Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2007

Μια πολύ αστεία ιστορία με ένα υπηρέτη

Ήταν μια φορά ένας φιλιππινέζος υπηρέτης που είχε σοβαρό πρόβλημα στα νεφρά. Ότι και να έκανε, όπου και να πήγαινε είχε αυτό το πρόβλημα. Στην κουζίνα άφηνε τις κατσαρόλες, καθόταν στην καρέκλα και όλο έλεγε «παιδιά, σοβαρά, κάτι έχουν τα νεφρά μου». Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, τα αφεντικά του όχι μόνο αδιαφορούσαν αλλά σκαρώναν φάρσες, όπως να του τραβάνε την καρέκλα όταν πήγαινε να κάτσει και να πέφτει κάτω και να πονάνε περισσότερο τα νεφρά του.

Αποφάσισε λοιπόν κάποια στιγμή να πάει σε ένα γιατρό ο οποίος όμως δε μίλαγε φιλιππινέζικα και διέγνωσε άλλα ντάλλων (sic).Του έδωσε ένα σιρόπι και του είπε θα παίρνεις αυτό το σιρόπι και με τη βοήθεια του θεού των φιλιππινέζων θα σου περάσει ο πόνος.

Πουθενά όμως να δεήσει ο Θεός και ο πόνος συνέχιζε. Ο υπηρέτης είχε κουραστεί και εκτός από τα νεφρά, και τα νεύρα του ήταν σε κρίσιμο σημείο. Ξέσπαγε με φωνές στους βοηθούς μάγειρα, έδερνε το σκύλο του αφεντικού και από ένα σημείο και μετά πήγαινε και έβαζε πολύ αλάτι στο βραδινό, έριχνε παγωμένα νερά στα σκαλοπάτια, άφηνε μέρες χωρίς να πετάξει τα σκουπίδια και γενικά πήγαινε γυρεύοντας να απολυθεί.

Στο μεταξύ οι πλάκες των αφεντικών του ήταν μνημειώδεις. Παίρνανε τον καφέ τους και όποτε πλησίαζε να τους σερβίρει λέγανε «αυτό το φρα φρα που ακούγεται τι είναι?» «καλά ρε τζόναθαν πάλι τα νεφρά σου κάνουν φασαρία; χαχαχα».

Ώσπου μια μέρα εκεί που τρώγανε τα αφεντικά εμφανίστηκε με ένα κομμάτι χαρτί και πριν προλάβουν να κάνουν τα συνήθη αστεία τους, απήγγειλε με δυνατή φωνή σε άπταιστα φιλιππινέζικα το εξής ποιήμα:

«Βήχεις και σου χτυπά την πλάτη
Στο φαγητό σου βάζει αλάτι
Καραμέλα για το λαιμό σου
Και λίγη σόδα στο ποτό σου.

Ο ταπεινός σου υπηρέτης
Σιωπά τις ώρες της μελέτης
Σου μαγειρεύει όταν πεινάς
Φτιάχνει καφέ όταν ξυπνάς.

Κάτω απ την όψη των πραγμάτων
Έντονη οσμή απορριμάτων
Έχει κανόνες το παιχνίδι
Για το φακίρη, για το φίδι

Μια μαχαιριά πίσω απ την πλάτη
Μία πληγή και λίγο αλάτι
Μία θηλειά για το λαιμό σου
Και δηλητήριο στο ποτό σου»


Δε γέλασε κανείς.

20 σχόλια:

Lex_Luthor06 είπε...

fight back snake fight back
die fakiri mother fucker

Ανώνυμος είπε...

εκστασιασμένος

mc είπε...

Damn it!
You are good!

Κολοκύθι είπε...

Α τον κομπλεξικό τον υπηρέτη.

Misirlou Oubliez είπε...

Ρε συ ποιος ειχε πει αυτο το καλο το αλλο το "Να πληρωνεις τους Πραιτοριανους"; Αυτο μου θυμισε στο κουπλε.

david santos είπε...

Please!

Send an email to the Brazil embassj your country and repor the injustice that the brazilian courts are making with this girl
Release on Flavia’s accident and status of the process.

The resignation is to stop the evolution. (David Santos in times without end)

Thank you

Ανώνυμος είπε...

David Santos in times without end

Ανώνυμος είπε...

Πολύ κακοί αυτοί οι βραζιλιάνοι ε;

Ανώνυμος είπε...

egw den katalaba...diladi ti egine sto telos? ton apelusan epeidi den eipe asteio poihma? as mou eksigisei kapoios

Ανώνυμος είπε...

cineπέρασμα: ο γιαμπατζολιάς εχει πακιστανο ξάδερφο

O.E.Δ.

Sousou Delatroba είπε...

Αγαπητέ κύριε Ναούμη,

Αν δεν απήγγειλε το ποίημα σε άπταιστα φιλιππινέζικα θα άλλαζε κάτι;

Έπρεπε να το ρωτήσω αυτό γιατί η παρέμβασις του κυρίου Σάντος πάντα με αποσυντονίζει και ξεχνάω τί θέλω να πω.

Ευχαριστώ πολύ,
Σουσού

Fight Back είπε...

@lexluthor, fight back snake naoum

@φρανσουα, ελπιζω να σε εμπνευσω και να δημιουργηθει το ποιημα "μαζικη σφαγη στις φιλιππινες"

@ampot τωωωωρα, απο παλια το ξερεις.

@κολοκυθι, σωστο. ο καθενας ας εχει το ρολο του.

@misirlou oubliez δε ξερω αλλα μπορω να μαντεψω α)ο φοιβος? β)οι coldplay?

@david santos σε ευχαριστω απο καρδιας που μας ευαισθητοποιεις για θεματα της παγκοσμιας κοινωνιας

@brasilaou αργεντινα παρα σιεμπρε!

@symptom τον βαλανε καταναγκαστικα να κουναει κουνιες

@kunelina
πακιστανο clandestino
φιλιππινο clandestino
γιαμπατζολιας illegal

@sousou delatroba
αν πχ το ελεγε στη γλωσσα των αφεντικων θα το καταλαβαίνανε ε? θα το εκλαμβάνανε τότε ως αστείο ή ως εγκαιρη προειδοποίηση

natasha hassiotis είπε...

Εγώ ξέρω ένα άλλο με τον Τοτό. Πάει τις απόκριες στο σχολείο γυμνός με μια οδοντογλυφίδα στην πλάτη. Τον ρωτάνε: τι ντύθηκες ρε; Και λέει αυτός: Μεζές...

Δεν ξέρω, σχετικό με το θέμα δεν είναι; Εμένα έτσι μου φάνηκε, αλλά παίρνω και κάτι χάπια για τους πόνους στη μέση, και μπορεί να βλέπω ονείρατα.
Κι εν πάση περιπτώσει, θα ρωτήσω τη Φιλιππινέζα μου και θα επανέλθω.

Fight Back είπε...

@highvoltagepress το σχολιο κρινεται εντος θεματος και γινεται αποδεκτον.
γιατί έχω την εντύπωση όμως πως ο Τοτός χρησιμοποίησε τις απόκριες ως αφορμή για να σκάσει στο σχολείο γυμνός ?

Mh Xeirotera είπε...

Ypoulo pragma oi petres sta nefra... xtipane deksia ki aristera.

(parasirthika...)

kalo su apogeuma :)

Ανώνυμος είπε...

Ρε σεις, καταλαβαίνω άπταιστα φιλιππινέζικα!!!

Τι σου κάνει το μπλόγκιν'...

natasha hassiotis είπε...

Κι εγώ αυτό νόμιζα για τον Τοτό τον επιδεικσία.

[Germanos] είπε...

τον εχω πετυχει αυτον τον νεφροπαθη στο 550

Fight Back είπε...

@mh xeirotera ουπς, εκεινο το απογευμα περασε. καλο μας απογευμα και το σημερινο!

@mpampakis σε εφτιαξα παλι. προσεχως η διαλεκτος των σαολιν

@highvoltagepress οι αποκριες ειναι παντα μια ευκαιρια να εκφρασουμε τα βαθια απωθημενα μας

@germanos δε μπιστευω να τον αρχισες κι εσυ στο δουλεμα

Ανώνυμος είπε...

TO ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ
Ένας πλούσιος είχε στη δούλεψή του έναν υπηρέτη.
Αυτός του γυάλιζέ τα παπούτσια, αυτός του έφτιαχνε το φαγητό, τον έπλενε, του ετοίμαζε τις διασκεδάσεις του. 0 ίδιος ο υπηρέτης ζούσε σε μιαν αχυρένια καλύβα, σε μια γωνιά του κήπου του πλούσιου αφεντικού. Δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ και ζούσε μια μίζερη, μιαν άθλια ζωή. Και δεχόταν αδιαμαρτύρητα κάθε ιδιοτροπία ή κακομεταχείριση από το αφεντικό του.
Μόνο σε ένα πράγμα ήταν απαιτητικός, πράγμα που φαίνεται παράξενο για υπηρέτη, όμως έτσι ήταν. Και μάλιστα η απαίτηση αυτή ήταν αδιαπραγμάτευτη για τον υπηρέτη. Αλλά περίεργο είναι και πως το αφεντικό σεβόταν απόλυτα τήν ιδιοτροπία του υπηρέτη του.
Η ιδιοτροπία αυτή ήταν η εξής: ό υπηρέτης ήθελε πάνω στους τοίχους της καλύβας του να βλέπει λέξεις η φράσεις που να του αρέσουν. Οι φράσεις αυτές μπορούσαν να είναι είτε γραμμένες κατευθείαν πάνω στους τοίχους, είτε γραμμένες σε χαρτιά που κρέμονταν από αυτούς.
Ποιες ακριβώς ήταν αυτές οι λέξεις δεν το ήξερε το αφεντικό, όμως καλά καλά δεν το ήξερε ούτε και ο ίδιος ο υπηρέτης. Μπορούσε δηλαδή αυτός να είναι ικανοποιημένος από τις επιγραφές του δωματίου του για λίγους μήνες ή για μερικά χρόνια και ξαφνικά περισσότερες ή λιγότερες από τις λέξεις αυτές να αρχίσουν να μη τον ικανοποιούν πια. Αυτή η έλλειψη ικανοποίησης δε δηλωνόταν από τον υπηρέτη στον κύριό του, παρά εκδηλωνόταν με ανεπαίσθητες αλλαγές στην συμπεριφορά του προς αυτόν. Ας πούμε άφηνε αυτός αγυάλιστη την εσωτερική πλευρά ενός παπουτσιού του κυρίου του, ή όταν έστρωνε το κρεβάτι του άφηνε ακάλυπτη μια μικρή επιφάνεια κάποιας γωνίας. Άλλες φορές, υποχωρώντας από το δωμάτιο μετά από την ακρόαση πού είχε από το αφεντικό, η υπόκλισή του δεν ήτανε ακριβώς εδαφιαία, αλλά τέτοια που να αφήνει μια μικρή απόσταση μεταξύ κεφαλιού και πατώματος.
To αφεντικό από τη μεριά του έπρεπε να παρατηρήσει τις μικροαλλαγές αυτές και να σπεύσει να διορθώσει τις επιγραφές.
Και πραγματικά το αφεντικό παρατηρούσε αμέσως τις αλλαγές στη συμπεριφορά του υπηρέτη απέναντί του. Και δε θα νιαζόνταν και πολύ το αφεντικό αν δεν είχε γυαλισμένη κάποια πλευρά του παπουτσιού του ή αν μια ακρούλα του κρεβατιού του ήταν άστρωτη, όμως ήξερε καλά πως αυτή η συμπεριφορά ήταν η αρχή μιας σειράς διαταραχών στις σχέσεις του με τον υπηρέτη, τέτοιας που, αν δεν έπαιρνε μέτρα να την ανακόψει έγκαιρα, αυτή θα είχε σαν κατάληξη τη φυγή του υπηρέτη από το σπίτι και την εγκατάστασή του στην καλύβα του κήπου του γείτονα. Και αυτό με τη σειρά του εσήμαινε πως οι υπηρεσίες θα παρέχονταν τώρα στο γείτονα, που μάλιστα περίμενε πως και πως να συμβεί κάτι τέτοιο, επειδή ο υπηρέτης ήτανε ο μόνος στην περιοχή.
Γι αυτό και το αφεντικό, μόλις αντιλαμβανόταν την αλλαγή αυτή στη στάση του υπηρέτη του, έσπευδε αμέσως να βρει λέξεις άλλες, που αντικαθιστώντας κάπoιες από εκείνες που μέχρι τώρα κρέμονταν στον τοίχο, θα επανέφεραν στο δρόμο τής μέχρις εξαντλήσεως προσφοράς των υπηρεσιών του τον υπηρέτη του. Ήταν μια λεπτή υπόθεση αυτή και απαιτούσε διαρκή προσοχή από το αφεντικό η διάγνωση μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η τέτοια παρατηρητικότητα του αφεντικού ήταν το μόνο προσόν που του έδινε τη δυνατότητα να διατηρεί τον υπηρέτη στη δούλεψή του, μιας και απ' αυτήν εξαρτιόταν η συνέχιση της συνεργασίας εκείνου με αυτόν.
Και το αφεντικό εργαζόταν με πάθος πραγματικό όταν επρόκειτο να αλλάξει τις λέξεις στον τοίχο της καλύβας. Στην πραγματικότητα ήταν η μόνη φορά στη ζωή του που το αφεντικό εργαζόταν, αν μπορεί κανείς να ονομάσει εργασία το ψάξιμο για λέξεις. Και τότε είναι που δούλευαν και οι φίλοι του αφεντικού, εκείνοι που μαζί του έτρωγαν τα φαγητά που ο υπηρέτης παρασκεύαζε και ωφελούνταν από τις υπηρεσίες που τους προσέφερε. Κλείνονταν τότε όλοι αυτοί μέσα σε αίθουσες ειδικά διασκευασμένες για το σκοπό αυτό, και καθένας πρότεινε και μια ή δυο διαφορετικές λέξεις ή φράσεις. Και ήσαν όλοι πολύ προσεκτικοί και έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον στη δουλειά τους, επειδή ήξεραν πως από αυτήν εξαρτιόταν όλη τους η καλοπέραση, αλλά μερικές φορές και η ίδια τους η ζωή. Γιατί ο υπηρέτης, αν το πράγμα έφτανε ως τη φυγή του από το σπίτι όπου μέχρι τότε υπηρετούσε, τότε, πάνω στη φούρια του για αλλαγή αφεντικού, μπορούσε και να σκοτώσει το παλιό αφεντικό ή κάποιον από το σινάφι του. Αλλά και αυτό να μη συνέβαινε, το αφεντικό και οι φίλοι του δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι θα έχαναν έναν τόσο αφοσιωμένο υπηρέτη μόνο και μόνο επειδή στάθηκαν ανίκανοι να βρουν μερικές λέξεις, αφού αυτό ήταν όλο κι όλο που ο υπηρέτης ήθελε για να μη φύγει και ποτέ δε διαμαρτύρονταν για την αμοιβή του ή για τις υπερβολικά κουραστικές υπηρεσίες που προσέφερε.
Και μέσα στην αίθουσα διασκέψεων ακούγονταν διάφορες κατά καιρούς λέξεις και φράσεις, όπως "αλλαγή", "μιάσματα", "αποστασία", "σκληρός πυρήνας Ευρώπης", "ανάπτυξις", "συμμετοχική δημοκρατία", "σεμνά και ταπεινά", "πάταξις της διαφθοράς" και ό,τι μπορούσε το μυαλό του αφεντικού να υποθέσει πως θα ικανοποιούσε τον υπηρέτη του και θα έφερνε τις σχέσεις του με αυτόν στην προηγούμενή τους κατάσταση. Και τις περισσότερες φορές κάτι έβρισκε το αφεντικό που να ικανοποιεί το ιδιότροπο αυτό γούστο του υπηρέτη του. Γιατί στό βάθος ο υπηρέτης δεν ήθελε να αλλάζει αφεντικό, μόνο ήθελε να ικανοποιεί κάποια μέσα του φωνή που του έλεγε πως είναι μια ζηλευτή ιδιαιτερότητα γι αυτόν να είναι ο μόνος υπηρέτης μέσα στο σύνολο των επί γης υπηρετών, που δουλεύει αδιαμαρτύρητα και χωρίς απαιτήσεις για βελτίωση των συνθηκών της εργασίας του και της ζωής του.
(Κάθε μη ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα και πράγματα είναι συμπτωματική)
Γιώργης Χολιαστός