Όμορφη μέρα

Ξύπνησα χτες το πρωί και μπήκα στο αυτοκίνητο. Κατέβηκα προς την παραλία, είχε φανταστικό καιρό. Δυνατός ήλιος και ελαφρό αεράκι.

Το ραδιόφωνο έπαιζε συνέχεια τραγούδια του Dio.
Ήταν μια όμορφη μέρα.

Αδικαιολόγητη απόσταση

Η εκκλησία έχει γεμίσει, ο παπάς ψέλνει και τα κεφάλια είναι κυρίως σκυφτά αφού πρόκειται για κηδεία. Έχει πολύ κόσμο, περισσότερο από όσο μπορούσα να φανταστώ, οι περισσότεροι έχουν στριμωχτεί μέσα στο ναό κι όσοι δε χωράνε σχηματίζουν ουρά που φτάνει μέχρι έξω όπου το πλήθος σπάει σε ξεχωριστά γκρουπάκια των 4-5 ατόμων. Κι εγώ έξω είμαι, αποτυγχάνω να ενταχθώ επιτυχώς σε κάποιο γκρουπ και γιαυτό προσπαθώ να πλασαριστώ στο διάδρομο, τουλάχιστο να έχω μια οπτική επαφή με τον πάτερ και τους συγγενείς. Γιαυτό δεν πάμε στην κηδεία; Να δεις τα πρόσωπα των συγγενών και φίλων, να προσπαθήσεις να κατανοήσεις τη θλίψη τους, να την κάνεις και δική σου. Να σφίξεις ένα χέρι που τρέμει και να φιλήσεις ένα δακρυσμένο μάγουλο.

Την ίδια ιδέα με εμένα έχουν κι άλλοι, ένας ψηλός μου παίρνει τη θέση, μια κυρία έρχεται και χώνεται αδιάκριτα μπροστά μου τρώγοντας αρκετά εκατοστά από το ζωτικό μου χώρο. Κάνω ένα βήμα πίσω. Δίπλα στέκεται ένας τύπος. Τον παρατηρώ. Πανάθεμα τον, είναι ολόιδιος με τον μακαρίτη. Όχι τόσο ίδιος ώστε να νομίσω πως βλέπω κάποιο όραμα, πως πρόκειται για νεκρανάσταση ή κάτι τέτοιο ανατριχιαστικό. Είναι τόσο όμοιος όπως είναι ένας αδερφός ίσως όχι δίδυμος, να χουν πες μια διαφορά τριών τεσσάρων χρόνων. Ή από αυτούς τους δίδυμους που δε μοιάζουν μεταξύ τους.

Στέκεται πολύ πίσω στο πλήθος. Αποκλείεται λοιπόν να είναι αδερφός. Ή μήπως όχι; Τι ιστορία μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτή την ασυνήθιστη απόσταση των δύο αδερφών σε αυτό το ύστατο αντίο. Θα μου πεις, μπορεί να αργοπόρησε. Είχε φοβερή κίνηση στους γύρω δρόμους, μέσα στην αναστάτωση του να μην υπολόγισε σωστά τις ώρες, να έφτασε λίγο μετά την έναρξη της λειτουργίας. Να μην θεώρησε σωστό να αναστατώσει όλο τον κόσμο που στεκόταν στο διάδρομο για να τοποθετηθεί αυτός δίπλα στο φέρετρο. Ίσως να είναι ταπεινός και να αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα μιας τέτοιας κίνησης. Παρόλαυτα δεν κινείται κάποιος από τους γύρω μου να τον παρηγορήσει.

Ποιος ξέρει, μήπως να ήταν αδέρφια που δεν μιλάγανε μεταξύ τους; Μια ψυχρότητα για κάποιο ασήμαντο περιστατικό, που τους πείσμωσε και δεν ήταν γραφτό μέχρι τον απόλυτο χωρισμό τους να προλάβουν να πουν δυο κουβέντες αγάπης. Μήπως όμως κι αυτή η αποστασιοποίηση του ξεχασμένου αδερφού να δείχνει πως δεν έλιωσε ακόμα η πέτρα της οργής. Αποφασίζεις πως δεν σε συνδέει τίποτα με τον άλλον. Οι περίφημοι δεσμοί αίματος για σένα δε μετράνε. Τι πάει να πει; Αφού δεν υπάρχει η στοιχειώδης αλληλοκατανόηση, ο σεβασμός που θεωρείς αυτονόητο σε οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση, γιατί να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου, γιατί να προσπαθείς να συμβιβάσεις πράγματα που είναι εμφανώς αντίθετα, άλλωστε η ζωή είναι σύντομη, μεγαλύτερη απόδειξη από την σημερινή κηδεία δεν υπάρχει. Γιατί όμως τότε να πας στην κηδεία του; Είπες δεν τον λογαριάζεις για δικό σου άνθρωπο. Σκέφτομαι να τον σκουντήξω. Να του πω, πες ρε μαλάκα την αλήθεια. Πες. Χτες το βράδυ που έμαθες τα νέα έκλαψες. Κλείστηκες κάπου μόνος, στην τουαλέτα, στις σκάλες, κάπου και θυμήθηκες πράγματα και έκλαψες. Σκέφτηκες μήπως έκανες κάπου λάθος, μήπως έπρεπε να χεις δει την κατάσταση διαφορετικά, το ξερες άλλωστε πως ήταν άρρωστος ο αδερφός σου.

Έχει τρίχες στα αυτιά. Πολλές. Μιλάμε για φοβερή τριχοφυία. Αν είναι και λίγο έξυπνος θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τριχοευφυία. Κακόρε.

Πάντα απορούσα πως γίνεται να φυτρώνει τόση πολύ τρίχα στα αυτιά. Και τι μπορείς να κάνεις για αυτό; Δε μπορείς να τις κόβεις; Ή δε σε απασχολεί; Ή μήπως πιστεύεις πως σου δίνει χαρακτήρα και τύπο. Μήπως είναι γοητευτικό; Ποιος τις ξέρει τις γυναίκες, μπορεί να το βρίσκουν κι αυτό ότι είναι σέξι. Μπορεί να ακούσεις πίσω σου δύο να πλησιάζουν τα κεφάλια τους και να ψιθυρίζουν μεταξύ τους «τρίχες στα αυτιά ε, ξέρεις τι λένε» κι ύστερα να χαχανίζουν βάζοντας το χέρι μπροστά στο στόμα, προσπαθώντας να καλύψουν τα γέλια τους που λόγω της νευρικότητας γίνονται όλο και πιο δυνατά, μέχρι εσύ να ξεσπάσεις εξοργισμένος, να γυρίσεις και να τους φωνάξεις «για όνομα του θεού σταματήστε επιτέλους, σεβαστείτε τη στιγμή!». Θα ντροπιαστούν προσωρινά, μα στο βλέμμα τους θα διαβάσεις πως σε έχουν καταλάβει, δεν επρόκειτο για επίπληξη αλλά για ξεκάθαρη σκηνή ζηλοτυίας, σου χαν πει πως τα παπούτσια είναι το πρώτο πράμα που προσέχουν οι γυναίκες, ξόδεψες ένα σκασμό λεφτά και δεν εισέπραξες ούτε μια φιλοφρόνηση.. Κορόιδο!

Βλέπω πάντως πως ο αδερφός εκτός από τα αυτιά έχει και τρίχες στο σβέρκο. Άρα πιθανότατα δεν έχει πάει για κούρεμα εδώ και αρκετό καιρό. Όταν θα πάει, ο κουρέας θα περιποιηθεί όλη την ευρύτερη περιοχή, θα κόψει και τις τρίχες στα αυτιά και άμεσα θα βελτιωθεί κατά ένα σημαντικό ποσοστό και η ακοή του μίστερ. Μπορεί πάντως να μην πρόλαβε να κουρευτεί, αλλά τουλάχιστο είναι φρεσκοξυρισμένος. Είναι δεν είναι αδερφός, πριν φύγει για την κηδεία έκανε μια ωραία σαπουνάδα, έβαλε μια παύση στις αναμνήσεις και έδωσε όλη την προσοχή του στο ξυράφι, που καυτό όπως βγήκε από το βραστό νερό, έκανε αυτή την αργή και ανακουφιστική διαδρομή πάνω στο δέρμα. Οι μεγαλύτεροι πηγαίνουν περιποιημένοι στις κηδείες. Αποχαιρετάμε τον φίλο μας, τον συγγενή μας, τον δικό μας άνθρωπο, οφείλουμε να είμαστε ευπρεπείς, να μη λυγίσουμε. Το χουμε ξαναδεί άλλωστε το έργο. Σε πόσες κηδείες να έχουμε πάει; Τέσσερις σίγουρα στο τελευταίο εξάμηνο. Γιαυτό άλλωστε δεν πάμε; Δεν αφορά εμάς, τα δικά μας συναισθήματα, την έκφραση συμπόνοιας προς τους τρίτους, αφορά τον άνθρωπο που έφυγε. Πρέπει να είμαστε αξιοπρεπείς και τυπικοί, σε αυτή την τελετουργία εξευτελισμού του ανθρώπινου σώματος – σε χώνουν σε ένα κουτι, σε βάζουν σε μια τρύπα, σου πετάνε διαδικαστικά τρεις ψαλμούς, σε σκεπάζουν βιαστικά με χώμα, τελείωσες, επόμενος – εμείς θα είμαστε όρθιοι, γεροί, θα πούμε αντίο φίλε, είναι ένας σκληρός κόσμος και τα πήγες αρκετά καλά.
Αντιθέτως οι νέοι στέκονται απέναντι σε αυτά τα περιστατικά πιο τρομαγμένοι και ξαφνιασμένοι, που δε ξέρουν πως να αντιδράσουν και ενισχύουν αυτή τους την αμηχανία με ένα στυλιζάρισμα πένθους. Μαύρα γυαλιά, υπερβολικές αντιδράσεις, μούσια, κλάματα και έξτρα λάρτζ δράματα. Εξωτερίκευση των συναισθημάτων, ανάγκη έκφρασης τους, πεποίθηση πως πρέπει να εκφράσεις τον πόνο σου, γιατί όλο αυτό αφορά και εσένα, αν ήσουν ο αντικειμενικός παρατηρητής του εαυτού σου μήπως θα τον έκρινες εκ των υστέρων λάθος, μήπως δεν έκλαψες όσο ήθελες ή μήπως στάθηκες λάθος; Όλα παιζουν ρόλο.

Δεν είμαι πλέον στο διάδρομο. Η κηδεία τελείωσε προ πολλού, στο μεταξύ ήπιαμε καφέδες, κονιάκ και απ όλα. Ήταν η σκέψη μου αυτή που έκανε αδικαιολόγητες παρακάμψεις κι έμεινε αρκετά πιο πίσω από την τελετή. Αρκετά μακριά για να χάσω τη στιγμή που το φέρετρο άνοιξε, έγινε η τελευταία αποκάλυψη του νεκρού στους δικούς του ανθρώπους. Ίσως καλύτερα. Με είχε καταβάλει μια παράλογη ανάγκη να κοιτάξω για τυχόν τρίχες στα αυτιά του μακαρίτη. Θα ήταν βέβαια έστω μια ένδειξη, τώρα θα μείνω για πάντα με την απορία: Άραγε ήταν τελικά εκείνος ο τύπος αδερφός του μακαρίτη και αν ναι γιατί δεν πλησίασε;
Ποιος νοιάζεται στο φινάλε. Άσε τους ανθρώπους να έχουν τις δικές τους ιστορίες, ποιος σε όρισε εσένα κριτή συμπεριφορών. Παρατηρώ την επόμενη κηδεία. Τέσσερα άτομα ακολουθούν ένα φέρετρο, κάποιος σπρώχνει ένα καροτσάκι με μια γριούλα. Τέσσερις, με τη γριά πέντε, άντε εφτά, σου βάζω δέκα χονδρικά όλοι κι όλοι. Έχει σημασία ρε γαμώτη;
Πέντε ή εκατό ή χιλιοι διακόσιοι; Πόσους προτιμας να έχεις στην κηδεία σου;
Χίλιοι μπορεί να σημαίνει ότι σε αγαπάει πολύς κόσμος αλλά έφυγες βιαστικά και άδικα. Πέντε μπορεί να σημαίνει ότι έφυγες διακοσίων χρονών, προηγουμένως πρόλαβες και τους έθαψες όλους εσύ και τώρα δεν έχεις κανέναν να σε σκεπάσει με λίγο χώμα. Λες και έχει σημασία. Κάποιος παραδίπλα είπε πως στην κηδεία του Τζανετάκου ως φόρο τιμής θα απονείμουν τιμητικό φατούρο στον εκλιπόντα. Δε γέλασε κανείς.



Οκ, εγώ ψιλογέλασα.

Να μην τους δίνεις τίποτα

Ξεκινήσαμε πολύ πριν ξημερώσει και για τα πρώτα σαράντα λεπτά της διαδρομής δε μίλαγε κανείς μας. Αυτός είχε κάτι μάτια γουρλωμένα ορθάνοιχτα, παρόλαυτα έμοιαζε να νυστάζει απίστευτα κι αυτό το αποδείκνυε η υπερπροσπάθεια που κατέβαλε κάθε φορά που ανοιγόκλεινε τα μάτια και τα επανέφερε ταραγμένος στην ορθάνοιχτη θέση. Καθώς οδηγούσε οι κόρες των ματιών του έκαναν απειροελάχιστη κίνηση όποτε ήθελε να αλλάξει κατεύθυνση στο βλέμμα του και κρατούσε το κεφάλι του ακίνητο σαν να είχε ατσάλινο σβέρκο. Εγώ πάλι δεν ήταν ότι νύσταζα, απλά δεν έβρισκα κάτι να πω, πράγμα που το συνηθίζω όταν βρίσκομαι με αγνώστους.

Τέσσερις το πρωί φορτώναμε ήδη τα χορτοκοπτικά στο φορτηγάκι του / βανάκι, πως το λένε τέλος πάντων. Πάντα μισούσα αυτού του είδους τα βανάκια. Με κλειστό θάλαμο, που η πόρτα κλείνοντας κάνει τον εκνευριστικό συρόμενο ήχο που ακολουθείται από ένα απότομο γδούπο. Που στο πίσω τζάμι έχουν κολλημένη ταπετσαρία με κάποιο κήπο με μονόκερους ή μια θάλασσα με γοργόνες. Ή κάποιο δράκο που βγάζει φωτιές από το στόμα του αφηνιασμένος από την ερωτική άρνηση μιας γκόμενας βαμπίρ. Πάντα με κούραζαν αυτά τα βανάκια όταν οδηγούσα και κοίταγα πως θα τα ξεφορτωθώ γρήγορα από μπροστά μου, καθώς δε σου αφήνουν καθόλου ορατότητα στο δρόμο έτσι που έχουν κλείσει όλο το οπτικό σου πεδίο με τη γοργόνα.

Για να φύγουμε τέσσερις το πρωί εγώ ξύπνησα από τις δύο. Τον τελευταίο χρόνο που έχω τακτικά πρωινά ξυπνήματα για μακρινά ταξίδια, φροντίζω να παίρνω το χρόνο μου πριν την αναχώρηση για να απολαύσω το πρωινό με την ησυχία μου . Δηλαδή φορώντας τη ρόμπα, καθισμένος σταυροπόδι στην πολυθρόνα, τρώγοντας ομελέτα, σύκα και πίνοντας καφέ λάττε και φρέσκο χυμό πορτοκάλι διαβάζοντας τα πρωινά νέα και βλέποντας τηλεμάρκετινγκ στην τηλεόραση. Τρεις και δέκα τα σύκα κάνοντας χημική ένωση με το ζεστό ρόφημα και τα λουκάνικα με στείλανε τρέχοντας στην τουαλέτα οπότε τρεις και είκοσι ήμουν απελευθερωμένος και μπορούσα ήρεμος πλέον να ξεκινήσω. Τέσσερις παρα δέκα ήμουν έξω απο το σπίτι του, απολαμβάνοντας τον κρύο και φρέσκο αέρα που με χτυπούσε στο πρόσωπο.

Κατέβηκε με το γιο του, ένα τρίχρονο παχουλό αγόρι με ξανθά μαλλιά που μου χαμογέλασε πλατιά μόλις με είδε. Το χαμογελάκι κόπηκε μόλις ο πατέρας τον ανέβασε βίαια μέσα στο βανάκι και τον άφησε να βολευτεί ανάμεσα στα χορτοκοπτικά. Εμείς πήραμε τις θέσεις μας μπροστά. Μετά σιωπή για σαράντα λεπτά. Ύστερα πρότεινε μήπως πίναμε κανένα καφέ και εγώ απάντησα γιατί όχι. Ο μικρός πίσω κοιμόταν με το κεφαλάκι του ακουμπισμένο στη λαμαρίνα και τα χεράκια σταυρωμένα με μεγαλίστικο τρόπο.

Πίναμε τον καφέ μας σε σταθμό της εθνικής οδού, από αυτούς που σταματάνε τα Κτελ και οι επιβάτες τρώνε σουβλάκια σαν να μην είναι το ταξίδι τους διάρκειας δύο ωρών, αλλά σαν να ταλαιπωρήθηκαν μέρες καταδικασμένοι σε ακινησία πάνω σε μια άβολη θέση και όταν ξαναπάτησαν εξαντλημένοι το πόδι τους στη γη βρέθηκαν μπροστά σε ένα αλλόκοτο θέαμα, σε μια ομίχλη πυκνού καπνού την οποία διέσχισαν με αβέβαια βήματα για να αντικρίσουν την υπέρτατη πρόκληση, να δοκιμάσουν το εκλεκτό έδεσμα που ακούει στο όνομα «κρέας και ψωμί». Ο Στάθης, έτσι τον λένε, ο σύντροφος μου στην αποστολή αποψίλωσης χωραφιού στη Θήβα, είχε αρχίσει να νιώθει την επίδραση του καφέ, ο εγκέφαλος του δραστηριοποιήθηκε και ξεκίνησε να μου μιλάει για μηχανήματα και εκσκαφείς. Χαλαρός, με την πλάτη γυρισμένη στη τζαμαρία της καφετέριας / σουβλατζίδικου είχε ζεσταθεί και μίλαγε με ενθουσιασμό για ντάμπερ και αντλίες μπετού, καθώς εγώ έριχνα ματιές αγωνίας στο βανάκι που ήταν παρκαρισμένο έξω ξεκλείδωτο με το γιο του να κοιμάται στο πίσω μέρος. Θα μπορούσε κάποιος όσο μιλούσαμε εμείς για μπουλντόζες να ανοίξει το όχημα και να κλέψει το αγγελούδι που κοιμόταν. Μην ανησυχείς μου είπε ο Στάθης, δεν παθαίνει τίποτα, άκου τώρα για την πηρούνα με πλάγια μετατόπιση.

Λίγη ώρα μετά ήμασταν χωμένοι μέχρι τη μέση στα αγριόχορτα και κόβαμε με τα μηχανήματα μας κι ήταν επίπονη αλλά ωραία η αίσθηση κομματιών ξύλου ή χόρτου μαζί με χώματα να σου πετάγονται στο πρόσωπο αλλά εσύ να συνεχίζεις πεισμωμένος με μεγαλύτερη δύναμη, σαν να θέλεις να εκδικηθείς τα χόρτα που σε χτύπησαν. Εξαντλητική δουλειά. Όπως οι περισσότερες γεωργικές. Τα τελευταία 51 Σάββατα, απ την αρχή του έτους δηλαδή έκανα κάθε φορά και διαφορετική δραστηριότητα. Μια προσωπική πρόκληση. Κάθε βδομάδα μια νέα δραστηριότητα που προσπαθούσα να την καταλάβω, να την υπομείνω, να την δαμάσω, να την ξεπεράσω, ανάλογα κάθε φορά με το πόσο κουραστική, παράξενη ή ακατόρθωτη φαινόταν ή ήταν.

*Βάψιμο (εξωτερικό) βιοτεχνίας επίπλων

*Ψάρεμα ιππόκαμπων

*Προετοιμασία χοροεσπερίδας 3^ου λυκείου Κορυδαλλού

*Παρασκευή μουσταλευριάς

*Ανάβαση από τις σκάλες στο Εμπαιρ Στέητ Μπιλντινγκ της Καρδίτσας (8 όροφοι)

*Συντριβή αεροσκάφους κονκόρντ (εικονική)

*Πλύση στομάχου

*Απογευματινή προπόνηση με την Αναγέννηση Άρτας

*Τομή σε κοιλιά λύκου και γέμισμα της με πέτρες

*Μπάτζι τζάμπιγνκ με κατάδυση στο φράγμα Μόρνου

*Ολοήμερη αναμονή για τρόλεϊ στη στάση Λυσσιατρείο

*Μπάτζι τζάμπινγκ με ολική νάρκωση

*Κυνήγι αγριογούρουνου

*Συμμετοχή στο παιχνίδι «το ανθρώπινο ξυστό» όπου έκανα το ξυστό

*Χαμάμ σε βραστό ρακόμελο

*Μπάσκετ με τσιμεντένια παπούτσια

*Αποφοίτηση από κολέγιο άνευ διδασκαλίας

*Μεροκάματο σε πάγκο χοτ ντογκ

*Τοποθέτηση χλοοτάπητα-παζλ σε γήπεδο ποδοσφαίρου

*Μάχη σώμα με σώμα με οπλισμένους Βιετκόνγκ σε ειδική πίστα στη Χασιά

*Κατασκευή γέφυρας αποκλειστικά από σιδερένια σώματα μπασκέτας

*Αρχειοθέτηση ευχετήριων καρτών στην κοινότητα Ορκωτών Λογιστών

*Πτύση από ελικόπτερο

*Βανδαλισμός θεάτρου κατά τη διάρκεια του μιούζικαλ το Φάντασμα της Όπερας

*Σκληρή διαπραγμάτευση για την αγορά εκτάσεων στο καματερό

*Κατάρριψη του μύθου για χοίρο που ζει μέσα στους καταρράχτες Έδεσσας

*Διεξαγωγή ενέσεων σε τυχαίους επιβάτες λεωφορείου

*Ολοήμερη αποτοξίνωση από ειδήσεις

*Πλέξιμο καλαθιών και ψαθών θαλάσσης

*Γεύμα ανεπίσημο με τη Σκάρλετ Γιόχανσον

*Εκμάθηση λειτουργίας και επισκευής τρανζίστορ

*Γαλβάνισμα ψευδαργύρου εν ψυχρώ

*Δεξαμενισμός φερι μπόουτ παντόφλα

*Παρακολούθηση ζωής 4μελούς οικογένειας με τηλεσκόπιο

*Ανέβασμα τέντας αστεροσκοπείου Κανάβεραλ

*Δηλητηριασμός οικογένειας (κάποιου άλλου) με τάρτα σπανάκι ροκφόρ

*Σφράγισμα επιταγής

*Τοποθέτηση μοσχεύματος μηνίσκου σε πόδι αθλητή (ταριχευμένου)

*Κλοπή 4000 τεμαχίων χλαπάτσας από βιοτεχνία και διοχέτευση τους στην αγορά μέσω Μπαγκλαντεσιανών πωλητών

*Δημιουργία ομοιώματος του Μάικλ Τζάκσον με επιδέσμους και καρφωτικό καλωδίων

*Διασπορά ψευδών ειδήσεων και πανικού κατά τη διάρκεια ευχελαίου

*Ελεγχόμενη κατάρρευση στρατιωτικού ελικοπτέρου με χαρταετό (καλούμπα 700μ)

*Παρασκευή γιγαντιαίου γεμιστού ρολού κοτόπουλου

*Απολογία μαμούθ σε υγειονομικές αρχές για την ανίχνευση σαλμονέλας σε ρολό κοτόπουλου

*Πλαστική επέμβαση με κορδόνι αρβύλας σε γνωστό ηθοποιό (ταριχευμένο)

*Άρμεγμα αγελάδας ταυτόχρονα με άρμεγμα προστάτη

*Μυστική εισβολή στο σπίτι του Γιώργου Πολυχρονίου και αποδιοργάνωση της δισκοθήκης του

*Ταξινόμηση κατεργάρηδων στους αντίστοιχους πάγκους

*Ένοπλη ληστεία σε ψησταριά με εξειδίκευση στο κοντοσούβλι

*Εξερεύνηση χωρητικότητα στομάχου μέσω κατάποσης 6 λίτρων αφρολέξ

*Διανυκτέρευση σε καμινάδα

*Αποψίλωση χωραφιού

Ο μικρός καθόσον εμείς δουλεύαμε κι ήταν αρκετές οι ώρες, βρισκόταν καθισμένος μελαγχολικά σε ένα κούτσουρο από κομμένο κορμό δέντρου. Το πρώτο μου μέλημα ήταν να καθαρίσω τα χόρτα μπροστά του ώστε να αποκτήσουμε οπτική επαφή με το παιδί, για να τον βλέπουμε, αλλά και να μας βλέπει αυτός να μη βαριέται. Του έδωσα τα κλειδιά μου και κάτι κάρτες που είχα στο πορτοφόλι μου. Στο διάλειμμα για κολατσιό του έφτιαξα ένα καραβάκι από το χαρτί της τυρόπιτας. Οτιδήποτε για να μη βαρεθεί. Ο μικρός πήρε θάρρος και γέλαγε και ανέβαινε στα πόδια μου, με μια απότομη απαγόρευση του πατέρα του όμως, έσκυψε πάλι το κεφάλι και ξανακάθισε στο κούτσουρο του. Να μην τους δίνεις τίποτα, αυτό είναι το μυστικό, μου είπε εμπιστευτικά ο Στάθης. Πρέπει να είσαι σκληρός και να μη δίνεις τίποτα ποτέ. Έτσι μαθαίνουν και σε σέβονται.

Στο γυρισμό ο μικρός έκανε να χώσει το γελαστό μουτράκι του ανάμεσα στα καθίσματα οδηγού / συνοδηγού, με δυο δυνατές πατρικές βρισιές όμως ξαναγύρισε στη θέση του. Χωρίς κλάματα ή ίχνος αντίδρασης. Δεχόταν πως πρέπει να είναι ήσυχος και καθόλου εκδηλωτικός όταν είναι τριγύρω ο πατέρας. Από την ταπετσαρία του τζαμιού έμπαιναν μερικές αχτίδες φωτός περνώντας ανάμεσα από τα δόντια του τρομαχτικού δράκου και φώτιζαν το σιωπηλό αγόρι. Είχε στα πόδια του ακουμπισμένο το καραβάκι από το χαρτί της τυρόπιτας και με θλίψη μου παρατήρησα πως το λαδωμένο χαρτί είχε αφήσει λεκέ στο παντελονάκι του. Η απρόσωπη σχέση τους με την πλήρη απουσία εκδήλωσης συναισθημάτων μου φαινόταν παράξενη και προσπάθησα να φανταστώ πως γίνεται να λειτουργεί αυτό που μου είχε πει ο πατέρας του. Πως γίνεται δηλαδή ο τηλεσκοπικός εκσκαφέας να έχει υδραυλική σφύρα και να σπάει τα βραχώδη εδάφη.

Επιστροφή στο σπίτι

Ο πατέρας ναυτικός γύρισε μετά απο καιρό στο σπίτι. Έχει λείψει όμως τόσο πολύ που δεν ξέρει τώρα πως να μιλήσει στα παιδιά, δε θυμάται τους τρόπους τους, τί προτιμούσαν, δεν καταλαβαίνει ποια σημάδια στη συμπεριφορά τους είναι εκκλήσεις τρυφερότητας ή παιδιάστικες αντιδράσεις θυμού για την απουσία του.

Θα μπορούσε να κάνει αλλιώς? Για αυτά τα παιδιά δουλεύει μέρα νύχτα στο βαπόρι. Για τα παιδιά του ένας ναυτικός στερείται τις χαρές της στεριανής ζωής και θαλασσοπνίγεται στις τέσσερις γωνίες του κόσμου, για να εξασφαλίσει την άνετη διαβίωση τους, τις σπουδές, την καλλιέργεια τους. Ο ναυτικός είναι ο ορισμός του αλτρουιστή ήρωα που θυσιάζει τη ζωή του και παραχωρεί σε άλλους τη χαρά να ζήσουν για λογαριασμό του. Βέβαια ο συγκεκριμένος πατέρας ναυτικός είναι κατώτερο πλήρωμα στις γραμμές Ωρωπός-Ερέτρια, και θα μπορούσε στους έξι μηνες της απουσίας του να είχε κάνει και καμια επίσκεψη στο σπίτι, ο Ωρωπός αν δε βρεις κίνηση δεν είναι πάνω απο 45 λεπτά και το ωράριο του τελείωνε στις 6 το απόγευμα. Και όπως και να το κάνεις και το μηνιάτικο στα φέρι-παντόφλες δεν είναι και κανένας πακτωλός χρημάτων.

Οδηγώντας προς το σπίτι, πλησιάζοντας οικείες γειτονιές για πρώτη φορά μετά απο τόσους μήνες, γλυκές οικογενειακές αναμνήσεις τον πλημμύριζαν και η αγωνία του ολοένα και μεγάλωνε, ο άνθρωπος αυτός σε λίγη ωρα θα ξανάσφιγγε στην αγκαλιά του τη γυναίκα του, τα παιδιά του ευτυχισμένα θα τρέχανε να τυλιχτούν στα πόδια του και θα σκίζανε με αδημονία το περιτύλιγμα απο τα δώρα, παράξενα αντικείμενα απο τη μακρινή και εξωτική Ερέτρια.

Σταμάτησε στο φανάρι που βγάζει στην Αμφιθέας. Παρατήρησε ένα Πακιστανό που καθάριζε τζάμια. Το υποσυνείδητο του δηλαδή τον καταχωρισε ως Πακιστανό εντελώς αυθαίρετα, μήπως είχε παει ποτέ στο Πακιστάν να ξέρει πως μοιάζει αυτος ο λαός ή μηπως έστω είχε δει ποτέ εικόνες από τη χώρα ώστε να εχει γνώση των τοπίων, του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο κυλάει η καθημερινότητα εκεί, πως περπατάει ο κόσμος στους δρόμους, αν τα οχήματα σέβονται τον πεζό που πατάει το πόδι του στην άσφαλτο, δε μπορούσε καν να πει με σιγουριά αν έχει φτάσει η μηχανοκίνηση ή η ασφαλτοστρωση στο Πακιστάν. Θα μπορούσε να είναι από την Ινδία ή το Μπαγκλαντές κι όμως ο ναυτικός εντελώς συνειρμικά κατέταξε τον καθαριστή τζαμιών ως πακιστανό.
Την ίδια τύχη άλλωστε έχει κι αυτός στο φέρι-μποατ, νιώθει συχνά πάνω του τα διαπεραστικά βλέμματα των επιβατών που φτιάχνουν τα στιγμιαία ψυχογραφήματα ενος λοστρόμου.

Ο καθαριστής τζαμιών χωνόταν ανάμεσα στα αυτοκίνητα και εκλιπαρούσε να καθαρίσει κάποιο τζάμι με ή χωρις αντάλλαγμα. Κάποιες φορές το κάνουν ακόμα κι αν ο οδηγός αρνηθεί, χτίζοντας μια σχέση αλληλεγγύης με τον οδηγό μα και την νοοτροπία πως το καθάρισμα των τζαμιών έχει κι ένα δραμι ανιδιοτέλειας, δεν είναι ζητιανιά γιατι ενέχει την κοινωνική συνεισφορά του λαθρομετανάστη στον βιαστικό μεσοαστό. Καμιά φορά ο τελευταίος λυγίζει από ενοχή και την τελευταία στιγμή χώνει το χέρι στην τσέπη ή στο ειδικο πλαστικό ποτηράκι για τα κέρματα.

Αν το δεις βέβαια καθαρά ως μια ενασχόληση βιοπορισμού, ο πακιστανός πρέπει να βρει τις μεθόδους για να εξασφαλίσει μέσα στη μέρα τουλάχιστο το ελάχιστο εισόδημα για τα αναγκαία. Είναι υποχρεωμένος να βρεί μανιέρες μελοδραματισμού που θα συγκινήσουν τον οδηγό, οπότε πρέπει να διαλέξει προσεκτικά τα λόγια και τις εκφράσεις προσώπου ώστε να αγγίξει τις καλά κρυμένες συνήθως ευαισθησίες του ανθρώπου της πόλης.

Μα αυτός ο Πακιστανός που τράβηξε την προσοχή του ναυτικού είχε παράδοξη συμπεριφορά: Κρατούσε στο ένα χέρι του τσιγάρο, τραβώντας πότε πότε μεγάλες τζούρες και φυσώντας ψηλά τον καπνό, χωρίς όμως να δείχνει να αποκομίζει απόλαυση, μόνο ταυτόχρονα χωνόταν ανάμεσα στα αυτοκίνητα και πρόσφερε τις υπηρεσίες του.

Το φανάρι άναψε, ο ναυτικός πλησίαζε σπίτι του όμως ερωτήματα τον βασάνιζαν, τί γινεται με τον πακιστανό. Γιατί αγνοεί τις στερεότυπες συνταγές εξασφάλισης εισοδήματος? Πρόκειται για αποτυχημένο του είδους? Ή μήπως ακριβώς το αντίθετο, ένα νεο υβρίδιο σνομπιστή ζητιάνου που έπιασε την καλή και πιστεύει οτι θα μεταλλάξει την ταπεινωτική δουλειά του σε απολαυστικό χόμπι? Μήπως απλά πρόκειται για κάποιον που, όπως πολλοί απο εμάς, βυθίστηκε στην απελπισία των προσωπικών του προβλημάτων και μη βλέποντας διέξοδο κατέληξε να αφήνει μοιρολατρικά τη δουλειά του και γενικότερα τη ζωή του στον αυτόματο πιλότο?

Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες και να περιγράψω την υποδοχή του ναυτικού απο τη γυναίκα και τα παιδιά του. Οπωσδήποτε δε θα ισχυριστώ κιολας πως τον ραίναν με ροδοπέταλα. Δε θέλω όμως να αδικήσω κάποιον, να πάρω σαφή θέση σε ενδοοικογενειακούς τσακωμούς, γιατί έχει δίκιο και η μητέρα με τον άφαντο σύζυγο που τα βγάζει πέρα μόνη της, δεν έχει όμως και κάποιο δίκιο ο κακοπληρωμένος ναυτικός που θαλασσοπνίγεται στον αδυσώπητο νότιο ευβοικό? Θα αναφέρω όμως μόνο αυτό:
Όταν οι φωνές κόπασαν, όταν τα παιδιά φέρανε τούμπα τα σακ βουαγιάζ αναζητώντας μάταια τα δώρα τους, ο μεγάλος γιος όρθωσε το ενός μέτρου ανάστημα του μπροστά στον πατέρα του και του ζήτησε εξηγήσεις
«Ποιός είσαι πατέρα τέλος πάντων»

Ο ναυτικός που είχε απωλέσει την πατρική οικειότητα, άνοιξε ένα σκληρόδετο λεύκωμα οπου μέσα ήταν ταξινομημένα μέσα σε νάυλον διαφάνειες τα εκατοντάδες ανυπόγραφα ψυχογραφήματα που του είχαν φτιάξει τους τελευταίους μήνες οι επιβάτες του φέρι μποατ. Απο την προσεκτική μελέτη των αντικειμενικών αυτών παρατηρήσεων των τρίτων, θα μπορούσαν τα παιδιά να βγάλουν μια ασφαλή και σφαιρική εικόνα για το ποιός ήταν ο πατέρας τους.

Ένας σκύλος στην Αρκαδία

Δεν ήθελα να αφήσω την επίσκεψη στον Βάγγο για την τελευταία ημέρα των διακοπών, η γυναίκα του η Ελένη όμως μου είπε πως μόνο Παρασκευή θα μπορούσε να με δεχτεί και μάλιστα το αργότερο μέχρι το μεσημεριανό φαγητό. Φαντάστηκα πως μέσα καλοκαιριού θα είχανε πολλές υποχρεώσεις και πίεση χρόνου στο πανδοχείο τους κι έτσι έκανα μια μικρή αλλαγή στα πλάνα μου και ξεκίνησα για το δρόμο της επιστροφής νωρίς το πρωί. Φόρτωσα το αυτοκίνητο με όλα τα ντόπια προϊόντα που με φίλεψαν οι συγγενείς, αυγά, πορτοκάλια, κόκκορες, έτσι συνέβαινε μετά από κάθε επίσκεψη στο χωριό. Στο δρόμο για την πόλη θα έκανα μια παράκαμψη προς το παραθαλάσσιο χωριό της Ελένης όπου βρισκόταν το πανδοχείο, για να τους συναντήσω και να φάμε μαζί.

Θα τους έβλεπα βέβαια και σε κανα μήνα, στο μνημόσυνο. Κόντευε χρόνος απ όταν χάσαμε το Θοδωρή, το μεγάλο αδερφό μου, απροειδοποίητα από ανακοπή καρδιάς. Ήταν μεγάλο το σοκ για όλους, ο Θοδωρής αυτή η χαμογελαστή διάνοια, ο ζεστός άνθρωπος που ήταν πάντοτε δίπλα σου, να χαθεί πριν φτάσει στα 50. Με τον καιρό και με πολύ πόνο συνηθίσαμε την απώλεια, μαζί όμως μάθαμε και να εκτιμάμε περισσότερο τη συναναστροφή με τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Ξέρεις. Ζήσε τον άνθρωπο σου σήμερα γιατί αύριο μπορεί να μη τον έχεις. Τέτοιο σκεπτικό.

Από μικρός θυμάμαι το Βάγγο μέσα στο σπίτι μας. Σαν μεγάλος αδερφός μου κι αυτός, μεγάλωσαν μαζί με το Θοδωρή. Από πιτσιρικάδες μαζί παίζανε, μαζί διάβαζαν και καμιά φορά κοιμόταν μαζί μας, πόσο γνώριμη εικόνα κι οι δύο να κοιμούνται στο χοντρό χαλί του σαλονιού διπλα στο τζάκι, φορώντας ακόμα τα γυαλάκια τους και με τα βιβλία τους σκορπισμένα γύρω ανοιχτά.. Τέλειωσαν το σχολείο και βάλανε στόχο να σπουδάσουν μαθηματικά και κατάφεραν και μπήκαν στην ίδια σχολή. Μετά από χρόνια κάπως χαθήκανε. Παράξενες γυναίκες, μακρινές μεταθέσεις στο στρατό και διαφορετικές δουλειές. Στο μεταξύ ο Βάγγος παντρεύτηκε την Ελένη και παράτησε τα μαθηματικά. Γυρίσανε στο χωριό της και φτιάξανε το πανδοχείο. Διάλεξε την ήρεμη ζωή. Ο Θοδωρής έμεινε πεισματικά στη μελέτη της επιστήμης του, στο άγχος και το τρέξιμο της μεγαλούπολης. Δε χαθήκανε όμως, βοήθησε σ’αυτό που τα πήγαιναν καλά κι οι γυναίκες τους, η Ελένη κι η Φιλιώ κι έτσι βρίσκονταν όποτε είχαν την ευκαιρία, σε γιορτές ή σε εκδρομές τα σαββατοκύριακα.

Προσπαθούσα να μη σκέφτομαι το Θοδωρή καθώς οδηγούσα προς το χωριό. Οι τόσες κοινές αναμνήσεις τον φέρνανε συνεχώς μπροστά μου και δεν ήθελα να συγκινούμαι πάλι. Έπρεπε να σκέφτομαι το Βαγγο. Μόνο το Βάγγο σήμερα. Οι ζωντανοί προέχουν αυτή τη στιγμή, σε αυτούς ας χαρίζουμε την προσοχή μας. Οδηγούσα στους επαρχιακούς δρόμους χωρίς να βιάζομαι. Ούτε πολύ γρήγορα, αλλά όχι και αργά, οδηγούσα άνετα, με ένα cd τζαζ μουσικής απολαμβάνοντας το όμορφο Αρκαδικό τοπίο με τα μεγάλα δέντρα.

Ένας μικρός καφέ σκύλος πετάχτηκε ξαφνικά από τα δεξιά και αποφάσισε να διασχίσει νωχελικά το δρόμο, περνώντας ακριβώς μπροστά από τις ρόδες μου. Τρόμαξα. Φρέναρα απότομα και γύρισα το τιμόνι αριστερά. Βρέθηκα στο αντίθετο ρεύμα, κοντά στο προστατευτικό διάζωμα. Δεν άκουσα κάποιο ήχο ούτε κατάλαβα κάποιο χτύπημα, όμως ένιωθα πως μάλλον ήταν αδύνατο να έχει γλυτώσει ο σκύλος. Κοίταξα πίσω από το μεσαίο καθρέφτη. Ο σκύλος στεκόταν στη μέση του δρόμου σαστισμένος και δεν ήξερε κατά πού να τρέξει, μπερδεμένος κι αυτός από το παραλίγο μοιραίο. Αν είχαν γίνει κάπως αλλιώς τα πράγματα θα είχε γίνει χαλκομανία στην άσφαλτο που θα την πατούσαν αδιάφορα δεκάδες αμάξια, μια άμορφη μάζα από κόκκαλα και κρέας, που αργά το βράδυ θα την ξεκολλούσε με την ειδική σπάτουλα του ένας μυστήριος τύπος με καμπαρντίνα, ο υπάλληλος της νομαρχίας για την περισυλλογή νεκρών ζώων. Ήταν ζωντανός όμως οπότε γαβγίζοντας δυνατά έκανε ένα εντυπωσιακό άλμα πάνω απ το διάζωμα και ανέβηκε τρέχοντας το λόφο. Εγώ στεκόμουν στο αντίθετο ρεύμα, έπρεπε να ξεκινήσω πριν προκαλεσω σοβαρό ατύχημα. Ο σκύλος ήταν εντάξει, εγω ήμουν καλά, το αυτοκίνητο είχε δοκιμάσει με επιτυχία τα φρένα του και συνέχισα το δρόμο για το χωριό. Ήμουν πλέον κοντά.

Πριν την κηδεία είχα να τον δω χρόνια το Βάγγο. Τόσες φορές περνούσα από αυτό τον επαρχιακό δρόμο πηγαίνοντας προς την πόλη κι όμως ποτέ δεν έκανα την παράκαμψη για να τους επισκεφτώ. Έχουν και μια μικρή κόρη που δεν την είχα δει από τη βάπτιση της. Τώρα είναι κανονική κοπελίτσα. Ξαφνιάστηκα όταν είδα τα ολογκριζα μαλλιά του Βάγγου το προηγούμενο καλοκαίρι στην κηδεία. Τα χρόνια περνάνε και δε το συνειδητοποιείς, δε μετράς πόσες φορές πέρασες τη διασταύρωση χωρίς να κάνεις την παράκαμψη.

Το πανδοχείο είχε αλλάξει πολύ απ όταν το θυμόμουν, προς το καλύτερο φυσικά. Το είχαν ντύσει όλο εξωτερικά με πέτρα και έμοιαζε με παλιό παραδοσιακό κτίσμα, είχαν χτίσει και παράπλευρα επεκτάσεις. Με υποδέχτηκαν η Ελένη και η κόρη της. Μου δείξανε τον περίχωρο του πανδοχείου που κατέληγε μέσω ενός στενού δρόμου στο δικό τους νεόκτιστο αρχοντικό. Οι κόποι τους τόσων χρόνων είχαν αποδώσει. Είχαν χτίσει ένα πολύ όμορφο σπίτι που μου το έδειξαν όλο δωμάτιο δωμάτιο με μεγάλο ενθουσιασμό. Απολογήθηκα που είχα τόσα χρόνια να το δω. Παντού φωτογραφίες. Της Ελένης και του Βάγγου, της κόρης τους και άλλων συγγενών, αλλά και του Θοδωρή, ξεχώρισα και μία παλιά που ήμασταν παιδιά κι ήμουν κι εγω μέσα. Η Ελένη μου έδειξε μια που την είχαν πάνω από το τζάκι.
«εδώ ήμαστε πέρυσι περίπου τέτοια εποχή. Να, στο τραπέζι έξω, τρώγαμε με το Βάγγο και το Θοδωρή. Ποιος να το περιμένει» είπε καθώς τα μάτια της βούρκωναν.
Τον αγαπούσαν πολύ το Θοδωρή. Σαν αδερφό τους. Πιο πολύ κι από αδερφό τους. Πιο πολύ κι απ ότι εγω, δεν φοβάμαι να το ομολογήσω. Τους συνέδεαν μια κοινή διαδρομή ζωής, κοινά όνειρα κι χαρά που μοιράζονταν στην εκπλήρωση τους. Έμεινα και κοιταγα την εικόνα. Ο Βάγγος κι ο Θοδωρής καθισμένοι δίπλα δίπλα, σαν τα μικρά παιδιά που θυμάμαι στο πατρικό μας σπίτι, μόνο πιο παχείς, κουρασμένοι, πιο γερασμένοι και με τα μαλλιά τους να γκριζάρουν έντονα.

Ο Βάγγος αργούσε να εμφανιστεί. Ρώτησα αν είναι τόσο κουραστική η δουλειά τους το καλοκαίρι που έρχεται πολύς κόσμος και το πανδοχείο γεμίζει. Η Ελένη μου είπε πως δεν ασχολούνται με τίποτα πλέον. Έχουν πολύ προσωπικό που φροντίζει για όλα, επίσης και οι κρατήσεις ακόμα γίνονται μέσω ίντερνετ. Την προηγούμενη βδομάδα είχαν πάει οικογενειακώς για ιππασία. Το σαββατοκύριακο θα ανέβαιναν για μια παράσταση στο αρχαίο θέατρο, γενικά έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο. Όχι όμως και τόσο πολύ χρόνο ο Βάγγος. Όχι απ όταν ξεκίνησε θαλάσσιο σκι. Φεύγει καθημερινά με την παρέα του, τρεις τέσσερις ακόμα φίλους του, όλοι νεότεροι, και ξημεροβραδιάζονται. Ιδίως όταν έχει ερασιτεχνικούς αγώνες φεύγουν Παρασκευή απόγευμα για τις λίμνες της κεντρικής Ελλάδας και ξαναγυρνάνε Κυριακή βράδυ. Το χειμώνα πήγανε και στην Πεσκάρα της Ιταλίας. Για μια βδομάδα. Γύρισε με σπασμένη μύτη αλλά το καταευχαριστήθηκε.

Λίγο μετά κατέφθασε κι ο Βάγγος. Αρκετά αδυνατισμένος, το δέρμα του καμένο από τον ήλιο και τα μαλλιά του βαμένα καστανά, κάπως αποτυχημένα όμως, έτσι που φλέρταραν κάπως με το κόκκινο. Ίδια τύχη είχαν και το μουστάκι και τα φρύδια του. Με φίλησε και με οδήγησε στην τραπεζαρία. Πρέπει να φάμε σύντομα είπε γιατί σε 10 λεπτά θα έφευγε. Καθώς μιλούσε πρόσεξα πως του έλειπε ένα δόντι, αυτό δίπλα στον κυνόδοντα. Το θαλάσσιο σκι δε μπορούσε να αναβληθεί με τίποτα. Μίλαγε βιαστικά και ήταν σπιντάτος στις κινήσεις του. Ξεκίνησα να του πω για το παλιό σπίτι στο χωριό και τις επισκευές που ξεκινήσαμε. Μου τράβηξε το πιάτο και μου είπε να φάω γρήγορα τη σούπα γιατί έρχεται όπου να ναι και η βραστή γίδα. Μαγειρεμένη με την παραδοσιακή συνταγή της περιοχής και με δικό τους κρέας. Έβαλε και πιλάφι. Είπαμε δυό κουβέντες, καταπίνοντας σούπα και κόβωντας ψωμιά με το χέρι. Έβαλε στα ποτήρια κρασί. Αντε γειά μας, να μαστε όλοι καλά. Σηκώθηκε και έτρεξε στον πάνω όροφο πηδώντας τρία τρία τα σκαλιά. Μετά από λίγο κι ενώ φυσούσα αμήχανα τη γίδα για να κρυώσει, εμφανίστηκε πάλι φορώντας μια ελαστική ολόσωμη φόρμα και μάλιστα ξεκούμπωτη. Ρούφαγε την κοιλιά του και τεντωνόταν για να χωρέσει μέσα της.

"Πιάσε τους κοιλιακούς μου να δείς πως έχουν σφίξει" με παρακίνησε καθώς φόραγε το κασκέτο που επιτέλους κάλυψε το κακόγουστο χρώμα των μαλλιών του.
Μου είπε να ξεκινήσω κι εγώ χαλαρά πρώτα σκι και μετά να περάσω και στα άλματα. Μετά έφυγε.

Κάθισα λίγο με την Ελένη και το κορίτσι αλλά δεν βρίσκαμε πλέον κάτι άλλο να συζητήσουμε. Εγώ είχα σοκαριστεί από το Βάγγο που συνάντησα που ήταν άλλος από αυτόν που θυμόμουν. Τις άφησα να ξεκουραστούν και έφυγα για να είμαι στην πόλη πριν νυχτώσει. Μου δώσανε δυο παλιά βιβλία κι ένα αντίγραφο από την περσινή φωτογραφία με το Θοδωρή. Ζήτησα μια νάυλον σακουλίτσα πριν τα βάλω στο πορτ μπαγκάζ, για να μη τυχόν λερωθούν από τα κουνέλια και τα λάδια που είχα φορτωμένα μέσα.

Σε όλη την επιστροφή πήγαινα προσεκτικά, χωρίς μουσική και στο μυαλό μου είχε κολλήσει ο σκύλος της Αρκαδίας. Γλύτωσε από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου που έτρεχε με 100 χιλιόμετρα. Στάθηκε για λίγο στη μέση του δρόμου. Κοίταξε τριγύρω του, και μετά έτρεξε προς το λόφο πηδώντας κάθε τόσο πάνω από την ξεραμένη και άγρια καλοκαιρινή βλάστηση.

Φαινομενικά χαμένος

Επιστρέφοντας το απογευματάκι απ τη δουλειά πήγα για λίγο στο νοσοκομείο. Το επόμενο πρωί έφευγα για διακοπές και ήθελα οπωσδήποτε να περάσω από κει. Ευτυχώς είχα τακτοποιήσει όλες τις εκκρεμότητες πριν το ταξίδι και είχα λίγο ελεύθερο χρόνο. Ο θείος έκανε εγχείριση. Σε ιδιωτικό καρδιολογικό. Δεν είναι μεγάλος σε ηλικία όμως έπρεπε να γίνει, δε χώραγε αναβολές η περίπτωση. Κάπνιζε πολύ και ήταν και παχύς, έτσι τον θυμόμουν τουλάχιστο. Είχα χρόνια να τον δω. Η οικογένεια μαζεύεται σε τέτοιες συγκυρίες, σε κηδείες και σε αίθουσες αναμονής νοσοκομείων. Λέμε τα νέα μας. Με τι ασχολούμαστε, τι ταξη θα πάνε τα παιδιά, αν πήγε κανείς πρόσφατα στο χωριό.

Έβαλα το gps να με οδηγήσει στο νοσοκομείο. Είχα ξαναπάει προς τα κει αρκετές φορές παλαιότερα, όμως από τότε που αγόρασα το gps αυτοκινήτου έχω χάσει κάθε έννοια προσανατολισμού μέσα στην πόλη. Έχω ξεχάσει πως πηγαίνεις ακόμα και στα κεντρικότερα σημεία. Χάνομαι εύκολα και περιμένω κάποιον να μου δώσει κατευθύνσεις, σε πενήντα μέτρα στρίβω αριστερά ή δεξιά? Έχει αρχίσει να με ενοχλεί πολύ η οδήγηση, τα βράδια που κλείνω τα μάτια μου φαντάζομαι οτι πλέω με μια βάρκα στον απέραντο ωκεανό - εκεί μπορείς να στρίψεις όπου θες.

Μπήκα στο νοσοκομείο. Ησυχία. Ένα τεράστιο αίθριο στη μέση του κτίσματος γέμιζε όλους τους ορόφους με φυσικό φως. Πήρα τηλέφωνο απο το κινητό να μάθω τον αριθμό του δωματίου. Ένας καραφλός φύλακας μου έκανε παρατήρηση ότι δεν επιτρέπεται το κινητό μέσα στο νοσοκομείο. Μου έδειξε και τη σχετική απαγορευτική πινακίδα στον τοίχο. Αναγκάστηκα να επιστρέψω στις πληροφορίες και να ρωτήσω την υπάλληλο. Όπως κάναμε παλιά. Τότε που δεν είχαμε κινητά. Είπα το όνομα, έψαξε τα αρχεία της και μου είπε τον αριθμό του δωματίου. Τριακόσια δεκάξι. Στον τρίτο όροφο. Πολύ μου αρέσει που στα ξενοδοχεία και στα νοσοκομεία ονομάζουν τον αριθμό του δωματίου με πρώτο ψηφίο τον όροφο, ώστε να προσανατολίζεσαι χωρίς πολλές πολλές ερωτήσεις. Πριν φύγω ο φύλακας μου ξαναέκανε παρατήρηση. Μου είπε να αφήσω το κουτί που κρατούσα, δεν επιτρέπεται να πηγαίνεις γλυκά στα δωμάτια των ασθενών. Δεν είχε κι άδικο. Κέρασμα εκλεράκια σε κάποιον που έκανε εγχείριση ανοιχτής καρδιάς δεν είναι η πιο σοφή κίνηση. Ρώτησα το φύλακα σε ποιο όροφο είναι το τρία δεκάξι για να του τη σπάσω.

Στον τρίτο όροφο ο θείος με άλλους δύο σε ένα θάλαμο. Σκισμένα στήθια, σωληνάκια και αβέβαια χαμόγελα. Βλέμμα αχανές που το εκλαμβάνεις όπως εσένα σε βολεύει. Άλλος το βλέπει ως βλέμμα ευγνωμοσύνης για την επίσκεψη. Άλλος ως βλέμμα θλίψης ή έκπληξης, βλέμμα ντροπής, λυπάμαι ανηψιέ που με βλέπεις έτσι σε αυτά τα χάλια. Πότε ήταν που σε έπιανα στα χέρια μου και σε πέταγα βρέφος στο ταβάνι. Τώρα φυσάω στο στόμιο ενός παιχνιδιού για καρδιοπαθεις να δω αν θα κουνηθούν οι μπίλιες. Και δεν κουνιούνται οι παναθεματισμένες. Στο πλάι παίζει μια τηλεόραση που κανείς δεν της δίνει σημασία. Στα τηλεοπτικά προγράμματα των νοσοκομείων δεν πέφτει διάλλειμμα, αφού δεν υπάρχει ενδιαφέρον για το διαφημιστικό χρόνο. Οι ηθοποιοί παίζουν μηχανικά και βαριεστημένα .Ο θείος ήταν πολύ αδύνατος, χλωμός και γερασμένος, δεν τον θυμόμουν έτσι. Όσο κι αν δε το θέλω από δω και στο εξής έτσι θα τον θυμάμαι.

Έξω στο θάλαμο αναμονής επικρατεί ιδιωτική ηρεμία. Καμία σχέση με τις σκηνές πανικού στα στοιβαγμένα ράτζα των δημοσίων νοσοκομείων. Οι οικογένειες σχηματίζουν γκρουπάκια. Καταλαβαίνεις μετα από στιγμές παρατήρησης ποια είναι η σύζυγος, ποιος ο χοντρόπετσος γιός, ποιος είναι ο εξυπνάκιας της οικογένειας που σπάει την ψυχρότητα της περίστασης με αποτυχημένα αστεία.

Προσομοίωση αίθουσας αναμονής νοσοκομείου

Πληρώνεις το αντίτιμο, παίρνεις το εισιτήριο σου και προχωράς στο διάδρομο. Μπροστά σου ανοίγεται η αίθουσα αναμονής. Πιάνεις τη θέση αμίλητος και τηρείς τους σαφείς κανόνες. Απαγορεύεται το κάπνισμα, η ομιλία στο κινητό τηλέφωνο, ο θόρυβος, το φαγητό. Σκύβεις και ακουμπάς καθιστός τους αγκώνες στα γόνατα. Σκέφτεσαι όση ώρα θελεις. Τριγύρω σου και οι υπόλοιποι συμπεριφέρονται αντίστοιχα. Θα μείνεις με την απορία αν και αυτοί είναι πελάτες του προσομοιωτή ή απλώς υπάλληλοι που γεμίζουν την αίθουσα κάνοντας τη πιο ρεαλιστική. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να απολαύσεις το φαινομενικά χαμένο χρόνο. Μπορείς να κλάψεις, αν το περιβάλλον σου φέρει αναμνήσεις γνώριμες κάποιας πονεμένης ιστορίας του παρελθόντος. Μπορείς να ανησυχείς για την επικείμενη φανταστική εξέταση σου. Μπορείς να ελπίζεις πως ο γιατρός που θα βγει σε λίγο θα έχει ευχάριστα νεα. Μπορείς απλά να αδιαφορήσεις σα να είναι επίσκεψη ρουτίνας. Στο χέρι σου είναι πως θα εκμεταλευτείς την ώρα που θα περάσεις στο σαλόνι. Υπάρχει καφές φίλτρου. Μπορείς να πιείς αν είσαι πολλές ώρες αύπνος μέσα στην αίθουσα αναμονής. Κάποια στιγμή ένας τύπος με άσπρη ρόμπα ιατρική θα εμφανιστεί και θα σε καλέσει κοντά του. Θα σε πιάσει από τον ώμο και θα σου ψιθυρίσει κάτι, παριστάνοντας πως κάνει μια σημαντική ανακοίνωση. Έπειτα είσαι ελεύθερος είτε να αποχωρήσεις ή αν επιθυμείς να παραμείνεις για μερικά λεπτά ακόμα στην αίθουσα.

Δεν σου προσφέρουν λύση σε κάποιο πρόβλημα Βασικά δε σε κοιτάνε καν συγκαταβατικά υπονοώντας πως υπήρχε εξαρχής πρόβλημα. Έτσι δε γίνεται με τις αγορές αγαθών ή υπηρεσιών? Αγοράζεις κάτι και αμέσως φορτώνεσαι με τις τύψεις της έλειψης του. Στο σούπερμάρκετ ρωτάς την υπάλληλο πού βρίσκονται τα απορρυπαντικά κι αυτή σου δείχνει τον τρίτο διάδρομο, κοιτάζει όμως με αποστροφή τα βρώμικα σου παπούτσια και αηδιάζει με σενα που δεν ήξερες καν που πέφτουν τα καθαριστικά προϊόντα. Στο ταμείο η κοπέλα περνάει από το μηχάνημα το μπουκάλι βοτκας και το βλέμμα της είναι γεμάτο περιφρόνηση, παλιομπεκρή με τα αξύριστα γένια. Και πατατάκια βλεπω! Bar code 04526 και κάτι μαύρες κάθετες γραμμές. Ματιές στα παχάκια γύρω από τους γλουτούς σου. Και στις υπηρεσίες το ίδιο, οπουδήποτε. Πάει μια κοπέλα για πεντικιούρ κι αντί να χαλαρώσει που της τρίβουν τα πόδια αισθάνεται πως της καταλογίζουν ότι είναι ανίκανη να περιποιηθεί τον εαυτό της. Κατανάλωση ίσον ενοχή. Το παρατράβηξα, εντάξει, δεν είναι καμιά φοβερή θεωρία, αν είχα όμως μερικές ώρες στην αίθουσα αναμονής θα κατάφερνα να την τελειοποιήσω.

Το επόμενο πρωί έφευγα για διακοπές. Η βαλίτσα ήταν τακτοποιημένη και το αυτοκίνητο φουλαρισμένο με βενζίνη, όλα έτοιμα. Πήγα να βάλω το ξυπνητήρι στο κινητό τηλέφωνο. Είχε κλείσει από μπαταρία, ποιος ξέρει πόσες κλήσεις είχα χάσει. Φορτιστής πουθενά. Μίνι κρίση πανικού και επαναλαμβανόμενο ερώτημα "και τώρα πως ξυπνάμε". Έψαξα για κανένα παλιό ξυπνητήρι στα συρτάρια, είμαι βέβαιος πως κάπου έχω καταχωνιασμένο ένα ηλεκτρονικό, όμως δεν το βρήκα. Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα. Της είπα να με πάρει νωρίς τηλέφωνο να με ξυπνήσει, όπως κάναμε παλιά. Άρχισε να με ρωτάει για τη δουλειά και τις διακοπές. Ήμουν κουρασμένος και ήταν αργά, έτσι την έκλεισα βιαστικά. Χαλάρωσα για να κοιμηθώ. Έπρεπε να είμαι ξεκούραστος για το μεγάλο ταξίδι με το αυτοκίνητο. Δε μου αρέσει πολύ η οδήγηση. Προτιμώ τα ταξίδια με πλοίο.


Προσομοίωση ταξιδιού με πλοίο.

Πληρώνεις το αντίτιμο, κρατάς απόκομμα και ανεβαίνεις στο υποτιθέμενο πλοίο. Πιάνεις τη θέση σου στο κατάστρωμα, σε ένα παγκάκι ή σε πλαστική καρέκλα. Γύρω σου ήδη κάποιοι έχουν ξαπλώσει πιάνοντας ένα ολόκληρο πάγκο κι έχουν σκεπαστεί με σλίπινγκ μπαγκ. Μπαίνει μια παρέα από θορυβώδεις φοιτητές με κιθάρες που σύντομα θα ψάχνονται μεταξύ τους για τσιγάρα και κέρματα και μια οικογένεια από τσιγγάνους που σε λίγο θα κοιμούνται στη μοκέτα. Πέφτουν οι ανακοινώσεις από τα ηχεία, διακεκομένες φυσικά και μετά γίνεται και η απαραίτητη μετάφραση. Ξεκινάει ένα βουητό που θα συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της εμπειρίας. Ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι σε χτυπάει. Κάθεσαι πιο αναπαυτικά και απολαμβάνεις το κούνημα του πλοίου, μια δεξιά μια αριστερά. Μπορείς αν θες να πάρεις καφέ ή σάντουιτς σε τιμές καραβίσιες, θέλει προσοχή όμως να μη χάσεις τη θέση σου. Αν τη χάσεις θα κάνεις καμια βόλτα στο κατάστρωμα και δε θα σε νοιάζει να περάσει η ώρα, αυτό ακριβώς ήθελες να αγοράσεις. Φαινομενικά χαμένο χρόνο. Μετά από κάποιες ώρες, όσες εσύ επιλέξεις ανάλογα αν έχεις μπει στην προσομοίωση ταξιδιού προς Αίγινα, Ρόδο ή Φιλιππίνες, φτάνεις στον προορισμό. Ανακοινώσεις, ήχος από σχοινιά που τεντώνονται και στρίμωγμα στις σκάλες εξόδου. Νεύρα και παρεξηγήσεις. Πατάς το πόδι σου στο έδαφος, τέλος αυτό ήταν.
Στην πραγματικότητα δεν μετακινήθηκες ποτέ.

Μπύρες και Ροκενρόλ

Πανάθεμα με, ας μιλήσουμε επιτέλους για κάτι άλλο. Να πούμε για rock n roll και να πίνουμε και μπύρες. Πολλές μπύρες. Μόνο να μην ακούω άλλο τα ίδια και τα ίδια, τους βαρέθηκα ρε, τα βαρέθηκα όλα. Έλα να κλείσουμε την πόρτα και να μην ακούμε τίποτα. Ελεος.

Ασε τη Νατάσσα ρε φιλε κι εσύ, μη με τρελαίνεις τώρα. Όλη τη μέρα με τη Νατάσσα και τα παιδιά είσαι, δε μπούχτισες? Έλα, κάνε μου τη χάρη, μισή ωρίτσα μόνο, να κάτσουμε μαζί να πούμε δυο κουβέντες όπως παλιά. Έτσι μπράβο, να βάλω μπύρα? Έλα κι είναι παγωμένες, έλα στην υγεία μας, αει σιχτίρ να πούμε, άστο διάλο πια, κωλοζωή. Νιώθω πως έλιωσε το μυαλό μου, έγινε μια παχύρευστη μάζα και απλώς μετακινείται με την κίνηση του σώματος μέσα στα τοιχώματα του κεφαλιού μου. Τα ίδια και τα ίδια. Το μπιμπερό του νικολάκη, τα ψώνια στη λαϊκή, όχι σε αυτό το μανάβη στον παρακάτω, όχι απορρυπαντικό υγρό αλλά ταμπλέτες, τα καινούργια πόμολα,οι προγραμματισμένες διακοπές 5 ημερών στην εξωτική Επίδαυρο, με ένα αμάξι φορτωμένο καροτσάκια, σώβρακα και συμπράγκαλα, η μεταφορά της μιζέριας μας από εδώ, κάτι εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο πέρα. Τσιγαράκι να προσφέρω? Το κοψες μωρέ, το ξέχασα. Δε σε πειράζει να κάνω εγώ ένα δύο ε?

Πωπω τραγουδάρα ε? Θυμάσαι ρε? Πες μου πως θυμάσαι. Ρε τα λέω και ανατριχιάζω! Ο Ανγκους να χτυπιέται στην εξέδρα, να έχει πέσει στη σκηνή και να φέρνει στροφές γύρω από τον εαυτό του κι εμείς να παίζουμε κάτω ξύλο με κάτι μαλλιάδες ημίγυμνους. Τσικουδιά και μπύρα. Καις με την τσικουδιά, σβήνεις με τη μπύρα, ζεις για πάντα. Γκόμενες να βγάζουν τα μπλουζάκια τους και να ουρλιάζουνε εκστασιασμένες κι εμείς να χωνόμαστε να χουφτώσουμε ότι προλάβουμε. Καφρίλα κι άγιος ο θεος. Μετά τη συναυλία επιστροφή με τις μηχανές. Φρέσκος αέρας να σε χτυπάει στα μούτρα να ξενερώσεις από τα ξύδια. Τι να ξενερώσεις. Πέρασαν βδομάδες τότε κι ακόμα στριφογυρνάγανε τα ριφς του Ανγκους στο μυαλό μου.

Κάτσε λίγο ρε φίλε. Να πιούμε μερικές μπύρες να ρθουμε στα ίσα μας. Ελα δε φεύγεις αν δεν παίξουμε μια γύρα βελάκια. Αστα τα παιδιά, μια χαρά είναι μέσα. Θες να σου περιγράψω εγώ το σκηνικό, μην αγχώνεσαι να πας μέσα, θα σου πω εγώ. Έχουν αναποδογυρίσει το καλάθι με τα παιχνίδια σε όλο το πάτωμα, τα πιάνουν στα χέρια τους για ένα λεπτό, τα πετάνε το ένα στα μούτρα του άλλου, κλαίνε, δέρνονται, χέζονται πάνω τους, βρωμάνε, τα αλλάζουν. Η Νατάσσα κι η δικιά μου ανταλλάσουνε φιλοφρονήσεις για το πόσο έχουν αδυνατίσει και τι όμορφα είναι τα ντουλάπια της κουζίνας ενώ ανταλλάσουν ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις για το πόσα γραμμάρια φρούτα βάζουν στο μίξερ για το χυμό των μωρών. Το μικροαστικό μεγαλείο. Χέσε με. Πάρε μπυρίτσα. Κέντρο το βελάκι! 50 ποντάκια ρε θηρίο? Απ, πας να κλέψεις ε? 25αρι είναι ρε, κάτσε πάνω τωρα!

Κάτσε να σου βγάλω εγώ απόκομμα εισιτηρίου να σε στείλω. Κοίτα το ρε, κοίτα και κλάψε με την κατάντια μας. Τρύπες στο Ρόδον το 94. Στον κόσμο τους. Κομμάτια όλοι και τα τραγούδια όλα καλοκουρδισμένα και στη διαπασών. Στη φούρια τους τότε. Κάνανε ότι γουστάρανε ρε τα άτομα, μόνο για την πάρτη τους, ούτε λίγο νερό στο κρασί τους. Κι εμείς τυχεροί που τους ακολουθούσαμε. Είχαμε πάει με το Μήτσο σε συναυλία στη Ξάνθη. Εσύ δεν είχες έρθει. Το πούλμαν μες στα ντουμάνια. Τι να λέμε, αλλάξαμε φίλε, συμβιβαστήκαμε, τελειώσαμε. Έχουμε ξαπλώσει και περιμένουμε να έρθει η ώρα μας. Απλά δεν το έχουμε καταλάβει. Μιζέρια.

Καλώς τη Νατάσσα? Φεύγετε κιόλας ρε? Κρίμα, και τα λέγαμε ωραία εδώ. Κλαίει το μωρό ε? Νύσταξε και γκρινιάζει, εντάξει υπομονή μεγαλώνει κι αυτό σε λίγο και μετά θα είμαστε πιο άνετοι. Αντε ρε παιδιά να τα ξαναπούμε σύντομα.

Αιντε στο καλό ρε παλιόφιλε. Τον καργιόλη, με μιζέριασε πάλι. Τι εμμονή με τη γυναίκα και τα παιδιά. Ο ευτυχισμένος οικογενειάρχης. Ο ιδανικός εργαζόμενος με το καλοσιδερωμένο πουκάμισο και τα μοκασίνια. Α στα τσακίδια από δω. Κοίτα τον κερατά, γεμάτο το άφησε το κουτάκι με τη μπύρα. Ούτε γουλιά δεν ήπιε, ο μιστερ υγιεινή διατροφή. Πως αλλάζει ο άνθρωπος ρε. Πως μεταμορφώνεται. Διαγράφει το παρελθον του και συμπεριφέρεται σα να ναι κάποιος άλλος. Μπαίνει σε ρόλους και τους παίζει με προσήλωση όπως οφείλει να κάνει. Για να ικανοποιήσει το πρότυπο, να μη ξεφύγει από το καλοσχηματισμένο καλούπι της κοινωνικής του θέσης. Είσαι αυτός. Πρέπει να κάνεις αυτό. Δεν πρέπει να πιεις μπύρα. Ξέχνα αυτό που ήσουν. Μια τελευταία γουλιά μπύρα. Θα την πιώ από το κουτάκι σου ρε παλιόφιλε. Αυτή που άφησες εσύ. Και μετά πάω να αλλάξω το Νικολάκη που χέστηκε. Στην υγεία του Ανγκους. Γεια μας.

Το 'πε και το 'κανε

Στο κατάστρωμα ενός κρουαζερόπλοιου ένα ζευγάρι ξαπλωμένο δίπλα στην πισίνα συζητάει

Λαίδη Τσάπμαν: Ιωσήφ, τι όμορφα που πέφτει το σούρουπο με εσένα δίπλα, έτσι καθώς μας δροσίζει η θαλασσινή αύρα και συνάμα ζεσταίνονται οι καρδιές μας από την αγάπη μας.
Ποιος το περίμενε πως θα έβρισκα την ευτυχία σε αυτό το πλοίο, γεμίζουν τα σωθικά μου από χαρά όταν θυμάμαι τη στιγμή που…

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Ωχου πάλι τα ίδια θα λέμε. Πολύ φορτική γίνεσαι ρε μανίτσα

Λαίδη Τσάπμαν: Ότι πεις λατρεμένε. Ας σωπάσουμε κι ας αγναντεύουμε αυτό το ατσάλινο μεγαλούργημα να σκίζει τους ξένους και άγνωστους ωκεανούς, κι εμείς πάνω σε αυτό το επίτευγμα της τεχνολογίας, σε αυτό το θαλάσσιο θηρίο ας χτίζουμε στιγμή στιγμή, σιωπή με τη σιωπή, άγγιγμα στο άγγιγμα την αγάπη μας

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Σκάσε

Μετά από 4 λεπτά

Λαίδη Τσάπμαν: Θέλεις ακτινίδιο?

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Όχι

Μετα από 40 δευτερόλεπτα

Λαίδη Τσάπμαν: Θέλεις ένα χυμό ακτινίδιο? Βαζουν και λεμόνι μέσα αν θες και kiwi και γίνεται ένα πολύ δροσιστικό κοκτέιλ. Όταν πιάσουμε λιμάνι και μένουμε μαζί, αγαπούλα μου εσύ, θα σου φτιάχνω εγώ ότι κοκτέιλ θέλεις… Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν είναι οντως πολτός από ακτινίδιο, ξέρεις, χτυπημένο σε μπλέντερ ή αν είναι κάποια έτοιμα schnapps ακτινιδίου, θα το ρωτήσω το μπάρμαν όταν θα πάω να σου φέρω, ε? ε? θέλεις?

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Φέρε μια μπύρα.

Ενάμιση χρόνο μετα

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Κόκκαλα είχε η μπύρα (δυσανασχετεί)

Λαίδη Τσάπμαν: Δε θα φανταστείς ποιον συνάντησα. Τον επίσκοπο της περιοχής Τσιβιταβέκια. Εκεί που πιάνουμε σε 10 λιμάνια από τώρα. Τον ρώτησα τα πάντα. Πού μπορούμε να χτίσουμε το νέο μας σπιτικό, που θα γράψουμε σχολείο τα παιδιά μας και το καλυτερο?
Μου είπε ότι μπορεί ο ίδιος να μας παντρέψει!! Δεν είναι θαυμάσιο?

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Τι θα κάνουμε σήμερα? Πάμε για αναρρίχηση? Το αρχίδι ο Ταϋλανδός μου ριξε 10 μέτρα διαφορά χτες. Έχε χάρη που μπλέχτηκε το παπούτσι μου.

Λαίδη Τσάπμαν: Αχ όχι πάλι αναρρίχηση… τη βαριέμαι

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Θα πάμε! Θα το ξεσκίσω τον Ταυλανδό σήμερα.

Λαίδη Τσάπμαν: Μπράβο άντρα μου εσυ! Είσαι ο καλύτερος

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Μωρο! Έλα για φιλάκι.

Λαίδη Τσάπμαν: Αχ ναι ματς ματς μουτς. Γιατί δεν πάμε παγοδρόμιο σήμερα? Έχουμε να πάμε από τον Απρίλιο

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Παγοδρόμιο λέει! Παγοδρόμιο είπε! Παγοδρόμιο κύριοι!! Ακούστε! Παγοδρόμιο σε πλοίο! Μα ποιος μαλάκας, ποιο παρανοϊκό μυαλό το σκέφτηκε αυτό το πράγμα? Κάνεις το τολουπ και εκείνη την ώρα το πλοίο πέφτει σε κύμα. Ξεχνάς το 2018 που πήγαμε και γύρισα το πόδι μου και το είχα στο γύψο για ένα μήνα?

Λαίδη Τσάπμαν: ΟΧΙ!! Δεν είχες πάει μαζί μου!!

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Α ξέχασα ρε μωράκι, τα είχα με την Ολλανδέζα τότε.

Λαίδη Τσάπμαν: Αμάν αυτή η Ολλανδέζα! Όλο για αυτή μιλάς. Μα τόσο όμορφη και καλοσυνάτη ήταν πια? Τι καλύτερο είχε αυτή από μένα?

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Η Ενριέττε! Πως λάμπανε τα ματάκια της όταν με κοίταζε? Κρίμα που πέθανε από καρκίνο των πνευμόνων. Αυτό το κορίτσι είχε μεγάλο μυαλό, αλλά δυστυχώς η καμπίνα της είχε παράθυρο στο φουγάρο. Καθάρματα πλοιοκτήτες! Ποτέ δε θα τους το συγχωρήσω. Πάνε να βγάλουνε κέρδος από το παραμικρό.

Λαίδη Τσάπμαν: Σταμάτα να μιλάς για εκείνη. Καθόλου δεν υπολογίζεις πια την αγάπη μας?

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Για τους πλοιοκτήτες έλεγα. Αυτά τα καθάρματα.

Λαίδη Τσάπμαν: Ο πατέρας μου είναι πλοιοκτήτης!

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Δεν παύει να είναι ένα κάθαρμα! Επειδή με απάλλαξε από τα καθήκοντα μου, επειδή δε φτυαρίζω πια κάρβουνο στο μηχανοστάσιο, επειδή κάθομαι στο κατάστρωμα και πίνω κοκτέηλ πάει να πει πως θα αποκτήσω σεβασμό και για το κάθαρμα που μας πίνει το αίμα? Ε όχι!

Λαίδη Τσάπμαν: Ω! Αγάπησε με Ιωσήφ! Μη σε νοιάζει τίποτα άλλο στον κόσμο. Μην ασχολείσαι με τα ανούσια. Μόνο αγάπησε με.

Αιδεσιμότατος Ουίλιαμ: Τι γίνεται παιδιά? Πιάνουμε κανα λιμάνι ή τζίφος?

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Τι λιμάνι ρε αδερφέ. Τόσα χρόνια ταξιδεύουμε, είδες να πιάνουμε ποτέ λιμάνι.

Αιδεσιμότατος Ουίλιαμ: Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία Ιωσήφ. Δε σε βλέπω στον ιερό ναο τελευταία. Μη χάνιεις την πίστη σου τέκνο μου.

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Την ευλογία σου πάτερ

25 λεπτά (περίπου) μετά

Λαίδη Τσάπμαν: Ιωσήφ τι είναι αυτό?

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Ποιο? Α! (κοιτάζει στο μπράτσο του ένα μηχανόμορφο γορίλλα με ατσάλινα ματωμένα σαγώνια που στη μία του γροθιά σφίγγει μια ολόκληρη μεγαλούπολη όπου ξεπροβάλει μισοκατεστραμμένος ο πύργος του Άιφελ άρα μάλλον πρόκειται για το Παρίσι και στο άλλο του χέρι κρατάει ένα φτυάρι απ το οποίο τινάζεται κάρβουνο το οποίο εκτείνεται μέχρι την πλάτη του Ιωσήφ όπου υπάρχει μια πλήρης αναπαράσταση της αρχαίας Βαβυλώνας) Δεν το είδες ε ? Είναι το νέο μου τατουάζ. Είχα κατέβει χτες με τα παιδιά από το μηχανοστάσιο στο κακόφημο κατάστρωμα. Θυμηθήκαμε τα παλιά. Κάναμε όλοι το ίδιο τατουάζ.

Λαίδη Τσάπμαν: Δε το εγκρίνω καθόλου. Έπρεπε να κάνεις το όνομα μου μέσα σε μια καρδούλα.

Ταυλανδός: Χαχα ο ιωσηφ ρε. Γεια σου ρε Ιωσηφ. Τι γαμησι εφαγες παλι χτες στην αναρριχηση?

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Παλιοκερατα θα σε σκισω

(πέφτουν μάπες)

100 ώρες μετά

Λαίδη Τσάπμαν: Ποιος το περίμενε πως θα έβρισκα την ευτυχία σε αυτό το πλοίο, γεμίζουν τα σωθικά μου από χαρά όταν θυμάμαι τη στιγμή που σε συνάντησα. Τι αγαπημένες αναμνήσεις.

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Πάλι τα ίδια. (πραγματικά δυσανασχετεί) Με έχεις κουράσει το καταλαβάινεις? Δε σε αντέχω. Μια μέρα θα…

Λαίδη Τσάπμαν: Μια μέρα θα, μια μέρα θα! Θα τι. Θα τι Ιωσήφ, θα με χωρίσεις? Θα πληγώσεις την αγάπη μας? Θα τι?

Ιωσήφ Γιαγκούλας: Μια μέρα θα τινάξω όλο το πλοίο στον αέρα.

10 μέρες μετά

Ιωσήφ Γιαγκούλας (δυσανασχετεί)

16 χρόνια μετά

Ταυλανδός: (τρέχοντας) Το πε και το κανεεεεεε. Τρέξτε να σωθείτ..

Επαγγελματίας επιβάτης

Έσκαγε ο τζίτζικας εκείνο το μεσημέρι στη Νέα Ορλεάνη. Η ζέστη ήταν αποπνυκτική κι εγώ καθισμένος στο αυτοκίνητο με την πόρτα ανοιχτή για να μπαίνει λίγος αέρας, σκούπιζα κάθε τόσο το μέτωπο μου με ένα βρεγμένο πανί. Αποπνυκτική δε νομίζω ότι γράφεται ετσι. Μήπως με ήτα? Τι σκατά, ούτε να ονειροπολήσεις λίγο δε μπορείς αν είσαι ανασφαλής ανορθόγραφος.

Ποια Νέα Ορλεάνη ρε, γελάει ο κόσμος. Έχουμε κολλήσει εδώ και 40 λεπτά στη γέφυρα Ροσινιόλ και δεν κουνιέται τίποτα. Υποτίθεται ότι ο συνοδηγός θα έπρεπε να αγχώνεται λιγότερο από τον οδηγό, ο οδηγός κάθε τόσο βάλε πρώτη, βάλε δευτέρα, ξαναβάλε πρώτη σταμάτα ξεκίνα, βρίσε τον μπροστά, ενώ ο συνοδηγός αράζει, παίζει με το ραδιόφωνο και κάθε τόσο γέρνει στο παράθυρο και φαντάζεται ιστορίες. Ο οδηγός έχει πιο ψυχοφθόρο καθήκον, αλλά έλα που αυτός εδώ είναι αναίσθητο γομάρι και μεταδίδει όλο το άγχος σε εμένα. Για τα νεύρα μου την πλήρωσε η γριά

«Πολύ κίνηση, και πρέπει να είμαι στις 4 στο αεροδρόμιο» τόλμησε και είπε

«Ποιο αεροδρόμιο κυρία μου, αν έχουμε ανέβει τη γέφυρα Ροσινιόλ τυχερή θα είστε»

Ο οδηγός με κοίταξε συνωμοτικά, μου έκλεισε το μάτι και συμπλήρωσε
«Άλλωστε έχουμε να πάμε και τον κύριο στο Κορωπί πρώτα»

«Ναι κυρία μου κι εγώ δουλειά έχω στο Κορωπί, αλλά δεν γκρινιάζω έτσι»

Τη στείλαμε αδιάβαστη τη γριά, όμως η κακομοίρα το δέχτηκε. Τι να πει κι αυτή η μαύρη, είχε που είχε την αγωνία της να προλάβει το αεροπλάνο, πέτυχε και στην κίνηση, τράβηξε και λαχείο επιλέγοντας το δικό μας ταξί.

Η δουλειά μου ήταν η εξής. Καθόμουν συνοδηγός στο ταξί.
Αυτό.
Κι όποτε παίρναμε πελάτη, μας έλεγε Νεα Σμύρνη, του λέγαμε ελα έλα βολεύει και δήθεν εγώ πήγαινα Παλιό Φάληρο, οπότε δώστου κύκλο, δώστου ταξίμετρο να έχει γράψει ήδη κανα πεντάευρο. Χωρίς να το καταλάβει ο πελάτης πλήρωνε κερατιάτικες κούρσες. Μετά ο οδηγός ξαναπέρναγε με μάζευε και πέρναμε τον επόμενο. Βολεύει.

Οπότε θα μπορούσε να μου πει κανείς, τι σκας. Σε ένα τρίωρο θα σχολάσεις, είτε πέσεις σε κίνηση είτε όχι. Εγώ όμως τρελαίνομαι με την κίνηση. Παρεπιπτόντως πριν που είπα τι τραβάει η γριά η μαύρη, το εννοούσα με μεταφορική έννοια, τι τραβάει η φουκαριάρα, όχι ότι είναι όντως μαύρη η γριά. Αυτό μπορεί να συναίβενε στη Νέα Ορλεάνη. Συναίβενε ή συνέβαινε? Σκατά, αυτος ο Μισισσιπής με αποσυντονίζει εντελώς.

Θυμάμαι και εκείνη και τρελαίνομαι. Μπεζ ψηλές γόβες, ωραία πόδια, ίδιο χρώμα ταγέρ, πόδια εταιρική ενδυμασία και φινέτσα. Έχει σχολάσει από τη δουλειά της, σταματάει στο βιβλιοπωλείο και αγοράζει τέχνη. Γυναίκα της σύγχρονης εποχής, νοικοκυρά ερωμένη και εργαζόμενη, μα και δωσμένη στην κουλτούρα και στα μεγάλα νοήματα. Και ωραία πόδια. Η απόλυτη γυναίκα.

Εριξα μια ματια στη γριά. Είχε κουλουριαστεί πίσω, δε μίλαγε καθόλου. Τη λυπήθηκα. Θα είχε σίγουρα και πρησμένα πόδια.
«Αύριο δεν είναι ο γάμος, θα προλάβεις μην ανησυχείς»

Είχε να πάει σε ένα γάμο στην Κρήτη. Μας τα είπε όλα προηγουμένως. Μπήκε στο ταξί με φόρα κι άρχισε και μίλαγε. Ε της την είπαμε δυο τρεις, κατέληξε να κάτσει πίσω και να μη βγάζει κιχ. Κρητικός γάμος ε, τι μου θύμισες τώρα. Ωραία πράματα, μπαλωθιές, πεντοζάλι, αρνιά, παραδοσιακές στολές, ψαραντώνης τραγουδάει ξυλούρη, λουδοβίκος των ανωγείων. Ποιόν κοροιδεύω, δεν έχω πάει ποτέ στην Κρήτη.

Εκείνη θα μπορούσε να είναι κρητικιά. Έχω ακούσει είναι πολύ θερμές γυναίκες. Όποτε φτάνει απογευματάκι, ανυπομονώ να πάρουμε πελάτη και να μας πει εξάρχεια ή κολωνάκι. Κατεβαίνεις από το σύνταγμα την Πανεπιστημίου. Στρίβεις δεξια στο Πανεπιστήμιο και μπαίνεις Ασκληπιού. Καλά, συνήθως γαμιέται ο δίας εκεί, πρέπει να περιμένεις τρια φανάρια γιατί πάνε οι άλλοι από την Ακαδημίας και κλείνουν το δρόμο. Ζώα, απολίτιστοι. Τα χω πει πολλές φορές και τα χω γράψει κιολας σε επιστολή στο Βημαγκαζίνο. Στήλη μ' αρεσει δε μ' αρεσει. Έχω κρατήσει το απόκομμα.


Ασκληπιού.
Βιβλιοπωλείο.
Αυτή.
Όρθια, καλοντυμένη, με την τσάντα της στον ώμο, πάντα εκείνη την ώρα, έξι και μισή. Έχει σχολάσει από το γραφείο της, τη φαντάζομαι δικηγόρο, να τελειώνει μια δύσκολη μέρα με ψυχοφθόρες υποθέσεις. Κατεβαίνει στο βιβλιοπωλείο και στέκεται και διαβάζει ανέμελη τις περιλήψεις των βιβλίων. Στο σπίτι της δεν έχει τηλεόραση. Επιστρέφει σπίτι, βγάζει τις γόβες και κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα της. Παίρνει το βιβλίο και φτιάχνει δυο μπράντι με πάγο. Ένα για εκείνη κι ένα για τον άγνωστο άντρα των ονείρων της που θα συναντήσει μια μέρα. Σε ένα ταξί. Εμένα.

Παρολίγο Νεα Ορλεάνη, τελικά γέφυρα ροσινιόλ. Η σκληρή πραγματικότητα. Ακινησία. Στατικότητα. Γριά. Κομπίνα με ταξί. Εμείς δε κουνιόμαστε, το ταξίμετρο όμως τρέχει σα τρελό.

Πιο πριν μπηκε ο άλλος και λέει Καματερό. Ούτε που είχα ιδέα που στο θεό είναι το Καματερό, νόμιζα νότια προάστια. Μόνο μια θεία είχα που παλιά είχε βγει Μις Καματερός, αλλά αυτό ήταν προπολεμικά ναούμ και εντάξει ένας τίτλος ήτανε, δεν το κάναμε και οικογενειακό μνημείο να πηγαίνουμε κάθε τόσο να επισκεπτόμαστε τα μέρη της δόξας. ΙΔΕΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΜΑΤΕΡΟΣ. Βολεύει φιλαράκι του λέει ο οδηγός. Ναι μόνο να πάμε πρωτα εμένα Αργυρούπολη λέω εγώ. Φιάσκο. Που να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα. Μόνο που δε φάγαμε ξύλο. Του τα είχα πει εγώ του άλλου του μαλάκα. Ρε μην παίρνουμε υποψιασμένους. Να παίρνουμε μόνο γριές, παράλυτους και τέτοια.

Να κοίτα τη γριά. Δεν βγαζει μιλιά. Περνάει η ώρα όμως. Νύχτα θα φτάσουμε αεροδρόμιο. Δεν προλαβαίνουμε με τίποτα την Ασκληπιού.

Εκείνη. Μόνη και πάλι στην πολυθρόνα, αργά το βράδυ θα ξαναρίξει το μπράντι από το ποτήρι μου πίσω στο μπουκάλι. Είναι και ορθολογικός καταναλωτής το μωράκι μου.


Δεν πειράζει, αύριο. Άλλωστε κάθε μέρα εκεί είναι αυτή. Παράξενο. Όποτε περνάμε εκεί. Κάθε απόγευμα 6μιση με 7 εκεί. Καμιά φορά και αργότερα. Για στάσου. Και Σάββατο πρωί που περάσαμε εκεί ηταν.

Σκρόφα. Κομπίνα με βιβλιοπωλείο. Δεν είναι δικηγόρος. Δεν είναι καν πελάτισσα του καταστήματος. Μπορεί ακόμα ακόμα να μην ξέρει και ανάγνωση? Πληρώνεται για να στέκεται όρθια και να διαβάζει δήθεν τα μπεστ σέλλερς. Τα θύματα τσιμπάνε, για να το διαβάζει αυτή θα είναι καλό. Πάντα απορούσα ποιοι είναι όλοι αυτοί που διαβάζουν τα βιβλία στα όρθια στα βιβλιοπωλεία. Δηλαδή εντάξει ρε φίλε, πάρε ένα βιβλίο και διάβασε το σπίτι, μην το διαβάζεις επιτόπου δεν είναι εξώφυλλο εφημερίδας να διαβάσεις ποιον παίκτη θα φέρει ο θρύλος.

Παλιοβρώμα. Θα είναι φτωχαδάκι, θα μένει σε καμια υποβαθμισμένη περιοχή, πιθανό και στον Καματερό. Και τα ρούχα δε θα είναι δικά της. Θα πηγαίνει από την πίσω πόρτα του βιβλιοπωλείου με σανδάλια και φόρεμα από τη λαϊκή και θα της δίνουν τα ρούχα της δουλειάς. Ταγέρ και γόβες. Έχει ωραία πόδια όμως η άτιμη. Με τέτοια πόδια βγαίνεις άνετα Μις Καματερός.

Ο Καματερός δε βολεύει παρόλαυτα. Λυπάμαι. Πάμε Κορωπί και μετά αεροδρόμιο. Για την ώρα γέφυρα Ροσινιόλ. Με τη γριά. Και το ταξίμετρο να τρέχει. Στη Νέα Ορλεάνη κανείς δεν τρέχει, είναι αλλιώτικοι οι ρυθμοί. Κάθεσαι στη δροσιά και ακούς τον ήχο της τρωμπέτας.

Οι 10 "Μεγαλύτεροι Έλληνες" για παράφρονες.

Για τους μεγάλους έλληνες για παράφρονες δεν εργάστηκα μόνο εγώ. Κάποια κείμενα επιμελήθηκαν και οι Misirlou Oubliez, LexLuthor06, άλλα τα διαμόρφωσαν έν αγνοία τους οι Symptom, Γεροντόπαιδο, Καρδινάλιος της Ουαλίας, Κυριος L.Α.son, Ρίκα Διαλυνά, φοτεκο, ο Κύριος με τα σου. Πολλές ιδέες εκλάπησαν και πολλά πνευματικά δικαιώματα καταπατήθηκαν, με μοναδικό όμως σκοπό να ολοκληρωθεί αυτή η μεγάλη μελέτη, χρήσιμη για όλους μας, οι Μεγάλοι Έλληνες για παράφρονες.Πάνω απ όλους όμως, τη λίστα διαμόρφωσατε εσείς με την ψήφο σας (yeah, right).

10: Λάκης Γαβαλάς
Λαμπρή προσωπικότητα της μόδας, ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε τα φουλάρια για σκύλους, δημιουργώντας φοβερό εκνευρισμό στους παράφρονες και δίνοντας εν αγνοία του μεγάλη ώθηση στον τεμαχισμό των συμπαθών τετράποδων.

9 : Βλάσσης Μπονάτσος
Πηρε στον τάφο μαζί του το μυστικό ποιος ήταν ο Γαρύφαλλος. Κανεις μας δεν ξέρει ποιος είναι.

8: Αλέξης Κουγιας

Μήνυσε τον σύλλογο υψηλόσωμων ανθρώπων (πάνω από 1,98) ως υπευθύνους για την παγκόσμια συνωμοσία πίσω από το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, που έχει απώτερο σκοπό να μην πατώνουμε όλοι οι υπόλοιποι.

7: Αστυνόμος Θεοχάρης
Πειθαρχημένος, πειθήνιος, προσήνης και ευπροσήγορος, πορεύτηκε στη ζωή του με αρχές. Δεν είχε κομοδίνο εκ πεποιθήσεως, φορούσε πάντα ζεστά γάντια, δεν αγόραζε στη μονόπολι την εταιρεία υδάτων και είχε πάντοτε στην τσέπη του μια μπομπίνα σπάγκο.

6: Γκοτζαμάνης ή Κοτζαμπάσης

Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Πρώτα πρώτα δε ξέρουμε αν λέγεται Γκοτζαμάνης ή Κοτζαμπάσης. Στη συνέχεια εξετάζεται αν είναι τυχαία η εξίσωση Γκ-οτζαμάνης, Γκ-ουζ-γκ-ούνης-Γκ-α-γκ-άτσης-Καρα-γκ-ούνης. Πολλά έχουν ειπωθεί για το μυστηριώδη ρόλο του στην υπόθεση Λαμπράκη. Ήταν ατύχημα ή δολοφονία?

5: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Κάποτε η κρατική τηλεόραση αποφάσισε να αντικαταστήσει τον εθνικό ύμνο που έκλεινε το βραδυνό πρόγραμμα της, με τραγούδια του Λουδοβίκου των Ανωγείων. Οι πάντες αποκοιμήθηκαν και καθώς τα τραγούδια συνέχισαν και έπαιζαν μέχρι το επόμενο πρωί, η κρατική μηχανή έμεινε σβηστή και όλη η Ελλάδα δε λειτούργησε για μια ολόκληρη μέρα.
Η εξοικονόμηση ενέργειας βέβαια δεν άφησε ασυγκίνητη την Greenday που προσκάλεσε το Λουδοβίκο των Ανωγείων να τραγουδήσει στο επόμενο Earth hour (μάλλον earth week) ενώ έχει θέσει και σε λειτουργία το πρόγραμμα καντάδας σε αρκούδες που δυσκολεύονται να πέσουν σε χειμερία νάρκη.


4: Μάρκος Λεζές

Δέχτηκε επι μήνες πολύ σκληρό πρέσινγκ από αμερικάνους παραγωγούς να δεχτεί το ρόλο του Benjamin Linus στην σειρά Lost, θεωρούνταν ιδανικός, όμως τελικά απέρριψε την πρόταση. Όσοι βλέπουν Lost πάντως, καταλαβαίνουν πως ο ρόλος είχε σχεδιαστεί πάνω στις ερμηνευτικές δεξιότητες του Μάρκου Λεζέ. Είναι ο δεύτερος ηθοποιός της ταινίας «the Κοπανοι» που ψηφίστηκε στην τελική δεκάδα των Μεγάλων Ελλήνων, κάτι που ανακηρύσσει την ταινία ως το απόλυτο must see, την ελληνική «Καζαμπλάνκα».

3: Νίκος Αλέφαντος
Ιδιόρυθμος προπονητής που κατέχει το ρεκόρ ελάχιστης παραμονής σε ομάδα προτού απολυθεί, μόλις 2 ώρες. Απαιτεί από τους εργοδότες του να πληρώνεται σε ρούβλια καθώς τα θεωρεί γερό νόμισμα.

2: Ρούλα Κορομηλά
Επι χρόνια δέσποζε στην ελληνική τηλεόραση με τηλεθεάσεις πάνω από 70%. Πολλοί τη λέγανε αυτοκράτειρα του θεάματος, κάποιοι άλλοι κόμισσα της TV, μερικοί αυταρχική δασκάλα του κυριακάτικου show, ένας την έλεγε πομφόλυγα. Το μεγαλύτερο της όνειρο το οποίο και εκπλήρωσε ήταν να φέρει στην Ελλάδα το Ζορντί, πριν αυτός πεθάνει.
Το όραμα της για μια τηλεοπτική εκπομπή με μασίστες που θα σκίζουν τηλεφωνικούς καταλόγους την οδήγησε στη χρεωκοπία. Αγόρασε 400,000 καταλόγους βρήκε όμως μόνο ένα μασίστα εν ζωή - το Σαμψών και η διάρκεια της εκπομπής υπολογίστηκε στις 4.500 ώρες και λογικά κόπηκε από όλα τα κανάλια.

1: Δημήτρης Βασματζής
Ο μεγαλύτερος Έλληνας για παράφρονες. Απλά. Ετσιθελικά. Νταβατζιλίκι, πώς το λενε ρε παιδάκι μου. Βασικά η όλη η διαδικασία ήταν προσχηματική, μόνο και μόνο για να βγει νούμερο 1 ο Βασματζής.

Ζήτω η Ελλάδα.

"Μεγάλοι Έλληνες" για παράφρονες: Θέσεις 20-11 και οι πρώτοι 10!!

Η συγκίνηση είναι ανεπανάληπτη. Φτάνουμε στην κορυφή της πρώτης κατοστάδας των μεγάλων ελλήνων (για παράφρονες) όπως ψηφίστηκε εντελώς αυθαίρετα και απροειδοποίητα απο μάλλον αναξιόπιστα άτομα

20: Αντώνης Πανούτσος
Γεννήθηκε μεσήλικας το 1995 σε ηλικία 40 ετών και εργάστηκε απευθείας στον ημερήσιο αθλητικό τύπο. Έχει προσφέρει τον εγκέφαλο του για επιστημονικά πειράματα καθώς έχει την πεποίθηση πως πολλές ανίατες ασθένειες θεραπεύονται με τη σωστή χρήση του 4-3-3 με δύο κόφτες και άνοιγμα απο τα άκρα στην αντεπίθεση σα βεντάλια.

19 : Κώστας Ευρυπιώτης
Κυκλοφόρησε σε LP το ρεμιξ της κλασικής επιτυχίας της Ριτας Σακελλαρίου "αυτός ο άνθρωπος, αυτός" με τους εξής διασκευασμένους στίχους:
"Αυτός ο άνθρωπος αυτός,
ποιος?
Αυτός!!
1-0"
Απέτυχε να μπει σε οποιοδήποτε Top10.

18: Αργύρης Σαλιαρέλης

Στη συνείδηση του κόσμου άνθρωπος με το όνομα Αργύρης που φοράει καφέ γυαλιά ηλίου δε μπορεί να είναι απατεώνας. Ίσως επηρέασε την ψήφο σας και ο τραγικός του θάνατος όταν τον κατασπάραξε ο μυθικός Χοίρος, ύψους 24 και μήκους 30 εκατοστών. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να είχε ξεφύγει καθώς ο μικροσκοπικός χοίρος χρειάστηκε πάνω απο 3 μήνες να τον φάει ολόκληρο.

17: Μαίρη Μηλιαρέση
Ισχυρίζεται πως είναι η εφευρέτρια του facebook, στην πρώιμη του τουλάχιστο μορφή. Είχε ενώσει άδεια κουτιά από σαρδέλες με καλώδια και κοτετσόσυρμα και παρείχε βασικές λειτουργίες όπως μέηλ, πόκε και τάγκ. Βρίσκεται σε δικαστική διαμάχη με τους νυν ιδιοκτήτες.

16: Αννα Καλουτά

Η πρώτη ελληνίδα που μπήκε στο ρεκορ γκίνες στην κατηγορία "πιο γουρλωτά μάτια". Είναι αδύνατο για οποιοδήποτε κάτοικο της γης να την κοιτάξει για πάνω από 20 δευτερόλεπτα χωρίς να αποστρέψει το βλέμμα.

15: Χαϊτίδη (αφοί)
Η φαντασμαγορική παράσταση τους Χαιτίδη οn ice, στην οποία ερμηνεύουν τα γνωστά τους τραγούδια "κάλτσα", "το ταψί" και "αχ έρωτα" εκτελώντας πιρουέτες στον πάγο, κλείνει φέτος 20 χρόνια παγκόσμιας περιοδείας και έχει κόψει συνολικά πάνω απο 45 εκατομμύρια εισιτήρια.

14: Σωκράτης Κόκκαλης

Νυν πρόεδρος του Ολυμπιακού, εκτροφέας του Χοίρου.

13: Ποσειδώνας
Θεός της θάλασσας.

12: Ρούλα Βροχοπούλου
Κατέληξε τρας τηλεπερσόνα, είχε κάνει όμως την πρώτη της εμφάνιση στην τηλεόραση ως φωτομοντέλο με το όνομα Κρίστα στον "τροχό της τύχης".

11: Απόστολος Σουγκάκος
Είχε κηρύξει ανοιχτό πόλεμο στην Ακαδημία που δεν του απένειμε όσκαρ για την ταινία τα καθάρματα. Στο πλευρό του συντάχθηκαν κι άλλοι αδικημένοι όπως ο Κιούμπρικ και ο Χιτσκοκ. Αφιέρωσε όλη του τη ζωή ψάχνοντας κάποιον να τον δείρει, αναρτώντας αφίσες σε κεντρικούς δρόμους. Τελικά δεν τον έδειρε κανείς.

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, ήρθε η ώρα να ανακοινώσω τους 10 Μεγαλύτερους Έλληνες για παράφρονες, τους οποίους μπορείτε και να ψηφίσετε, απο σήμερα και για μερικές μέρες, χωρίς να είναι και σίγουρο πως η ψήφος σας θα ληφθεί υπόψη

Οι 10 πρώτοι με αλφαβητική σειρά.

Αλέξης Κούγιας

Αστυνόμος Θεοχάρης

Βλάσσης Μπονάτσος

Γκοτζαμάνης ή κοτζαμπάσης
Δημήτρης Βασματζής
Νίκος Αλέφαντος
Λάκης Γαβαλάς
Λουδοβίκος Των Ανωγείων
Ρούλα Κορομηλά
Μάρκος Λεζές

μείνετε συντονισμένοι

"Μεγάλοι Έλληνες" για παράφρονες: Θέσεις 40-21

Και τώρα η συνέχεια της ανακοίνωσης της πρώτης κατοστάδας όπως την ψήφισατε εσείς και μόνο εσείς, κι ας το αρνείστε τώρα

40: Ζωζώ Σαπουντζάκη
Την ημέρα τραγουδίστρια, βασίλισσα τη νύχτα. Θρεφόταν αποκλειστικά με παντεσπάνι, χάραζε την εξωτερική πολιτική της Ανατολικής Ρωμυλίας. Προκάλεσε σάλο όταν ένα βράδυ αποκεφαλίστηκε από πολέμιους της και το άλλο πρωι το ακέφαλο κορμί της τραγούδησε σε φιλανθρωπική εκδήλωση.

39 : Κώστας Σγόντζος

Αγαπημένος παρουσιαστής των παιχνιδιών χωρίς σύνορα. Όταν το πρόγραμμα του κόπηκε από την κρατική τηλεόραση, ανέλαβε την αφρικανική έκδοση των Παιχνίδιων χωρίς σύνορα, που διεξάγεται με έδρα τη δημοκρατία του Νίγηρα. Στα αγωνίσματα περιλαμβάνεται και ο κανιβαλισμός σε υψόμετρο.

38: Μπάμπης Στόκας

Ιδρυτικό μέλος των πυξ λαξ, έριξε μια 40ρια θεσεις στο Φίλιππο πλιάτσικα, κι αυτό αν μη τι άλλο δειχνει κάτι. Ψηφίζεται για σειρά ετών στην πρώτη δεκάδα των ατόμων που προσπαθούν κα καλύψουν την φαλάκρα τους, τραβώντας τα μαλλιά τους από τη μια ακρη στην αλλη.

37: Φειδιππίδης
Φανατικός πολέμιος της αστυφιλίας, έφυγε τρέχοντας απο την Αθήνα με προορισμό την επαρχία της Σπάρτης. Ο τραγικός του θάνατος έγινε παράδειγμα για τα καταστροφικά για το άτομο αποτελέσματα της αποκέντρωσης.

36: Τρύφων το καμάρι της Πλατανιάς

Διάσημος πυγμάχος. Έφαγε πολλές φάπες αλλά πρόλαβε να ρίξει και μερικές.

35: Βαγγέλης Σειληνός
Χορογράφος που βρέθηκε στο αποκορύφωμα της δημιουργικοτητας του στο κλασικό "Γοργόνες και μάγκες", δεν καταφερε όμως στη συνεχεια να κάνει αντάξιο έργο με τα σικουελ "γοργονες και αλητεια", "δελφινακια και χουλιγκανισμος".

34: Άγνωστος Έλληνας οδηγός

Ένας απο εμάς, κορνάρει και μουτζώνει κατα βούληση. Πολύ μπροστά σε οδηγική συμπεριφορά απο τους ξένους.

33: Γέροντας Παΐσιος
Τεράστια προσωπικότητα της ιερατικής, στα πρότυπα του Καποδίστρια και της πατάτας, έφερε στο Αγιον Ορος ένα κοντέινερ με playstation2 και έβαλε λυκόσκυλα να τα φυλάνε. Η πράξη του αυτή έφερε το τρίτο παγκόσμιο πρωτάθλημα Pro Evolution στην ορθόδοξη Εκκλησία.

32: Τσάκας απο Μπιγκ Μπράδερ
Ξεχώρισε επειδή έβαψε ξανθό το μούσι του.Τυπικός έλληνας.

31: Χρηστάκης
Τροβαδουρος του ασυνείδητου, των νευρώσεων και των υστερικων φαινομενων.

30: Αστυνόμος Θεοχάρης (απο Σεφερλή)
Ο ίδιος ο αστυνόμος θεοχάρης βρίσκεται πολύ ψηλά στις προτιμήσεις σας. Αναπάντεχο πάντως να βρίσκεται στην 100αδα και η μίμηση του από τον σύγχρονο Αριστοφάνη ,το Μάρκο το Σεφερλή.

29: Άννα Βερούλη
Η πρωτη γυναικα ιδιοκτητρια βουλκανιζατερ σε κεντρικοτατο σημειο, στην πλατεια Καραϊσκάκη.

28: Ανδρέας Μικρούτσικος
Το τρίτο πιο εκνευριστικό πράγμα μετά τη φαγούρα και το ροχαλητό, βρέθηκε ψηλά στις προτιμήσεις σας. Ανωμαλάρες!

27: Γαρδέλης
Αξέχαστη έχει μείνει η ερμηνεία του του θρυλικού "Ante spase re malaka" ως support group στη συναυλία των Queen στο γουέμπλει το 1987.

26: Σαπφώ Νοταρά
Κωμική ηθοποιός-καρακτερίστας. Το 1985, υπάλληλοι του εστιατόριου που συνήθιζε να πηγαίνει άρχισαν να την αναζητούν. Η αστυνομία διέρρηξε την πόρτα στο διαμέρισμα στην πλατεία Κουμουνδούρου. Είχε πεθάνει 2 μέρες πριν.

25: Πατηρ Ιούστος
Η ιδέα του για επίμονο κήρυγμα στους επιβάτες των λεωφορείων των ΚΤΕΛ στη 14ωρη διαδρομή Αθήνα-Κομοτηνή, έστειλε πολλούς επιβάτες στα μοναστήρια. Έκανε τη διαδρομή καθημερινά 2 φορές πηγαινε-έλα επι 24 συναπτά έτη ώσπου ξεχάστηκε σε σουβλατζίδικο της Λαμίας και χάθηκαν τα ίχνη του. Κάποιοι είπαν πως αναλήφθηκε.

24: Κοτσίδα Θεόφιλου Βανδώρου
Η κοτσίδα του Θεόφιλου Βανδώρου κέρδισε σειρά βραβείων bafta, emmy, για την ερμηνεία της στο σίριαλ Τμήμα Ηθών.

23: Δάκης
Ο μοναδικός έλληνας που ήταν υποψήφιος για νέος Δαλάι Λάμα, απορρίφθηκε τελικά λόγω της εμμονής του να σκαλίζει τη μύτη του δημοσίως. Επέστρεψε στην ελλάδα και έγινε τραγουδιστής.

22: Φουσέκης
Νομπελίστας επιστήμονας στατιστικολόγος, με τη μέθοδο των τηλεφωνικών δημοσκοπήσεων απέδειξε πως τα υποβρύχια μπορούν να κάνουν τριγωνική κίνηση ΚΓ ακόμα και αν δεχτούν αιφνιδιαστική επίθεση από μπάμπουρες.

21: Αννίτα Ναθαναήλ
Ποιά?

μείνετε συντονισμένοι προσεχώς : οι θέσεις 20-11 και η πρώτη δεκάδα

"Μεγάλοι Έλληνες" για παράφρονες: Θέσεις 60-41

Και τώρα η συνέχεια της ανακοίνωσης της πρώτης κατοστάδας όπως την ψήφισαν κάποια πολύ σοβαρά και αξιόπιστα άτομα.

60: Kαβάφης

Θερμοπύλες, Περιμένοντας τους Βάρβαρους, Επέστρεφε, μερικά απο τα σημαντικότερα έργα του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή. Κατείχε με την "Ιθάκη" του το δημοφιλέστερο κλισέ στο χώρο του μόντελινγκ μέχρι που έπεσε στη δεύτερη θέση όταν εκδόθηκε ο "Αλχημιστής".

59 : Σπύρος Παπαδόπουλος

Μετά τον Αργύρη Καμπούρη, ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη ευστοχία σε ελεύθερες βολές (κίνηση "χύνω τα νερά"). Πολύτιμο εργαλείο για κάθε κόουτς και υδραυλικό.

58: Μικρός Άλεξ

Η εξαφάνιση-θανάτωση του δεν προκάλεσε εξεγέρσεις και επαναστάσεις, παρά μόνο βουβό πόνο και εθνική θλίψη. Κανείς δεν τον είδε ποτέ, όμως όλοι θα θέλανε να γνωρίζουν πως κάποια μέρα θα καθίσει στο πιάνο του να παίξει ξανά. Προκλητική τουλάχιστο η πρόταση απο γαλακτοβιομηχανία προς τη μητέρα του για κυκλοφορία πραλίνας με το όνομα της και τον Άλεξ στη στάμπα.

57: Βέφα Αλεξιάδου
Το πιο γνωστό δεξί προφίλ μάγειρα πανελληνίως. Κατηγορήθηκε ως μάγισσα επειδή δεν κολλάει ποτέ ζυμάρι στα δαχτυλίδια της αλλά αθωώθηκε πανηγυρικά όταν σκόνταψε μέσα στο καζάνι με την κόκα κόλα και μετά απο μέρες βρέθηκαν ανέπαφα μόνο τα δαχτυλίδια και οι μπότες της.

56: Θεόφιλος Σεχίδης

Ιδρυτικό μέλος των ΖΖ ΤΟΡ, αποχώρησε απο το γκρουπ έπειτα απο πολλές διαμάχες και γκρίνια. Όπως είπε χαρακτηριστικά ο Billy Gibbons "ευτυχως έφυγε πριν μας πάρει τα μυαλά". Η προσπάθεια του να παραμείνει στην επικαιρότητα συγκλόνησε το πανελλήνιο.

55: Θανάσης Γιαννακόπουλος
Έραψε κουστούμια το 1966 κι απο τότε δεν ξανασχολήθηκε με το θέμα.

54: Μήτσος
Αλλεργικός στην πάπρικα, πέθανε στη γέννα.

53: Χρήστος Σαντικάι
Αποτελέι παράδοξο πως κάποιος που ερμηνεύει με τόση εκφραστικότητα θρησκευτικούς ψαλμούς, ταυτόχρονα κατηγορείται απο μεγάλη μερίδα κόσμου ως αντίχριστος. Όταν μεγαλώσει θα γίνει ο Νίκος Ευαγγελάτος.

52: Βας Βας ο Παρασκευάς
Με χαρακτηριστικό ήχο που κάνει φυσώντας πεπιεσμένο αέρα σε ισομερείς δόσεις απο το στόμα του, βρήκε τη μέθοδο επικοινωνίας ανθρώπων-δελφινιών-παπαγάλων και εξέδωσε το πρώτο σύγγραμα του "Η άποψις των δελφινιών για το νεορρεαλισμό, κυρίες μου"

51: Πίκος Απίκος
Ιδρυτής της πρώτης Offshore εταιρείας στη Φρουτοπία, εμπνευστής της φράσης «ο,τι είναι νόστιμο, κάνει και καλή σαλάτα». Ο χαρακτηρισμός «δαιμόνιος» του αποδώθηκε όταν πιάστηκε σε παρκάκι της Ανω Τούμπας να βαυκαλίζει ένα νεογέννητο τσιταχ υπο τους ήχους Χιώτη Μάμπο.

50: Ζαχαρίας Ρόχας
Σοχαστής του Μεσαίωνα, εμπειρκός στατιστικολόγος, ο πρώτος που παρατήρησε οτι ο μπακλαβάς δεν έχει γωνία σε κυκλικό ταψί. Παντρεύτηκε τη γυναίκα του αδερφού ενος συγχωριανού του. Όλα καλά.

49: Ηρόδοτος
Ο άνθρωπος που έμαθε συρτάκι στο Ζορμπά και επιμελήθηκε το στάηλινγκ του Τζόνι Καλημέρη στα βραβεία Αρίων το 1997. Έκανε διάσημη τη Γ1 τάξη Λυκείου του 3ου ΤΕΛ Σιάτιστων όταν την χάραξε στον Παρθενώνα κατά την διάρκεια τριήμερης εκδρομής. Για την πράξη του αυτή αποβλήθηκε ως τεντι μπόις και δεν τελείωσε ποτέ το λύκειο.

48: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Σταλινικιά κατάσκοπος του Μεσοπολέμου. Η πρώτη γυναίκα μίμος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κοντά της μαθήτευσαν ο Χάρυ Κλύν και η Σούλη Σαμπάχ. Χάθηκε άδικα όταν τελείωσε απο μπαταρία το GPS χειρός της.

47: Εφιάλτης
Το 1998 μετά απο πολυετή διαμάχη κέρδισε την δικαστική διαμάχη "State vs Nightmare" στην οποία είχε κατηγορηθεί για προδοσία στις Θερμοπύλες. Επέστρεψε στην πατρίδα και διορίστηκε στο δημόσιο. Βρίσκεται 08:00-16:00 καθημερινά στη Λεωφόρο Κηφισίας και υποδεικνύει σε περαστικούς την υπόγεια διάβαση.

46: Γιώργος Παπανδρέου ο 2ος
Τοπικός ήρωας της Θεσπρωτίας, αφαλάτωσε μονομιάς 10 ουγγιές κρητικό μανούρι. Αυτοεξορίστηκε όταν έμαθε τα νέα.

45: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Ο διασημότερος Έλλην μακρυμάλλης παρόλο που έχει κουρευτεί εδώ και χρόνια. Κατηγορήθηκε ως φερέφωνο του υπουργείου περιβάλλοντος του κρατιδίου της Ρινανίας αλλά ήταν όλα μια παρεξήγηση. Οι σταφιδοπαραγωγοί Κόνιτσας και οι ιδιοκτήτες καταστημάτων μαζικής εστίασης στο Αλ Χαλίλι πίνουν νερό στο όνομα του.

44: Επίκτητος
Δεν δίστασε να αποκεφαλίσει το αγαπημένο του άλογο περιπάτου μεσούσης της περιοχής Τροκαντερό για λόγους πολιτικής ευθύνης και πρησμέων αιμορροΐδων. Ο λόγος του "πάρε με σε ορθή γωνία" πιο επίκαιρος απο ποτέ.


43: Γρηγόρης Βαλτινός
Ο πιο επιτυχημένος πρόεδρος του Αχιλλέα Φαρσάλων κατά γενική ομολογία. Έφερε μεγάλα ονόματα του ταντρικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα και στη δίκη του για υπεξαίρεση κανόνων, ανάγκασε τον εισαγγελέα έδρας να παραδεχτεί οτι σταχυολογεί σε φύλλα excel ποιηματάκια απο ημερολόγια.

42: Καραγκιόζης
Έλληνας υπερήρωας στο σύμπαν της Marvel, ανέλαβε δράση όταν για κάποιο διάστημα είχε μείνει ανάπηρος ο batman. Τελείωσε τη ζωή του στη φυλακή, στο ίδιο κελί με τον Κωλοκοτρώνη, για φόνο που δεν διέπραξε (καταραμένος όφις). Τις τελευταίες του στιγμές τις πέρασε πίνοντας τήλιο και παίζοντας φανταστικό σκάκι με το Χατζιατζάρη. Για την ιστορία, νίκησαν τα άσπρα.

41: Γανυμήδης
Οινοχόος και εφευρέτης του σιγμοειδούς καθετήρα, του ψαρέματος συρτή και του χειροσφάχτη επι εγκάρσιας θέσεως.

προσεχώς : οι θέσεις 40-21

"Μεγάλοι Έλληνες" για παράφρονες: Θέσεις 80-61

Και τώρα η συνέχεια της ανακοίνωσης της πρώτης κατοστάδας όπως την ψήφισε η Ε.Ο.Λ.Χ.Α.Λ.Α.Μ.Π., Ένωσις Ορκωτών Λογιστών Χωρίς Αντίχειρα Λόγω Ατυχήματος Με Πριονοκορδέλλα.

80: Kώστας Πρέκας

Πραγματικό όνομα του ηθοποιού Σον Κόνερι ενσάρκωσε για σειρά ετών με ανεπανάληπτο τρόπο τον Επαναστάτη Ποπολάρο.

79 : Μανόλης Δουρής

Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της Ερμιόνης, καταδικάστηκε για παιδοκτονία, όμως δήλωσε αθώος πριν αυτοκτονήσει στο κελί του με καλώδιο τηλεόρασης. Τον ψηφίσατε στην 79η θέση.

78: Ντανιέλ Μπατίστα

Ο πρώτος έγχρωμος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.

77: Χάρης Ρώμας
Ο πρώτος έγχρωμος ηθοποιός (παίζει πάντα με 2ωρο μακιγιάζ ωστε να μοιάζει με λευκός) που έκανε τριψήφια νούμερα τηλεθέασης όταν 10.345.221 Έλληνες παρακολούθησαν το τελευταίο συγκλονιστικό επεισόδιο της σειράς «το καφέ της Χαράς».

76: Μάρκος Σεφερλής

Το χιούμορ δε θα είναι ποτέ το ίδιο για όποιον έχει παρακολουθήσει θεατρική παράσταση με το Μάρκο να παριστάνει το Βλάσση τον τσιγγάνο και να επαναλαμβάνει μετά από κάθε αστείο «καλόοο, έεεε?»

75: Πέτρος Κωστόπουλος
Έγραψε το δοκίμιο «30 πράγματα που πρέπει να κάνεις με τον αφαλό σου πριν τα 30 σου» για το οποίο του απονεμήθη βραβείο Πούλιτζερ

74: Τρύφωνας Σαμαράς
Κομμωτής που έγινε περιζήτητος στην περίοδο των black out της ΔΕΗ όταν εφήυρε το πιστολάκι για τα μαλλιά που λειτουργεί χωρίς ρεύμα. (στην πραγματικότητα ήταν ένα χωνί συνδεδεμένο με λάστιχο ποτίσματος μέσα από το οποίο φύσαγες αέρα με το στόμα).

73: Θεία Μπεμπέκα
Μυθικό τέρας με εκνευριστική φωνή, βασάνιζε τα θύματα του εμφανιζόμενο αναπάντεχα στην τηλεόραση μεσημεριανές ώρες.

72: Ερρίκος Πετιλόν
Έγινε ίνδαλμα και σεξ σίμπολ όταν σύναψε ερωτική σχέση με άντρες
(ούρσουλα).

71: Ντούσαν Μπάγεβιτς
Γαλαζοαίματος, ο πρώτος προπονητής που είχε την τιμή να δει το πρόσωπο του στο χαρτονόμισμα των 5.000 δραχμών.

70: Γυναίκα του Πατώκου
Έγινε γνωστή και τραγουδήθηκε μέσα από τη μελωδία του Δεληβοριά, στην πραγματικότητα το τραγούδι ειναι ένα κωδικογραφημένο μανιφέστο για το πώς η δικτατορία μεσολάβησε ώστε να φτάσει ο Παναθηναϊκός μέχρι τον τελικό του Ουέμπλει.

69: Κώστας Κεντέρης
Ο ταχύτερος άνθρωπος στον κόσμο και εγκέφαλος σπείρας με πλαστά διπλώματα οδήγησης.

68: Άγνωστος Έλληνας οπαδός
Βρίσκεται στα τσιμεντένια σκαλιά ενός ακατάλληλου γηπέδου, φωνάζει φτύνοντας πασατέμπο, πετάει πλαστικά καθίσματα σε αυτόν που αποθέωνε χτες, ανοιχτός και ανεκτικός σε οποιασδήποτε μορφής χειραγώγηση.

67: Χρήστος Μυριούνης
Μια φορά ο Γκάλης έπαιξε στο κλειστό της Γλυφάδας με το Μυριούνη στο κέρμα τον τίτλο του καλύτερου μπασκετμπολίστα και έχασε.

66: Μαρί Σαντάλ
Σε σχετική ψηφοφορία αναδείχθηκε η πιο δημοφιλής ελληνίδα στο South Kensington.

65: Ευθύμιος Μπακατσιάς
Κρατάει ακόμα το ρεκόρ ταχύτητας σε ανθρώπους με γιγαντιαίο εμβαδόν αυτιού. Δόξασε τη χώρα μας με τις εμφανίσεις του στα ταρτάν.

64: Καρυοφιλλιά Καραμπέτη
Ξεκίνησε την καριέρα της ως ηθοποιός όταν κέρδισε στο Λόττο 4δισεκατομμύρια δραχμές (ευρώ 11.738.811) και στη συνεχεια εξαγόρασε ρόλους και sold out σε θεατρικές παραστάσεις. Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά πως μπορεί να γράψει σωστά το μικρό της όνομα.

63: Λενω Μπότσαρη
Έκανε την Ελλάδα διάσημη, αφού όλοι στον κόσμο γνωρίζουν την αλυσσίδα "Botsari" με τα 7 χιλιάδες εξειδικευμένα οχταόροφα καταστήματα που πουλάνε νυχοκόπτες.

62: Καπετάν Αδρέα Ζέπος
Ξακουστός σε όλη την υφήλιο(ς) για το καλάρισμα του.

61: Άδωνις Γεωργιάδης
Έδωσε τέλος στον ευτελισμό της αρχαίας Ελλάδας με το βιβλίο του "Ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα: Ο Μύθος καταρρέει"

προσεχώς : οι θέσεις 60-41