Παρασκευή, Μαΐου 23, 2008

0/4 - Όλα ξεκινάνε τώρα

Αυτό το τελευταίο βράδυ στο στρατόπεδο, ο Μπεν ο αρουραίος των μαγειρείων είχε μελαγχολική διάθεση. Στα 32 χρόνια που βρισκόταν στη μονάδα είχε δει αμέτρητους φαντάρους να απολύονται. Να σκίζουν τρελαμένοι τα παντελόνια τους, να πετάνε ψηλά τα κρεβάτια τους, να μεθοκοπάνε με φτηνό αλκοόλ και να τραγουδάνε μέχρι να αποκοιμηθούν σα μοσχάρια. Πάντοτε του φαίνονταν παράξενες αυτές οι αντιδράσεις, κάνανε τρέλες και ανυπομονούσαν για την ώρα που θα παίρνανε τα απολυτήρια στα χέρια τους, λες και η ζωή τους από κει και μπρος θα ήταν μόνο χαρές. Οι ανόητοι χαίρονται για ανόητα πράγματα συνήθιζε να λέει ο θυμόσοφος αρουραίος και τώρα που ήρθε κι αυτού η σειρά του, δεν είχε διάθεση για πανηγυρισμούς, αλλά για ψύχραιμη κρίση των συνθηκών. Γνώριζε πως για να διεκδικήσει την καλύτερη ζωή που ονειρευόταν θα έπρεπε να περάσει από το έγκλημα και την παρανομία.


Εκείνο το πρωί για πρώτη φορά μετά από χρόνια τον είχε φωνάξει ο ταχυδρόμος του στρατοπέδου. Είχε γράμμα για αυτόν. Ο Μπεν το παρέλαβε σα να ήταν κάτι συνηθισμένο, και το άνοιξε επιδεικτικά μπροστά σε όλους. Σα να ήθελε να δώσει μια προειδοποίηση, ένα σημάδι, ώστε όταν την επόμενη μέρα θα χανόταν για πάντα, να θυμηθούν πώς να, κάτι συνέβη, κάποιος του έστειλε ένα γράμμα και μετά παφ, εξαφανίστηκε μαγικά. Έτσι ήθελε τουλάχιστο να ελπίζει, πως η απουσία του θα γινόταν αισθητή..

Το γράμμα ηταν από το μελλοντικό συνεργάτη του το Φόντα και ήταν σύντομο και σαφες
«Όλα ξεκινάνε τώρα»
Το σύνθημα το περίμενε, του Μπεν όμως του έκανε εντύπωση το όνομα πάνω στο φάκελο. Έγραφε Φώντας. Περίεργο, πάντα πίστευε πως το όνομα αυτό γραφόταν με όμικρον, Φόντας…

Είχε επιτέλους έρθει η ώρα, απολυόταν η σειρά του Φώντα και πλέον δεν υπήρχε τίποτα να τους εμποδίζει να βάλουν μπρος τα σχέδια τους. Ο Μπεν θα έπαιρνε το τρένο και θα ταξίδευε στην Αθήνα. Θα έπρεπε όμως να βρει κι ένα τρόπο να προϊδεάσει το συνεργάτη του για τη μικρή έκπληξη που του ετοίμαζε.

«Εμ Φώντα, έχει προκύψει ένα θεματάκι….» όχι, οχι
«Εμ… Φώντα, όλα καλά μονο που…» μπα οχι
«Ναι Φώντα μου όλα έτοιμα, έρχομαστε …..
ποιοι είμαστε εμείς που ερχόμαστε? …»
Όταν προσκάλεσε το μάγειρα να συμμετέχει κι αυτός στη «συμμορία» τους, του είχε φανεί εξαιρετική ιδέα, όσο όμως το ξανασκεφτόταν φοβόταν πως αυτή του η πρωτοβουλία μπορεί να εξόργιζε το Φώντα. Γιαυτό θα πρεπε να τον κάνει να νομίζει πως ήταν εξαρχής δική του η ιδέα. Το φορτηγάκι – ψυγείο του πρώην αλλαντοπώλη θα βοηθούσε σ’ αυτό, ο αρουραίος θα επέμενε πως ο Φώντας είχε αναφέρει την αναγκαιότητα να έχουν ένα ευρύχωρο όχημα για τη δράση τους.

Προσπαθώντας να ηρεμήσει και να βεβαιωθεί πως έχει πάρει τις σωστές αποφάσεις, νωρίτερα το βράδυ είχε βγει στο χωριό και είχε βρει τους αρουραίους που κάποτε ήταν κολλητοί φίλοι του. Η πρόθεση του δεν ήταν να τους αποχαιρετήσει ή να τους αντικρύσει για τελευταία φορά και να νοσταλγήσει. Ήθελε μόνο να πάρει κουράγιο βλέποντας τους να μένουν κολλημένοι στην ίδια δυσωδία των υπονόμων και να νιώσει ανώτερος που αυτός υποτάσσει τη φύση του, παύει να είναι ένας κοινός αρουραίος και κυνηγάει κάτι καλύτερο. Ένα τρόπο ζωής που ακόμα και πολλοί άνθρωποι θα τον ζήλευαν.

Δεν ήξερε ακόμα πως ένας απο αυτούς τους ανθρώπους που ονειρευόταν τα ίδια με αυτόν, τον παρακολουθούσε όλη μέρα..

Καθώς είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, ο αρουραίος γλύστρισε μέχρι το σημείο όπου είχε θάψει την ατζέντα. Άρχισε να σκάβει, στην αρχή προσεκτικά, μα καθώς δεν έβρισκε τίποτα οι κινήσεις του γίνονταν όλο και πιο νευρικές και έσκαβε όλο και πιο μακριά..«δε μπορεί εδώ την έθαψα, καλά ίσως και λίγο πιο πέρα» και πέταγε το χώμα ψηλά και έσκαβε όλο και πιο δυνατά και ήθελε να κλάψει γιατί χωρίς ατζέντα όλα τα σχέδια του ακυρώνονταν. Ένα χέρι τον ακούμπησε στην πλάτη. Ήταν ο Οράτιος ο πιτσιρικάς με τα κόκκινα μαλλιά.

«Ήρθε η ώρα λοιπόν? Παίρνω την ατζέντα και φεύγουμε?» είπε χαμηλόφωνα ο μικρός
«Μα…τι … τι λες.. που….»
«Σας άκουσα Μπεν. Τότε με το Φώντα. Ήμουν εκεί, θυμάσαι? Θα έρθω κι εγώ μαζί σας»

«δε γίνεται… είσαι….» ο Μπεν ίδρωνε και ξεΐδρωνε και αν το γλύτωνε σήμερα το εγκεφαλικό σίγουρα θα ζούσε άλλα 100 χρόνια. Η ξαφνική εμφάνιση του Οράτιου φάνταζε τώρα χειρότερη κι από την προηγούμενη λαχτάρα που πήρε με την εξαφάνισης της ατζέντας. Ο Μπεν πια δε μπορούσε να συγκροτήσει τη σκέψη του και να δει τι θα κάνει με τον μικρό παρα μόνο τραύλιζε και μουδιασμένος τον άκουγε να παίρνει εκείνος πάνω του το σχεδιασμό της επόμενης ημέρας.

Ο Οράτιος ήταν αποφασισμένος «Την ατζέντα την έχω εγώ όλο αυτό τον καιρό. Δε ξέρω γιατί είναι τόσο σημαντική, αλλά μέχρι να μάθω θα είμαι μαζί σας.»
«μα είσαι μικρός.. δεν πρέπει…εμείς ίσως μπλέξουμε... κάτι μπορεί να πάει στραβά.. εσύ έχεις τόσο μέλλον......»

και ο Μπεν πανικόβλητος καθώς δεν έβρισκε τις λέξεις για να μεταπίσει τον Οράτιο, συνειδητοποιούσε πως απέκτησε άλλον ένα συνταξιδιώτη για την Αθήνα.



Αναστατωμένος έφυγε τρέχοντας για το κοντινό χωριό. Στα παγκάκια της αλάνας συνήθως κάθονταν παρέες από γυναίκες και συζητούσαν μέχρι αργά το βράδυ. Ούτε καταλάβαινες τι διάολο λέγανε έτσι που φωνάζανε στην τοπική διάλεκτο τους και τα τα τσιριχτά γέλια τους καταστρέφανε την ησυχία της νύχτας. Όταν έφτασε, οι παρέες είχαν ήδη διαλυθεί και βρήκε μόνο μια νεαρή που είχε πάρει τη δημοσιά για το σπίτι της. Ο Μπεν προτιμούσε τις γριές αλλά δεν είχε κι άλλες επιλογές κι έτσι την ακολούθησε.

Φορούσε ένα γαλάζιο φόρεμα κι ήταν πολύ κοντή. Είχε πόδια χοντρά και τα κότσια της ήταν πρησμένα απο ορθοστασία. Έξω απ’ το σπίτι της στάθηκε να κλεισει την καγκελόπορτα, όχι για ασφάλεια αφού κανείς δε θα έφτανε εκεί στην ερημιά, αλλα πιθανότατα για να μη χτυπάει απο τον άνεμο. Μοιραίο λάθος αυτή της η καθυστέρηση. Ο αρουραίος την έβλεπε πλάτη να τραβάει την βαριά πόρτα που έτριζε καθώς σερνόταν στο τσιμέντο. Πλησίασε γρήγορα το πόδι της και το δάγκωσε χωρίς δεύτερη σκέψη. Η κοπέλα άρχισε να ουρλιάζει και να κλωτσάει, όμως ο αρουραίος είχε δαγκώσει το πόδι σφιχτά και δε θα το άφηνε. Έπεσε κάτω και χτυπιόταν κι ο αρουραίος για λίγο άφησε τα δόντια του να γλυστρίσουν απο το κρέας κι αμέσως της έκανε μια δεύτερη, πιο δυνατή δαγκωματιά. Το χρειαζόταν αυτό, του πρόσφερε ηδονή και ανακούφιση.

Είχε λουστεί από το αίμα της νεαρής. Την αφησε να σφαδαζει από πόνο στην είσοδο του σπιτιού της. Της εριξε μια τελευταία ματιά. Το πρόσωπο της είχε παραμορφωθεί από τον πόνο. Από την πληγή στο πόδι της ανάβλυζε το αίμα και σχημάτιζε ένα ποταμάκι που κατέληγε στον κήπο όπου πότιζε το χωμα βάφοντας το κόκκινο.

Αν ποτέ επιστρέψω εδώ στην παραμεθώριο, σκέφτηκε ο Μπεν, να έρθω σε αυτό τον κήπο και θα κόψω ένα απο αυτά τα λουλούδια, που θα χουν φυτρώσει από το αίμα της. Τόσο φτηνός και υποκριτικός ήταν ο συναισθηματισμός του αρουραίου, που τον ξέχασε πριν ακόμα φτάσει στο στρατόπεδο τρέχοντας μέσα στα σκοτάδια.

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

very nice..
αντε να φυγουμε επιτελους απο το γαμημενο στρατοπεδο.
gooj

Fight Back είπε...

ναι παει το στρατοπεδο φυγαμε.
μονο καμια 12ρια φλασμπακς θα χει με στρατο απο δω και μπρος :D

[Germanos] είπε...

Πρεπει να εξηγησεις γιατι ο ποντικας λεγοτανε Μπέν

Ανώνυμος είπε...

poly enoxlhtikoi aytoi oi gayz telika.

Downhill.... είπε...

den diabasa to twrino post alla 8a diamartyrh8w gia to prohgoymeno...

re poustraki!! afhneis anapanthta sxolia re???

Tanila είπε...

32 χρονών αρουραίος;
Πρρρρρρρρρρρρρρ

david santos είπε...

I loved this post!
Have a nice day

Tanila είπε...

Μπα νορμαλ σχόλιο ο Σάντος!
Τελικά έχουν αποτέλεσμα τα μπουζούκια στον κώλο!

Ανώνυμος είπε...

"Είχε πόδια χοντρά και τα κότσια της ήταν πρησμένα απο ορθοστασία."

Ο 32χρονος δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό...

Ανέστης Μ. είπε...

"Πάντοτε του φαίνονταν παράξενες αυτές οι αντιδράσεις, κάνανε τρέλες και ανυπομονούσαν για την ώρα που θα παίρνανε τα απολυτήρια στα χέρια τους, λες και η ζωή τους από κει και μπρος θα ήταν μόνο χαρές. "
Από εδώ και κάτω σε διάβαζα με τόση άνεση..
Πρώτη μου βόλτα εδώ.Τους σουρεαλιστικούς-αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου.

Fight Back είπε...

καλα δε θα το πιστεψετε τι συνεβη, ειδα ονειρο οτι πρεπει να απαντησω στα σχολια γιατι ερχεται η συντελεια του κοσμου στις επομενες 5 ωρες.
οποτε για καλου κακου ας εκπληρωσω ολες τις υποχρεωσεις μου.

ηδη εκανα ποκε μπακ σε ολους τους φιλους μου, οποτε παμε και στα σχολιανα μας:

@γερμανος, ε τι γιατι. αυτο ειναι το ονομα του. μπεν οπως benjamin linus

@sypmtom κωλορατσιστη

@downhill

@τανιλα γιατι υπαρχει καποιο problema με την ηλικια του μπεν?

@δαβιδ σαντος, ευχαριστω φιλε

@τανιλα δεν καταλαβαινω το μενος σου για αυτον τον αξιολογο μπλογκερ και τακτικο σου σχολιαστη

@αστεριας "ο τριανταδυαχρονος" οπως λεμε η 35χρονη. να τον βαλω να εχει και θολο προσωπο?

@ανεστης μ. ανταποδιδω αγωνιστικους χαιρετισμους κι ευχαριστιες. να μας ξαναρθετε

Ανώνυμος είπε...

Το φινάλε του ποστ σας με κάνει να θέλω να σπάσω όλα τα ποτήρια του μαγαζιού, monsieur fight back!

Όπαλάκια!

[Germanos] είπε...

Ειμαι σιγουρος οτι ΤΟΥΤΟΣ Ο ΠΟΝΤΙΚΑΣ υπάρχει

Fight Back είπε...

@theorema αλα.
κρινω ικανοποιητικη ζημια το σπασιμο ανω των 140 ποτηριων. κατωτατο επιτρεπτο

@γερμανος, υπαρχουν πολλες πιθανες ερμηνειες
α) πρεπει να αρχισεις να προσεχεις τις συναναστροφες σου, αρχιζω να φοβαμαι οτι γνωριζεις προσωπικα ποντικια που δαγκανουν γυναικες
β) ειμαι τοσο καλος μυθοπλαστης που εκανα εναν 32χρονο καραβανά αρουραιο αληθοφανη
γ)ο ποντικας ειναι ακριβως το παραπανω. αληγορια ενος καραβανα
δ) ισως καπου εκει εξω οντως να υπαρχει
ε) αρχιζω και ξεμενω απο ενδεχομενα
στ) ποτε δεν καταλαβα γιατι χρησιμοποιουμε ακομα το στ.
ζ) καποιες αλλες πολυ σημαντικες ερμηνειες