες πυργοδέσποινες από βόστρυχους στον αέρα κρεμάμενες, έγραψες και ένα ποστ για να με πληγώσεις. έχε χάρη που η Κουρσεβίλ είναι κοντά στα διασταλμένα πόδια της εκάστοτε βουνοκορφής και η πυραμίδα του Χέοπα, το δυνάμει ηλιακό σου καπέλο. σε φιλώ και εξακολουθώ να νοιώθω κάτι παρωχημένο . . .

Ανώνυμος είπε...

ρεεεεεε;! τι ωραιοοοο!;

Ανώνυμος είπε...

file adelfike fightback,prospathw ap to prwi pou to diabasa na mpw stin thesi sou...hang on buddy.

gremiii είπε...

Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό...

Τα σέβη μου.

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Ε, αυτό ήταν διήγημα με τα όλα του! εύγε και κοιμήσου τώρα.Να περάσει ένα διάστημα οπου να αναπαύεσαι χωρίς την ρημάδα την ποιητική ιδέα. Τα γύφτικα κάλαντα-ακόμα γελάω.Η γυφτοπούλα που ο αναγνώστης περιμένει να μιλάει ρομά και της βάζεις στα χειλάκια λογάκια της Δανάης, όλοι οι παράδες, οι μπαγκανότες, τα δουβλόνια και τα τάλιρα.Καλή χρονιά.

Άγνωστη είπε...

Ένα από τα ομορφότερα post που έχω διαβάσει τελευταία

Fight Back είπε...

@κολοκυθι εγκριθηκε το αιτημα μου για αυξηση της αναλογιας σε 4περφορατερ/ατομο

@τανιλα σιγα που δε σε λενε δαναη

@ανωνυμε δεν ειχα διαθεση να σε πληγωσω.
ουτε και να το αποφυγω ομως.

@κunelina αληθεια?

@symptom κατι ξερεις παραπανω συ

@gremiii θενκς!!

@πετεφρης, αφου το ξερετε πως οι μπαγκανοτες ειναι η ειδικοτης μου :D

lazinio είπε...

Mhpws htan athigganh?

Fight Back είπε...

@lazinio οχι ρε τι αθιγγανη, πας καλα?