Don't talk to strangers 2

Δυο μέρες αφότου συνήλθε ξαπλωμένος στο κρεβάτι ενος άγνωστου δωματίου, ο Tom διαπίστωσε κάτι που τον τρόμαξε αλλά και τον πλήγωσε μέσα του. Όλες οι σκέψεις του ως τότε είχαν περιοριστεί σε αυτό που του συνέβη. Στο πού βρισκόταν, πως βρέθηκε εκεί, πόσος καιρός είχε περάσει που ήταν αναίσθητος, τι είχε πάθει το σώμα του και δε μπορούσε να κουνηθεί. Συνειδητοποιόντας το, ένιωσε προδωμένος απο τον εαυτό του. Δεν είχε σκεφτεί ούτε μια στιγμή την αγαπημένη του Marianna και το μωρό τους. Δεν την αναζήτησε, δε νοστάλγησε το γλυκό πνιχτό κλάμα του παιδιού, δεν αναρωτήθηκε αν θα είναι καλά και αν θα τον αναζητήσουν. Δεν υπήρξε καθόλου στις σκέψεις του, το ήρεμο της πρόσωπο είχε αντικατασταθεί απο τις αγχωμένες εκφράσεις της νεαρής καλόγριας.

Όπως το είχε υπολογίσει σε λιγάκι θα σβήνανε πάλι τα φώτα και μέσα στο σκοτάδι θα άνοιγε η πόρτα, τα ίδια βαριά βήματα θα έρχονταν προς το μέρος του, θα ένιωθε πάλι το τρύπημα της βελόνας μέσα στο αυτί του και καθώς θα έχανε μετά τις αισθήσεις του θα καταλάβαινε πως κάποιος πάει πάλι να τον ταίσει με το ζόρι. Είχε δίκιο η Marianna. Η πόλη τους είχε γίνει διεστραμμένη και βρώμικη. Το κακό είχε σπάσει την πόρτα και είχε εισβάλει στο σπίτι τους. Τι ζωή θα κάνανε η γυναίκα του και το παιδί του αν δεν έβγαινε απο κει μέσα.

Προσπαθούσε να καταλάβει τί του συνέβαινε. Κάποιος τον τάιζε και τον κρατούσε αναίσθητο σ’αυτο το άδειο δωμάτιο. Όταν έκλειναν τα φώτα, φαινόταν στο ταβάνι γραμμένο μάλλον με ειδική βαφή ένα τεράστιο Don’t talk to strangers και αυτός που έμπαινε στο δωμάτιο έβαζε σε λειτουργία ένα μουσικό κουτί που έπαιζε μια περίεργη μελωδία. Και κάθε φορά μαζί με το κορμί του παρέλυε και το μυαλό του όταν του κάνανε την ένεση. Με τον ίδιο τρόπο που βυθίστηκε στο σκοτάδι απο το θόρυβο της μηχανής σε εκείνο το λεωφορείο. Γιαυτό έπρεπε πριν τον επισκεφτούν πάλι, να προσπαθήσει να θυμηθεί τί έγινε στο λεωφορέιο. Τί του έλεγε η νεαρή καλόγρια.

Τράβηξε με το χέρι της τα ράσα και του έδειξε τα πόδια της. Ήταν κατακόκκινα, γδαρμένα, με φρέσκες πληγές που είχαν πάνω αίμα. Ποιός την είχε βασανίσει, τί ιστορία κουβάλαγε αυτή η μοναχή, τί προσπαθούσε να του πει. Αν μπορούσε για ένα λεπτό μόνο να διώξει απ το μυαλό του όλα τα υπόλοιπα και νοητά να βρεθεί πάλι εκεί να δώσει όλη του την πρόσοχή, να διαβάσει τα χείλη της, να μελετήσει τις εκφράσεις της σα να κρέμεται απο το λυγμό της η ζωή του, σα να υπάρχει στο βλέμμα της αυτό που μπορεί να τον βγάλει απο κει μέσα.

Προσπάθησε πολύ. Έκλεισε τα μάτια του. Διέγραψε όλες τις αναμνήσεις του. Φίλησε γλυκά το μωρό του στο λαιμό. Αντίο αγάπη μου, ψιθύρισε στη Marianna. Τους αποχαιρέτισε για λίγο, για να τους έχει ύστερα για πάντα. Το απόλυτο κενό. Και έτσι βρέθηκε σε εκείνο το κάθισμα πάλι στη δεύτερη σειρά στο παλιό πούλμαν.
Μόνο που αντί για φασαρία επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Το πούλμαν τρανταζόταν δυνατά και η οδηγός με την ηλικιωμένη καλόγρια τον κοίταζαν απορημένες για το που θα στρίψουν. Ήταν σα να βρίσκεται εκεί αλλά και να μή βρίσκεται, όπως στα όνειρα. Έστρεψε το βλέμμα του δίπλα. Η καλόγρια που θα του έλυνε το μυστήριο καθόταν εκεί και του μίλαγε με αγωνία. Διάβασε τα χείλη της. Προσπάθησε να καταλάβει. Νόμισε πως έβγαζε άκρη «πρέπει να φύγεις, πρέπει να φύγεις, να κατέβεις». Ήθελε να τον προειδοποιήσει, ήταν βέβαιο. Τον κράταγε σφιχτά, τόσο που πόναγε και απορούσε με την αφύσικη δύναμη της νεαρής. Σήκωσε με το άλλο χέρι τα ράσα της. Την είχαν βασανίσει, τα πόδια της ήταν χαραγμένα και μάλιστα πρόσφατα. «φύγε, κοίτα τι θα σου κάνουν». Αηδιασμένος πρόσεξε τις βαθιές πληγές στα πόδια. Χαρακιές απο το γόνατο μέχρι ψηλά. Κανείς δε θα άντεχε να κάνει κάτι τέτοιο στον εαυτό του, κάποιος την είχε βασανίσει. Κοίταξε τα πόδια της ξανά.


Πώς ήτανε δυνατόν. Ένιωσε οργή, για άλλη μια φορά τα έβαλε με τον εαυτό του. Πως γινόταν να μην το κατάλαβε νωρίτερα. Ήταν ο θόρυβος, ήταν η ζαλάδα του, ήταν το παράδοξο και το ξαφνικό των όσων του συνέβαιναν αλλά δε μπορούσε να το δικαιολογήσει οτι δεν το κατάλαβε νωρίτερα. Τα πόδια της δεν ήταν πόδια γυναικεία. Κοίταξε το πρόσωπο της. Πέρα απο τα όμορφα χαρακτηριστικά ήταν ξεκάθαρο οτι δίπλα του καθόταν ένα αγόρι. Κάτω απο τα ράσα ένας άντρας με τρόπους και ενδυμασία γυναίκας τον είχε ξεγελάσει. «Κοίταξε τι θα σου κάνουν» έλεγε κι υπήρχε κάτι υποκριτικό στο δήθεν τρόμο των εκφράσεων του.

Το φως έκλεισε στο δωμάτιο. Άνοιξε η πόρτα και το μουσικό κουτί άρχισε να ξαναπαίζει.
“Σε παρακαλώ, σταμάτα” φώναξε ο tom
“Τα έχω καταλάβει όλα, ξέρω ποιος είσαι.”
Η πόρτα ξανάνοιξε και έκλεισε πάλι. Βρισκόταν πάλι μόνος του στο δωμάτιο. Μήπως δεν έπρεπε να μιλήσει. Μήπως δεν έπρεπε να φωνάξει αλλά να μιλήσει ψιθυριστά. Μήπως κι ο άγνωστος επισκέπτης του ήταν σύμμαχος του σ’αυτή την ιστορία. Λίγες στιγμές μετά η πόρτα ξανάνοιξε και μαζί και τα φώτα. Στο δωμάτιο μπήκε ο νεαρός, τον αναγνώρισε αμέσως και δεν ήτανε καν θηλυπρεπής, πως ήτανε δυνατόν να τον ξεγέλασε.
Πριν προλάβει να πει κάτι ο Tom, ο νεαρός του έκλεισε το στόμα με το χέρι και μετά τον φίμωσε με μονωτική ταινία.
“Ας τελειώνουμε μια ώρα νωρίτερα τότε” είπε.

Τράβηξε κάτω απο το κρεβάτι ένα δίσκο με εργαλεία βασανιστηρίων. Έβαλε πάλι το μουσικό κουτί και καθώς έκοβε το σώμα του tom σιγοτραγουδούσε πάνω στη μελωδία

I am darkness, I'm anger, I'm pain

I am master

The evil song you sing inside your brain

Drive you insane

Don't talk to strangers
Cause they ‘re only there to do you harm