Κυριακή, Σεπτεμβρίου 07, 2008

Στο δέλτα του Οκαβάνγκο

Σπάνια διηγούμαι την ιστορία μου. Είναι που δεν πιστεύω οτι θα με πιστέψει κανεις. Όταν αυτό που φαίνεσαι έχει τεράστια απόκλιση απο αυτό το ένδοξο που κάποτε ήσουν, είναι εύκολο να γίνεις αντικείμενο ειρωνίας και αμφισβήτησης. Αυτό θέλω να αποφύγω και γιαυτό δε μιλάω για τον εαυτό μου συχνά. Μόνο καμμιά φορά όπως τώρα, που νοσταλγικά αναπολώ τις εποχές της δόξας μου, φέρνω ξανά στο μυαλό μου εκείνες τις μέρες όταν βρήκα το θάρρος να αλλάξω τρόπο ζωής.




Την απόφαση την είχα πάρει. Με είχαν αναγκάσει οι συνθήκες δηλαδή να ακολουθήσω αυτή τη μεγάλη αλλαγή. Όμως η κρίσιμη φάση ήταν όταν έκανα πράξη αυτά που είχα αποφασίσει. Οπότε μάλλον όλα ξεκίνησαν απο τη Ναμίμπια. Εκεί ήταν που άφησα τους υπόλοιπους. Δεν άνηκα σε αυτή την ομάδα των ταξιδευτών με τα λεξικά, τους χάρτες και τις φωτογραφικές μηχανές, ήμουν ήδη αρκετά παράταιρο θέαμα δίπλα τους και γιαυτό όταν βρήκα την ευκαιρία ξεγλύστρισα απο το γκρούπ και χάραξα τη μοναχική πορεία μου. Απο εκεί, τη Ναμίμπια. Παρότι είχα ήδη τεράστια φήμη παγκοσμίως και ο κόσμος μίλαγε συχνά για τα κατορθώματα μου, σε αυτή την άκρη της γης δε ξεχώριζα απο τους υπόλοιπους. Δε με αναγνώριζαν. Ήμουν ένας ακόμα ανάμεσα στους εκατοντάδες παρόμοιους μου. Έπρεπε όμως να φύγω ακόμα πιο μακριά.

Ακολούθησα παράλληλα τον ποταμό του Οκαβάνγκο. Κάποια μέρα έφαγα μόνο το πηχτό υγρό που βγάζουν τα νούφαρα. Υπήρξαν και άλλες μέρες που έμεινα χωρίς καθόλου τροφή. Μόνο απομακρυνόμουν απο τις πόλεις και τα χωριά. Έφευγα απο τους ανθρώπους και χωνόμουν όλο και πιο βαθιά στην άγρια φύση. Στους ιπποπόταμους. Εκεί είχα αποφασίσει να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου.

Σύντομα έγινα μάρτυρας ενός φριχτού εγκλήματος. Μια αγέλη απο ζέβρες είχε διασχίσει λίγο πριν τον ποταμό δημιουργώντας μια πανδαισία χρωμάτων ανασηκώνοντας στον καλπασμό της το χώμα και το νερό που φωτίζονταν απο τον ήλιο του απογεύματος. Δυο ζέβρες έμειναν πιο πίσω. Τις περιτριγύρισαν λιοντάρια και δεν άργησαν να τους επιτεθούν. Τα ουρλιαχτά τους με έκαναν να κατατρομάξω και έμεινα κρυμμένος μέσα στις πυκνές καλαμιές. Δεν κουνήθηκα καθόλου. Ο θάνατος παραμονεύει το ίδιο κι εδώ, σκέφτηκα.

Πίσω στην Ευρώπη και μερικά χρόνια πιο πριν όταν ήμουν σύμβολο για τον ηρωισμό μου, θα είχα μπει στη μέση, θα είχα πατάξει το έγκλημα με κίνδυνο της ζωής μου και θα είχα σώσει τον ανίσχυρο. Θα είχα τιμωρήσει τον δυνατό. Θα είχα δώσει το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθεί ο κάθε πολίτης, να επαναστατεί απέναντι στην αδικία. Όμως εδώ το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με κράτησε κοκκαλωμένο στο ίδιο σημείο να βλέπω τα δόντια των λεόντων να ξεσκίζουν τα κουφάρια απο τις ζέβρες.

Σύντομα συνήθισα αυτά τα περιστατικά σαν φυσιολογικά συμβάντα της καθημερινότητας. Περήφανες αντιλόπες, λεοπαρδάλεις, πυγμαίες χήνες, ύαινες τη μια στιγμή στέκονταν καμαρωτές την άλλη γίνονταν γεύμα κάποιου δυνατότερου ζώου. Και δε μπορούσα να κάνω τίποτα για όλους αυτούς. Κοίταγα μόνο να σώζω το τομάρι μου. Κάποτε είχα ορμήξει σε μια συμμορία απο 20 άντρες οπλισμένους με ημιαυτόματα που απειλούσαν αθώους πολίτες. Τους αφόπλισα όλους πριν προλάβει κανεις να πατήσει τη σκανδάλη του. Ήμουν σύμβολο τότε, όμως με τον καιρό καταλάβαινα πως το τρανό μου παράδειγμα έμενε στη θεωρία. Δεν ενέπνεα κανέναν, αποτελούσα μόνο ένα φαινόμενο της εποχής. Και καθώς ο υπερήρωας δρα κυρίως με την ψυχολογία, με την εμπιστοσύνη που ξέρεις πως έχει απο την κοινωνία παρά με τις δυνάμεις του, άρχιζα να γίνομαι πιο αργός, πιο επιρρεπής στο λάθος. Λιγότερο ικανός.


Γιαυτό βρέθηκα εδώ στο δέλτα του Οκαβάνγκο οπου τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Παρατηρούσα έναν ελέφαντα να χτυπάει τα φοινικόδεντρα για να φάει τους καρπούς του όταν άκουσα ένα βουητό. Σύντομα πλησιασε ένα μηχανοκίνητο κανό και στην αρχή νόμισα πως ήταν τουρίστες που θα βγάζαν φωτογραφίες για να έχουν να δείχνουν στους συναδέλφους στη δουλειά. Τότε έπεσε μια τουφεκιά. Τα ζώα πανικοβλήθηκαν. Εγώ ενστικτωδώς χώθηκα μέσα στο νερό με μόνο τα ρουθούνια μου απο έξω. Το δέρμα μου άρχισε να εκκρίνει ιδρώτα αίματος. Κολύμπησα έτσι κάτω απο το νερό όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Απομακρύνθηκα. Ξέφυγα.

Μετά όλα ήταν πιο ήσυχα. Κάτι κροκόδειλοι λίγο πιο πέρα έδειχναν πεινασμένοι όμως κρατούσαν στάση αναμονής. Ένιωθαν κι αυτοί το ίδιο απειλημένοι όσο εγώ. Ήμουν ήδη αρκετές μέρες μακριά απο τον πολιτισμένο τεχνοκρατικό κόσμο. Υποτίθεται πως θα έπρεπε η ψυχή μου να είναι ήρεμη μέσα στη φύση. Κι όμως δεν ήταν. Μου έλειπε ο παλιός εαυτός μου. Και τότε το πήρα απόφαση πως θα πρέπει να συμβιβαστώ και κάπως έτσι πορεύομαι όλα τα χρόνια απο τότε. Δεν ήμουν πια ήρωας. Αλλά δε θα ξεπεράσω και ποτέ το γεγονός οτι κάποτε υπήρξα. Σιωπηλά θα θυμάμαι τα παλιά χωρίς να καυχιέμαι. Μελαγχολικά θα παραδέχομαι την αδυναμία μου να υπερασπιστώ οποιονδήποτε παρά μόνο το τομάρι μου στην άγρια αυτή ζούγκλα. Και όταν θα πλησιάζει κάποιο καραβάκι με τουρίστες, θα ορθώνω το ανάστημα μου και θα χαμογελάω για να τους προσφέρω μια καλή φωτογραφία. Και θα ελπίζω κάποιος απο αυτούς να μου ξανατραγουδήσει εκείνο το τραγούδι της απομυθοποίησης μου που έμαθα πως έβγαλαν πίσω στην Ευρώπη μετά την ξαφνική εξαφάνιση μου.





Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΙΠΠΟΠΟΤΑΜΟΣ


Οι μέρες σου περάσανε χωρίς επιστροφή
Άνθρωπε - Ιπποπόταμε
το έγκλημα διαφεύγει στη στροφή
Άνθρωπε - Ιπποπόταμε
τα χρώματα σου ξεθωριάζουν
οι μικροί αντιήρωες σε τρομάζουν.

Και βαφτίζεσαι πάλι από την αρχή
να αρχίσεις μια καινούργια ζωή
γίνεσαι ιπποπόταμος κοινός
ο ηρωισμός σου ο παλιός
κι η μάσκα του τιμωρού στο συρτάρι
κι εσύ είσαι ο στόχος των φλας στο σαφάρι.


18 σχόλια:

Tanila είπε...

Πάει, λάλησε....

Fight Back είπε...

γιατι το λες

Fight Back είπε...

καλα τεραστια επιτυχια ο ανθρωπος ιπποποταμος λεω να γραψω και συνεχεια

nkarakasis είπε...

Εμένα μου άρεσε! μου θύμισε τα νιάτα μου που έψαχνα για χρυσό στο κολτάικ. Ευτυχώς όλα τα χρυσορυχεία τα είχε αγοράσει ένας Σκρούτζ και έτσι αναγκάστηκα να αλλάξω επάγγελμα. Δοκίμασα μάγειρας σε στρατό, δεν έκατσε οπότε πήγα στην Γουαδελούπη να σκοτώσω Γιέτι και να πουλάω την γούνα τους. Δεν έκατσε και αυτό, οπότε μόνη λύση ήταν να βρεθώ στην Αίγυπτο και να σκοτώνω μούμιες. Έπειτα έγραψα βιβλία για τις επιτυχίες μου (ξέρεις από την γη στην Σελήνη, Έγκλημα και τιμωρία, Δολοφονία στο Νείλο-> τα κυκλοφόρησα με ψευδώνυμο για την εφορία. Τέλος κατηγορήθηκα για προδότης στην ναζιστική κατοχή, ... αχ τι μου θύμισες ...

Εύγε !

ΥΣ. Στην φώτο είσαι εσύ με φίλους που τους έχεις καλέσει σε γεύμα; (ξέρεις : I Have to leave you now i have a friend for dinner => Hannibal Lector .. )

[Germanos] είπε...

Ναι και εγω τα περασα στο Κονγκο

Ανώνυμος είπε...

φιχτμπαχιε, το ξερεις οτι εισαι ενα πο τα καλυτερα αναγνωσματα για το βραδυ αντι βιβλιου;;

Κολοκύθι είπε...

εμενα μου αρέσουν οι ιπποποταμοι οταν βγαζουν τα ματια τους εξω απο το νερο και οι υπολοιποι ειναι μεσα.

υπάρχουν ακόμα ιπποπόταμοι στην ουγκάντα μην ανησυχεις. κανεις δε χανεται.

JD είπε...

φιχτμπαχιε δε ψαρωνω....καπου το πας εσυ με τσι ιπποποταμοι!σε(ξ)ερω εγώ!

Ανώνυμος είπε...

popo nohma!

Lex_Luthor06 είπε...

κριμα

θα επρεπε να ονομασεις τον ηρωα σου Βάγκο ωστε να κανει ριμα με το Οκαβαγκο

κριμα

γραψε τωρα για την παρεα της φεγγαροπετρας

Fight Back είπε...

@nkarakasis δε θα ξεχασω τοτε που σκοτωσες τη μουμια εν ψυχρω ενω σε εκλιπαρουσε για ενα τελευταιο παγωτο magnum κι εσυ βασανιστικα εβγαλες το σοκολατενιο κουφετο και της το επεδεικνυες πριν το φας.
αυτα ειναι πραγματα που μενουν

@γερμανε
στο κονγκο ηταν αλλιως τα πραγματα.
ξερεις, ανατιναξεις, μαυρος χρυσος, μαυρος χριστος και λοιπα

@lifewhispers εννοεις οτι σε παιρνει ο υπνος διαβαζονατς με?

@κολοκυθι, μα δεν το εγραψα και παραπανω? κι εμενα μ αρεσει αυτο, τους κανει ξεχωριστους. καθε ζωο εχει το δικο του στυλ

@jd καλα σιγουρα υπαρχει καποιο κρυμμενο νοημα στον ιπποποταμο

@λεμμυ ποιοτητα ρε φιλε

@lexluthor06
αγαπητε μου φιλε βαγκο
τοτε στο δελτα του οκαβαγκο
που φαγαμε την αντιλοπη
με σαντιγι και με σιροπι

numb είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
numb είπε...

[το παραπάνω σχόλιο ήταν δικό μου και το έσβησα επειδή δεν μου άρεσε. έλεγα ότι η επιτυχία ενός ποστ δεν εξαρτάται από τον αριθμό των σχολίων ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων]

πάμε από την αρχή:

καλησπέρα Φάητ. πολύ καλός ο ιπποπόταμος

(μου θύμισε ένα παλιότερο ποστ σου με ένα ατύχημα και ένα μπαλκόνι, δε θυμάμαι τον τίτλο, τέλος πάντων.
αν μπορείς για το 0/4 γράψε μια περίληψη από τα προηγούμενα για να καταλάβω τι παίζει γιατί βαριέμαι να τα διαβάσω όλα. θενκς εκ των προτέρων)

Kwlogria είπε...

Κι εγώ από κει είμαι, θες να τα φτιάξουμε;;;

Fight Back είπε...

@numb η επιτυχια ενος κειμενου ισως οχι, αλλα ενος ποστ μαλλον ναι.

θενκς παντως, αρκετα ατομα μου ειπαν καλα λογια για τον hippo μου οποτε θα σας τον φερω καποια φορα να παιξετε αν θελετε

για το 0/4 θα σου πω σε πρωτη φαση να μη βαριεσαι. να τα διαβασεις να μου πεις και αποψη.
αν επιμενεις ισως κατι κανω για σενα

@κωλογρια οχι, τα εχω με καποια απο το δελτα φαληρου

ο αποτέτοιος είπε...

καλά έχω ιπποποταμοεκστασιαστεί.

Fight Back είπε...

αποτετοιε, εσυ αγορασες ολα τα happy hippo απο το περιπτερο?

Ανώνυμος είπε...

αα καλα...οτι του φανει!!!