Οχάιο. Νοέμβριος 2007

Πολύ σκατένια μέρα η σημερινή. Είμαι όλο το απόγευμα βάρδια στο ταμείο, η τηλεόραση χαλασμένη τριτη μέρα συνεχόμενη και οι ίδιες φάτσες να έρχονται να ζητάνε τα ίδια πράγματα. Κάποιες ώρες σκέφτομαι πως η ρουτίνα είναι που μας κάνει τόσο αδιάφορους για όλα. Κάθε μέρα οι ίδιες σκατένιες φάτσες να αγοράζουν τα ίδια ηλίθια πράγματα και μετά να πρέπει εγώ να το ξεπερνάω όλο αυτό το μαρτύριο της δουλειάς και να ενδιαφέρομαι για τον κόσμο γύρω μου? Χέστους! Για μένα που δουλεύω με τις ώρες στη σκατένια δουλειά ποιος ενδιαφέρεται?

Είμαι βάρδια όλο το απόγευμα, σχολάω κι ο Μάικ ο επόμενος στην αντλία έχει αργήσει πάλι το πρεζάκι και βγαίνω για λίγο να τον αντικαταστήσω. Και μετά γίνεται αυτή η χοντρή μαλακία που σας λέω. Βάζω πετρέλαιο στο στέισον, ο πελάτης έιναι μέσα στην καμπίνα και το βλέπω μόνο εγώ. Του φωνάζω να βγει να το δει, αλλά αυτός ο γέρος λέει τρελάθηκες, ποιό φάντασμα. Εγώ όμως το βλέπω, είναι σα μπλε έντονο αέριο που κουνιέται δεξιά αριστερά. Είναι φάντασμα γαμώτη. Και μετά σταματάει και μένει πάνω μου. Σα να με κοιτάει, σα να περιμένει κάτι απο μένα. Σα να μου ζητάει. Εκείνη τη στιγμή, ειλικρινά μιλάω, ένιωσα σα να ήταν ενα θεϊκό σημάδι. Σα να ήθελε ο Θεός να μου πει κάτι. Ή δε ξέρω σαν κάποιος απο το παρελθόν να θέλει να μου δώσει κάποιο σημάδι.

Έτρεξα μέσα και πήγαμε με τα παιδιά στο δωμάτιο με την οθόνη ελέγχου. Δε με πίστευαν όμως όταν είδαν το βίντεο με το μπλε αέριο, το φάντασμα να περιμένει πάνω μου, να κουνιέται δεξιά αριστερά, τότε όλοι καταλάβαμε πως κάτι μοναδικό συνέβη εκεί έξω.

Κάποιος έιπε πως παλιά υπήρχε ινδιάνικο νεκροταφείο στην περιοχή του βενζινάδικου, άλλος οτι έτσι, σε αυτή τη μορφή έρχονται οι άγγελοι. Εγώ ξέρω, πως τώρα που είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και κάνω την προσευχή μου, είτε θεός ήταν είτε διάολος είτε κάποια ψυχή που ψάχνει λύτρωση, απο δω και πέρα θα σταματήσω να αδιαφορώ για τα πράγματα τριγύρω μου. Θα δίνω περισσότερη προσοχή.

Έτσι κι αλλιώς, έχουμε μόνο μια σκατένια ζωή.