Δραματικό τύπου Μπέργκμαν

Παρόλο που η σύμβαση της με τη δουλειά τελείωσε και έμεινε πάλι άνεργη επ’αόριστον και μέχρι νεωτέρας, η συμβατική ζωή της συνεχιζόταν χωρίς σημαντικές αλλοιώσεις. Η Άννα προσαρμόστηκε αμέσως στην προηγούμενη ρουτίνα της σα να μην είχε φύγει ποτέ από το σπίτι, σα να μην είχε ταξιδέψει τόσο πολύ με τη δουλειά, σαν η μία ρουτίνα να εφάρμοσε τόσο τέλεια πάνω στην άλλη αφήνοντας καθόλου κενό, καθόλου περιθώριο για προβληματισμό. Σα να ξύπνησε από ένα έντονο όνειρο που μετά από δευτερόλεπτα το είχε κιόλας ξεχάσει.

Και συνέχισε να κάνει τα πράγματα που την ευχαριστούσαν και τα πράγματα που την πνίγαν με την ίδια αυτόματη και καταπιεστική αδιαφορία.

Ένα από τα πράγματα που άλλαξαν ήταν ότι δεν έπρεπε πια να κατεβαίνει στον κάτω όροφο και να φροντίζει την άρρωστη γιαγιά της. Μια νεαρή Βουλγάρα είχε αναλάβει αυτό το δυσάρεστο έργο, δυσάρεστο καθώς η γιαγιά εκτός από τις ανάγκες που προέκυπταν από την αρρώστια και την ηλικία της, είχε και δεκάδες άλλες που ήταν αποτέλεσμα της ιδιοτροπίας της. Ήθελε συγκεκριμένη ποσότητα μελιού στο τσάι της αλλιώς το έχυνε όλο πάνω στα σκεπάσματα της, με αποτέλεσμα να πρέπει να την αλλάξουνε μετά, να αλλάξουν σεντόνια και να τα πλύνουν. Κι αυτό μπορούσε να το κάνει και 3 και 4 φορές συνεχόμενα κάτι που την καθιστά την πιο παράξενη γριά γυναίκα που θα συναντήσει κανείς σε αυτό το ποστ.

Βέβαια με τη Βουλγάρα η γιαγιά είχε αλλάξει πολύ συμπεριφορά. Στην αρχή η Βουλγάρα είτε επειδή δεν καταλάβαινε ελληνικά, είτε επειδή γνώριζε ότι οι παραξενιές της γιαγιάς ήταν μια έκκληση για προσοχή, πότε ήταν πολύ τρυφερή και υπομονετική και πότε αυστηρή και αδιάφορη για το αν θα μείνει η γιαγιά χωρίς τσάι και με βρεγμένα ρούχα. Το βουλγάρικο παιχνίδι ψυχολογίας είχε νικητή το γηπεδούχο, η γιαγιά συμμορφώθηκε και μόνο όταν ήταν κακοδιάθετη πια και είχε όρεξη για τσακωμό προσπαθούσε να εκνευρίσει τη Βουλγάρα, κάτι που έβαζε φωτιά στο κτίριο. Ουρλιαχτά και λογομαχίες σε δύο γλώσσες, μια υστερική και μάταιη φασαρία που έβρισκε στο τέλος τη γιαγιά με τη Βουλγάρα αγκαλιασμένες να κλαίνε και να απολογούνται.

Η Άννα ξύπνησε ένα τέτοιο πρωί τρομαγμένη από τις φωνές. Έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι μα ξαναγύρισε πλευρό και άρχισε να κλαίει και τα ζεστά της δάκρυα βουλιάζανε μέσα στο μαξιλάρι. Η βραχνή κραυγή απόγνωσης της πνιγόταν κάτω από τα σκεπάσματα. Δεν άντεχε άλλο αυτή την κατάσταση. Μέχρι αργά το βράδυ προσπαθούσε να λύσει τα προβλήματα της σχέσης της, που φαινόταν να βγαίνει εδώ και καιρό από το ένα αδιέξοδο για να τρέξει σε κάποιο άλλο. Ο φίλος της τη χτύπησε και την έβρισε για άλλη μια φορά κι ενώ αυτή φεύγοντας βιαστικά του ορκίστηκε ότι δε θέλει να τον ξαναδεί, μία ώρα αργότερα του έστειλε μήνυμα πως τον αγαπάει ότι και να της κάνει και περίμενε με αγωνία την αναφορά παράδοσης του μηνύματος.

Οι κραυγές από το κάτω όροφο είχαν σωπάσει μα το κλάμα της Άννας συνεχιζόταν χαμηλόφωνα, μα τόσο σπαρακτικά που αν κάποιος ήταν κοντά θα μπορούσε να τον ξεκουφάνει. Η πόρτα στο δωμάτιο της Άννας άνοιξε και η νεαρή Βουλγάρα πλησίασε στο κρεβάτι.
-Φύγε, άσε με μόνη,
φώναξε η Άννα μα η Βουλγάρα κάθισε δίπλα της και της αγκάλιασε το κεφάλι. Η Άννα ξέσπασε πάλι σε κλάμματα κι η Βουλγάρα άρχισε να της φυλάει τα μαλλιά τρυφερά και να τη χαϊδεύει. Στιγμές αργότερα χώθηκαν κάτω από το πάπλωμα και κάναν έρωτα γεμάτο σάλιο, δάκρυα και ηδονή.

Η Άννα είχε βρει λόγο να χαμογελάει ξαπλωμένη πάνω στο εφηβικό στήθος της Βουλγάρας. Κάτι ευχάριστο της είχε συμβεί, δεν την απασχολούσε αν ήταν σωστό ή λάθος, απλά ήταν όμορφο. Η Βουλγάρα κοιτούσε το ταβάνι ανέκφραστη όταν άκουσε τη γιαγιά να την καλεί από τον κάτω όροφο. Ντύθηκε και χωρίς να πει κουβέντα ή να κοιτάξει καν την Άννα κατέβηκε με ήρεμα βήματα στον κάτω όροφο. Η γιαγιά είχε σηκωθεί και με τη μαγκούρα της είχε φτάσει ως την κουζίνα. Τα χόρτα της ήταν ανάλατα και είχε αναποδογυρίσει την κατσαρόλα στο πάτωμα που είχε γεμίσει με το πράσινο νερό της βράσης.

-Καθάρισε τα γρήγορα και ξαναφτιάξε μου να φάω,
φώναξε η γριά κι η μικρή υπηρέτρια έπεσε με τα γόνατα να τρίβει το πάτωμα. Η φούστα της πότισε νερό που βρωμούσε και πάνω της κόλλησαν χόρτα κι αυτή σηκώθηκε να βάλει στην κατσαρόλα νερό να βράζει και έπιασε το μαχαίρι να καθαρίσει τα χόρτα.

Η Άννα παρακολούθησε από την πόρτα της κουζίνας το όλο σκηνικό, μα τίποτα δε θα της χάλαγε τη διάθεση αυτή τη στιγμή. Είχε σηκωθεί ανανεωμένη, είχε ντυθεί και θα πήγαινε να ξαναφτιάξει τη σχέση της.

Η Συνέντευξη

Περπατήσαμε 20 λεπτά απο το σταθμό του τρένου σε ένα δρόμο με ξερό χώμα και πέτρες για να φτάσουμε στο σπίτι του απόστρατου αξιωματικού. Η αγωνία μας για τη δημοσιογραφική επιτυχία έκανε τη διαδρομή να κρατήσει στιγμές παρότι κάθε τόσο σκοντάφταμε στους βράχους και παρότι τα παπούτσια μας και τα παντελόνια μας είχαν γίνει καφέ απο τις σκόνες.
Το σπίτι έμοιαζε εγκαταλελειμένο. Ο κήπος απεριποίητος, παντού σκουπίδια και παλιοσίδερα πεταμένα και τριγύρω σημάδια ενός κτήματος που κάποτε θάμπωνε τους επισκέπτες του μα τώρα δείχνει να περιμένει μόνο το θάνατο του ιδιοκτήτη για να ξαναποκτήσει ζωή απο τους επίδοξους κληρονόμους.
Το κουδούνι ήταν χαλασμένο και για να μας ακούσει ο συνταγματάρχης χτυπήσαμε πολλές φορές δυνατά την πόρτα και φωνάζαμε.
-Κατεβαίνω,
η φωνή του συνταγματάρχη ακούστηκε πνιχτή απο τον πάνω όροφο και του πήρε μερικά λεπτά να κατέβει τις σκάλες και να φτάσει στην εξώπορτα.

Δεν είχε καμία σχέση με αυτό που περιμέναμε. Τα χαρακτηριστικά ενός συμπαθητικού γεράκου και οι τρόποι ενός ευγενούς ανθρώπου είχαν καλύψει τις κτηνωδίες και τα εγκλήματα του αδίστακτου αξιωματικού. Απο τις πρώτες κουβέντες του ήσουν έτοιμος να του τα συγχωρέσεις όλα. Να καταλάβεις πως αυτός ο γεράκος δεν έχει κάποια σχέση με τον νεότερο εαυτό του. Ο χρόνος τον κατέστησε άκακο, σχεδόν ανίκανο για την περιποίηση του ίδιου του εαυτού του και έτσι τοποθετημένος σε ένα ήσυχο μέρος της επαρχίας, ξεχασμένος απ’όλους ήταν πια μια υπόθεση που έκλεισε, ένα ρολόι που τρέχει στην αντίστροφη μέτρηση.

Με δυσκολία προχωρούσε στο σπίτι, στηριζόμενος σε μια μαγκούρα και πέφτωντας στις γωνίες των τοίχων και στα έπιπλα για να κρατηθεί, παρόλαυτα πήγε ως την κουζίνα του και μας έφερε κρύο νερό και συμπυκνωμένη βυσσινάδα. Ο συνεργάτης μου ο Παύλος που θα έστηνε την κάμερα και θα έπαιρνε τις φωτογραφίες, απέφυγε να καθίσει στο σαλόνι κι ούτε δέχτηκε να δροσιστεί με λίγο νερό. Τυπικός πάντα στη δουλειά του, σωστός επαγγελματίας και βολικός άνθρωπος, πρώτη φορά συμπεριφερόταν τόσο περίεργα απ’ όταν τον γνώρισα. Στη διαδρομή τον ρώτησα διακριτικά τι ήταν αυτό που τον προβλημάτιζε, αλλά με απότομο τρόπο μου έκανε ξεκάθαρο ότι θα ήταν ένα πολύ σιωπηλό απόγευμα αυτό που θα ακολουθούσε.

Καθώς ο συνταγματάρχης καθυστερούσε στην κουζίνα, παρατηρούσα τον Παύλο. Στο πρόσωπο του έβλεπες μπλεγμένη αναστάτωση και οργή, στις κινήσεις του φαινόταν μια έντονη νευρικότητα. Έστησε τον εξοπλισμό του και μετά έκανε μια περιήγηση στο σαλόνι του σπιτιού με βλέμμα που επεξεργαζόταν και το παραμικρό αντικείμενο. Στάθηκε στη βιβλιοθήκη και διάβασε κάποιους τίτλους από τα βιβλία χωρίς να αγγίξει τίποτα. Σε κάποιο τίτλο μου φάνηκε πως χαμογέλασε. Εγώ όλη αυτή την ώρα είχα καθίσει στον καναπέ και έλυσα λίγο τα παπούτσια μου που με είχαν κουράσει από το περπάτημα.

Η συζήτηση με τον απόστρατο δεν είχε τις αποκαλύψεις που περιμέναμε. Δεν είχε μιλήσει ποτέ στη ζωή του στα μέσα και 25 χρόνια μετά από τα συμβάντα, είχα τη βεβαιότητα ότι αυτός ο γεράκος θα ήθελε να πει πράγματα που είδε, να πετάξει από πάνω του το φορτίο των ευθυνών που του είχαν καταλογιστεί. Η θέση του και ο κρίσιμος ρόλος του σε όσα διαδραματίστηκαν τον καθιστούσαν ικανό να πει την αλήθεια γύρω από τα γεγονότα. Όμως επανέλαβε ήδη γνωστά περιστατικά, επέδειξε μια επιμελή μεταμέλεια, υπαγόρευσε μια έκκληση συγχώρεσης για τους τύπους, κάποιες μικρές περιστροφές του λόγου του όμως δείχναν πως ο ταλαιπωρημένος γεράκος απέναντι μας είναι κάλυψη ενός αμετανόητου εγκληματία, ενός εξουσιαστή υπεράνω του νόμου.

Η συζήτηση ήταν βαρετή. Θέαμα χωρίς κανένα ενδιαφέρον, κουβέντες χωρίς ουσιαστικό νόημα. Ο Παύλος άρχιζε να μαζεύει την κάμερα προκλητικά, πριν ακόμα τελειώσω με τις ερωτήσεις μου. Ο απόστρατος επέδειξε ψυχραιμία και παρότι ενοχλήθηκε, χαμογέλασε στον Παύλο και συνέχισε να μιλάει.

Ήμαστε στην έξοδο πια και ανταλλάσσαμε τυπικές ευχαριστίες όταν από τις σκάλες κατέβηκε μια μυσόγυμνη νεαρή κοπέλα. Φορούσε μόνο ένα πουκάμισο που ανέμιζε κατεβαίνοντας και αποκάλυπτε τα γυμνά της πόδια. Το πρόσωπο της ήταν γεμάτο ακμή και έιχε στραβά δόντια. Μας χαιρέτησε με σπαστά ελληνικά και πήγε προς την κουζίνα.
-Είναι Βουλγάρα, μένει εδώ, δικαιολογήθηκε ο απόστρατος μισογελώντας κι αυτή η σύντομη συνάντηση με έβαλε σε προβληματισμό. Πόσο καλά είχα ψυχολογήσει τόση ώρα τον γέρο άραγε?

Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και είχε αρκετό κρυό που μας έκανε να περπατάμε με πιο γρήγορο ρυθμό. Η έκφραση στο πρόσωπο του Παύλου είχε παραμείνει η ίδια και ακόμα έμενε σιωπηλός. Μόνο σε κάποιο σημείο είπε
-Σε δύο χρόνια, που θα έχει πεθάνει ο γέρος και θα είναι άνοιξη, θα έρθω να βγάλω φωτογραφίες στο ανθισμένο βουλγαρικό αγρόκτημα. Μετά θα στείλω από ένα αντίγραφο στους συγγενείς του γέρου.

Φτάσαμε στην ώρα μας πίσω στην πόλη και η συνέντευξη δεν προβλήθηκε ποτέ.

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΜΕΡΟΣ 5ον – Το τέλος των πάντων

(Δυο άντρες δουλεύουν κατάκοποι το πριόνι. Ο ένας, γέρος, γεμάτος ιδρώτα και με κομένη ανάσα κι ο άλλος νεότερος, κοντά στα 35, δυνατός, γεννημένος εργάτης. )

-ααααα
μμμγγφφ
ααααα
μμμρρφφ
-Πατέρα να σταματήσουμε λίγο?
-Όχι πρέπει να τελειώσουμε
-Είμαστε κοντά πατέρα
- αααα, να τελειώσουμε το κομμάτι αυτό
- Πατέρα έτσι κι αλλιώς δεν τελειώνουμε σήμερα
έχουμε περίπου μια μέρα δουλειά
κι οι άλλοι βλέπω τα μαζεύουν
έλα να σταματήσουμε.
Ελα,
Κάθισε,
Πάρε ανάσες.

Κοντεύουμε πατέρα.
Δεν μπορώ να το πιστέψω.
Το τελευταίο μας βράδυ.
Το τέλος.

-Όλη μου τη ζωή, περίμενα αυτή τη στιγμή.
Αυτή εδώ τη στιγμή.
Πάντα απορούσα, τι θα ένιωθα λίγο πριν το τέλος.
Δε νιώθω τίποτα. Ούτε μελαγχολία.
Μόνο αγωνία.

-Κάτι θα γίνει πατέρα. Πάντα στο λεγα
Κάτι μαγικό θα γίνει πριν το τέλος

-Μην εχεις ελπίδες γιε μου.
Δεν υπάρχει τίποτα μαγικό με το τέλος

Δεν υπήρξε τίποτα μαγικό και ως τώρα.

-Πατέρα δε θέλω να σε κάνω να πιστέψεις τίποτα που δε θες
ασε με όμως να ελπίζω
για ένα βράδυ που έμεινε θα ελπίζω
κι αύριο ίσως βγει ότι κάνω λάθος

-Θα ξαπλώσω εδώ απόψε
δεν πάω κάτω με τους άλλους

-κι εγώ δίπλα σου


(οι δύο άντρες έχουν ξαπλώσει. Απόλυτο σκοτάδι γύρω τους)


-Πατέρα κοιμάσαι?

-Όχι δε με παίρνει ύπνος

-Πατέρα έζησα όλη τη ζωή μου εδώ
Όλη μου τη ζωή δουλεύοντας
Κάθε μέρα σπάμε την ύλη
Καταστρέφουμε τα τελευταία κομμάτια της γης
Και σε ρωτάω
Είναι τυχαίο που μείναμε εμείς τελευταίοι?
Είμαστε εκλεκτοί πατέρα
Όσο κι αν δε θες να το παραδεχτείς
Επιλεγήκαμε εμείς να μείνουμε τελευταίοι
Δεν ήμασταν κι οι καλύτεροι εργάτες εξάλλου
-Ημασταν οι πιο πιστοί,
μόνο αυτό
-Σίγουρα υπάρχει και κάτι άλλο
είμαστε οι εκλεκτοί
-Δεν προσπαθήσαμε ποτέ να ξεφύγουμε.
δεν αμφισβητήσαμε ποτέ.
πιστέψαμε στο τέλος των πάντων
μονάχα αυτό..

-Αυτό μας κάνει μοναδικούς
ήταν γραφτό πατέρα
ήταν γραφτό μου να γεννηθώ εδώ
να φτάσω ως το τέλος
-Είμαι περήφανος γιε μου
σ’ αυτή την μάταιη και εξωφρενική ζωή
ευτύχησα να έχω ένα γιο
και να μείνω μαζί του ως το τέλος

-Είμαι περήφανος για σένα πατέρα

-Συγγνώμη που δε σου πρόσφερα τίποτα παραπάνω
τίποτα δεν είδες στη ζωή σου
χαρές, φώτα, διασκέδαση
-Μου τα περιέγραψες εσύ πατέρα
-Μα δεν υπήρχε και τίποτα να σου προσφέρω
θα ήταν ανώφελο

από τη στιγμή που αποφασίστηκε η καταστροφή των πάντων
… ήταν όλα ανώφελα

-Συμπεριφέρθηκες σωστά πατέρα
και κοίτα που είμαστε τώρα…
οι εκλεκτοί…
οι τελευταίοι άνθρωποι…

-Σκλάβοι γιε μου, μια ζωή ,
εργάτες με σκυμμένο κεφάλι,
όταν γεννήθηκες,
ήμουν να πεθάνω,
δεν ήθελα να φορτώσω σε ένα παιδί αυτή τη ζωή,
όχι αυτή τη ζωή,
χωρίς τίποτα ευχάριστο…
έζησες 34 χρόνια χωρίς ευτυχία…
χωρίς ούτε μια μέρα ελευθερίας…

-Πατέρα είμαι ευτυχισμένος
η ευτυχία έρχεται με διάφορους τρόπους
κι όσο αφορά την ελευθερία
αυτή είναι μέσα μας
κανείς δε μας τη χαρίζει

-Χαίρομαι γιέ μου
είσαι ήρωας
είμαι περήφανος για σένα
-Κι εγώ
…
…
Καληνύχτα πατέρα

-Καληνύχτα γιέ μου

η τελευταία μας νύχτα
κι ακόμα δε νιώθω τίποτα..
ούτε καν θλίψη.
…

(Ο πατέρας κι ο γιος αποκοιμούνται. Την επόμενη μέρα θα ξυπνήσουν και θα καταστρέψουν τα προτελευταία κομμάτια της ύλης.
Και μετά θα καταστραφούν τα τελευταία κομμάτια της ύλης. Αυτοί οι ίδιοι

Χωρίς μαγεία

Χωρίς εκπλήξεις)

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΜΕΡΟΣ 4ον – Κρίσιμες καταστάσεις

(Το κείμενο παρατίθεται μεταφρασμένο στα ελληνικά για την ευκολία των αναγνωστών)

Έντι: Είσαι καλά?
Μπόμπι: Κρατάω. Είμαστε κοντά.
Εντι: Δε μπορώ να κουνήσω.
Μπόμπι: Κράτα καλά.
Έντι: Βλέπεις το Τζον?
Μπόμπι: Τζοοον!!
Τζον: Εδώ!
Μπόμπι: Κρατάαας?
Τζον: Ναιιιι, τι γίνεται πάνω?
Μπόμπι: Σε λίγο θα φτάσει ο Σελμπ πάνω, περίμενεεεε
Τζον: Οκ!
…
…
Έντι: Συγνώμη ρε.
Μπόμπι: Σταμάτα.
Έντι: Είχες δίκιο συγγνώμη. Έπρεπε να ανεβούμε από την ανοιχτή χαράδρα κι όχι από τα πλάγια βορινά λούκια.
Μπόμπι: Πήραμε μια απόφαση.
Έντι: ΄Εκανα λάθος, συγχώρεσε με αν κάτι γίνει..
Μπόμπι: ΄Όλα θα πάνε καλά
γύρισε ο καιρός σε νοτιά, που να το ξέρουμε
Τέτοια χιονοστιβάδα δεν έχω ξαναδεί πάντως, τόσο συσσωρευμένο χίονι σε κορνίζες
Έντι: Εντάξει φτάσαμε στα βράχια με ασφάλεια
Μπόμπι: Κολλήσαμε τώρα
Έντι: Είδες την πλάκα πως ξεκόλλησε?
Μπόμπι: Είδα
Έντι: Είδες πως τράβηξε κάτω τους 4?
Μπόμπι: Είδα
Έντι: Στίβεν, Μαρκ, Πίτερ, Ντέιβ
Καλοί ορειβάτες
Μπόμπι: Καλοί άντρες
Έντι: Πόσες ώρες έχουμε κολλήσει?
Μπόμπι: Πάνω από 3 ώρες δε ξέρω
Έντι: Ο Σέλμπ έχει κερδίσει κανα μέτρο?
Μπόμπι: Είναι κοντά, να ελπίσουμε πως θα φτάσει πάνω

Σελπμ: αααααααααααααααααααααα


Έντι: Πάει κι ο Σέλμπ? Πάει, χαθήκαμε
Τζον: έπεσε ο Σέλμπ?
Εντι: Ναι φίλε, πάει
Τζον: Θα προσπαθήσω να φτάσω, έχω πρόσβαση από αριστερά.
Θα σας τραβήξω –το ορκίζομαι
Έντι: Ο Τζον δεν είναι καλός στην ανάβαση. Πάντα μένει πισω. Ο θεός ας μας βοηθήσει.
Μπόμπι: Ας μας λυπηθεί. Είμαστε χαμένοι
…
…

Έντι: Να σου πώ κάτι, το χω μέσα μου
Πέρυσι τέτοια εποχή
στην ανάβαση στις Ανδεις
είχαμε κλειστεί από το χιόνι
δεν έβλεπα
…
Μπόμπι: Τότε που χάσαμε τη Σόφι?
Έντι: η Σόφι ήταν από κάτω μου
μου ζήταγε βοήθεια..
εγώ δεν έβλεπα..
και την άφησα..
την άφησα και έπεσε.. το καταλαβαίνεις?
Μπόμπι: Τέτοιες καταστάσεις είναι κρίσιμες
τα βουνά είναι δύσκολα
Έντι: Μπορούσα να τη σώσω
Μπόμπι: Αστο τώρα
…
….
Να σου πω κι εγώ κάτι
Έντι: τι
Μπόμπι: τη Σοφι την αγαπούσα
Έντι: τι λες?
Μπόμπι: κι αυτή με αγαπούσε..
θα σε άφηνε..
είχαμε σχέση 2 χρόνια
Έντι: τι λες? Πας να με τρελάνεις?
Μπόμπι: είχαμε σχέση. Θα ερχότανε να ζήσουμε μαζί
Έντι: λες ψέματα ρε μαλακα –θες να με ρίξεις
Μπόμπι: είναι αλήθεια
Έντι: η Σοφι με αγαπούσε –δε θα με άφηνε
Μπόμπι: σε μισουσε, σε απεχθανόταν
Έντι: ΣΚΑΣΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΜΗ ΜΙΛΑΣ
… .
..
…
Τζον: Ανέβηκα, θα σας τραβήξω ρεε. Σωθήκαμε
Σας έσωσα ρεεε
Μπόμπι: Λύνω
Τζον: Τραβάω πάνω
Μπόμπι: Δωσε μου το χέρι σου να σε τραβήξω
Έντι: δε θέλω τη βοήθεια σου
Μπόμπι: ελα μην είσαι χαζος – θα πεσεις
Έντι: δε θέλω
Μπόμπι: κράτα με θα πέσεις.
Ελα ρε
. ..
Ξεκόλα ρε
Έντι: ορίστε. Τράβα με. Μη με ρίξεις
Μπόμπι:σωθήκαμε φίλε.
Έντι: δεν ειμαστε φίλοι
Μπόμπι: σωθήκαμε φίλε. σωθήκαμε


(Για τους απαιτητικούς αναγνώστες παραθέτω το κείμενο στο πρωτότυπο του)

Eddie: Are you ok
Bob: I m holding still. We ‘re close
Eddie: I cant move
Bob: Hold on fellow
Eddie: Can you see John?
Bob: Joohhhhn
John: I’m heeere
Bob: You ooook?
John: Yeeee! Whats goin on up theeere?
Bob: Shelb shall reach the top any minute, hold oooon
John: Oook
…
…
Eddie: I’m sorry brotha’
Bob: Don’t say a word
Eddie: You were right brotha’ we should have climber the open gorge and not the northern slope
Bob: We made our decisions
Eddie: I was wrong, forgive me. If something happens..
Bob: We ‘ ll be ok
Weather changed, how could we forecast!
I’ve never seen such a snow slip before
Eddie: Thank god we reached the cliffs safe
Bob: We re stuck now
Eddie: Did you see the stone tearing down?
Bob: I saw it
Eddie: It took 4 men down
Bob: I saw it
Eddie: Steven, Mark, Peter, Dave
Good climbers
Bob: Good men
Eddie: How long are we stuck here?
Bob: More than 3 hours? Don’t know
Eddie: Has shelb gained any meters?
Bob: He’s close. Lets hope he reaches up

Shelb: Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

Eddie: Shelb’s gone – WE RE LOST
John: Selb’s gone doooown?
Eddie: Yes brotha’ he s goooone
John: I ll try to climb uuuup, I have access from the leeeeft
I ll pull you – I proooomise
Eddie: John’ s not good at climbing, he ’s always left last. God help us
Bob: God have mercy. We re lost
…
…

Eddie: I want to tell you something.
Bob: Tell me
Eddie: Last year about that time
When climbing up the Andes..
We were covered by thick snow falling..
I couldn’t see anything..
…
Bob: when we lost Sophie?
Eddie: Sophie was 2 meters bellow
She asked for my help
I could’t see..
And I let her go..
I let her fall, do you understand?
Bob: Bad things happen in these situations
Eddie: I could have saved her
Bob: -het it go now
..
…
..
I’ll tell you a secret myself
Eddie: Tell me
Bob: I was in love with Sophie
Eddie: What are you saying?
Bob: She loved me too
She was gonna leave you
Eddie: What are you sayin? What you tryin to do?
Bob: We were together, she would move in to my place
Eddie: You re lying – you want to make me fall down
Bob: It’s true brother
Eddie: Sophie loved me – she would never leave me
Bob: She hated you
Eddie: SHUT THE FUCK UP YOU ARSEHOLE – SPEAK NO MORE
….
…
.
John: I’m up. I will pull you. We re saved
I SAVED YOU BROTHERS
Bob: untied
John: pulling up
Bob: give me your hand and I ll pull you
Eddie: I don’t want your help
Bob: Don’t be stupid – you ll fall
Eddie: I don’t need you to help me
Bob: Hold me or you ll fall
…
Eddie: Here pull me, don’t push me down
Bob: Come on my friend
Eddie: I M NOT YOUR FRIEND
Bob: We re saved my friend, WE RE SAVED
….
….
..
…


John: What the fuck is going on?
Eddie: Where are we?
Bob: What is this place?
Eddie: Are we standing on a tart or something?
John: I believe it is more like a Chalvas Farsalon
Bob: Chalvas doesn’t have flour sugar on top
Eddie: ALL THIS SNOW FALLING WAS FLOUR SUGAR?
John: What is going on brothers?
Bob: No more flour sugar! NO MORE FLOUR SUGAR!!!!
Eddie: Lol! You sound like this greek guy in the movie – what’s his name?

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΜΕΡΟΣ 3ον – Γάμος

-Βαγγέλη δεν πιστεύω να κάθεσαι τον ήλιο
-Οχι

-Δηλαδή άμα γυρίσω δε θα σε δω στον ήλιο ε?
-Στη σκιά είμαι

-Καλά, κακό σε σένα θα κάνεις. Ο γιατρός θυμάσαι τί σου είπε?
-Άσε με

-Θα μου βάλεις λίγο λάδι
-Τώρα δε σου έβαλα?
-Έχει αρχίσει και με τσουρουφλάει
-(πρόβλημα σου)

καλά θα σου βάλω σε λίγο

-Καλά άσε και σε λίγο θα βουτήξω πάλι. Μετά θα μου βάλεις όμως?
-Ναι
-Δεν είναι τέλεια?

-Μμμ, φοβερά
-Γιατί καλέ. Υπέροχη η θάλασσα σήμερα
-Γιατί είμαστε ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ
-Καλύτερα έτσι

-Και γιατί βρωμάει
-Είσαι γέρος και παράξενος
-Εσύ με γέρασες.
-μμ καλά


-Το όνομα του ποδοσφαιριστή Μπασινά?
-Άγγελος
-Μπράβο γλυκέ μου. Α-γγε-λος

-Αχ και να μουνα νέος.
-Τι θα κανες? Θα γινόσουν ποδοσφαιριστής?
-Θα έκανα καμάκι στην κοπέλα εκεί την ξανθιά
-Σου είπα να μην κάθεσαι στον ήλιο. Δεν υπάρχει κανείς στην παραλία. Ολομόναχοι είμαστε.
-Καλά. Λύνε εσύ σταυρόλεξο. Εγώ τη βλέπω.
Τι γυναίκα! Α ρε παλιοζωή
-Εντάξει Βαγγελάκη. Ότι πεις

Χμ με κοιτάει όμως. Να της αρέσω άραγε? Χέστηκα αν της αρέσω. Ας μου καθόταν μονάχα. Τι κορμάκι είναι αυτό.

-Πρωτεύουσα του Καναδά, τορόντο δεν είναι?
-Οτάβα
-Τι οτάβα, το τορόντο δεν είναι όμως?
-Οτάβα
-Για να δω, ο-τα-βα χωράει. Μα το τορόντο δεν είναι?
-Τι να σου πω βάλε τορόντο εσύ

Θεέ μου με κοιτάει. Πωπω τα μαλλάκια της τα βρεγμένα πως στάζουν πάνω της. Τι μωρό είναι αυτό? Να την πιεις στο ποτήρι. Σκέτη γλύκα, να το φας με το κουταλάκι. Θα της μιλήσω άμα βουτήξει η Καίτη

-Δε θα βουτήξεις Καιτούλα μου?
-Τώρα ναι, τελειώνω το σταυρόλεξο.
-Μπες αντε, να σου βάλω και αντιηλιακό
-Εντάξει σε λίγο
-Μπες θα καείς
-Καλά, τί σε έπιασε τώρα.
-Καλάα,, κάνε ότι νομίζεις τοτε
-Δε σε καταλαβαίνω ώρες ώρες. Τι σε έπιασε

Πού ήσουνα εσύ μάνα μου όταν ήμουν πιτσιρικάς? Να σου δειχνα τότε.

-Έργο του Καμύ αρχίζει απο Π
-Πανούκλα
-Όχι, τί πανούκλα καλέ 5 γράμματα είναι
-ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΩ ΕΓΩ ΜΩΡΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ 5 ΓΡΑΜΜΑΤΑ?
-Καλά καλά πολύ παράξενος γίνεσαι όσο γερνάς.
-Ναι ποιά μιλάει για παραξενιές

Με κοιτάει πάλι η μικρή. Θα τρελαθώ σήμερα! Αλλά και τί να κάνω εγώ με τη μικρούλα. Αυτή θα θέλει βόλτες, δώρα, διασκέδαση. Για τέτοια είμαι εγώ? Αυτά είναι για παλικαράκια. Ε ρε και να ήμουν νέος.

-Ε ρε και να ήμουν νέος τι θα κανα
-Τι θα κανες καλέ?
-Ωχ ακούστηκε αυτο?
Και τί δε θα κανα. Θα ζούσα τη ζωή μου.
-Εντάξει, μαζί δε θα τη ζούσαμε?

-Τι? Ναι, ναι μαζί.


Φύγε κοριτσάκι. Ξου, φύγε. Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Έτσι μπράβο.Φύγε, στο καλό. Ε ρε γαμώτο. Παλιοζωή.


-Πάω να βουτήξω Βαγγέλη.
-Τώρα? Ειναι ανάγκη?
-Μπα, βαριέμαι κιόλας. Άσε δεν παω.

Θα μου βάλεις αντιηλιακό?
-Θα σου βάλω αγάπη μου.

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΜΕΡΟΣ 2ον – Άλματα επιστήμης

1-Φοβερά στοιχεία, φοβερά στοιχεία.
2-Θα μας γράψει η ιστορία.
1-Φοβερά στοιχεία.
3-Νιώθω τα πόδια μου βαριά ρε σεις. Νιώθω το σώμα μου να βουλιάζει.
Δε μπορώ να κουνηθώ, σα να έχω πάθει αγκύλωση. Είναι κάτι πολύ περίεργο μ’αυτό το μέρος.
2-Να σκέφτεσαι οτι είσαι ήρωας. Τα υπόλοιπα είναι μια ιδέα.
3-Και αυτή η μυρωδιά? Δεν αντέχω.
2-Γράφουμε ιστορία. Αυτό να σκέφτεσαι
1-Καταπληκτικό. Αδιανόητο.
2-Τι ρε? Τι βρήκες
1-Μα είναι εξαιρετικό. Καταρρίπτει ότι ξέραμε ως τώρα.
2-Πωπω ρε φίλε ακούς? Θα μας γράψει η ιστορία
3-Ωραία. Πονάει όλο το κορμί μου. Νιώθω οτι θα με ρουφήξει το έδαφος μέσα του.
1-Το κολώδες αυτής της ουσίας είναι πέρα απο κάθε φαντασία. Μα καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό?
2-Μα ναι! Είναι φοβερή ανακάλυψη! Τι ακριβώς βρήκες εκεί μπροστά?
1-Απίθανο. ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ!
...
3-Αυτό το κολώδες εγώ το νιώθω να με ρουφάει μέσα του..
2-Σσσς. Τι είναι εκεί μπροστά? Κβαντική διάσπαση ευνευρικών φωτονίων?
3-Προσωπικά θα προτιμούσα να είμαι στο κρεβατάκι μου τώρα. ΡΕ ΠΟΝΑΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ?
2-Σταμάτα ρε! Συλλέγουμε στοιχεία εδώ.
...
1-Η επιχείρηση δρυοκολάπτης θα μείνει στα παγκόσμια χρονικά ως η απόλυτη ανακάλυψη.
2-Δοξα, δόξα παντοτινή, χρυσά γράμματα στις σελίδες της ιστορίας
1-Κρατήστε με να κατέβω σε θέση πρηνηδόν, θέλω να δω από κοντά αυτό το καμπυλόγραμμο πέτρωμα
2-Δρυοκολάπτης 2, ασφαλής
3-Δρυοκολάπτης 3, ασφαλής
1-Δρυοκολάπτης 1. Κατεβαίνω
...
3-Ποιο πέτρωμα λέει, δε βλέπω τίποτα
2-Εκείνη την καμπύλη που προεξέχει
3-Σα γιαταγάνι που είναι?
2-Χα, που το σκέφτηκες αυτό ρε
3-ΧΑ χα, δε ξέρω, αυτό μου θυμίζει.
...
Πονάς ρε εσύ? Εγώ πονάω ολόκληρος. Τι γίνεται?
2-Έχεις δέσει καλά τον διαγωγέα σκαφάνδρου? Ο δείκτης οξυγόνου είναι χαμηλά?
3-Λες να μην έχω δέσει? Ρε, να γυρίσω στο σκάφος..
2-Σταμάτα! Συγκεντρώσου στην έρευνα.
1-Μα είναι πέρα από κάθε φαντασία, οι τιμητές του κυματοσωματιδιακού δυϊσμού θα τραβάνε τα μαλλιά τους…
2-Τι ερμιτιανό τελεστή έχουμε? Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα τι δείχνουν?
3-Ρε σεις? Μιλάτε? Δεν ακούω τίποτα! Εν, δύο, εν. Εν.
Εν.
ΕΕΕεεεε.
Δεν ακούω τίποτα, κουφάθηκα!
...
1-Αυτή μας η ανακάλυψη ΣΩΖΕΙ ΤΟ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ?
3-Α! Ακούω τελικά!!
2-ΕΙΜΑΣΤΕ το Οικοσύστημα, Το οικοσύστημα, το οικοσύστημααααααα ρεεεεεεεε
εεεεε
ε ε ε
ε
ε (εεεεεεκοοοοο)

3-Καλά, μεγάλη μπουκιά να φάτε, μεγάλη κουβέντα μην πείτε..



(Το κείμενο απαντάει και στην πρόκληση του Helix Nebulae και πετάει το τόπι στους Kabamaru, Mathilde, Switchblade Sister και Katerina να γράψουν μια ιστορία με τις λέξεις:
Βάτραχος - πολεοδομία - ανάθεμα - εγκεφαλικό - απεξάρτηση)

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΜΕΡΟΣ 1ον – Ματαιότις

(Παππούς σέρνει το έλκυθρο του εγγονού σε παχύ στρώμα χιονιού με συνοδεία σκύλου)

-Παππού βαρέθηκα

-Έλα αγόρι μου, κοίτα τι όμορφο που είναι το χιονισμένο τοπίο.

-Βαριέμαι πάμε πίσω

-Στα χρόνια μου και τι δε θα δινα να με πήγαιναν βόλτα με έλκυθρο. Περάσαμε δύσκολα εμείς. Χιόνι στο χωριό βλέπαμε σπάνια και άμα ποτέ έπεφτε ήταν τόσο πολύ το κρύο που μας φάσκιωνε η γιαγιά μας και μας κράταγε στο κρεβάτι. Τα παιδιά παθαίνανε τότε πνευμονία και πεθαίνανε αμέσως

-Τί δηλαδή πεθαίνανε?

-Α, τα έπαιρνε ο θεούλης μαζί του να τα έχει κοντά.

-Δηλαδή

-Γούφ γούγ

-Εεε ο θεούλης κάποια στιγμή μας π...

-Παππού κρυώνω, θα πάθω πνευμονία?

-Κοίτα ψηλά, με τέτοιο ήλιο που βγαίνει αποκλείεται να κρυώνεις.

-Φοβάμαι να κοιτάω ψηλά

-Εγώ σκέφτομαι να βγάλω και το παλτό μου, έχουμε αρκετό περπάτημα ακόμα

-Παππού θα μας σκοτώσει αυτό το πράγμα?

-Γουφ, γουφ

-Τι λές παιδί μου. Το περπάτημα είναι υγεία. Σου δίνει ευεξία, όμορφη διάθεση..

-Παππού αυτό το πράγμα απο πάνω μας

-Ρε χαζούλη ο ήλιος είναι ζωή. Ξυπνάς το πρωι και κοιτάζεις τον ήλιο και ξεκινάς τη μέρα σου διαφορετικά. Είμαστε τυχεροί που βρίσκουμε τέτοιο ήλιο στην Ελβετία. Σπανίως κάνει τέτοιες ωραίες μέρες ιδίως μετά απο τέτοια κακοκαιρία

-Μπορούμε να γυρίσουμε?

-Έχουμε απομακρυνθεί, έχουμε δρόμο ακόμα. Εδώ πιο κάτω θα δεις μια πανέμορφη πλαγιά με υπέροχη θέα.

-Γουφ γουφ γουφ

-Μπορείς να τρέξεις να πάμε γρήγορα?

-Χα χα πάμε ήδη πολύ γρήγορα για μένα. Θες να με ξεκάνεις μικρέ?

-Πάαααμε είπααα

-Γουυυυφ

-Είμαι γέρος και τα έχω και τα κιλά μου, μή σου πω θα κάνουμε διάλειμμα

-Θα πεθάνουμε!!

-Αγόρι μου έχεις πολλά χρόνια ζωής. Θα γίνεις πετυχημένος σαν τον παππού σου. Θα σε σπουδάσω εγώ στα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής. Θα αναλάβεις την επιχείρηση μου. Όλα σε εσένα θα τα γράψω καμάρι μου.

-Παππού είναι μάταιο να τα σκέφτεσαι όλα αυτά.

-Γιατί αγόρι μου το λες. Εσύ, μικρό παιδάκι να σκέφτεσαι άσχημα πράγματα? Εσύ πρέπει να πιάσεις τη ζωή και να τη στίψεις

-Είναι μάταια όλα σου λέω! Θα πεθάνουμε!!

-Μικρέ άμα ξανακούσω να μιλάς έτσι θα σου αστράψω μια σφαλιάρα να μου πεις μετά άμα θα ξαναπείς τέτοιες μαλακίες..

-Άστραψε μου, έτσι κι αλλιώς θα πεθάνουμε

(Ο παππούς γυρνάει και ρίχνει μια ανάποδη σφαλιάρα στον μικρό και ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος χλάαατς)

-Αααααααα ουαααααα

-ΓΟΥΦ ΓΟΥΦ ΓΟΥΦ ΓΟΥΦ

-Ακους εκεί θα πεθάνουμε. Σκάσε τώρα. Δεν κλαίνε οι άντρες. Αμα συνεχίσεις θα φας κι άλλη

-Καλά

(ο μικρός μιξοκλαίει σιγά σιγά. Ο παππούς ξανά προχωράει ασθμαίνοντας και παραμένει σιωπηλός)

-Γουφ

Γουφ γουφ?

γρρρρ

- - - ---

-Που είναι αυτή η πλαγιά. Είμαι σίγουρος οτι έπρεπε να έχουμε φτάσει.

Σα να ξαναπεράσαμε απο δω

-Κάνουμε κύκλους παππού

-Σταμάτα να δω που έιμαστε. Ουφ

-Χαθήκαμε. Κάνουμε κύκλους. Είμαστε κλεισμένοι σε ένα κύκλο και θα πεθάνουμε

-ΣΚΑΣΕ!! Θα προσανατολιστώ

-Παππού φοβάμαααααιιιι

Αυτό το πράγμα πλησιάζει πάνω μας.

-Αρρρρρ. Γουφ ΓΟΥΦ ΓΟΥΦ

-Ποιό πράγμα λες, άσε με να σκεφτώ προς τα πού θα πάμε

-Μα κοίτα πάνω, αυτό το πράγμα το μεταλλικό ψηλά που έρχεται πάνω μας.

-Μικρέ δε θα παρεις χαρτζιλίκι για 2 βδομάδες άμα δε σταματήσεις να λες αηδίες.

-Τι λεει? Θεούλη μου σώσε τις ψυχούλες μας, πάρε μας μαζί σου στον παράδεισο, είμαστε καλοί ανθρώποι κι ο παππούς καλός είναι κι αυτός έχει τόσο μεγάλη δουλειά κι έχει τόσο κοσμάκη και πληρώνει και ζουν οι οικογένειες τους

-Είμαι σίγουρος. Θα πάμε απο δω. Α να κάποιους βλέπω εκεί, θα μας πουν πού να πάμε

-Α τους κακόμοιρους. Είναι κι αυτοί νεκροί.

-ΣΚΑΣΕ ΓΑΜΩΤΟ!

Excuse us, could you tell us which way to the city?

-….?

-Hotel. City? Where?

-…..

-Hotel au bord du lac?

-….

-Σκατά. Δεν καταλαβαίνετε τίποτα?

-......?

-Άστους παππού κι αυτοί έχουν πεθάνει και δεν το ξέρουν. Θεούλη μου σώσε και αυτούς τους ανθρώπους που δε μιλάνε, τί φταίγαν κι αυτοι..

(Ο παππούς ξαναρίχνει δυο σφαλιάρες στον μικρό)

-Θα σταματήσεις? ΤΙ ΑΗΔΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΛΕΣ

-ΚΟΙΤΑ ΠΑΝΩ ΓΑΜΩΤΟ.

-ΓΟΥΦ ΓΟΥΦ ΓΟΥΦ, Γουφ

(Ο παππούς ρίχνει άλλη μια σφαλιάρα)

-ΜΗ ΛΕΣ ΓΑΜΩΤΟ, που τα μαθες εσύ μωρό παιδί τέτοια πράγματα?

-Κοίτα πάνωωωωωω, αυτό το μεταλλικό έρχεται πάνω μας.

(Ο παππούς κοιτάει προς τα πάνω)

-Α. Αυτό έλεγες.

Ιστορίες απο τη Βουδαπέστη

Φαίνεται ότι το Όσλο είναι πολύ δημοφιλής προορισμός για ταξίδια αυτή την εποχή. Το αεροπλάνο της αναχώρησης ήταν γεμάτο, ενώ γύρω μου ξεχώρισα και αρκετούς διάσημους. Στο ίδιο τμήμα του αεροπλάνου ταξίδευαν η Κατερίνα από το big brother 2, ο Μάρκος Λεζές και ο Ανδρεάς Λαγωνικάκης. Όλοι πηγάιναμε στο Όσλο, εκτός από την παίχτρια ριάλιτι που πήγαινε Μπρατισλάβα και το Μάρκο που θα έκανε ανταπόκριση για Αγία Πετρούπολη. Εγώ πήγαινα στη Βουδαπέστη.

Μαγευτική πόλη. Βόλτες στην Széchenyi Chain Bridge, φαγητό απέναντι από το Καθεδρικο Ναό Αγ. Στεφανου και κοκτέιλς στου Τζόνι στην ελβετική συνοικία. Κατά τη σύντομη παραμονή μου εκεί έπρεπε να τακτοποιήσω 3 θέματα για τα οποία άλλωστε και ζήτησα από τη δουλειά να ταξιδέψω εγώ και όχι κάποιος άλλος.

1.Να κάνω έρευνα αγοράς για τη φθηνότερη εγχώρια ποσότητα χονδρικής σε τόπια για μοκέτα από δέρμα αλιγάτορα. Είναι το προιόν με την πιο αυξανόμενη ζήτηση αυτή τη στιγμή.
2.Να αγοράσω μία κοπέλα
3.Να καταπλήξω τους πάντες στο σεμινάριο για τα έργα του Όσκαρ Ουάιλντ

Το ξενοδοχείο ήταν βρώμικο και μύριζε άσχημα, γενικώς όμως είχε ευχάριστο περιβάλλον και μαλακά στρώματα. Ο φωτισμός μέσα στα δωμάτια και στους χώρους του ξενοδοχείου ήταν πολύ χαμηλός και μου βγήκαν τα μάτια να διαβάζω τις προσφορές που έρχονταν στο φαξ + ότι δεν ήξερα και τη γλώσσα. Όλη μέρα γυρνούσα κατάστημα κατάστημα, δεν άφησα δρόμο για δρόμο που να μην περπάτησα, αναζητώντας τις πιο ανταγωνιστικές τιμές και την καλύτερη ποιότητα δέρματος. Ταυτόχρονα ζητούσα από τους καταστηματάρχες να μου δείξουν και την κόρη τους, εφόσον είχαν και εφόσον φυσικά ήταν σε καλή ηλικία για να επενδύσει κάποιος σε αυτή δηλαδή 8-12 ετών. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές είχα αποφασίσει ότι θα αγόραζα τη Σλάρια, την κόρη του Όλιβερ που είχε κατάστημα βουλκανιζατέρ στην οδό Γέρλοστριαβ. 10 ετών, ξανθή και λυγερόκορμη με καταπληκτικές προοπτικές.

Δέυτερη στις προτιμήσεις η Ρούσια, αγνώστου πατρός κόρη μιας πολωνής καθαρίστριας στη βιοτεχνία ατσάλινων ειδών Σπιριντον. Το μόνο της μειονέκτημα ήταν ότι είχε μια μεγάλη ελιά στο δεξί γλουτό, κληρονομικό, πρόσεξα ότι το είχε και η μάνα της. Όλες οι υπόλοιπες δε με ικανοποιούσαν.

Η επαγγελματική αποστολή μου εξελίχθηκε σε αποτυχία. Πουθενά στη Βουδαπέστη δεν υπήρχε δέρμα αλιγάτορα για χονδρική πώληση κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να είμαι στο μέλλον πιο προσεκτικός στις προτάσεις προς τη διοίκηση. Στο Captain’s Bar που μέθυσα με ντόπια βότκα δαμάσκηνο με θέα το Δούναβη, η Τζέρι η σερβιτόρα μου συνέστησε να πάω στον αδερφό της που ήταν διακοσμητής και πολιτικός μηχανικός με μεγάλη εμπειρία και εντυπωσιακά δημιουργήματα στο βιογραφικό του όπως την «Πλατεία Σφραγίδα» στο Γιοχάνεσμπουργκ – μια μεγάλη πλατεία σφραγισμένη με ένα τεράστιο σύμβολο της θεότητας Azrael, τους κρεμαστούς κήπους την Νέας Χαλκηδόνας Αττικής, τους οποίους δεν είχα ακουστά και θα τους επισκεφτώ τώρα που επέστρεψα, καθώς και άλλα μεγάλα έργα που δεν ήξερα ότι ήταν δικά του όπως το κτίριο Chrysler στη Νέα Υόρκη και την πόλη του Ντουμπάι. Ολόκληρη.

Τα γραφεία του ήταν στην περιοχή Καμπόνα, σε ένα ημιυπόγειο υπερυψωμένο. Δεν είχε θέρμανση και παράγγειλε να πιούμε 2 καφέδες τους οποίους τελικά πλήρωσα εγώ μαζί με μία πρασόπιτα που καταβρόχθισε. Έβγαλε από τα συρτάρια του φυλλάδια με προσφορές για εκλεκτής ποιότητας κέρατα τράγου για χρήση σε χερούλια πόρτας. Αυτά μου είπε πως θα αποδείκνυαν έργο πίσω στην εταιρεία, οπότε μου πρότεινε οφ δε ρέκορντ τη σύσταση εταιρείας για την εκμετάλλευση και χρήση της νοητής θαλάσσιας γραμμής νήσων Φερόε – Τρόντχαιμ Νορβηγίας. Του πλήρωσα 5.000 δολάρια για τα πρώτα έξοδα και βρέξαμε τη συμφωνία με ένα περγαμόντο.

Φεύγοντας, διαπίστωσα ότι η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να γυρίσω με τα πόδια περνώντας από την κακόφημη ανατολική γέφυρα που συχνάζουν συμμορίες τούρκων ράπερ εμπόρων ναρκωτικών. Περπατούσα βιαστικά με το κεφάλι σκυμμένο, αλλά δύο από αυτούς με έσπρωξαν και με κλώτσησαν. Έπεσα με τα μούτρα, ευτυχώς όμως δεν έχασα τη ψυχραιμία μου και τον έναν τον πέταξα από τη γέφυρα, ενώ του άλλου του έσπασα τα δόντια και τον αυχένα. Οι άλλοι φίλοι τους έφυγαν τρέχοντας και τους φώναξα “Greece re. Elladara, euro 2004, Alexander the Great re – Elitis Seferis Nobel – Mike Zabidis ”

Κάποιος τούρκος αφού είχε φτάσει πολύ μακριά τόλμησε να αντιμιλήσει, φώναξε ατατουρκ αλλά δεν προλάβαινα πια να τον προφτάσω. Έκανα ένα τηλεφώνημα και το άλλο πρωί τον ξέβρασε το κύμα στις όχθες του Γιβραλτάρ.

Το ίδιο πρωί ήταν και το σεμινάριο για τον Όσκαρ Γουάιλντ. Όλη η κούραση με είχε καταβάλει και δεν ήμουν σε καλή φόρμα. Με έκπληξη είδα ότι υπήρχαν φρικιά όπως ο Ταιλανδός Ζιαν που μπορούσε να απαγγείλει το De Profundis σε 12 γλώσσες ή όπως ο Όλλανδος Μπομ Βαν Μπόμ Μπομ που είχε αγοράσει όλα τα επίσημα αναγνωρισμένα γιλέκα και μανικετόκουμπα του Όσκαρ. Έπιασα μια θέση προς τα πίσω και απέφευγα να μιλαώ, παρα μόνο σε ένα σημείο βρήκα φοβερά καίριο να πω «nowadays people know the price of everything and the value of nothing», οι υπόλοιποι όμως γύρισαν και με κοίταγαν οργισμένοι, μουρμουρίζοντας μεταξύ τους και βρίζοντας με. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα και αμήχανα. Μετά άρχισα να νευριάζω γιατί δε ξαναγύριζαν μπροστά τους, μόνο με κοίταζαν επίμονα. Κι ο ομιλητής σαστισμένος ακόμα με κοίταζε μισοκλείνοντας τα μάτια του για να δει καλύτερα και έλεγε κάτι στα ουγγαρέζικα. Αναγκάστηκα να φωνάξω «ok, GET ON WITH IT» για να συνεχίσουν την ομιλία. Άφησα να περάσει ένα διάστημα 2-3 λεπτών και αθόρυβα κατέβηκα τα σκαλάκια για να φύγω από την πλάγια έξοδο. Η τσάντα μου μπλέχτηκε σε μια καρέκλα και έπεσε και όλα μου τα βιβλία σκορπίστηκαν στο πάτωμα. Ξανασταμάτησαν όλοι και με κοίταγαν . Κάποιοι από την άλλη πλευρά είχαν σηκωθεί και όρθιοι για να βλέπουν καλύτερα και φώναζαν δυσανασχετώντας. Σήκωσα τα χέρια και φώναξα “Oh COME ON” κάτι που δεν είχε το αποτέλεσμα που πίστευα. Δυο άντρες της ασφάλειας με κούρεμα καπελάκι και παχιούς σβέρκους με πέταξαν έξω.

Το επενδυτικό μου άνοιγμα στις νοητές θαλάσσιες γραμμές δε μου επέτρεπε μεγάλα πράγματα στις διαπραγματεύσεις για την αγορά κοπέλας. Ο Όλιβερ ήταν καλός στα παζάρια αλλά ήξερα ότι δεν είχε άλλες προσφορές και ήθελε να ξεπουλήσει πριν η Σλάρια πατήσει τα 11 και πέσει στα αζήτητα. Στα υπέρ μου και η θέληση της μικρής να έρθει στην Ελλάδα για να βλέπει από κοντά την Καίτη Γαρμπή και το Διονύση Σχοινά που τους είχε πρότυπα. Κλείσαμε τελικά στα 3200 δολλάρια αλλά η έλλειψη ρευστού με έκανε να δεχτώ μερικές ρήτρες που έβαλε ο πατέρας
α) Η παραλαβή της κοπέλας θα γίνει μετά από 4 χρόνια αντί 8 που συνηθίζεται σε τέτοιες αγοραπωλησίες.
β) Η κοπέλα δε θα είναι απαραίτητο να είναι παρθένα κατά την παραλαβή.
γ) Μέγιστο βάρος της κοπέλας κατά την παραλαβή ορίστηκαν τα 67 κιλά, αντί 58 που ήλπιζα να πετύχω αρχικά.
δ) Αφαιρέθηκε η ρήτρα για ακύρωση της συμφωνίας αν η κοπέλα έχει εθισμό στο αλκοόλ, τα μαλακά ναρκωτικά και το τζόγο

Επέμενα πολύ για να μείνει ο όρος για τα αφροδισιακά νοσήματα και αυτό το πλήρωσα με μισό οικόπεδο στη Βαμβακού Λακωνίας που παρουσίασα ως δικό μου ενώ είναι ενός ξαδέρφου μου. Εντάξει κι αυτοί πιθανότατα μου παρουσίασαν πλαστά πιστοποιητικά για γνώσεις βιολιού και επιβράβευση θρησκευτικών φρονημάτων από τον Πάπα Ιωάννη Β. Έμεινα για λίγα λεπτά μόνος με τη μικρή και την κέρασα μέλι από το χωριό και τη συμβούλευσα να μην κολυμπάει γυμνή το χειμώνα και να ακούει ρόκ εν ρολ.

Πριν φύγω έκλεισα για πιο φτηνά από εκεί το αεροπορικό εισιτήριο για τις 14/03/2011 σε εξευτελιστική τιμή και έκρυψα στον εξαερισμό της τουαλέτας στο αεροδρόμιο ένα αντίγραφο του Importance of being Earnest για να το ξαναβρώ – να έχω δύο λόγους να ξαναγυρίσω.
Με θλίψη μου διάβασα στην εφημερίδα του αεροπλάνου πως το νέο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης είναι έτοιμο να εγκαινιαστεί και πως το παλιό θα γκρεμιστεί σε τρεις μήνες για να γίνει στη θέση του αντίγραφο μινιατούρα του Chrysler.

Κρίμα το βιβλίο, ήταν συλλεκτικό κομμάτι.

Τυπώνεις, διπλώνεις και το αντίγραφο του Chrysler ειναι δικό σου. Άλλη μια μεγάλη προσφορά του Fight Back στους αναγνώστες.