Δοκάρι και μέσα / δοκάρι και έξω

Οι πιθανότητες του να κερδίσει την καρδιά της ήταν μοιρασμένες. Τα φιλικά polls του δίνανε μια μικρή αβάντα κυρίως γιατί της πρότεινε κάτι διαφορετικό ακριβώς τη στιγμή που αυτή το χρειαζόταν. Ζήτημα συγκυριών δηλαδή και ψυχολογίας.

Υπο άλλες συνθήκες δε θα δοκίμαζε καν τις ελπίδες του μαζί της. Μα τώρα ήταν η ευκαιρία του. Τα σχεδίασε όλα ρίχνοντας το βάρος στη γοητεία του, ελλείψει άλλων σημαντικών αρετών. Τα όμορφα λόγια του θα σπέρνανε έρωτα στην πληγωμένη ψυχή της. Ξεκίνησε να τη βρει αναπνέοντας με σιγουρια και με την αυτοπεποίθηση του στα υψη.

Χωρίς καμία προετοιμασία για τις ίσες πιθανότητες αποτυχίας. Χωρίς κανένα αναλγητικό της απογοήτευσης.

Η απόρριψη, άλλωστε, είναι σαν το ποδήλατο. Παίρνεις φόρα και σκας με τα μούτρα.

15 λεπτά καθαριότητας

Τη νοικοκυροσύνη την έχεις ή δεν την έχεις. Και αναπαυμένη πάνω στην παραδοχή πως αυτό το χαρακτηριστικό απλά της έλειπε, ζούσε σε συνθήκες απερίγραπτης βρώμας και ακαταστασίας.

Κάποια μέρα την επισκέφτηκαν από μία εκπομπή της τηλεόρασης που σου καθαρίζουν το σπίτι, αφού προηγουμένως επιδείξουν σε παγκόσμια μετάδοση πόσο άθλια ήταν η καθημερινή ζωή σου. Με παρεμβάσεις από τρίτους κανείς ποτέ δεν άλλαξε και όλοι το ξέρανε όταν τρίβανε τη χοντρή βρωμιά από τα πλακάκια πως χαλάγαν το σαπούνι τους. Τα φώτα της τηλεόρασης σβήσανε και το σπίτι της επέστρεψε σταδιακά στην προηγούμενη του κατάσταση.

Βέβαια αυτή της η ιδιαιτερότητα, της είχε εξασφαλίσει 15 λεπτά δημοσιότητας κι αυτό το εξέλαβε ως κάποια ανταμοιβή. Και διαπίστωσε πως από τη βρωμιά της υπήρχε περιθώριο να κερδίσει πολλά, απλά έπρεπε να το δουλέψει περισσότερο.

H γυναίκα με τα μπότοξ

Αυτό που έκανε στην επίσκεψη της στο νοσοκομείο ήταν μπότοξ. Κακώς ανησύχησαν οι συγγενείς της πως επρόκειτο για κάποια ασθένεια ή κάποια αναταραχή στην υγεία της.

Τις επόμενες μέρες παρα την προφανή διαφορά στο πρόσωπο της, αρνούταν πως έκανε οποιαδήποτε παρέμβαση στη διαδικασία γήρανσης της. Ο εθισμός της στην τοξίνη ήταν όμως κάτι που δε μπορούσε να αρνηθεί ούτε να αποκρύψει. Βρήκε γιατρούς που αναλάμβαναν «επεμβάσεις μπότοξ φτηνές». Και τις πραγματοποιούσε όσο πιο τακτικά γινόταν.

Προσπαθώ να σκεφτώ πού ακριβώς έγινε το λάθος. Στην ουσία δεν έκανε και κάτι τρομερό. Κάθε τόσο πήγαινε στους γιατρούς και έκανε μια ένεση στο πρόσωπο. Το πρόβλημα όμως στην τελική είναι πως αυτό επισκίασε οτιδήποτε άλλο ήταν ή υπήρξε. Έγινε η γυναίκα με τα μπότοξ. Κανείς δε θυμόταν πια πως λεγόταν, τι έκανε, που ανήκε, με τι ασχολούταν.

Κι αυτό είναι το άσχημο με τις εξαρτήσεις. Σε επισκιάζουν.

Η εξαφάνιση ενός σκύλου

Ο σκύλος πετάχτηκε απο το δάσος και ήρθε στο τραπέζι που τρώγαμε. Έμεινε κοντά μας και έφαγε σα να ήταν μέλος της παρέας μας. Εύκολα πιστέψαμε στην αρχή πως ο κυνισμός του θα έκανε τη βραδιά πιο ενδιαφέρουσα, όμως όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές με τις νέες γνωριμίες, ο σκύλος παρέμεινε μυστηριωδώς σιωπηλός.
Πράγμα που μπορούσε να σημαίνει δύο πράγματα. Ή ήταν χαζός ή υπερβολικά έξυπνος. Κατα την αποχώρηση του βέβαια, συμπεριφέρθηκε ως πραγματικός φίλος. Έφυγε χωρίς υποσχέσεις, χωρίς περαιτέρω απαιτήσεις, μόνο αφήνοντας τη δυνατή θύμηση της ύπαρξης του.

Κάποιοι εξακολουθούσαν να πιστεύουν πως ίσως κάποιο επόμενο βράδυ ανάμεσα στις τόσες διαφορετικές συναναστροφές του, μπλεχτεί και πάλι συμπτωματικά στην παρέα μας. Τί αφελείς. Κάποιοι άνθρωποι χάνουν την ουσία των σχέσεων.

H μπαλαδόφατσα

Ήρθε και με βρήκε καθιστό στην άμμο. Μόλις είχα βγει από τη θάλασσα και αναλογιζόμουν τι να συμβαίνει παράλληλα στο εγκατελειμένο μικρόκοσμο μου. Πίσω στο γραφείο κάποιος χτύπαγε τα πλήκτρα που θα χτυπούσα εγώ, πίσω στο σπίτι μερικά φυτά ξεραίνονταν καθώς έγερναν προς το παράθυρο, πίσω στον άδειο δρόμο της γειτονιάς χιλιάδες σταγονίδια από τα σωληνάκια των ερ κοντίσιον πότιζαν το τσιμέντο.

Στάθηκε μπροστά μου και σήκωσα το κεφάλι να τον κοιτάξω, μισοκλείνοντας τα μάτια που τσούζανε από τον ήλιο και το αλάτι. Μου πέταξε μια καφέ δερμάτινη μπάλα στα πόδια μου και μου έκανε την πρόταση. Ένας με έναν. Έτσι, για το παιχνίδι. Δεν είχε έκφραση ενθουσιασμού στο πρόσωπο του. Είχε αγωνία και απόγνωση. Δε ζητούσε, εκλιπαρούσε.

Το ήσυχο κύμα της θάλασσας πήγαινε και έφερνε τη μπάλα στα πόδια μου. Την τράβηξα στην πλευρά μου. Οι άσπρες ραφές της είχαν αρχίσει ήδη να φθείρονται από το αλάτι και την άμμο. Σε μία ώρα θα είχε σίγουρα ανοίξει στα δύο και θα ξεπρόβαλε από μέσα η σαμπρέλα για να σκιστεί κι αυτή με ένα αποχαιρετιστήριο βολέ. Έγλυψα τα χείλη μου που είχαν ξεραθεί. Έριξα μια γρήγορη ματιά στις γάμπες του. Δυνατές, σχηματισμένες σε καμπύλη, η αριστερή οδηγούσε σε ένα γόνατο με μια ουλή από εγχείρηση.

Σηκώθηκα και χωρίς να του μιλήσω προχώρησα στο νοητό μας γήπεδο.

Μερικά τετραγωνικά μέτρα άμμου αναστατώθηκαν, μερικές αρθρώσεις ταλαιπωρήθηκαν, δύο μπουκάλια νερό άδειασαν νωρίτερα από το αναμενόμενο, αρκετές κραυγές ανδρικής υπερηφάνιας διέκοψαν την στατική ηρεμία ενός μεσημεριού. Τη μία στιγμή στεκόταν όρθιος νικητής δίπλα μου ενώ εγώ διπλωμένος στα δύο έψαχνα για ανάσες, την άλλη στιγμή εξαφανίστηκε.

Η εξάντληση του ηττημένου προσδίδει μυστήριο στην εξαφάνιση του νικητή.

Το άλλο πρωί κατέβηκα στην παραλία. Τον αναζήτησα αρκετή ώρα. Δεν ήταν.

Περίμενα. Την όρεξη μου για παιχνίδι την αντικατέστησε μια ξερή οργή. Σε ένα fotoshop συναισθηματικών εκφράσεων κάποιος προσέθεσε στο πρόσωπο μου αγχωτική κοκκινίλα κάτω από τα μάτια. Τρέμολο νευρικότητας στα χείλη μου. Δεσιμο καρδιάς και στομαχιού σε κόμπο. Αυτό εύκολα απεικονίζεται με απλή θάμβωση του χρώματος προσώπου και προσθέτοντας εφέ αοριστίας βλέμματος.


Και τότε είδα εκείνο το ψηλό τύπο να βγαίνει από το νερό με αμήχανα βήματα και να κάθεται ανέμελος εκεί που σκάει το κύμα. Ήταν μπαλαδόφατσα. Είχε άσπρο δέρμα και χαιρόταν τις πρώτες μέρες διακοπών του. Την ώρα που ρέμβαζε ήρεμος, κάποιος πίσω στην πόλη έγδερνε το παρκαρισμένο του αυτοκίνητο στρίβοντας στη γωνία. Μια εφημερίδα κι ένα πακέτο μάλμπορο μαλακό που έπαιρνε καθημερινά, έμεναν απόθεμα στο περίπτερο αναμένοντας αγοραστή.

Ξεκίνησα προς την πλευρά του προσπαθώντας να αποφασίσω αν πρώτα θα του πέταγα τη μπάλα στα πόδια ή θα ήταν πιο δίκαιο να του έκανα ξεκάθαρους τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού που δεν τελειώνει ποτέ.