Μια ξεχωριστή βραδιά (ακόμα)

Το εστιατόριο ήταν υπερπολυτελές κι ο σερβιτόρος μας οδήγησε στο τραπέζι μας και μάλιστα μας τράβηξε ελαφρά την καρέκλα όταν πήγαμε να καθίσουμε. Στην αρχή πίστεψα ότι ίσως και να μου κάνει αυτό το αστείο που πας να κάτσεις και σου τραβάνε την καρέκλα και πέφτεις και μετά γελάει όλο το μαγαζί μαζί σου, αλλά λέω, ε όχι δα, αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο σε ένα τόσο προσεγμένο ρεστοράν.

Ξεφύλλισα τον κατάλογο μήπως και υπήρχε κάποιο ιδιαίτερο πιάτο, και το μόνο που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν οι πένες με ορτύκια. Η σύζυγος μου πήρε το σκατζόχοιρο με σάλτσα ζεστό σαλέπι. Επεξεργαστήκαμε το χώρο. Πρώτη φορά πηγαίναμε εκεί και μας φάνηκε συμπαθητικό μέρος.

Το χρόνο μέχρι να έρθουν τα πιάτα μας, το ροκάνιζε βασανιστικά ενα σχήμα από τρείς μεγαλόκοπέλες που τραγουδούσαν, έπαιζαν κιθάρα, κλαρινέτο, όμποε και κρουστά εφαρμόζοντας με υποδειγματικό τρόπο το rotation. Τη μια στιγμή η δεξιά έπαιζε αισθαντικά κλαρινέτο, μα μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, είχε αρπάξει την κιθάρα και την έπαιζε ρυθμικά, ενώ το κλαρινέτο το είχε αναλάβει η έξω αριστερά. Παρεπιπτόντως, η μεσαία δεν είχε το ένα της πόδι. Στην αρχή είχε το γούστο του το όλο κόνσεπτ, όμως με την ώρα άρχισαν να περνάνε απ το μυαλό μου τρομακτικές σκέψεις, όπως ότι ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου και βλέπεις στο σαλόνι σου τις τρεις κοπέλες να παίζουν εύθυμα και να τραγουδάνε ή οτι εκεί που γλαροκοιμάσαι στην αίθουσα αναμονής του οδοντιάτρου, σου φυσάει η μεσαία μια κλίμακα με το κλαρινέτο μέσα στο αυτί.

Τα πιάτα μας φτάσανε και τότε έγινε η μοιραία ερώτηση
«Θέλετε και παρμεζάνα στις πένες σας?»
με ένα νεύμα μου, ο σερβιτόρος εξαφανίστηκε κι όταν πάλι ήρθε προς το μερος μας, κράταγε ένα μεγάλο κομμάτι τυρί και στο άλλο του χέρι ένα μακρύ αντικείμενο σαν μαχαίρι, που όμως τελικά ήταν τρίφτης.

Τα άφησε για λίγο ενοχλημένος στο τραπέζι και παιδεύτηκε κάπου 40 δευτερόλεπτα μέχρι να βρει την κατάλληλη λαβή. Τα χείλη του τρέμανε από νευρικότητα, πώς θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ αυτό που θα ακολουθούσε…

Σήκωσε τα χέρια του ψηλά και άρχισε να τρίβει την παρμεζάνα πάνω από τα μαλλιά του. Το τυρί άρχισε να τον σκεπάζει και νιφάδες πέφτανε και στέκονταν πάνω στα φρύδια του. «Πείτε μου πότε να σταματήσω» είπε ξερά.

Κατάφερα να αρθρώσω λέξη μόνο αφού είχε τρίψει περίπου 300 γραμμάρια παρμεζάνα πάνω του. Μετά μας δικαιολογήθηκε πως πρέπει να αλλάξει και έφυγε. Δε μας ενόχλησε όλη την υπόλοιπη ώρα που τρώγαμε.

Μέχρι που ήρθε η ώρα να πληρώσουμε. Ζητήσαμε το λογαριασμό και τότε τον ξαναείδαμε μπροστά μας. Φορούσε παλεστική φόρμα μονοτίραντη, κόκκινο κολάν και μας βοήθησε να ντυθούμε. Μας συνόδευσε στην έξοδο και προσφέρθηκε να μας αποχαιρετήσει όπως κάνει μόνο στους καλύτερους πελάτες. Έπιασε ένα τηλεφωνικό κατάλογο και τον έσκισε μπροστά μας.

Εμείς χαμογελάσαμε αμήχανα.
«δεν το πιάσατε,» μας είπε
«έσκισα τον κατάλογο ώστε όλα τα ονόματα με 24 γράμματα να τεμαχιστούν ισομερώς»

Είχαμε ζαλιστεί από το μεθυστικό άρωμα του κρασιού κι από τις φωνές των τριών κοριτσιών που επεξεργάστηκαν σαν κρουστικό εργαλείο τα αυτιά μας επι ώρες. Όρκιστήκαμε πως δε θα ξαναπάμε ποτέ εκεί.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα αγχωμένος δέκα λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Πήρα αμέσως τηλέφωνο και έκλεισα τραπέζι στο ίδιο εστιατόριο. Συνήθως, είναι τα πιο ενοχλητικά πράγματα, αυτά που σου δημιουργούν εθισμό.