Επίλογος, η κατάληξη του δρ. Κατηφόρη

Εκδοχή Β.
Στάθηκε λίγο να συνηθίσει το σκοτάδι και ανέβηκε σιγά τις σκάλες. Στάθηκε ξανά πριν ανοίξει την πόρτα του υπνοδωματίου. Ήθελε να εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα. Φαντάστηκε το δρ. Κατηφόρη όρθιο με καραμπίνα στα χέρια να τον ξαφνιάζει και να του ρίχνει, αφήνοντας ένα δύο δευτερόλεπτα κενό μέχρι ο γιατρός να συνειδητοποιήσει ποίος τον σκοτώνει. Ποιός ήτανε πιο καλά διαβασμένος και ποίος είναι αυτός που στη μονομαχία τους θα σταθεί τελικά στα πόδια του. Και άνοιξε αποφασιστικά την πόρτα, γνωρίζοντας πως θα ήτανε αυτός ο νικητής.

Δεν υπάρχουν όμως σ'αυτή την ιστορία δεύτερες εκδοχές. Γιατί οι ήρωες της κοιτάνε κατάματα τη ζωή, κοιτάνε κατάματα το πεπρωμένο τους και το δέχονται χωρίς θριάμβους και προσπάθειες εντυπωσιασμού. Ο γιατρός της Μύκονος βρήκε ακαριαίο θάνατο, η βολή του δρ. Κατηφόρη διέλυσε το καμένο σώμα του, προσφέροντας του λύτρωση απο το βάσανο του και προσφέροντας σε όλους εμας ανακούφιση αφού διέλυσε και την φρικιαστική του εικόνα, θα τον θυμόμαστε μόνο σαν περήφανο ζεν πρεμιέρ γιατρο στις ημέρες δόξας του.

Όπως συμβαίνει όμως σ’αυτές τις περιπτώσεις ο φόνος άφησε θύτη και θύμα αλυσοδεμένους. Ο δόκτορ έζησε με τόση ένταση τη στιγμή του φόνου που ήταν βέβαιος πως άκουσε το γιατρό να του λέει «καταραμένε» πριν ξεψυχήσει, πράγμα που ήταν αδύνατο να έχει συμβεί. Για την ακρίβεια ένα είδος κατάρας είχε πέσει πάνω του απο τη στιγμή που αποκάλυψε στο νησί το μυστικό του γιατρού. Οσο θριαμβευτικά κι αν περιέφερε την ικανοποίηση του για την καταστροφή του γιατρού της μύκονος κι όσο κι αν προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του οτι σωστά τα αποκάλυψε όλα, όσο κι αν ζοριζόταν να απολαύσει την ενθρόνιση του ως νέου πρόσωπου των ημερών στο κοσμικό νησί, μέσα του δε μπορούσε να ηρεμήσει, έτρεμε την εκδίκηση του γιατρού.

Κι έτσι είχε χάσει τον ύπνο του, φοβόταν, σκεφτόταν συνεχώς τους τρόπους που πιθανόν να χτυπούσε ο γιατρός και συχνά το βάρος της ψυχολογικής πίεσης τον άφηνε να ξεσπάει σε κλάμματα μέσα στο δωμάτιο του, αγκαλιά με την καραμπίνα του, το τελευταίο μέσο άμυνας και λύτρωσης του. Απο τη στιγμή δε που ο γιατρός εξαφανίστηκε απο το νησί, ήξερε πως πρέπει να μετράει αντίστροφα μέχρι τη στιγμή της τελικής αναμέτρησης. Είχε σταματήσει να δέχεται κόσμο στο σπίτι, δεν είχε καμία διάθεση για ερωτοτροπίες με νεαρά κορίτσια και μοναχά περίμενε.
Όταν εκείνο το βράδυ άκουσε βήματα μέσα στο σπίτι και κατάλαβε ότι είχε έρθει ο γιατρός της μύκονος, σηκώθηκε απο την πολυθρόνα του και έκανε να βγει απο το δωμάτιο. Όμως είχε πετρώσει. Δε μπορούσε να κουνήσει τα πόδια του, ένιωθε να έχει παγώσει το μυαλό του και να έχει μείνει κολλημένος στο ίδιο σημείο. Δοκίμαζε να καταπιεί, προσπαθούσε να αρθρώσει κάποια λέξη ώστε να είναι προετοιμασμένος να μιλήσει στο γιατρό, μα του φαινόταν οτι θα τον βρει εκεί ασάλευτο και ανίκανο να αντιδράσει. Όμως μετά, αφού μπήκε ο γιατρός στο υπνοδωμάτιο, ήταν σαν κάποιος να τον πήρε απο το χέρι και να τον βοήθησε, σα να έγιναν όλα αυτόματα.

Το βουτηγμένο στα αίματα και σκορπισμένο μέσα στο δωμάτιο σώμα του γιατρού, σα να ανασυγκροτήθηκε μέσα στο μυαλό του δρ. Κατηφόρη. Ο φόνος του εξαφανισμένου γιατρού, έγκλημα που κανείς ποτε δε θα χρειαζόταν να μάθει, στοίχειωσε το δόκτορ και τον οδήγησε στην αυτοκαταστροφή.


Είχε αρχίσει να ξημερώνει μετά απο ένα ζεστό και πολύ ανήσυχο βράδυ για το δόκτορ Κατηφόρη. Ήταν καλοκαίρι και το νησί είχε γεμίσει απο κόσμο, είχε βρει τον κοσμοπολίτικο ρυθμό του. Παρόλαυτα ο δόκτορ είχε αλλάξει, απέφευγε τις συναναστροφές και κλεινόταν στον εαυτό του. Ξυπνώντας για πολλοστή φορά τρομαγμένος συνειδητοποίησε οτι είχε βγει ο ήλιος, θα μπορούσε πλέον να ηρεμήσει, για λίγες ώρες, μέχρι να ξανανυχτώσει και να ξαναβρεθεί αντιμέτωπος με τους εφιάλτες του. Ανασηκώθηκε ανακουφισμένος όμως αυτό που αντίκρυσε τον έκανε να καταλάβει ότι ζούσε την τελευταία μέρα της ζωής του. Δύο γυναίκες καμένες στεκόντουσαν απέναντι του, ανασαίνοντας βαριά και μετα βίας συγκρατώντας τα κορμιά τους όρθια. Ο δόκτορ ούρλιαξε απο τρόμο κρατώντας με δύναμη τα σεντόνια στα χέρια του, προσπαθώντας να πιαστεί απο κάτι πραγματικό, προσπαθώντας να ξεφύγει απο αυτό το ζωντανό εφιάλτη.
«Λύτρωσε μας» λέγανε οι γυναίκες και ένα μαύρο υγρό έτρεχε απο τα στόματα τους
«Λύτρωσε μας όπως το γιατρό»

Ουρλιάζοντας ακόμα απο τρόμο και αηδία ο δρ. Κατηφόρης πήδηξε απο το κρεβάτι του και άρπαξε την καραμπίνα. Πυροβολούσε ασταμάτητα προς τις καμένες γυναίκες ώσπου διαλύθηκαν εντελώς. Έπεσε στα γόνατα και αναρωτιόταν τί του συνέβαινε. Οι περαστικοί που άκουσαν τους πυροβολισμούς, χτυπούσαν κάτω το κουδούνι και βαράγανε την πόρτα με δύναμη. Μέσα στο μυαλό του δόκτορ κατηφόρη, ηχούσε σα χτύπημα το σαρκαστικό γέλιο του γιατρού της μύκονος.

Ένας τελευταίος πυροβολισμός επέβαλε την ησυχία. Οριστικά.