.jpg)
.
.
Δευτέρα, Ιανουαρίου 28, 2008
Κυριακή, Ιανουαρίου 20, 2008
Τετάρτη, Ιανουαρίου 16, 2008
Ευ ζειν για παράφρονες 11 - Σαλεπιτζής της Ερμου: Δολοφονία ή έλεος
Έντονος προβληματισμός έχει προκληθεί στις τάξεις των ατόμων που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «παράφρονες», απο την προσπάθεια μιας μεμονωμένης ομάδας ατόμων να «ξεφορτωθεί» το σαλεπιτζή της Ερμού.
Υπο φυσιολογικές συνθήκες ένας παράφρων δε θα είχε ποτέ αντίρρηση σε οποιαδήποτε δολοφονία, όμως το ερώτημα που προκύπτει είναι μήπως η απώλεια του γραφικού σαλεπιτζή σημαίνει πως θα γίνει χειρότερη η κοινωνία μας, θα υποβαθμιστεί η ποιότητα ζωής όλων μας, θα διαταραχθεί μια παγκόσμια ισορροπία. Γιαυτό έχει ανοίξει η συζήτηση, τώρα, πριν είναι πια πολύ αργά όταν θα βρούμε το σαλεπιτζή αδειασμένο σε κάποιο χαντάκι.
Να ζήσει ο σαλεπιτζής!!
Και ποιός δεν έχει περπατήσει στο εμπορικό τρίγωνο της Αθήνας, δεν έχει μπλεχτεί μέσα στον κόσμο, δεν έχει σταθεί μπροστά σε κάποια βιτρίνα για να ακούσει σα γλυκιά μουσική στα αυτιά του το κελάηδισμα του σαλεπτιζή να επαναλαμβάνει με μοναδική ακρίβεια και μεθοδικότητα:
Σαλεπάκι παιδιά
1
2
3
4
5
ζεστό σαλέπι
1
2
3
Σαλεπάκι παιδιά
1
2
3
4
5
ζεστό σαλέπι
Όπως οι σκύλοι κυνηγάνε τα αυτοκίνητα, όπως ο φάρος γυρίζει ρίχνοντας το φως του μέσα στην ήρεμη νύχτα, όπως στην καταπακτή του lost οι αριθμοί πρέπει να έχουν πληκτρολογηθεί πριν τελειώσει ο χρόνος, έτσι κι ο σαλεπιτζής είναι απαραίτητο να βρίσκεται στην Ερμού, να κάνει αυτό που πρέπει, να συντηρεί την τάξη των πραγμάτων λέγοντας απλά και κατανοητά:
Σαλεπάκι παιδιά
1
2
3
4
5
ζεστό σαλέπι
Το καλά εκπαιδευμένο μάτι θα έχει παρατηρήσει δίπλα απο το σαλεπιτζή το μυστηριώδη τύπο με το καπέλο και τη μαύρη καμπαρντίνα να απαντάει χαμηλόφωνα πάντα τον ίδιο αριθμό σα να δίνει το παρασύνθημα
-Σαλεπάκι παιδιά
Υπο φυσιολογικές συνθήκες ένας παράφρων δε θα είχε ποτέ αντίρρηση σε οποιαδήποτε δολοφονία, όμως το ερώτημα που προκύπτει είναι μήπως η απώλεια του γραφικού σαλεπιτζή σημαίνει πως θα γίνει χειρότερη η κοινωνία μας, θα υποβαθμιστεί η ποιότητα ζωής όλων μας, θα διαταραχθεί μια παγκόσμια ισορροπία. Γιαυτό έχει ανοίξει η συζήτηση, τώρα, πριν είναι πια πολύ αργά όταν θα βρούμε το σαλεπιτζή αδειασμένο σε κάποιο χαντάκι.
Να ζήσει ο σαλεπιτζής!!
Και ποιός δεν έχει περπατήσει στο εμπορικό τρίγωνο της Αθήνας, δεν έχει μπλεχτεί μέσα στον κόσμο, δεν έχει σταθεί μπροστά σε κάποια βιτρίνα για να ακούσει σα γλυκιά μουσική στα αυτιά του το κελάηδισμα του σαλεπτιζή να επαναλαμβάνει με μοναδική ακρίβεια και μεθοδικότητα:
Σαλεπάκι παιδιά
1
2
3
4
5
ζεστό σαλέπι
1
2
3
Σαλεπάκι παιδιά
1
2
3
4
5
ζεστό σαλέπι
Όπως οι σκύλοι κυνηγάνε τα αυτοκίνητα, όπως ο φάρος γυρίζει ρίχνοντας το φως του μέσα στην ήρεμη νύχτα, όπως στην καταπακτή του lost οι αριθμοί πρέπει να έχουν πληκτρολογηθεί πριν τελειώσει ο χρόνος, έτσι κι ο σαλεπιτζής είναι απαραίτητο να βρίσκεται στην Ερμού, να κάνει αυτό που πρέπει, να συντηρεί την τάξη των πραγμάτων λέγοντας απλά και κατανοητά:
Σαλεπάκι παιδιά
1
2
3
4
5
ζεστό σαλέπι
Το καλά εκπαιδευμένο μάτι θα έχει παρατηρήσει δίπλα απο το σαλεπιτζή το μυστηριώδη τύπο με το καπέλο και τη μαύρη καμπαρντίνα να απαντάει χαμηλόφωνα πάντα τον ίδιο αριθμό σα να δίνει το παρασύνθημα
-Σαλεπάκι παιδιά
-5422
-ζεστό σαλέπι
-5422
Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά τί εξυπηρετεί ο τύπος με την καπαρντίνα. Υπάρχει όμως. Είναι αδιαμφισβήτητο πως είναι εκεί και ίσως βρίσκεται για κάποιο λόγο. Κάποιοι λένε πως είναι το καθήκον του να προσέχει το σαλεπιτζή, να είναι δίπλα του φύλακας - άγγελος, άλλοι πως περιμένει υπομονετικά εκείνη τη στιγμή που ο σαλεπιτζής θα λυγίσει και δε θα μπορέσει να λέει άλλο «σαλεπάκι παιδιά.. κλπ» για να τον καταγγείλει στα κεντρικά και να τον αντικαταστήσουν άμεσα.
ΤΥΠΟΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΟ ΣΑΛΕΠΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΛΕΙΨΕΙ Ο ΣΑΛΕΠΙΤΖΗΣ
- Πολυταξιδεμένοι τουρίστες, λάτρεις της γευσιγνωσίας και της λαογραφίας που αντιμετωπίζουν την πρόκληση του παραδοσιακού αυτού εδέσμασματος, χρίζοντας το σαλέπι, άξιο σύγκρισης με το φιλιππινέζικο μπαλουτ.
- Σωσίες του Μιχαήλ Γκορμπατσοφ, καθώς κι ο ίδιος ο σοβιετικός ηγέτης ο οποίος ως γνωστόν απέκτησε σημάδι στο μέτωπο του όταν λυντσαρίστηκε απο πλήθος που εξοργισμένο του πετούσε ποτηράκια με καυτό σαλέπι.
- Δυσλεκτικά άτομα που στην παρούσα φάση δε μπορούν, όμως έχουν βάλει σκοπό ζωής να καταφέρουν να προφέρουν τη λέξη «αφέψημα»
- Οι καταστηματάρχες της Ερμού που οφείλουν το 40% τουλάχιστο του τζίρου τους στην επιβλητική παρουσία του σαλεπιτζή στον πεζόδρομο.
- Οι φανατικοί που κάθε πρωί φτιάχνουν κονιάματα χαλκού και κασσίτερου στο Σύνταγμα και προσπαθούν να πείσουν το σαλεπιτζή να αφήσει τα αποτυπώματα του ώστε να ξεκινήσει μια αντίστοιχη ελληνική έκδοση της Χόλιγουντ μπβδ. Φυσικά ο ταπεινός σαλεπιτζής απαντάει πάντοτε ξεκάθαρα
Σαλεπάκι παιδιά
1
2
3
4
5
ζεστό σαλέπι
- Ο μονόχειρας λαχειοπώλης ο οποίος απολαμβάνει κάθε Σάββατο ανελειπώς την τελευταία δεκαετία το φιλικό πρωινό του διάλογο με το σαλεπιτζή:
-Πάρε λαχίεμ
-Σαλεπάκι παιδιά
-Λαικό λέγετ
-Ζεστό σαλέπι
Αν κάποια στιγμή βρεθείτε στην Ερμού και δε δείτε πουθενά το σαλεπιτζή, φυλαχτείτε. Να φοράτε πάντα σφυρίχτρα στο λαιμό σας και να έχετε μαζί σας ένα μπουκαλάκι με νερό, σουγιά, σακούλες πολιμπάγκ, υλικά τοστ, τίρμπουσόν και αρκετό υδράργυρο. Αν ο σαλεπιτζής δεν είναι εκεί, να είστε έτοιμοι για όλα.
Πέμπτη, Ιανουαρίου 10, 2008
The saints are coming
Ένα περίεργο πράγμα που με πιάνει όταν είμαι άρρωστος, να παραληρώ και να βλέπω οράματα με διαόλους και τριβόλους, δε μπορώ να το εξηγήσω. Λίγο να ανεβάσω πυρετό και αμέσως μπλέκω την πραγματικότητα με την οφθαλμαπάτη, χάνω την αίσθηση του αληθινού και καταλήγω να συνομιλώ με βιβλικές μορφές για καθημερινά μικροζητήματα όπως το χρόνο βρασμού σε συνθήκες έντονης ψυχολογικής πίεσης ή τα καλύτερα φυσίγγια για κυνήγι βαλτόπαπιας.
Χτες λοιπόν ξύπνησα με δυνατό πονοκέφαλο και μόλις είδα καθισμένη στο κρεβάτι μου τη Μαρία τη Μαγδαληνή να μου πλένει τα πόδια κατάλαβα πως είχα ανεβάσει δέκατα. Έβαλα θερμόμετρο και είχα 37,5. Φυσικά.
Σηκώθηκα για να φτιάξω ένα χαμομήλι και να πιώ μια ασπιρίνη και στο τραπέζι της κουζίνας οι απόστολοι Παύλος, Ναθαναήλ, Ματθαίος και Ιωάννης παίζανε texas holdem . Παρακολούθησα κανα τρίλεπτο κι ο Ναθαναήλ τους τα είχε ψιλομαζέψει. Ο Ματθαίος πήγε πάσο με Ρήγα - δέκα κι ο Ιωάννης έπαιξε all in με δύο εφτάρια. Ο Παύλος πάλι περίμενε το ιδανικό φύλλο για να μπει, όμως ήταν η πιο ενδιαφέρουσα φιγούρα έτσι που στεκόταν στην άκρη αμίλητος με το καπέλο και τα γυαλιά ηλίου του.
Η ασπιρίνη δεν έκανε τίποτα. Ξανα ξάπλωσα στο κρεβάτι, τράβαγα τα σκεπάσματα για να ζεσταθώ χωρίς να καταφέρνω τίποτα. Μόλις κάλυπτα το κεφάλι μένανε εκτεθειμένα τα ποδάρια και μόλις έχωνα τα πόδια κάτω από το πάπλωμα ξετρύπωνε το κεφάλι μου και κάτι διαόλια μου τσιμπάγανε τα αυτιά με τα μακριά σουβλιά τους. Πέρασαν ώρες που ήμουν πότε ξύπνιος πότε κοιμισμένος χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω κάθε φορά σε τι φάση ήμουν. Το ταβάνι γυρνούσε. Χαμός.
Κρίσιμο σημείο.
Το ταβάνι σκίστηκε στα δύο. «Ωχ, πάμε πάλι τα ίδια με τη δευτέρα παρουσία..» μουρμούρησα. Ο πυρετός είχε χτυπήσει σαραντάρα και το είχα ξαναδεί το υπέρλαμπρο σόου τόσες φορές που δεν πίστευα πως θα έκρυβε καποια έκπληξη.
Θυμάμαι εκείνη την παρωδία, τότε που είχα διανυκτερεύσει στην Ερέτρια, ίσως το χειρότερο μέρος της Ελλάδας. Τότε με έπιασε μια ξαφνική αδιαθεσία, ποιος ξέρει – να έφαγα κάποιο χαλασμένο σαλάμι – και ανέβασα άμεσα υψηλό πυρετό. Ε, τότε εκτυλίχθηκε μπροστά μου η πιο θλιβερή αναπαράσταση δευτέρας παρουσίας που έχω δει ποτέ. Κάτι φουκαράδες ταλαίπωροι σύρανε το κορμί τους μέχρι το ταβάνι, εφέ της πλάκας, σκηνικά και κουστούμια κακής ποιότητας και πολύ ανοργανωσιά. Χάνανε τα λόγια τους, δε ξέρανε που πρέπει να πάνε, ποιοι είναι αμαρτωλοί, ποιους τρώει το κακό το τέρας. Γενικά τεράστια απογοήτευση.
Αυτή τη φορά όμως το ξεκίνημα ήταν επιβλητικό. Τι διάολο, Αθήνα, πρωτεύουσα, υψηλά στάνταρ. Το κρεβάτι άρχισε να τρέμει, η γης σειότανε. Η δύνη ρούφηξε τη Μαρία Μαγδαληνή που ούρλιαζε τρομαγμένη και καθώς περιστρεφόταν κομματιάστηκε βιαίως. Δεν ήταν πια αστείο, είχα σοκαριστεί.
Μωρά κλαίγανε και το αίμα έρεε χωρίς σταματημό και δικαιολογία. Πυκνό σύννεφο με κύκλωνε και το όραμα μπροστά μου γιγαντωνόταν. Ανθρωπάρια σαν υπνωτισμένα κατέφθαναν απο κάθε γωνιά του κόσμου, θλιβερά και τυρανισμένα για να κριθούν και εξαντλημένα ανέβαιναν το λόφο για να Τον πλησιάσουν, και γονάτιζαν απο κούραση και στέγνωναν οι γλώσσες τους απο δίψα και σπρώχνονταν και πατούσαν οι πιο δυνατοί στους αδύναμους και κατέφθαναν περήφανοι ιερείς με κατάλευκα άμφια πάνω σε δυνατά άλογα που κάλπαζαν πάνω απο το πλήθος και οι όπλες των ποδιών τους τσάκιζαν τα κρανία των αμαρτωλών.
Κοίταγα έντρομος. Και κάθε τόσο ανοιγόκλεινα τα μάτια μου μήπως εξαφανιστούν απο μπρος μου, λες και ήταν της όρασης μου όλα αυτά και όχι προϊόντα του μυαλού και της φαντασίας. Και ανεβαίνοντας το λόφο έφταναν σε Αυτόν και στο πλάι του ήταν οι απόστολοι κι εκεί γινόταν διαχωρισμός και αριστερά υπήρχαν άγγελοι και άνθρωποι αναμάρτητοι, καθαροί, και δεξιά υπήρχαν καψαλισμένοι διάολοι με τρίαινες που αρπάζανε τους περιττούς και τους τρυπάγανε να ματώσουν και τους χτυπάγανε μέχρι τα κόκκαλα τους να σπάσουν και τους σπρώχνανε στο κενό, τους βυθίζανε στη φωτιά, τους ρίχνανε στο πύρινο λαρύγγι ενός τεράστιου απόκοσμου τέρατος. Και η δεξιά πλευρά όλο και μεγάλωνε και όλο και κατάπινε σπιθαμές.
Όλο έλεγα στον εαυτό μου, είναι ένα όραμα, ηρέμησε, απόλαυσε τη φαντασμαγορία που σου προσφέρεται, δεξου το σαν μια γεμάτη εμπειρία, μα όλο έτρεμα, ο πυρετός δε μου επέτρεπε να υπακούω στις λογικές μου σκέψεις. Τι με φόβιζε? Πρώτη φορά τα έβλεπα? Την τιμωρία, τον πόνο, την εσχατολογία, τις τερατώδεις μορφές. Κάθε φορά έτσι ηταν, άλλοτε επιτυχημένα, άλλοτε όχι. Να χωθώ οριστικά κάτω από το πάπλωμα και όλα θα τελειώσουν? Ώστε αυτό αποφάσισα? Την εύκολη λύση? Καλά μου, θα το θυμάμαι αυτό όμως, πόσο δίστασα αυτή τη φορά, τη φορά που η κόλαση άρχιζε να υπερκαλύπτει τον παράδεισο.
Πήγα να τραβήξω τα σκεπάσματα. Αδύνατον. Ήμουν γυμνός. Κοίταξα προς τα πάνω.
Ήμουν και ο ίδιος στο λόφο. Με παρέσερνε το πλήθος κι ανέβαινα κι εγώ Μια γριά με άρπαξε απο τα μαλλιά για να κρατηθεί και φώναξα καθώς μου ξερίζωνε μια τούφα. Τη χτύπησα δυνατά με γροθιές στο στόμα μέχρι να με αφήσει. Και γύρω μου, όλοι χτυπούσανε με λύσσα, με αδημονία να ανεβούν ψηλά. Ακολούθησα τους πολλούς, μα ένιωθα εξαντλημένος να λιώνω από τον πυρετό. Τον έβλεπα, πλησίαζα.
Άραγε πέθανα, σκέφτηκα. Αυτό ηταν? Ενσωματώθηκα κι εγώ σε αυτό που τόσα χρόνια νόμιζα πως δεν ήταν παρά ένα παραλλήρημα της ασθενείας μου, μα φαίνεται τελικά πως ήταν μια προειδοποίηση που εγώ πήρα ασυλλόγιστα? Είδα τον απόστολο Παύλο να με κοιτάει. Δεν ήταν τώρα ανέκφραστος. Είχε ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο και γουρλωμένα τα μάτια και κάθε τόσο μου έδειχνε τα δόντια του που τα έσφιγγε με οργή.
Ήμουν πολύ κοντά στη διαλογή. Ένα ρυάκι ζεστού νερού έτρεχε στα πόδια μας και τα κάλυπτε μέχρι τα γόνατα. Κάποιοι σκοντάφτανε και δε μπορούσαν να ξανασηκωθούν όπως τους ποδοπατούσε ο όχλος. Έφτανα εκεί που οι αγνοί σώνονται και οι βρώμικοι καίγονται στα βασανιστήρια.
«όχι, δεν είναι έτσι» άκουσα ένα γέροντα να λέει δίπλα μου.
«κανείς δεν καταστρέφεται, μόνο μεταμορφώνεται, αλλάζει περιεχόμενο, κι όσοι δε ζήσουν υπο το φως Του θα δουν τη λάμψη της δικαιοσύνης Του». Ήταν πολύ γέρος, τυλιγμένος με κατασκισμένα σεντόνια, διατηρούσε όμως ακόμα μια αξιοπρέπεια και έμοιαζε σχεδόν ικανοποιημένος που πλησιάζαμε, σα να ανυπομονούσε να κριθεί.
Ναι, ωραία θα το δουν μια το φως και μετά θα θαφτούν στο σκοτάδι, απάντησα.
«δε θα τιμωρηθούν για τις πράξεις τους, θα κριθούν και θα λυτρωθούν»
Ο γέροντας ήταν γαλήνιος και με ηρέμησε μέσα σε όλο αυτό το χάος. Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας.
Μου αρέσεις, του είπα. Τέτοια λογική χρειάζομαστε στη ζωή μας. Πώς λέγεσαι γέροντα, τον ρώτησα
«ονομάζομαι Συμεών»
Δε φοβάμαι πια την κρίση, του είπα. Η στάθμη του νερού ανέβαινε. Πολύ.
Πετάχτηκα καταβρεγμένος πίσω στο κρεβάτι μου. Είχα σωθεί. Ήμουν και πάλι πίσω στο δωμάτιο, το όραμα είχε εξαφανιστεί και ένιωθα διαυγής, ο πυρετός θα είχε υποχωρήσει. Δίπλα στο κρεβάτι με κοίταζε που κοιμόμουν ο Συμεών.
«είχες ανήσυχο ύπνο» μου είπε
Μένουμε πια μαζί στο σπίτι. Δε με νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Τις νύχτες με ηρεμεί να ξέρω πως κοιμάται στο κρεβάτι μου, χωρίς να υπάρχει τίποτα γκέι σε αυτό. Με τις συμβουλές του με καθοδηγεί σε μια καλύτερη ζωή.
Χτες λοιπόν ξύπνησα με δυνατό πονοκέφαλο και μόλις είδα καθισμένη στο κρεβάτι μου τη Μαρία τη Μαγδαληνή να μου πλένει τα πόδια κατάλαβα πως είχα ανεβάσει δέκατα. Έβαλα θερμόμετρο και είχα 37,5. Φυσικά.
Σηκώθηκα για να φτιάξω ένα χαμομήλι και να πιώ μια ασπιρίνη και στο τραπέζι της κουζίνας οι απόστολοι Παύλος, Ναθαναήλ, Ματθαίος και Ιωάννης παίζανε texas holdem . Παρακολούθησα κανα τρίλεπτο κι ο Ναθαναήλ τους τα είχε ψιλομαζέψει. Ο Ματθαίος πήγε πάσο με Ρήγα - δέκα κι ο Ιωάννης έπαιξε all in με δύο εφτάρια. Ο Παύλος πάλι περίμενε το ιδανικό φύλλο για να μπει, όμως ήταν η πιο ενδιαφέρουσα φιγούρα έτσι που στεκόταν στην άκρη αμίλητος με το καπέλο και τα γυαλιά ηλίου του.
Η ασπιρίνη δεν έκανε τίποτα. Ξανα ξάπλωσα στο κρεβάτι, τράβαγα τα σκεπάσματα για να ζεσταθώ χωρίς να καταφέρνω τίποτα. Μόλις κάλυπτα το κεφάλι μένανε εκτεθειμένα τα ποδάρια και μόλις έχωνα τα πόδια κάτω από το πάπλωμα ξετρύπωνε το κεφάλι μου και κάτι διαόλια μου τσιμπάγανε τα αυτιά με τα μακριά σουβλιά τους. Πέρασαν ώρες που ήμουν πότε ξύπνιος πότε κοιμισμένος χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω κάθε φορά σε τι φάση ήμουν. Το ταβάνι γυρνούσε. Χαμός.
Κρίσιμο σημείο.
Το ταβάνι σκίστηκε στα δύο. «Ωχ, πάμε πάλι τα ίδια με τη δευτέρα παρουσία..» μουρμούρησα. Ο πυρετός είχε χτυπήσει σαραντάρα και το είχα ξαναδεί το υπέρλαμπρο σόου τόσες φορές που δεν πίστευα πως θα έκρυβε καποια έκπληξη.
Θυμάμαι εκείνη την παρωδία, τότε που είχα διανυκτερεύσει στην Ερέτρια, ίσως το χειρότερο μέρος της Ελλάδας. Τότε με έπιασε μια ξαφνική αδιαθεσία, ποιος ξέρει – να έφαγα κάποιο χαλασμένο σαλάμι – και ανέβασα άμεσα υψηλό πυρετό. Ε, τότε εκτυλίχθηκε μπροστά μου η πιο θλιβερή αναπαράσταση δευτέρας παρουσίας που έχω δει ποτέ. Κάτι φουκαράδες ταλαίπωροι σύρανε το κορμί τους μέχρι το ταβάνι, εφέ της πλάκας, σκηνικά και κουστούμια κακής ποιότητας και πολύ ανοργανωσιά. Χάνανε τα λόγια τους, δε ξέρανε που πρέπει να πάνε, ποιοι είναι αμαρτωλοί, ποιους τρώει το κακό το τέρας. Γενικά τεράστια απογοήτευση.
Αυτή τη φορά όμως το ξεκίνημα ήταν επιβλητικό. Τι διάολο, Αθήνα, πρωτεύουσα, υψηλά στάνταρ. Το κρεβάτι άρχισε να τρέμει, η γης σειότανε. Η δύνη ρούφηξε τη Μαρία Μαγδαληνή που ούρλιαζε τρομαγμένη και καθώς περιστρεφόταν κομματιάστηκε βιαίως. Δεν ήταν πια αστείο, είχα σοκαριστεί.
Μωρά κλαίγανε και το αίμα έρεε χωρίς σταματημό και δικαιολογία. Πυκνό σύννεφο με κύκλωνε και το όραμα μπροστά μου γιγαντωνόταν. Ανθρωπάρια σαν υπνωτισμένα κατέφθαναν απο κάθε γωνιά του κόσμου, θλιβερά και τυρανισμένα για να κριθούν και εξαντλημένα ανέβαιναν το λόφο για να Τον πλησιάσουν, και γονάτιζαν απο κούραση και στέγνωναν οι γλώσσες τους απο δίψα και σπρώχνονταν και πατούσαν οι πιο δυνατοί στους αδύναμους και κατέφθαναν περήφανοι ιερείς με κατάλευκα άμφια πάνω σε δυνατά άλογα που κάλπαζαν πάνω απο το πλήθος και οι όπλες των ποδιών τους τσάκιζαν τα κρανία των αμαρτωλών.
Κοίταγα έντρομος. Και κάθε τόσο ανοιγόκλεινα τα μάτια μου μήπως εξαφανιστούν απο μπρος μου, λες και ήταν της όρασης μου όλα αυτά και όχι προϊόντα του μυαλού και της φαντασίας. Και ανεβαίνοντας το λόφο έφταναν σε Αυτόν και στο πλάι του ήταν οι απόστολοι κι εκεί γινόταν διαχωρισμός και αριστερά υπήρχαν άγγελοι και άνθρωποι αναμάρτητοι, καθαροί, και δεξιά υπήρχαν καψαλισμένοι διάολοι με τρίαινες που αρπάζανε τους περιττούς και τους τρυπάγανε να ματώσουν και τους χτυπάγανε μέχρι τα κόκκαλα τους να σπάσουν και τους σπρώχνανε στο κενό, τους βυθίζανε στη φωτιά, τους ρίχνανε στο πύρινο λαρύγγι ενός τεράστιου απόκοσμου τέρατος. Και η δεξιά πλευρά όλο και μεγάλωνε και όλο και κατάπινε σπιθαμές.
Όλο έλεγα στον εαυτό μου, είναι ένα όραμα, ηρέμησε, απόλαυσε τη φαντασμαγορία που σου προσφέρεται, δεξου το σαν μια γεμάτη εμπειρία, μα όλο έτρεμα, ο πυρετός δε μου επέτρεπε να υπακούω στις λογικές μου σκέψεις. Τι με φόβιζε? Πρώτη φορά τα έβλεπα? Την τιμωρία, τον πόνο, την εσχατολογία, τις τερατώδεις μορφές. Κάθε φορά έτσι ηταν, άλλοτε επιτυχημένα, άλλοτε όχι. Να χωθώ οριστικά κάτω από το πάπλωμα και όλα θα τελειώσουν? Ώστε αυτό αποφάσισα? Την εύκολη λύση? Καλά μου, θα το θυμάμαι αυτό όμως, πόσο δίστασα αυτή τη φορά, τη φορά που η κόλαση άρχιζε να υπερκαλύπτει τον παράδεισο.
Πήγα να τραβήξω τα σκεπάσματα. Αδύνατον. Ήμουν γυμνός. Κοίταξα προς τα πάνω.
Ήμουν και ο ίδιος στο λόφο. Με παρέσερνε το πλήθος κι ανέβαινα κι εγώ Μια γριά με άρπαξε απο τα μαλλιά για να κρατηθεί και φώναξα καθώς μου ξερίζωνε μια τούφα. Τη χτύπησα δυνατά με γροθιές στο στόμα μέχρι να με αφήσει. Και γύρω μου, όλοι χτυπούσανε με λύσσα, με αδημονία να ανεβούν ψηλά. Ακολούθησα τους πολλούς, μα ένιωθα εξαντλημένος να λιώνω από τον πυρετό. Τον έβλεπα, πλησίαζα.
Άραγε πέθανα, σκέφτηκα. Αυτό ηταν? Ενσωματώθηκα κι εγώ σε αυτό που τόσα χρόνια νόμιζα πως δεν ήταν παρά ένα παραλλήρημα της ασθενείας μου, μα φαίνεται τελικά πως ήταν μια προειδοποίηση που εγώ πήρα ασυλλόγιστα? Είδα τον απόστολο Παύλο να με κοιτάει. Δεν ήταν τώρα ανέκφραστος. Είχε ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο και γουρλωμένα τα μάτια και κάθε τόσο μου έδειχνε τα δόντια του που τα έσφιγγε με οργή.
Ήμουν πολύ κοντά στη διαλογή. Ένα ρυάκι ζεστού νερού έτρεχε στα πόδια μας και τα κάλυπτε μέχρι τα γόνατα. Κάποιοι σκοντάφτανε και δε μπορούσαν να ξανασηκωθούν όπως τους ποδοπατούσε ο όχλος. Έφτανα εκεί που οι αγνοί σώνονται και οι βρώμικοι καίγονται στα βασανιστήρια.
«όχι, δεν είναι έτσι» άκουσα ένα γέροντα να λέει δίπλα μου.
«κανείς δεν καταστρέφεται, μόνο μεταμορφώνεται, αλλάζει περιεχόμενο, κι όσοι δε ζήσουν υπο το φως Του θα δουν τη λάμψη της δικαιοσύνης Του». Ήταν πολύ γέρος, τυλιγμένος με κατασκισμένα σεντόνια, διατηρούσε όμως ακόμα μια αξιοπρέπεια και έμοιαζε σχεδόν ικανοποιημένος που πλησιάζαμε, σα να ανυπομονούσε να κριθεί.
Ναι, ωραία θα το δουν μια το φως και μετά θα θαφτούν στο σκοτάδι, απάντησα.
«δε θα τιμωρηθούν για τις πράξεις τους, θα κριθούν και θα λυτρωθούν»
Ο γέροντας ήταν γαλήνιος και με ηρέμησε μέσα σε όλο αυτό το χάος. Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας.
Μου αρέσεις, του είπα. Τέτοια λογική χρειάζομαστε στη ζωή μας. Πώς λέγεσαι γέροντα, τον ρώτησα
«ονομάζομαι Συμεών»
Δε φοβάμαι πια την κρίση, του είπα. Η στάθμη του νερού ανέβαινε. Πολύ.
Πετάχτηκα καταβρεγμένος πίσω στο κρεβάτι μου. Είχα σωθεί. Ήμουν και πάλι πίσω στο δωμάτιο, το όραμα είχε εξαφανιστεί και ένιωθα διαυγής, ο πυρετός θα είχε υποχωρήσει. Δίπλα στο κρεβάτι με κοίταζε που κοιμόμουν ο Συμεών.
«είχες ανήσυχο ύπνο» μου είπε
Μένουμε πια μαζί στο σπίτι. Δε με νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Τις νύχτες με ηρεμεί να ξέρω πως κοιμάται στο κρεβάτι μου, χωρίς να υπάρχει τίποτα γκέι σε αυτό. Με τις συμβουλές του με καθοδηγεί σε μια καλύτερη ζωή.
Νιώθω πως βγήκα κερδισμένος από την ημέρα της κρίσης.
Τρίτη, Ιανουαρίου 08, 2008
Κατάρριψη του μύθου περι επιβίωσης της κατσαρίδας
Πριν λίγο σκότωσα μια κατσαρίδα στην τουαλέτα. Δεν προέβαλε καμία αντίσταση, δεν βρήκα καμία απολύτως δυσκολία στο όλο εγχείρημα και ο θάνατος της χαρακτηρίζεται μάλλον τραγανιστός.
Και μετά σου λέει θα επιζήσουν οι κατσαρίδες σε ενδεχόμενη πυρηνική καταστροφή. Μαλακίες.
Δώσμου 4 εκατομμύρια δεξιοπόδαρες παντόφλες και στην καταρρίπτω αμέσως τη θεωρία.
Πέμπτη, Ιανουαρίου 03, 2008
Ανελκυστήρος Πάθη
« Δεν ένιωσα καθόλου αγάπη και τρυφερότητα τις γιορτές».
Και τί έπρεπε δηλαδή να κάνω, να της τη δώσω εγώ την τρυφερότητα? Αυτή η τσιγγάνα δίπλα μου είχε μια ενοχλητική οσμή που δεν ήξερα αν θα την άντεχα για πολύ. Ήλπιζα μόνο να μας βγάλουν σύντομα απο αυτό το διαολεμένο ασανσέρ.
«Ξέρετε τι μου είπανε στον 5ο όροφο? Να βρω δουλειά και να σταματήσω να ζητιανευω. Οτι είμαι άχρηστη στην κοινωνία».
Και τί έπρεπε δηλαδή να κάνω, να της τη δώσω εγώ την τρυφερότητα? Αυτή η τσιγγάνα δίπλα μου είχε μια ενοχλητική οσμή που δεν ήξερα αν θα την άντεχα για πολύ. Ήλπιζα μόνο να μας βγάλουν σύντομα απο αυτό το διαολεμένο ασανσέρ.
«Ξέρετε τι μου είπανε στον 5ο όροφο? Να βρω δουλειά και να σταματήσω να ζητιανευω. Οτι είμαι άχρηστη στην κοινωνία».
Μπορούσα να στοιχηματίσω πως το είπε η Αντιγόνη στη ρεσεψιόν αυτό. Φαντάστηκα και το υποτιμητικό της βλέμμα που συνόδευε την ειρωνία των λέξεων της. Καλό κορίτσι η Αντιγόνη. Μάλλον έπαιζε με τα νεύρα της καημένης της τσιγγάνας, αλλά αν δεν τη έχεις γνωρίσει για να καταλάβεις τον τρόπο της, σίγουρα την παρεξηγείς. Βέβαια, απο την άλλη δεν της είχε πει και ψέματα. Όποιος χρειάζεται λεφτά για το παιδί του και είναι γερός, ψάχνει για δουλειά, δε ζητιανεύει σε εταιρείες. Και αυτή η κοπέλα μια χαρά νέα και δυνατή φαινόταν. Άραγε εμείς στον 4 ο να της δώσαμε τίποτα..
«Τι γίνεται γιατί δε μας βγάζουν. Και τα φοβάμαι τα ασανσερ, δε μπορώ θα σκάσω».
«Τι γίνεται γιατί δε μας βγάζουν. Και τα φοβάμαι τα ασανσερ, δε μπορώ θα σκάσω».
Αυτό ακριβώς αν έκανε δε θα ήταν άσχημα. Το τελευταίο που χρειαζόμουν ήταν ένας διάλογος με μια άγνωστη τσιγγάνα. Τί κοινό είχαμε δηλαδή. Τί θα μπορούσαμε να συζητήσουμε άραγε, σε ποιό σημείο ήταν δυνατό να βρούμε προσέγγιση. Με τί ασχολούνται οι τσιγγάνοι. Χμ.. ωραίο θέμα συζήτησης « στήσιμο σκηνής». Εσείς στους καταυλισμούς σας πως τη στήνετε τη σκηνή, εγώ οταν πάω στο κάμπινγκ το καλοκαίρι χρησιμοποιώ πασσάλους και στη μέση εκτός απο τις γωνίες και τεντώνω τον ουρανό και με ένα σχοινάκι. Χα. Άκου στησιμο σκηνής. Τί άλλο κάνουν οι τσιγγάνοι. Λένε τα κάλαντα με ακαταλαβίστικες λέξεις
«αρχιμηνια κατηκολια
πηνη με σελανεμινια
κια αρχη κι αρχηκεραμεντενε
εσκεμε εσκεμε το παλικαρι»
..σίγουρα δε θα ηταν πρέπον να τη ρωτησω αν έχει ιδέα τι λένε τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα. Η αντιγόνη θα ρώταγε σίγουρα.
«Κύριε φοβάμαι. Αλήθεια φοβάμαι κάντε κάτι»
«αρχιμηνια κατηκολια
πηνη με σελανεμινια
κια αρχη κι αρχηκεραμεντενε
εσκεμε εσκεμε το παλικαρι»
..σίγουρα δε θα ηταν πρέπον να τη ρωτησω αν έχει ιδέα τι λένε τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα. Η αντιγόνη θα ρώταγε σίγουρα.
«Κύριε φοβάμαι. Αλήθεια φοβάμαι κάντε κάτι»
Την κοίταξα προσεκτικά. Αυτή η κοπέλα έτρεμε. Στ αλήθεια είχε πανικοβληθεί κι εγώ σκεφτόμουν χαζές ιστορίες με τσιγγάνους και τρίκυκλα. Θα την έπαιρνα μια αγκαλιά να την ηρεμήσω αν δε σιχαινόμουν τα βρώμικα ρούχα της. Είχαν μια κρούστα γλίτσας πάνω κι εγώ είχα σίγουρα κάποιο meeting αργά το απόγευμα. Θα της κάλυπτα και το κενό τρυφερότητας. Δύο σε ένα. Αντί για αυτό άρχισα να φωνάζω και να χτυπάω την πόρτα του ασανσέρ. Όποιος δεν έχει καρδιά έχει χέρια.
Η ώρα περνούσε. Μας είχανε ακούσει και κάθε τόσο βάζανε και καμιά φωνή να δούν αν είμαστε καλά, αλλά η διαδικασία απεγκλωβισμού μας κυλούσε υπερβολικά αργά. Η μικρή τσιγγάνα δεν έλεγε να ηρεμήσει.
«Εσείς εδώ δουλεύετε? Τί δουλειά κάνετε? Δε θα μπορούσα να δουλεύω όλη μέρα σε γραφεία, πως μπορείτε»
Η ώρα περνούσε. Μας είχανε ακούσει και κάθε τόσο βάζανε και καμιά φωνή να δούν αν είμαστε καλά, αλλά η διαδικασία απεγκλωβισμού μας κυλούσε υπερβολικά αργά. Η μικρή τσιγγάνα δεν έλεγε να ηρεμήσει.
«Εσείς εδώ δουλεύετε? Τί δουλειά κάνετε? Δε θα μπορούσα να δουλεύω όλη μέρα σε γραφεία, πως μπορείτε»
Μήπως είχε και άδικο? Μια μικρογραφία ήταν το ασανσέρ της ασφυκτικής ζωής μου. Λίγη ελευθερία κινήσεων, βαρετές κουβέντες και δυσωδία. Η κοπέλα ήταν κλειστοφοβική, εγώ πάλι όσο το σκεφτόμουν την έβρισκα εκεί μέσα, υπήρχε κάτι οικείο.
«Εγώ θα ήθελα να ταξιδέψω σε ξένες χώρες. Στην Ασία. Να δώ άλλους πολιτισμούς. Εκεί ο κόσμος ζει πιο πολύ με τη φύση»
«Εγώ θα ήθελα να ταξιδέψω σε ξένες χώρες. Στην Ασία. Να δώ άλλους πολιτισμούς. Εκεί ο κόσμος ζει πιο πολύ με τη φύση»
Η Ασία ... ωραία χώρα. Ήταν ενα κορίτσι με πολλά όνειρα και λίγα μέσα για να τα πραγματοποιήσει. Κι εγώ θα 'θελα να ταξιδέψω της είπα. Σίγουρα θα έβρισκα κι εγώ πολύ ενδιαφέρουσα την Ασία, ένας άλλος κόσμος.
«Αυτός ο κόσμος μας περιμένει να τον ανακαλύψουμε κι εμείς είμαστε μέσα στο ασανσέρ»
«Αυτός ο κόσμος μας περιμένει να τον ανακαλύψουμε κι εμείς είμαστε μέσα στο ασανσέρ»
με εξέπληξε η μικρή τσιγγάνα και μετά μου χαμογέλασε. Γέλασα κι εγώ δυνατά. Είχε ωραίο χαμόγελο, ήταν όμορφη γυναίκα και δεν το είχα προσέξει. Τη ρώτησα πως τη λένε, πόσων ετών είναι, αν παντρεύτηκε νωρίς πως είναι η καθημερινότητα της. Μιλήσαμε αρκετά. Ήταν πρόσχαρη και πολύ ευχάριστη.
«Είστε κι εσείς πολύ πολύτιμος άνθρωπος. Η οικογένεια σας θα σας χαίρεται».
«Είστε κι εσείς πολύ πολύτιμος άνθρωπος. Η οικογένεια σας θα σας χαίρεται».
Μια ευωδία καλοσύνης είχε πλημμυρίσει τον μικροσκοπικό χώρο του ασανσέρ. Κάθε λέξη της Δανάης με γέμιζε χαρά, είχε ένα μοναδικό τρόπο να την προσφέρει χωρίς να ζητάει αντάλλαγμα. Της μίλησα αυθόρμητα για την οικογένεια μου. Για τους γονείς μου που αποσύρθηκαν στην επαρχία και δεν τους βλέπω πια συχνά. Για τα αδέρφια που συναντιόμαστε στις γιορτές γεμάτοι νεύρα και βιασύνη να ξαναχωρίσουμε. Είχε το φόβο της και ψιλοέτρεμε, όμως είχε μόνο καλές κουβέντες να μου απαντήσει.
Η γλυκιά αθωότητα και καλοσύνη της με είχε γοητεύσει. Πλησίασα να τη φιλήσω, όταν ένας δυνατός κρότος ακούστηκε και το ασανσέρ σα να κύλησε μερικά εκατοστά προς τα κάτω. Πιαστήκαμε ο ένας απ τον άλλον. Το άγγιγμα της με ηρέμησε αμέσως.
« Είστε καλά?»
με ρώτησε η Δανάη και τα μάτια της με παρακαλούσαν να τη φιλήσω. Το ασανσέρ είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει. Λίγα δευτερόλεπτα μας μέναν πριν βγουμε. Δευτερόλεπτα αμηχανίας και σιωπής. Η πόρτα άνοιξε. Κάτι μάστοροι και αρκετος κόσμος μαζεμένος στην είσοδο μας υποδέχτηκαν με ανακούφιση. Βγήκαμε έξω και ήταν και μερικοί συνάδελφοι που κάτι με ρώτησαν αλλά αδιαφόρησα.
Πρόλαβα τη Δανάη πριν βγει απο το κτίριο. Κανείς δεν της είχε δώσει σημασία, όλοι πέσανε πάνω μου. Δε μπορώ να θυμηθώ τί της είπα, νομίζω της είπα να προσέχει ή αν όχι αυτό, κάποια παρόμοια τυπικότητα. Είχα το ένα χέρι μου στην τσέπη και σκεφτόμουν να της δώσω μια κάρτα μου. Δεν το έκανα.
Και δεν το μετάνιωσα. Τί θα μπορούσα να κάνω εγώ με μια τσιγγάνα. Δεν είχαμε κοινά, είμαστε απο άλλους κόσμους. Μας κοίταγαν και γνωστοί, ευτυχώς που δεν έκανα καμια χαζομάρα και θα μου το τραγουδάγανε μετά οι συνάδελφοι για χρόνια. Όσο για τη μικρή τσιγγάνα με την «διακριτική εσσάνς», ίσως βρηκε την τρυφερότητα που ζητιάνευε σε κάποιο άλλο ασανσέρ μιας άλλης εταιρίας.
Η γλυκιά αθωότητα και καλοσύνη της με είχε γοητεύσει. Πλησίασα να τη φιλήσω, όταν ένας δυνατός κρότος ακούστηκε και το ασανσέρ σα να κύλησε μερικά εκατοστά προς τα κάτω. Πιαστήκαμε ο ένας απ τον άλλον. Το άγγιγμα της με ηρέμησε αμέσως.
« Είστε καλά?»
με ρώτησε η Δανάη και τα μάτια της με παρακαλούσαν να τη φιλήσω. Το ασανσέρ είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει. Λίγα δευτερόλεπτα μας μέναν πριν βγουμε. Δευτερόλεπτα αμηχανίας και σιωπής. Η πόρτα άνοιξε. Κάτι μάστοροι και αρκετος κόσμος μαζεμένος στην είσοδο μας υποδέχτηκαν με ανακούφιση. Βγήκαμε έξω και ήταν και μερικοί συνάδελφοι που κάτι με ρώτησαν αλλά αδιαφόρησα.
Πρόλαβα τη Δανάη πριν βγει απο το κτίριο. Κανείς δεν της είχε δώσει σημασία, όλοι πέσανε πάνω μου. Δε μπορώ να θυμηθώ τί της είπα, νομίζω της είπα να προσέχει ή αν όχι αυτό, κάποια παρόμοια τυπικότητα. Είχα το ένα χέρι μου στην τσέπη και σκεφτόμουν να της δώσω μια κάρτα μου. Δεν το έκανα.
Και δεν το μετάνιωσα. Τί θα μπορούσα να κάνω εγώ με μια τσιγγάνα. Δεν είχαμε κοινά, είμαστε απο άλλους κόσμους. Μας κοίταγαν και γνωστοί, ευτυχώς που δεν έκανα καμια χαζομάρα και θα μου το τραγουδάγανε μετά οι συνάδελφοι για χρόνια. Όσο για τη μικρή τσιγγάνα με την «διακριτική εσσάνς», ίσως βρηκε την τρυφερότητα που ζητιάνευε σε κάποιο άλλο ασανσέρ μιας άλλης εταιρίας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
