Πέμπτη, Δεκεμβρίου 04, 2008

Το κόλπο με τα ακυρωμένα εισιτήρια


Δεν κρύβω πως είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα των ακυρωμένων εισιτηρίων. Τα οικονομικά μου δεν πήγαιναν πολύ καλά αφού ήταν αισίως η τρίτη χρονιά που δεν είχα πάρει αύξηση. Έτσι θεωρούσα επιβεβλημένο να συμμετέχω σε κάθε μορφή αντίστασης στο καταπιεστικό για τον μέσοαστό σύστημα.

Δεν ήταν ιδιαίτερα πολύπλοκο, ούτε βέβαια εξοικονομούσε κανένα φοβερό ποσό χρημάτων. Δημιουργούσε όμως ένα είδος αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων που χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πάνε στις δουλειές τους. Και είχα βρει την ιδέα φοβερά εμπνευσμένη. Ακύρωνα το εισιτήριο μου, έκανα τη διαδρομή μου και πριν κατέβω το έχωνα κάτω από το ακυρωτικό μηχάνημα, στο κενό ανάμεσα στην κολώνα και στο πλαστικό κουτί. Ο επόμενος που θα έμπαινε δε θα χρειαζόταν να ακυρώσει, αφού το εισιτήριο ίσχυε για τουλάχιστο 40 λεπτά ακόμα.

Παρά τη συνέπεια μου στην τήρηση της μεθόδου, δε μου είχε τύχει να βρω ακυρωμένο εισιτήριο, δεν είχα επιβραβευθεί, δεν είχε κλείσει ο κύκλος ώστε να γνωρίζω με βεβαιότητα πως η τάση έχει βρει ανταπόκριση και πως είμαι μέρος μιας κοινωνικής ομάδας που συνεργάζεται για να αλληλοβοηθηθεί, έστω και σε κάτι τόσο απλό. Γιαυτό προσπαθούσα για τη διάδοση, σε κάθε ευκαιρία το έλεγα σε γνωστούς και έγινα και μέλος διαδικτυακής ομάδας με τίτλο «μην πετάτε τα εισιτήρια».

Κάποιες φορές κατεβαίνοντας από το λεωφορείο και έχοντας κρύψει το εισιτήριο κάτω από το μηχάνημα, στεκόμουν κοντά στην πόρτα και κρυφοκοιτούσα αν κάποιος παίρνει το απόκομμα μου. Είχε τύχει να δω κάποιους και ήταν άτομα σαν κι εμένα. Τριαντάρηδες με πιεστικό φτηνό κουστούμι και σφιχτή υποχρεωτική γραβάτα. Δε με πείραζαν οι σπρωξιές ή τα επιφωνήματα «τσογλάνι» και «αλητήριε» που μου φόρτωναν ηλικιωμένες κυρίες που προσπαθούσαν να επιβιβαστούν και τους έκλεινα το δρόμο, εγώ είχα αντικρύσει τους όμοιους μου και ήξερα πως η μέθοδος προχωράει σωστά.

Εκείνο το πρωι περίμενα στη στάση σχεδόν μόνος μου, πράγμα παράξενο και σπάνιο μιας και ήταν ώρα αιχμής. Το λεωφορείο έφτασε χωρίς αργοπορία και ούτε καν μισογεμάτο, είχε αρκετές ελεύθερες θέσεις. Πλησιάσα το ακυρωτικό μηχάνημα και έβαλα το χέρι μου από κάτω ελπίζοντας πως θα ανταμοιφθώ. Επιτέλους κάτι υπήρχε εκεί και με περίμενε. Τραβώντας όμως το χέρι μου, προς μεγάλη μου έκπληξη είδα πως δεν ήταν ακυρωμένο εισιτήριο, αλλά μια πιστωτική κάρτα. Μέσα σε μια μίνι κρίση πανικού την έκρυψα στο χέρι μου σφίγγοντας τη γροθιά, ενώ ταυτόχρονα έψαχνα στην τσέπη μου για αχρησιμοποίητο εισιτήριο. Σκέφτηκα να την τοποθετήσω ξανά στη θέση της. Κάποιος όμως την είχε βάλει εκεί εξαρχής για κάποιο λόγο. Κάποιος ήθελε να τη βρω. Το λεωφορείο ξεκίνησε και εγω γύρισα προς την πόρτα που έκλεινε μήπως έβλεπα κάποιον να κρυφοκοιτάει. Μάταια. Κάθισα αδέξια σε μια θέση και έλυσα τη γροθιά μου αφήνοντας την πιστωτική κάρτα να πέσει απαλά μέσα στην τσέπη του σακακιού μου.

Παρότι η περιέργεια με έκαιγε, έφτασε απόγευμα μέχρι να αποφασίσω να ξανακοιτάξω την κάρτα. Δεν ήθελα να με δει κανείς στη δουλειά μου να την κρατάω, δεν ήξερα τι θα απαντούσα σε πιθανές ερωτήσεις. Όταν επιτέλους με ανάμεικτη ανυπομονησία και ενοχή το αποφάσισα, είδα πως η κάρτα ήταν πλατινένια με μεγάλο πιστωτικό όριο. Πάνω της έγραφε Gordon James, όνομα που παρέπεμπε σε άγγλο πολίτη. Πόσο παράξενο ήταν που βρέθηκε στα χέρια μου με αυτό τον τρόπο. Το σύστημα υποτίθεται πως δημιουργούσε συνεκτικότητα ανάμεσα σε μια ομοιόμορφη ομάδα. Τι σχέση είχε ο άγγλος με την πλατινένια κάρτα με τους τριαντάρηδες υπάλληλους? Όσο κι αν το σκέφτηκα όλο το βράδυ δε μπόρεσα να λύσω το γρίφο. Αποφάσισα όμως πως αφου μπήκα σε αυτό το παιχνίδι έπρεπε να παίξω. Η κάρτα βρισκόταν στα χέρια μου και παρακαλούσε να την υπερχρεώσω.

Φυσικά έπρεπε να είμαι και προσεκτικός. Η κάρτα θα μπορούσε να ήταν και ήδη ακυρωμένη αν είχε δηλωθεί για απώλεια και δε θα ήταν δύσκολο να με εντοπίσουν αν τη χρησιμοποιούσα αλόγιστα και είχε δηλωθεί κλοπή. Θα είχα τεράστιο πρόβλημα σε τέτοια περίπτωση. Γιαυτό το λόγο και τη χρησιμοποίησα πρώτη φορά στο σούπερμάρκετ. Χωρίς να κοιτάξω στα μάτια την ταμία έδωσα την κάρτα καθώς γέμιζα τις σακούλες. Η κάρτα έγινε δεκτή χωρίς πρόβλημα, η ταμίας άλλαξε συμπεριφορά αντικρίζοντας την πλατινένια κάρτα και μου συνέστησε να τοποθετήσω τα ψώνια σε καρότσι, βοηθώντας με κιόλας να τα φορτώσουμε. Και να το επέστρεφα όποτε μπορούσα, δεν υπήρχε πρόβλημα.

Αφού η πρώτη απόπειρα πέτυχε, το επόμενο βήμα ήταν να ξεχυθώ στα μαγαζιά. Προφασίστηκα αρρώστια, πήρα μιας εβδομάδας άδεια από τη δουλειά και βγήκα στα ακριβότερα καταστήματα. Το αρχικό υπεροπτικό ύφος των πωλητών γινόταν κολακευτικό γλύψιμο όταν άφηνα πάνω στο ταμείο την κάρτα και τους έλεγα με στόμφο «θέλω κάποιον να με ακολουθεί κι ότι μου αρέσει θέλω να το χρεώνετε εδώ».
Τα ιταλικά υφάσματα πρέπει να φτιάχτηκαν για μένα, μου ταίριαζαν εξαιρετικά. Αγόρασα και γιλέκο που δεν είχα φορέσει ποτέ στη ζωή μου. Μεταξένιο. Το χέρι γλυστρούσε πάνω του ικανοποιώντας μοναδικά την υποτιμημένη αίσθηση της αφής. Η κάρτα του Gordon James φούσκωνε από αγορές ρούχων και υποδημάτων, ενώ θεώρησα σωστό να αποκτήσω κι ένα χρυσό ρολόι, κίνηση που θα εκτιμούσε ο φλεγματικός άγγλος αν με παρακολουθούσε.

Παρασυρμένος από τη δύναμη του πλαστικού χρήματος, μα και γνωριζοντας πως αυτή η χαριστική περίοδος πίστωσης δε θα διαρκέσει για πάντα κάλεσα όλους τους φίλους μου να γιορτάσουμε σε ένα μπαρ που πήγαινα όταν ήμουν φοιτητής. Από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω είχα κόψει τις εξόδους και μόνο έπινα αραιά και πού ένα ποτό στο σπίτι μου. Για οικονομία είχα κόψει και το κάπνισμα και πολλές φορές ο οργανισμός μου αποζητούσε ένα τσιγάρο, που όμως ήταν ακριβή πολυτέλεια. Στο μπαρ όμως θα γινόταν χαμός. Κάλεσα όλους τους φίλους και ξεχασμένους γνωστούς μου προτρέποντας τους να φέρουν και δικούς τους φίλους. Χάρηκαν όλοι που με είδαν μετά από τόσο καιρό, διασκέδασαν όμως περισσότερο τη δυνατότητα να πάρουν 3 και 4 ποτά κερασμένα. Για να μην προκαλέσω υποψίες ισχυρίστηκα πως κέρδισα ένα ποσό στο λαχείο και αποφάσισα να το ξοδέψω με φίλους. Χρησιμοποίησα και έτοιμες ατάκες Η ζωή είναι μικρή, οι φίλοι είναι που αξίζουν πιο πολύ και τέτοια. Ήμουν το επίκεντρο της παρέας μετά από πάρα πολύ καιρό. Ο ξάδερφος μου είχε φέρει στο μπαρ και μια φίλη του την Αιμιλία Σπανού, ανερχόμενο μοντέλο. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή. Φάνηκε κι αυτή πως γοητεύτηκε από την απλοχεριά μου και το μοντέρνας γραμμής ντύσιμο μου. Της έκλεισα ραντεβού για το επόμενο βράδυ.

Έπρεπε να την εντυπωσιάσω. Με ένα ακριβό αυτοκίνητο ίσως. Η πιστωτική κάρτα δε μου επέτρεπε να αγοράσω αυτοκίνητο ή να κάνω κάποια αγορά που θα με εξασφάλιζε. Μου παρείχε μόνο προσωρινή καταναλωτική δύναμη. Νοίκιασα μια λιμουζίνα και την πήρα από το σπίτι της. Ήταν εκθαμβωτική, της άξιζαν τα καλύτερα. Καταλήξαμε σε κεντρικά μπουζούκια της πόλης όπου επιτρεπόταν το σπάσιμο πιάτων και κάθε λογής καφριλίκι. Όσο πιο ακραίος γινόσουν τόσο πιο πολύ σε εκτιμούσαν οι θαμώνες. Και οι θαμώνες ήταν επώνυμοι και γόνοι περίοπτων επιχειρηματιών. Σπάσαμε πολλά πιάτα. Πέταξα στην πίστα το καρότσι που είχα πάρει από το σουπερ μάρκετ. Στην περίσταση κόλλαγε και ένα πούρο, δεν είχα όμως μετρητά να αγοράσω.Η Αιμιλία το διασκέδαζε. Πότε χόρευε, πότε χωνόταν στην αγκαλιά μου και τριβόταν πάνω στο μεταξένιο μου γιλέκο. Ήμουν ερωτευμένος. Κάποιοι από το απέναντι τραπέζι πετάξανε ένα παλιό ποδήλατο στην πίστα. Άλλοι ταμειακή μηχανή. Δεν είχα πει την τελευταία μου κουβέντα.
Έβγαλα από κάτω από το τραπέζι που είχα κρυμμένα το σιφόνι και τα πλακάκια της μπανιέρας. Δε θα ειχα πια μπανιέρα στο σπίτι, αλλά αυτό ήταν το τίμημα της καταξίωσης στη νυχτερινή ζωή. Έγινε χαμός όταν τα πέταξα στην πίστα. Όλο το μαγαζί με αποθέωνε. Οι θαμώνες αναρωτιόνταν ποιος είμαι. Τα φλας των φωτογράφων στράφηκαν πάνω μου. Ήταν μια τέλεια βραδιά. Η Αιμιλία είχε εντυπωσιαστεί. Μου ζήτησε να φύγουμε και της υποσχέθηκα πως θα συνεχίσουμε στη σουίτα του ξενοδοχείου μου. Πλήρωσα με την πιστωτική κάρτα και περάσαμε τη νύχτα μαζί.

Το άλλο πρωί αφού επέστρεψα τη λιμουζίνα, γύρισα ευτυχισμένος στο σπίτι. Έβγαλα τα ρούχα μου να πλυθώ όμως δεν είχα πλέον μπανιέρα.. Αν ήμουν περισσότερο προνοητικός θα είχα κάνει ένα πρωινό ντους στο ξενοδοχείο. Θα είχαν περάσει μερικά λεπτά μόνο όταν χτύπησε το κουδούνι μου. Άνοιξα φορώντας μόνο ένα σώβρακο και το γιλέκο μου για να δω πως ήταν δύο αστυνομικοί που είχαν εντολή να με συλλάβουν. Δεν πρόλαβα καν να ντυθώ. Ο υποδιοικητής του τμήματος μου πέταξε ένα λαιφστάιλ περιοδικό στα μούτρα. Παντού φωτογραφίες μου από τα μπουζούκια με την Αιμιλία αγκαλιά και τη μπαταρία της μπανιέρας στο χέρι και λεζάντες «ο Βρετανός επίτροπος Γκορντον Τζέημς σε μεγάλα κέφια». Ο επίτροπος της Βρετανικής μυστικής υπηρεσίας είχε υποβάλει μήνυση, κάποιος με αναγνώρισε και με αυτόφωρη διαδικασια θα κατέληγα στη φυλακή. Είχα μπλέξει πολύ άσχημα.

Το κελί μου ήταν μικρό και σκοτεινό. Πέθαινα για ένα μπάνιο, μα όπως και το σπίτι μου, το κελί δεν είχε μπανιέρα. Πλησίασα το μικρό νιπτήρα για να ρίξω λίγο νερό πάνω μου. Το νερό που έβγαινε είχε καφέ απόχρωση. Πλύθηκα και ελλέιψει πετσέτας σκουπίστηκα με το γιλέκο μου.
Τότε είχα τη σκέψη να κοιτάξω.
Μπας και.
Ποτέ δε ξέρεις.
Έβαλα το χέρι μου κάτω από το νιπτήρα. Στερεωμένο στο σωλήνα βρισκόταν ένα πακέτο με 2-3 τσιγάρα και αρκετά σπίρτα. Τουλάχιστο εκεί μέσα η αλληλεγγύη λειτουργούσε.

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

www.arelis.gr
περιεχει ερωτονομικον με τις πιο προκλητικες σεξουαλικες φαντασιωσεις
ακαταλληλο για ατομα κατω των 18 ετων

nkarakasis είπε...

φτού ! δεν είμαι 18! ΄(άσχετο)
Τελικά μου έλυσες και άλλη μια απορία. Στις φυλακές έχει pc, Internet, νιπτήρα μέσα στο κελί και τσιγάρα καθημερινώς.
Διδακτικό το κείμενο ..

Tanila είπε...

Ti είναι "επίτροπος";
Εγώ γιατί δε βρίσκω πιστωτικές αλλά μόνο δίλεπτα στο δρόμο;
ουφ! Πολύ αγχωτικό κείμενο, όλο απορίες μ'έκανε.

natasha hassiotis είπε...

να σου πω αγόρι, εκεί στο νιπτήρα της φυλακής μη σκύψεις καλού-κακού γιατί επίτηδες το κάνουνε δήθεν με τσιγάρα και τέτοια. είναι μεταλλαγμένο το παλιό κόλπο του σαπουνιού.

Ανώνυμος είπε...

mia zwi tin exoume kai an de ti glentisoume ti tha katalavoume ti tha kazantzisoume!!!

Ανώνυμος είπε...

γιου ρ ιν δε ζοουν

εξαιρεικο σερι απο εμπνευσμενα ποστ

Tanila είπε...

Επίσης, ξέχασα, είσαι προπέτης και προκλητικός.

Fight Back είπε...

@ανωνυμε οταν ανοιξετε σαιτ για ανηλικους να ξαναρθεις

@καρακασις εχει ιτνερνετ αλλα απο το παλιο αυτο πυο κανει
φρτσσσσςς
κκχχχχχχχκπππννν
πινγκ!

@τανιλα ειναι η ελληνικη (ατυχης ισως) μεταφραση του commissioner
http://en.wikipedia.org/wiki/James_Gordon_(comics)

@highvoltagepress φροντιζω να σκυβω μονο οταν ειναι κλειδωμενο το κελι και εχει πεσει σιωπητηριο

@kabamaru ακριβως ετσι. 1.101.101,10

@γριμπιλα, θα γινει χαμος και παρακατω

@τανιλα να υποθεσω απευθυνεσαι στον κριστιαν γριμπιλα

Iliaxtida είπε...

τα μπουσουκια που λες σα να βλεπω το ελυζέ στην πανεπιστημιου!!χαχα!οσο για την πιστωτικη καρτα εσυ ησουν υπερτυχερος παιδι μου!επρεπε να προσεχεις λιγο ομως..

Fight Back είπε...

@iliaxtida αυτα ειχα στο μυαλο μου ;)

Ανώνυμος είπε...

Άλλη φορά να μάθεις να τα δίνεις τα εισιτήρια face to face σ'αυτούς που ανεβαίνουν. Και να μην γλιστράς το χεράκι σου σε μυστήριες χαραμάδες. Αν και μάλλον εκεί κρύβεται η ζωή...

farmakoxeris είπε...

Καλός μακάκας ήταν. Έζησε μια ψευδαίσθηση ότι κάποιος είναι ξοδεύοντας. Έτσι συμπεριφέρεται όποιος δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του.

@fight back: θα συνιστούσα να σβήσεις την π*π*ρ** του ανώνυμου. Μπήκε για διαφήμιση, μην του γίνει το χατήρι.

Ανώνυμος είπε...

1.101.101,10 :p