Τετάρτη, Οκτωβρίου 21, 2009

Επιστροφή στο σπίτι

Ο πατέρας ναυτικός γύρισε μετά απο καιρό στο σπίτι. Έχει λείψει όμως τόσο πολύ που δεν ξέρει τώρα πως να μιλήσει στα παιδιά, δε θυμάται τους τρόπους τους, τί προτιμούσαν, δεν καταλαβαίνει ποια σημάδια στη συμπεριφορά τους είναι εκκλήσεις τρυφερότητας ή παιδιάστικες αντιδράσεις θυμού για την απουσία του.

Θα μπορούσε να κάνει αλλιώς? Για αυτά τα παιδιά δουλεύει μέρα νύχτα στο βαπόρι. Για τα παιδιά του ένας ναυτικός στερείται τις χαρές της στεριανής ζωής και θαλασσοπνίγεται στις τέσσερις γωνίες του κόσμου, για να εξασφαλίσει την άνετη διαβίωση τους, τις σπουδές, την καλλιέργεια τους. Ο ναυτικός είναι ο ορισμός του αλτρουιστή ήρωα που θυσιάζει τη ζωή του και παραχωρεί σε άλλους τη χαρά να ζήσουν για λογαριασμό του. Βέβαια ο συγκεκριμένος πατέρας ναυτικός είναι κατώτερο πλήρωμα στις γραμμές Ωρωπός-Ερέτρια, και θα μπορούσε στους έξι μηνες της απουσίας του να είχε κάνει και καμια επίσκεψη στο σπίτι, ο Ωρωπός αν δε βρεις κίνηση δεν είναι πάνω απο 45 λεπτά και το ωράριο του τελείωνε στις 6 το απόγευμα. Και όπως και να το κάνεις και το μηνιάτικο στα φέρι-παντόφλες δεν είναι και κανένας πακτωλός χρημάτων.

Οδηγώντας προς το σπίτι, πλησιάζοντας οικείες γειτονιές για πρώτη φορά μετά απο τόσους μήνες, γλυκές οικογενειακές αναμνήσεις τον πλημμύριζαν και η αγωνία του ολοένα και μεγάλωνε, ο άνθρωπος αυτός σε λίγη ωρα θα ξανάσφιγγε στην αγκαλιά του τη γυναίκα του, τα παιδιά του ευτυχισμένα θα τρέχανε να τυλιχτούν στα πόδια του και θα σκίζανε με αδημονία το περιτύλιγμα απο τα δώρα, παράξενα αντικείμενα απο τη μακρινή και εξωτική Ερέτρια.

Σταμάτησε στο φανάρι που βγάζει στην Αμφιθέας. Παρατήρησε ένα Πακιστανό που καθάριζε τζάμια. Το υποσυνείδητο του δηλαδή τον καταχωρισε ως Πακιστανό εντελώς αυθαίρετα, μήπως είχε παει ποτέ στο Πακιστάν να ξέρει πως μοιάζει αυτος ο λαός ή μηπως έστω είχε δει ποτέ εικόνες από τη χώρα ώστε να εχει γνώση των τοπίων, του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο κυλάει η καθημερινότητα εκεί, πως περπατάει ο κόσμος στους δρόμους, αν τα οχήματα σέβονται τον πεζό που πατάει το πόδι του στην άσφαλτο, δε μπορούσε καν να πει με σιγουριά αν έχει φτάσει η μηχανοκίνηση ή η ασφαλτοστρωση στο Πακιστάν. Θα μπορούσε να είναι από την Ινδία ή το Μπαγκλαντές κι όμως ο ναυτικός εντελώς συνειρμικά κατέταξε τον καθαριστή τζαμιών ως πακιστανό.
Την ίδια τύχη άλλωστε έχει κι αυτός στο φέρι-μποατ, νιώθει συχνά πάνω του τα διαπεραστικά βλέμματα των επιβατών που φτιάχνουν τα στιγμιαία ψυχογραφήματα ενος λοστρόμου.

Ο καθαριστής τζαμιών χωνόταν ανάμεσα στα αυτοκίνητα και εκλιπαρούσε να καθαρίσει κάποιο τζάμι με ή χωρις αντάλλαγμα. Κάποιες φορές το κάνουν ακόμα κι αν ο οδηγός αρνηθεί, χτίζοντας μια σχέση αλληλεγγύης με τον οδηγό μα και την νοοτροπία πως το καθάρισμα των τζαμιών έχει κι ένα δραμι ανιδιοτέλειας, δεν είναι ζητιανιά γιατι ενέχει την κοινωνική συνεισφορά του λαθρομετανάστη στον βιαστικό μεσοαστό. Καμιά φορά ο τελευταίος λυγίζει από ενοχή και την τελευταία στιγμή χώνει το χέρι στην τσέπη ή στο ειδικο πλαστικό ποτηράκι για τα κέρματα.

Αν το δεις βέβαια καθαρά ως μια ενασχόληση βιοπορισμού, ο πακιστανός πρέπει να βρει τις μεθόδους για να εξασφαλίσει μέσα στη μέρα τουλάχιστο το ελάχιστο εισόδημα για τα αναγκαία. Είναι υποχρεωμένος να βρεί μανιέρες μελοδραματισμού που θα συγκινήσουν τον οδηγό, οπότε πρέπει να διαλέξει προσεκτικά τα λόγια και τις εκφράσεις προσώπου ώστε να αγγίξει τις καλά κρυμένες συνήθως ευαισθησίες του ανθρώπου της πόλης.

Μα αυτός ο Πακιστανός που τράβηξε την προσοχή του ναυτικού είχε παράδοξη συμπεριφορά: Κρατούσε στο ένα χέρι του τσιγάρο, τραβώντας πότε πότε μεγάλες τζούρες και φυσώντας ψηλά τον καπνό, χωρίς όμως να δείχνει να αποκομίζει απόλαυση, μόνο ταυτόχρονα χωνόταν ανάμεσα στα αυτοκίνητα και πρόσφερε τις υπηρεσίες του.

Το φανάρι άναψε, ο ναυτικός πλησίαζε σπίτι του όμως ερωτήματα τον βασάνιζαν, τί γινεται με τον πακιστανό. Γιατί αγνοεί τις στερεότυπες συνταγές εξασφάλισης εισοδήματος? Πρόκειται για αποτυχημένο του είδους? Ή μήπως ακριβώς το αντίθετο, ένα νεο υβρίδιο σνομπιστή ζητιάνου που έπιασε την καλή και πιστεύει οτι θα μεταλλάξει την ταπεινωτική δουλειά του σε απολαυστικό χόμπι? Μήπως απλά πρόκειται για κάποιον που, όπως πολλοί απο εμάς, βυθίστηκε στην απελπισία των προσωπικών του προβλημάτων και μη βλέποντας διέξοδο κατέληξε να αφήνει μοιρολατρικά τη δουλειά του και γενικότερα τη ζωή του στον αυτόματο πιλότο?

Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες και να περιγράψω την υποδοχή του ναυτικού απο τη γυναίκα και τα παιδιά του. Οπωσδήποτε δε θα ισχυριστώ κιολας πως τον ραίναν με ροδοπέταλα. Δε θέλω όμως να αδικήσω κάποιον, να πάρω σαφή θέση σε ενδοοικογενειακούς τσακωμούς, γιατί έχει δίκιο και η μητέρα με τον άφαντο σύζυγο που τα βγάζει πέρα μόνη της, δεν έχει όμως και κάποιο δίκιο ο κακοπληρωμένος ναυτικός που θαλασσοπνίγεται στον αδυσώπητο νότιο ευβοικό? Θα αναφέρω όμως μόνο αυτό:
Όταν οι φωνές κόπασαν, όταν τα παιδιά φέρανε τούμπα τα σακ βουαγιάζ αναζητώντας μάταια τα δώρα τους, ο μεγάλος γιος όρθωσε το ενός μέτρου ανάστημα του μπροστά στον πατέρα του και του ζήτησε εξηγήσεις
«Ποιός είσαι πατέρα τέλος πάντων»

Ο ναυτικός που είχε απωλέσει την πατρική οικειότητα, άνοιξε ένα σκληρόδετο λεύκωμα οπου μέσα ήταν ταξινομημένα μέσα σε νάυλον διαφάνειες τα εκατοντάδες ανυπόγραφα ψυχογραφήματα που του είχαν φτιάξει τους τελευταίους μήνες οι επιβάτες του φέρι μποατ. Απο την προσεκτική μελέτη των αντικειμενικών αυτών παρατηρήσεων των τρίτων, θα μπορούσαν τα παιδιά να βγάλουν μια ασφαλή και σφαιρική εικόνα για το ποιός ήταν ο πατέρας τους.