Η εκδίκηση του γιατρού

Η κατανόηση των φαινομένων και η ανάλυση των αιτιών που οδήγησαν σε μια κατάσταση, μπορεί να έχει και τα αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα. Ο συνεχής στροβιλισμός γύρω από ερωτήματα χωρίς λύση, γύρω από στιγμές και αποφάσεις του παρελθόντος που πήραν λάθος τροπή, είναι διαδικασία αδιέξοδη, που μόνο ψυχολογική φόρτιση επιφέρει, ιδίως όταν αυτές οι μικρές στιγμές του παρελθόντος έχουν αλλάξει τόσο τη ζωή κάποιου, με τέτοιο άσχημο και μη αναστρέψιμο τρόπο όπως του γιατρού της μύκονος.
Ο φόβος για την αντιμετώπιση που θα έχει από την κοινωνία του νησιού, ο δισταγμός της τελευταίας στιγμής πριν ανοίξει την πόρτα να βγει έξω, που πάντα τον έκανε να γονατίζει στο χερούλι και να κλαίει σπαρακτικά και η αγωνία για την αποδοχή που θα είχε από τους πρώην «φίλους», του δημιουργούσαν εσωτερική φθορά, ανάλογη της εξωτερικής, της σωματικής των εγκαυμάτων.
Ώσπου κάποιο πρωί, έφτασε στην πόρτα, έπιασε αποφασιστικά τη λαβή και μετά γίνανε όλα έυκολα. Βγήκε στο δρόμο και όλοι οι φόβοι του διαλύθηκαν. Τα βλέμματα του κόσμου που αρχικά ήταν αποστροφής και αηδίας και μετά οίκτου, καθόλου δεν τον άγγιζαν. Τους αγνόησε όλους και συμπεριφέρθηκε φυσιολογικά στο μέτρο του δυνατού. Κανείς δεν ένιωθε άνετα μαζί του, ακόμα και οι πιο ανοιχτόκαρδοι δεν άντεχαν να προσποιούνται για πολλή ώρα πως δεν τους πειράζει το απόκοσμο παρουσιαστικό του γιατρού κι αυτή η απαίσια μυρωδιά που ανέδυε το σώμα του. Φυσικά απαλλάχτηκε από τα καθήκοντα του ως γιατρός, προσωρινά όπως συμφώνησαν, γνωρίζοντας όμως και οι άλλοι μα και αυτός πως θα ήταν αδύνατο πια να εμπνεύσει εμπιστοσύνη σε ασθενείς. Όταν συνάντησε τον Δρ. Κατηφόρη πρώτη φορά και οι δύο μίλησαν σε πολύ οικείο και ψύχραιμο τόνο. Μάλιστα ο γιατρός της μύκονος επιδεικνύοντας μεγαλοπρέπεια, τον ευχαρίστησε, γιατί όπως είπε τον απάλλαξε από τον εγκλεισμό του που γινόταν επικίνδυνος και ο δοκτορ του απάντησε πως με αυτό το γνώμονα έπραξε. Ψεύδονταν υπέροχα κι οι δύο. Συμφώνησαν πως δεν έπρεπε να χαλάσει η πολυετής λυκοφιλία τους.
Έδειχνε να έχει επανέλθει φυσιολογικά στη ζωή της μυκόνου. Έβγαινε έξω, ψώνιζε και αντάλλασε κουβέντες με τους γείτονες. Και κλεινόταν πάλι στο σπίτι του. Φυσικά δεν έλλειπαν και τα άσχημα περιστατικά. Πολλές φορές άκουγε γέλια όταν γυρνούσε την πλάτη του, πολλοί τον ειρωνεύονταν ακόμα και κατά πρόσωπο και πάντοτε τα παιδιά στις πλατείες του φώναζαν παρατσούκλια και ονόματα.

Ώσπου κάποια μέρα, ο γιατρός της μύκονος ξαφνικά εξαφανίστηκε.


Λόγω αύξησης του ενδιαφέροντος για την ιστορία του γιατρού της μύκονος, κάνουμε ένα διάλειμμα για τις απαραίτητες διαφημίσεις:

------------------------
Τυπική ελληνίδα νοικοκυρά (κοκκινομάλλα ζουμερή καλλονή) αφηγείται:
Πόσες φορές δεν αναζήτησα κάτι να περάσω ξέγνοιαστα την ώρα μου. Γυρνώντας κουρασμένη από τη δουλειά, να φορέσω κάτι αναπαυτικό, να καθίσω στην πολυθρόνα μου και να αφεθώ σε ένα όμορφο βιβλίο. Μάταια έχανα το χρόνο μου με ανούσια αισθηματικά μυθιστορήματα Ώσπου ανακάλυψα το paparise this !
Μα τι αριστούργημα είναι αυτό! Γράφουν όλοι εκεί, η misirlou, ο kabamaru και ο dr stein, ο mithrandir, ο downhill, ο τρυπια βάρκα είναι σχεδία, ο fight back και συνεχώς μεγαλώνει η λίστα.
Paparise this – σας το προτεινω ανεπιφύλακτα.
-------------------------

Επιστρέφουμε στην ιστορία όπου ο γιατρός της μύκονος ξαφνικά εξαφανίστηκε.

Για μήνες κανείς δεν τον είδε, μα και κανείς δεν τον αναζήτησε κιόλας. Για την ακρίβεια η εξαφάνιση του ήταν μία ανακούφιση για τη μικρή κοινωνία της μυκόνου. Πλησίαζαν οι καλοκαιρινοί μήνες, ο τόπος θα γέμιζε τουρίστες και θα ήταν άβολο και άσχημο για το νησί να αποκτήσει ένα καμμένο περιφερόμενο στοιχειό που θα γινόταν ατραξιόν και αντικείμενο χλευασμού.

Και μέσα στο μαύρο σκοτάδι μιας Τετάρτης γύρω στις 4 το βράδυ, όταν όλο το νησί είχε ησυχάσει, ο γιατρός ξεπρόβαλε από την πόρτα του. Κινήθηκε διακριτικά μέσα στις σκιές και κατευθύνθηκε προς το σπίτι του δρ. Κατηφόρη. Τόσο καιρό είχε αποφασίσει να τον δολοφονήσει. Με οποιοδήποτε κόστος και οποιοδήποτε τίμημα.
Ήταν το μόνο που τον ένοιαζε, το μόνο πράγμα που του είχε απομείνει να τον κρατάει στην καθημερότητα, ο μόνος του στόχος πια. Η ησυχία της νύχτας δε θα έσπαγε, ο γιατρός θα έπιανε σφιχτά το λαιμό του κατηφόρη και θα του κάρφωνε στο κεφάλι μία ένεση. Και θα σπαρταρούσε για κάποια εφιαλτικά δευτερόλεπτα πριν πεθάνει ήσυχα και απλά. Δεν αποσκοπούσε σε βασανιστικό θάνατο ο γιατρός της μύκονος. Τον ένοιαζε μόνο αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, ο κατηφόρης να δει το πρόσωπο του, να καταλάβει ποιος τον σκότωσε, να ξέρει ότι τον εκδικήθηκε.

Γλύστρησε μέσα στο γνώριμο σαλόνι του πρώην έμπιστου φίλου του από το δυτικό παράθυρο. Στάθηκε λίγο να συνηθίσει το σκοτάδι και ανέβηκε σιγά τις σκάλες. Στάθηκε ξανά πριν ανοίξει την πόρτα του υπνοδωματίου. Αφουγκράστηκε την ανάσα του δρ. Κατηφόρη. Ήταν μόνος όπως κάθε Τετάρτη, παλιά του συνήθεια να μην δέχεται κοπέλες αυτή τη μέρα. Έστριψε προσεκτικά το πόμολο και άνοιξε την πόρτα χωρίς τον παραμικρό θόρυβο. Πίεσε τη σύριγγα να στάξουνε δύο σταγόνες και πήρε βαθιά ανάσα. Έκλεισε την πόρτα πίσω του μα προς έκπληξη του το φως του δωματίου άνοιξε. Γύρισε και είδε τον δρ. Κατηφόρη να τον περιμένει όρθιος με μια καραμπίνα στα χέρια.
“Σε περίμενα καιρό” είπε ο δρ. Κατηφόρης και καθώς ο γιατρός της μύκονος βρέθηκε κολλημένος στην πόρτα με τα μυαλά του και το αίμα του σκορπισμένο παντού τριγύρω, προσπάθουσε να συνειδητοποιήσει αν πρόλαβε να ακούσει τον ξερό και δυνατό ήχο του πυροβολισμού ή αν ο θάνατος του, ήταν αυτό που λέμε ακαριαίος.