Τρίτη, Αυγούστου 18, 2009

Ένας σκύλος στην Αρκαδία

Δεν ήθελα να αφήσω την επίσκεψη στον Βάγγο για την τελευταία ημέρα των διακοπών, η γυναίκα του η Ελένη όμως μου είπε πως μόνο Παρασκευή θα μπορούσε να με δεχτεί και μάλιστα το αργότερο μέχρι το μεσημεριανό φαγητό. Φαντάστηκα πως μέσα καλοκαιριού θα είχανε πολλές υποχρεώσεις και πίεση χρόνου στο πανδοχείο τους κι έτσι έκανα μια μικρή αλλαγή στα πλάνα μου και ξεκίνησα για το δρόμο της επιστροφής νωρίς το πρωί. Φόρτωσα το αυτοκίνητο με όλα τα ντόπια προϊόντα που με φίλεψαν οι συγγενείς, αυγά, πορτοκάλια, κόκκορες, έτσι συνέβαινε μετά από κάθε επίσκεψη στο χωριό. Στο δρόμο για την πόλη θα έκανα μια παράκαμψη προς το παραθαλάσσιο χωριό της Ελένης όπου βρισκόταν το πανδοχείο, για να τους συναντήσω και να φάμε μαζί.

Θα τους έβλεπα βέβαια και σε κανα μήνα, στο μνημόσυνο. Κόντευε χρόνος απ όταν χάσαμε το Θοδωρή, το μεγάλο αδερφό μου, απροειδοποίητα από ανακοπή καρδιάς. Ήταν μεγάλο το σοκ για όλους, ο Θοδωρής αυτή η χαμογελαστή διάνοια, ο ζεστός άνθρωπος που ήταν πάντοτε δίπλα σου, να χαθεί πριν φτάσει στα 50. Με τον καιρό και με πολύ πόνο συνηθίσαμε την απώλεια, μαζί όμως μάθαμε και να εκτιμάμε περισσότερο τη συναναστροφή με τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Ξέρεις. Ζήσε τον άνθρωπο σου σήμερα γιατί αύριο μπορεί να μη τον έχεις. Τέτοιο σκεπτικό.

Από μικρός θυμάμαι το Βάγγο μέσα στο σπίτι μας. Σαν μεγάλος αδερφός μου κι αυτός, μεγάλωσαν μαζί με το Θοδωρή. Από πιτσιρικάδες μαζί παίζανε, μαζί διάβαζαν και καμιά φορά κοιμόταν μαζί μας, πόσο γνώριμη εικόνα κι οι δύο να κοιμούνται στο χοντρό χαλί του σαλονιού διπλα στο τζάκι, φορώντας ακόμα τα γυαλάκια τους και με τα βιβλία τους σκορπισμένα γύρω ανοιχτά.. Τέλειωσαν το σχολείο και βάλανε στόχο να σπουδάσουν μαθηματικά και κατάφεραν και μπήκαν στην ίδια σχολή. Μετά από χρόνια κάπως χαθήκανε. Παράξενες γυναίκες, μακρινές μεταθέσεις στο στρατό και διαφορετικές δουλειές. Στο μεταξύ ο Βάγγος παντρεύτηκε την Ελένη και παράτησε τα μαθηματικά. Γυρίσανε στο χωριό της και φτιάξανε το πανδοχείο. Διάλεξε την ήρεμη ζωή. Ο Θοδωρής έμεινε πεισματικά στη μελέτη της επιστήμης του, στο άγχος και το τρέξιμο της μεγαλούπολης. Δε χαθήκανε όμως, βοήθησε σ’αυτό που τα πήγαιναν καλά κι οι γυναίκες τους, η Ελένη κι η Φιλιώ κι έτσι βρίσκονταν όποτε είχαν την ευκαιρία, σε γιορτές ή σε εκδρομές τα σαββατοκύριακα.

Προσπαθούσα να μη σκέφτομαι το Θοδωρή καθώς οδηγούσα προς το χωριό. Οι τόσες κοινές αναμνήσεις τον φέρνανε συνεχώς μπροστά μου και δεν ήθελα να συγκινούμαι πάλι. Έπρεπε να σκέφτομαι το Βαγγο. Μόνο το Βάγγο σήμερα. Οι ζωντανοί προέχουν αυτή τη στιγμή, σε αυτούς ας χαρίζουμε την προσοχή μας. Οδηγούσα στους επαρχιακούς δρόμους χωρίς να βιάζομαι. Ούτε πολύ γρήγορα, αλλά όχι και αργά, οδηγούσα άνετα, με ένα cd τζαζ μουσικής απολαμβάνοντας το όμορφο Αρκαδικό τοπίο με τα μεγάλα δέντρα.

Ένας μικρός καφέ σκύλος πετάχτηκε ξαφνικά από τα δεξιά και αποφάσισε να διασχίσει νωχελικά το δρόμο, περνώντας ακριβώς μπροστά από τις ρόδες μου. Τρόμαξα. Φρέναρα απότομα και γύρισα το τιμόνι αριστερά. Βρέθηκα στο αντίθετο ρεύμα, κοντά στο προστατευτικό διάζωμα. Δεν άκουσα κάποιο ήχο ούτε κατάλαβα κάποιο χτύπημα, όμως ένιωθα πως μάλλον ήταν αδύνατο να έχει γλυτώσει ο σκύλος. Κοίταξα πίσω από το μεσαίο καθρέφτη. Ο σκύλος στεκόταν στη μέση του δρόμου σαστισμένος και δεν ήξερε κατά πού να τρέξει, μπερδεμένος κι αυτός από το παραλίγο μοιραίο. Αν είχαν γίνει κάπως αλλιώς τα πράγματα θα είχε γίνει χαλκομανία στην άσφαλτο που θα την πατούσαν αδιάφορα δεκάδες αμάξια, μια άμορφη μάζα από κόκκαλα και κρέας, που αργά το βράδυ θα την ξεκολλούσε με την ειδική σπάτουλα του ένας μυστήριος τύπος με καμπαρντίνα, ο υπάλληλος της νομαρχίας για την περισυλλογή νεκρών ζώων. Ήταν ζωντανός όμως οπότε γαβγίζοντας δυνατά έκανε ένα εντυπωσιακό άλμα πάνω απ το διάζωμα και ανέβηκε τρέχοντας το λόφο. Εγώ στεκόμουν στο αντίθετο ρεύμα, έπρεπε να ξεκινήσω πριν προκαλεσω σοβαρό ατύχημα. Ο σκύλος ήταν εντάξει, εγω ήμουν καλά, το αυτοκίνητο είχε δοκιμάσει με επιτυχία τα φρένα του και συνέχισα το δρόμο για το χωριό. Ήμουν πλέον κοντά.

Πριν την κηδεία είχα να τον δω χρόνια το Βάγγο. Τόσες φορές περνούσα από αυτό τον επαρχιακό δρόμο πηγαίνοντας προς την πόλη κι όμως ποτέ δεν έκανα την παράκαμψη για να τους επισκεφτώ. Έχουν και μια μικρή κόρη που δεν την είχα δει από τη βάπτιση της. Τώρα είναι κανονική κοπελίτσα. Ξαφνιάστηκα όταν είδα τα ολογκριζα μαλλιά του Βάγγου το προηγούμενο καλοκαίρι στην κηδεία. Τα χρόνια περνάνε και δε το συνειδητοποιείς, δε μετράς πόσες φορές πέρασες τη διασταύρωση χωρίς να κάνεις την παράκαμψη.

Το πανδοχείο είχε αλλάξει πολύ απ όταν το θυμόμουν, προς το καλύτερο φυσικά. Το είχαν ντύσει όλο εξωτερικά με πέτρα και έμοιαζε με παλιό παραδοσιακό κτίσμα, είχαν χτίσει και παράπλευρα επεκτάσεις. Με υποδέχτηκαν η Ελένη και η κόρη της. Μου δείξανε τον περίχωρο του πανδοχείου που κατέληγε μέσω ενός στενού δρόμου στο δικό τους νεόκτιστο αρχοντικό. Οι κόποι τους τόσων χρόνων είχαν αποδώσει. Είχαν χτίσει ένα πολύ όμορφο σπίτι που μου το έδειξαν όλο δωμάτιο δωμάτιο με μεγάλο ενθουσιασμό. Απολογήθηκα που είχα τόσα χρόνια να το δω. Παντού φωτογραφίες. Της Ελένης και του Βάγγου, της κόρης τους και άλλων συγγενών, αλλά και του Θοδωρή, ξεχώρισα και μία παλιά που ήμασταν παιδιά κι ήμουν κι εγω μέσα. Η Ελένη μου έδειξε μια που την είχαν πάνω από το τζάκι.
«εδώ ήμαστε πέρυσι περίπου τέτοια εποχή. Να, στο τραπέζι έξω, τρώγαμε με το Βάγγο και το Θοδωρή. Ποιος να το περιμένει» είπε καθώς τα μάτια της βούρκωναν.
Τον αγαπούσαν πολύ το Θοδωρή. Σαν αδερφό τους. Πιο πολύ κι από αδερφό τους. Πιο πολύ κι απ ότι εγω, δεν φοβάμαι να το ομολογήσω. Τους συνέδεαν μια κοινή διαδρομή ζωής, κοινά όνειρα κι χαρά που μοιράζονταν στην εκπλήρωση τους. Έμεινα και κοιταγα την εικόνα. Ο Βάγγος κι ο Θοδωρής καθισμένοι δίπλα δίπλα, σαν τα μικρά παιδιά που θυμάμαι στο πατρικό μας σπίτι, μόνο πιο παχείς, κουρασμένοι, πιο γερασμένοι και με τα μαλλιά τους να γκριζάρουν έντονα.

Ο Βάγγος αργούσε να εμφανιστεί. Ρώτησα αν είναι τόσο κουραστική η δουλειά τους το καλοκαίρι που έρχεται πολύς κόσμος και το πανδοχείο γεμίζει. Η Ελένη μου είπε πως δεν ασχολούνται με τίποτα πλέον. Έχουν πολύ προσωπικό που φροντίζει για όλα, επίσης και οι κρατήσεις ακόμα γίνονται μέσω ίντερνετ. Την προηγούμενη βδομάδα είχαν πάει οικογενειακώς για ιππασία. Το σαββατοκύριακο θα ανέβαιναν για μια παράσταση στο αρχαίο θέατρο, γενικά έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο. Όχι όμως και τόσο πολύ χρόνο ο Βάγγος. Όχι απ όταν ξεκίνησε θαλάσσιο σκι. Φεύγει καθημερινά με την παρέα του, τρεις τέσσερις ακόμα φίλους του, όλοι νεότεροι, και ξημεροβραδιάζονται. Ιδίως όταν έχει ερασιτεχνικούς αγώνες φεύγουν Παρασκευή απόγευμα για τις λίμνες της κεντρικής Ελλάδας και ξαναγυρνάνε Κυριακή βράδυ. Το χειμώνα πήγανε και στην Πεσκάρα της Ιταλίας. Για μια βδομάδα. Γύρισε με σπασμένη μύτη αλλά το καταευχαριστήθηκε.

Λίγο μετά κατέφθασε κι ο Βάγγος. Αρκετά αδυνατισμένος, το δέρμα του καμένο από τον ήλιο και τα μαλλιά του βαμένα καστανά, κάπως αποτυχημένα όμως, έτσι που φλέρταραν κάπως με το κόκκινο. Ίδια τύχη είχαν και το μουστάκι και τα φρύδια του. Με φίλησε και με οδήγησε στην τραπεζαρία. Πρέπει να φάμε σύντομα είπε γιατί σε 10 λεπτά θα έφευγε. Καθώς μιλούσε πρόσεξα πως του έλειπε ένα δόντι, αυτό δίπλα στον κυνόδοντα. Το θαλάσσιο σκι δε μπορούσε να αναβληθεί με τίποτα. Μίλαγε βιαστικά και ήταν σπιντάτος στις κινήσεις του. Ξεκίνησα να του πω για το παλιό σπίτι στο χωριό και τις επισκευές που ξεκινήσαμε. Μου τράβηξε το πιάτο και μου είπε να φάω γρήγορα τη σούπα γιατί έρχεται όπου να ναι και η βραστή γίδα. Μαγειρεμένη με την παραδοσιακή συνταγή της περιοχής και με δικό τους κρέας. Έβαλε και πιλάφι. Είπαμε δυό κουβέντες, καταπίνοντας σούπα και κόβωντας ψωμιά με το χέρι. Έβαλε στα ποτήρια κρασί. Αντε γειά μας, να μαστε όλοι καλά. Σηκώθηκε και έτρεξε στον πάνω όροφο πηδώντας τρία τρία τα σκαλιά. Μετά από λίγο κι ενώ φυσούσα αμήχανα τη γίδα για να κρυώσει, εμφανίστηκε πάλι φορώντας μια ελαστική ολόσωμη φόρμα και μάλιστα ξεκούμπωτη. Ρούφαγε την κοιλιά του και τεντωνόταν για να χωρέσει μέσα της.
"Πιάσε τους κοιλιακούς μου να δείς πως έχουν σφίξει" με παρακίνησε καθώς φόραγε το κασκέτο που επιτέλους κάλυψε το κακόγουστο χρώμα των μαλλιών του.
Μου είπε να ξεκινήσω κι εγώ χαλαρά πρώτα σκι και μετά να περάσω και στα άλματα. Μετά έφυγε.

Κάθισα λίγο με την Ελένη και το κορίτσι αλλά δεν βρίσκαμε πλέον κάτι άλλο να συζητήσουμε. Εγώ είχα σοκαριστεί από το Βάγγο που συνάντησα που ήταν άλλος από αυτόν που θυμόμουν. Τις άφησα να ξεκουραστούν και έφυγα για να είμαι στην πόλη πριν νυχτώσει. Μου δώσανε δυο παλιά βιβλία κι ένα αντίγραφο από την περσινή φωτογραφία με το Θοδωρή. Ζήτησα μια νάυλον σακουλίτσα πριν τα βάλω στο πορτ μπαγκάζ, για να μη τυχόν λερωθούν από τα κουνέλια και τα λάδια που είχα φορτωμένα μέσα.

Σε όλη την επιστροφή πήγαινα προσεκτικά, χωρίς μουσική και στο μυαλό μου είχε κολλήσει ο σκύλος της Αρκαδίας. Γλύτωσε από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου που έτρεχε με 100 χιλιόμετρα. Στάθηκε για λίγο στη μέση του δρόμου. Κοίταξε τριγύρω του, και μετά έτρεξε προς το λόφο πηδώντας κάθε τόσο πάνω από την ξεραμένη και άγρια καλοκαιρινή βλάστηση.

16 σχόλια:

natasha hassiotis είπε...

προσπαθείς με λογοτεχνικά τερτίπια να ξεπεράσεις τη ζήλεια σου για το κότερό μου. και κατάντησες αηδία με τα λάδια απ' το χωριό. α παπα!!!

symptom είπε...

telika eisai Profitis re.

symptom είπε...

alla bebaia, einai tragiko pou den koitakses ka8refti kai den ebgales alarm opws kanoun OLOI se tetoies periptwseis..

AnnaV είπε...

psaxno ton kosta mannouri pou ixe to blog mhxeirotera pio palia ke xathikame logo apousias mou stin Ameriki

an exete email i tilefono parakalo stilteto sto
fanacatav@yahoo.com

thanks
AV

Ανώνυμος είπε...

εχω αδυναμία στους επιλόγους σου. πολύ ωραία ιστορία γενικώς. εχει κάτι που δεν μπορώ να πετύχω με τίποτα.

Ανώνυμος είπε...

Vasika den eimai sigouros oti auto to egrapse o fight back..

symptom είπε...

εγω παντως ειμαι σιγουρος οτι ΦΒ παραλιγο να λιωσει τον σκυλο..

[Germanos] είπε...

Νομιζω ο συμβολισμος βρισκεται στο σκυλο.
Νομίζω , δεν ειμαι σιγουρος

Ανώνυμος είπε...

Του τη βάρεσε του γέρου ο φόβος του θανάτου και αποφάσισε να πηδάει κάθε τόσο πάνω από την ξεραμένη και άγρια καλοκαιρινή βλάστηση. ΣΙΓΑ ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ!
(πολύ ωραία ροή btw ναούμ)

Downhill είπε...

Θα ήθελα πολύ να δώ μία ιστορία με raving rabbids, παιδάκια που χορεύουν "my generation" και κατι που δεν έχουμε ξαναδεί εδω στην Ελλάδα...καποεϊρα.

pls. αν γίνεται μεσα στα δύο επόμενα ποστ να έχω το αίτημα μου εκπληρωμένο γιατί έχω φαει πολύ πίκρα στην ζωή μου (αφαλοί, μακτρα, σωβατεπί, κονιάματα, aegean, legend of chopstics, ήττα σε wii apo symptom)

down είπε...

το παραπάνω ήταν "ασχετο σχόλιο"

το παρακάτω σχόλιο είναι "σχόλιο επι τούτου"

hill είπε...

προτείνεις έμμεσα ολοι οι μαθηματικοί να ανοίξουν πανδοχείο? Οτι τα τουριστικά επαγγέλματα στην χώρα μας έχουν καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση απο τις θετικές επιστήμες? Οτι τί δηλαδή?

και στο κάτω κάτω γιατί ο πρωταγωνιστής σοκαρίστηκε με τον Βάγγο? Ε? Ο κόσμος αλλάζει...get used to it mr. Ο Michael Jackson ειναι νεκρός. ΝΕΚΡΟΣ! ΝΕ-ΚΡΟΣ!

όλα αυτά εντάξει. μπορώ να τα δεχτώ. Αλλα να γλυτώσει ο σκύλος? Περίμενα περισσότερα απο εσένα.

Kill the dog, put it in a bag, throw it in a bin, job well done.

παίρνεις ποντους ομως για την χρήση της φράσης "αμορφη μαζα απο ...."

JD είπε...

καλεστε με καποιος στο blog του lexlouthor την τρελα μου μεσα (και εξω μη σου πω)

Fight Back είπε...

δε πιστευω να εχει απαιτησεις κανεις μετα απο 2 μηνες να απαντησω στα σχολια

Ανώνυμος είπε...

Egw exw

Fight Back είπε...

οκ
ο σκυλος πραγματι ζει, το ποστ το εγραψα εγω, οι παρατηρησεις σχετικα με το υφος και τη ροη ειναι ευπροσδεκτες και δεν θα εκφρασω αντιρρηση, το τηλεφωνο του μανουρη δεν το εχω, ο λεξλουθορ τα παρατησε κι εγινε διακονος.