Αλκυόνη

Αλκυόνη (Alcedo atthis)
Πετά με γρηγοράδα πάνω από το νερό. Φωλιάζει σε όχθες ποταμών, αλλά θα τη δούμε να ψαρεύει και σε θάλασσες, λίμνες και λιμνοθάλασσες. Χάρισε το όνομα τις στις χειμωνιάτικες «Αλκυονίδες ημέρες» παρόλο που κανονικά γεννά την άνοιξη.

Αυτό διάβαζε στην εφημερίδα του ο Ευστάθιος Μάστορης όταν δέχτηκε δολοφονική επίθεση με περίστροφο. Καθόταν στο κάθισμα του λεωφορείου και ο θάνατος του ήταν ακαριαίος. Πάνω του δε βρέθηκε εισιτήριο. Δεν είχε καν πληρώσει για τη φονική διαδρομή.

Ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορίας του Ευστάθιου Μάστορη έχουμε τα εξής δεδομένα:
-Δεν υπάρχει κανένας καταγεγραμμένος ως εχθρός του
-Μάλλον περνιότανε για φιλήσυχος άνθρωπος και μάλλον περνούσε αδιάφορος
-Είχε χηρεύσει 2 χρόνια πριν και ζούσε μόνος του. Ερωτική ζωή δεν είχε έκτοτε.
-Αποκλείεται λοιπόν κάποιος να τον περίμενε για να το δολοφονήσει
-Την παραπάνω πρόταση ενισχύει το γεγονός πως είχε να μπει σε λεωφορείο χρόνια και συμπτωματικά το χρησιμοποίησε εκείνη τη μέρα για να αποφύγει τον καύσωνα. Το αυτοκίνητο του δεν είχε κλιματισμό.
-Τα διπλανά από αυτόν καθίσματα ήταν κενά. Δε μπορείς να πεις πως ήταν άλλος ο στόχος της επίθεσης.
-Οι γνωστοί και φίλοι του απέκλεισαν κάθε πιθανότητα να έχει κρυφές δραστηριότητες ή παράλληλη ζωή.
-Φυσιογνωμικά δεν ομοίαζε σε κανέναν κακοποιό.

Ο φόνος του χαρακτηρίστηκε ατύχημα. Η στάση του λεωφορείου ονομάστηκε εις μνήμην του «Στάση Μάστορη», παρόλο που o OΑΣΑ αρχικά αντιδρούσε γιατί από τα μέσα είχε γίνει γνωστό πως το θύμα δεν είχε πληρώσει εισιτήριο και θα ήταν λάθος παράδειγμα.

Λίγο καιρό μετά παρόμοιες δολοφονίες συνέβησαν σε καθημερινούς ανθρώπους. Χωρίς προφανή κίνητρα, χωρίς λόγο. Το φαινόμενο ονομάστηκε «Τυφλά χτυπήματα» και τα εγκλήματα παρέμεναν ανεξιχνίαστα. Ωσπου κάποια στιγμή συνελήφθη κάποιος που ομολόγησε πως ήταν αυτός που είχε σκοτώσει όλους αυτούς τους τυχαίους περαστικούς. Είπε πως το έβρισκε ενδιαφέρον να οργανώνει τέτοιες επιθέσεις θύματα των οποίων θα ήταν άτομα που ποτέ δε θα είχαν την ευκαιρία να προκαλέσουν τέτοιο θόρυβο γύρω από το όνομα τους. Αυτός, έστω και έτσι πίστευε πως τους την πρόσφερε.

Παρόλαυτα οι αντιφάσεις στην ομολογία του κίνησαν υποψίες και τελικά απεδείχθη πως δεν ευθυνόταν αυτός για τη δολοφονία του Ευστάθιου Μάστορη που ήταν η πρώτη στη σειρά, αντιθέτως το συμβάν του αθώου που δέχεται κινηματογραφικά τέτοια επίθεση ήταν και αυτό που του γέννησε την ιδέα να το μιμηθεί.

Η «στάση Μάστορη» μετονομάστηκε σε «στάση Ήρωα Μάστορη» και ο Ευστάθιος έμεινε στις μνήμες ως πρωταγωνιστής μιας παράξενης ιστορίας που τον έχρισε με ένοχη ευκολία ήρωα χωρίς όμως ποτέ να πλησιάσει στο να το δικαιώσει.
Η στάση ονομάζεται πλέον «στάση Ηρώων».

Οι δράκοι και το πτυελοδοχείο

Σήμερα θα έγραφα ένα καταπληκτικό ποστ με κάτι δράκους που ορμάνε σε μοναστήρι και κατασπαράζουν καλόγριες. Κάποια μικρή μοναχή γλυτώνει επειδή κρύφτηκε στο μπαούλο και γίνεται μεγαλώνοντας τιμωρός των δράκων με φοβερή επιδεξιότητα στο σπαθί και στις πολεμικές τέχνες. Αλληγορία απο τις λίγες δηλαδή για τους δανειστές που καλύπτουν παλαιές οφειλές τους με τα διακοποδάνεια.

Έλα όμως που οι εξελίξεις τρέχουν και δε μπορώ παρά να κάτσω να θαυμάζω το TASPAM όπου σήμερα φιλοξενεί επιστολή του Averel που έχει σταματήσει το μπλογκινγκ και ζει πλέον στο Σαν Τροπέ(ζ).

Τί μου θύμησε τώρα.. Θα κάτσω όλη μέρα και θα ξαναδιαβάζω το Πτυελοδοχείο του.

Σ.Τ.Ρ.Α.Τ.Ο.Σ.

Στο στρατό είχαμε αρουραίους. Την πρώτη σου γνωριμία μαζί τους την έκανες όταν το πρώτο σου πρωί έβλεπες μέσα από τις τρύπες της τούρκικης τουαλέτας να βγαίνουν μικρές καφέ πατημασιές, να ανεβαίνουν το λούκι και να βγαίνουν από το παράθυρο. Ύστερα τις έβλεπες και βράδυ. Σηκωνόσουν μέσα στη νύστα σου, φόραγες πρόχειρα τα αρβύλια και πήγαινες να κάνεις την ανάγκη σου και το έβλεπες να πετάγεται απότομα μπροστά σου και σου πάγωνε το αίμα (κάποιοι πηγαίναν στην τουαλέτα αυτή ξυπόλυτοι, τι άτομα θεέ μου).

Αυτά τα αντιπαθή τρωκτικά ήταν και ένα είδος παρέας, τα έβλεπες από τη σκοπιά να ισορροπούν πάνω στο σύρμα που ένωνε το παράθυρο της τουαλέτας με το διπλανό κτίριο. Θαύμαζες το πόσο γρήγορα και επιδέξια τρέχανε πάνω στο λεπτό σύρμα και ταυτόχρονα σκεφτόσουν το επόμενο πρωί να γράψεις με μαρκαδόρο στην πόρτα της τουαλέτας «αν μπορείς και με διαβάζεις, ο κώλος σου είναι εκτεθειμένος».

Κάποια από τις επόμενες ημέρες συνειδητοποιούσες πως το διπλανό κτίριο, στο οποίο κατέληγε το σύρμα ήταν τα μαγειρεία. Και εκεί που έπλενες ένα καζάνι το έβλεπες βρωμερό να ξεπετάγεται πάλι μπροστά σου και να μασουλάει ψωμί.

Τρελαινόσουν.

Υπήρχε στο θάλαμο ένα παλικάρι από νησί που θα με βοηθούσε. Μας έκλεβε τα ελαστικά κορδόνια από τα τζάκετ, έβρισκε στα δέντρα τα σωστά κλαδιά και έφτιαχνε φοβερές σφεντόνες. Όμως ήταν παλιός και βαρύς κι εγώ ήμουν νέος. Όχι απλά δε μου μίλαγε, δε με κοίταζε καν, ήταν όλη μέρα ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, φορώντας τη ξεβαμμένη του παραλλαγή και άκουγε ράδιο, με ύφος τόσο βαριεστημένο, λες και τα είδε όλα στη ζωή του κι ήταν μόνο 19 ετών. Λες και πήρε μυρωδιά πως τα βάσανα του δε θα τελείωναν τη μέρα της απόλυσης του. Έφτιαχνε και γαμώ τις σφεντόνες όμως.

Του έκανα κάποιες υπηρεσίες. Τον κέρναγα και κανα τσιγάρο, του δάνεισα και ένα τσοντοπεριοδικό. Κράτησε το του είπα. Μου το επέστρεψε όμως όταν απολύθηκε.

Με τη σφεντόνα στην τσέπη και με πέτρες στην εξάρτυση πήγα στη σκοπιά μου εκείνο το βράδυ. Πίσω μου από την αποθήκη άκουγα τριξίματα, ποδαράκια ποντικών τρέχανε ανάμεσα στα G3, θυμόμουν τις καφέ πατημασιές στο πάτωμα και τα δόντια τους πάνω στα ψωμιά μας και έσφιγγα τη σφεντόνα.

Ώσπου εμφανίστηκε μπροστά μου. Βγήκε από το παράθυρο της τουαλέτας και κατευθύνθηκε προς τα μαγειρεία. Έκανε το μοιραίο λάθος και κοντοστάθηκε στη μέση. Μια βολίδα τον άνοιξε στα δύο. Έπεσε κάτω και σφάδαζε για λίγα δευτερόλεπτα. Το χώμα γέμισε με το αίμα του. Άφησα το όπλο στη σκοπιά, πήρα μαζί μου μια πετσέτα και το μάζεψα. Η πετσέτα γέμισε αμέσως αίμα ποντικού.

Το επόμενο πρωί ο Διοικητής ανοίγοντας την πόρτα, βρήκε πάνω στο γραφείο του μια ματωμένη πετσέτα Ε.Σ. και πάνω της ένα νεκρό αρουραίο. Στον τοίχο του είχαμε γράψει με κόκκινο σπρέι

Σιχαμερό
Τρωκτικό
Ροκανίζει
Ασταμάτητα
Τα
Όνειρα
Σου
.

.

και καλά οτι κάναμε κι εμείς τη μικρή μας επανάσταση

Ψυχρολουσία απο συνήθεια

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελάχιστα πρωτότυπο από έναν άντρα που πέφτει στην πισίνα ωθούμενος από το χέρι μιας γυναίκας. Είναι συγκεκριμένες και αξεπέραστες οι συνταγές που μας χαρίζουν γέλιο και συγκίνηση. Στο τέλος της παράστασης μη φύγετε χωρίς να πάρετε μια φωτοτυπία του εαυτού σας.

Στον τελευταίο χορό ο καβαλιέρος θα έχει μεταξωτά πόδια κι όμως τα σανίδια του πατώματος θα υποστούν τη συνηθισμένη φθορά. Τα παιδιά θα ρωτήσουν το θαλασσοπόρο πατέρα τους ποιες ήταν οι ανακαλύψεις του. Αυτός τρεμάμενος θα δείξει κάτι φωτογραφίες και αποκόμματα εφημερίδων και θα ανακουφιστεί όταν θα δει ότι αποκοιμήθηκαν τα παιδιά και τούτο το βράδυ.

Σε όλα τα τραπέζια αυτού του καφενείου, αλλά και της διπλανής καφετέριας και του μπαρ στο πιο κάτω στενό, η συζήτηση είναι κατά λέξη η ίδια. Οι καρέκλες δεν είναι αριθμημένες – δεν έχει σημασία πού θα καθίσετε. Πριν φύγετε μόνο μην ξεχάσετε τη φωτοτυπία του εαυτού σας.

Τελικά όμως ο πατέρας δε χρωστάει λογαριασμό στα παιδιά του, ο λαμπερός χορευτής δε φταίει που γέρασε και ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να γελάει και να συζητάει για τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά και ξανά.

Εγκαίνια TASPAM

Είναι γεγονός.

Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω πρώτος πως ξεκινάει το κοινό μας μπλόγκ με τα άτομα:

Lex luthor

Misirlou Oubliez

Κολοκύθι

Είμαι νεότερος απο όλους στα μπλόγκς και όταν ξεκίνησα τους θαύμαζα. Πού να το περίμενα τότε πως θα έκανα συνεταιρικό μπλόγκ με τα ινδάλματα μου.. Στο μπλογκ TΑΣΠΑΜ θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε μυστική αλληλογραφία που αλλάζαμε μεταξύ μας, γράμματα προς τρίτους, επιστολές προς επωνύμους κ.α.

απο σήμερα,

TASPAM !

ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ

Όλοι έχουν μια κακή συνήθεια. Άλλοι ξοδεύουν τα χρήματα τους ξενυχτώντας, άλλοι τα τρώνε στα ναρκωτικά, άλλοι στα στριπτιτζάδικα, άλλοι στη χαρτοπαιξία, άλλοι στο καζίνο, άλλοι στις πουτάνες, άλλοι στα χαρτάκια πανίνι, άλλοι στο τσιγάρο, άλλοι στα γήπεδα, άλλοι στο στοίχημα, άλλοι στις κοκορομαχίες, άλλοι στις κυνομαχίες, άλλοι στην παιδοφιλία, άλλοι στις κόντρες στην παραλιακή, άλλοι στα μασάζ λουλούρ, άλλοι στο μοντελισμό, άλλοι στο ψάρεμα, άλλοι στα κόμματα, άλλοι στο χαζο-μπαμπαδισμό, άλλοι στο κυνήγι, άλλοι στη συλλογή δίσκων, άλλοι στις δωρεές, άλλοι στο XBOX 360, άλλοι στα μπιλιάρδα, άλλοι στα σουβλάκια, άλλοι στις καταδύσεις.

Βέβαια δεν είναι όλα στη ζωή θεμα χρημάτων. Ο χρόνος που χάνεται σε μια απολύτως ανέξοδη ακόμα συνήθεια είναι μεγαλύτερου βαθμού σπατάλη.

Δηλαδή κάποιοι χάνουν χρόνο στην τηλεόραση, κάποιοι στις καφετέριες, κάποιοι στις λαικές αγορές, κάποιοι στα μπλογκς, κάποιοι στα μαγαζιά, κάποιοι στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, κάποιοι κλεισμένοι σε ψυγεία κρεοπωλείων, κάποιοι στο ψάρεμα, κάποιοι στα συνεργεία, κάποιοι έξω απο δημοτικά σχολεία, κάποιοι σε συναντήσεις έξω απο του μπακάκου, κάποιοι σε αγώνες ταχύτητας, κάποιοι στις κυνομαχίες.

Τι κάνει όμως μια συνήθεια επιβλαβή για τον καθένα? Η υπερβολική ενασχόληση, η κατάχρηση, η υπέρβαση του οριακού σημείου που παύει να είναι κάτι ευχαρίστηση και γίνεται ψυχαναγκασμός.

Η δικιά μου κακή συνήθεια την οποία δε μπορώ να αποχωριστώ είναι η αλλαγή ελαστικών στο αυτοκίνητο. Τουλάχιστο δυο φορές την εβδομάδα αλλάζω όλα τα λάστιχα στο αμάξι μου, τα πίσω με τα μπροστά, το δεξί με το αριστερό, το καλό με τη ρεζέρβα με απώτερο σκοπό να δοκιμάζω την αντοχή και την ποιότητα κατασκευής του γρύλλου μου.

Είμαι πολύ περήφανος για αυτό το γρύλλο. Τον έχω αγοράσει απο τον Παναμά, όταν τον είδα σε ένα παζάρι και τον ερωτεύτηκα. Είναι μαύρος με χρυσό μοχλό. Στους 6 μήνες που τον χρησιμοποιώ με έχει βγάλει ασπροπρόσωπο, δεν έχει παρουσιάσει κανένα απολύτως πρόβλημα, μιλάμε για 94% αξιοπιστία.

Ο προηγούμενος γρύλλος μου, που έσπασε μετά απο 2 χρόνια συνεχούς χρήσης, ήταν κυπριακής κατασκευής, με μεταλλικό κορμό. Βέβαια ήθελε λάδωμα συχνότερα και απαιτούσε μεγαλύτερη προσπάθεια στην ανύψωση.

Η χρονομέτρηση της αλλαγής σε διάφορα επίπεδα κλίσης του εδάφους και με διάφορες καιρικές συνθήκες, γίνεται περισσότερο για ιστορικούς και στατιστικούς λόγους, αλλά πάντοτε οι αριθμοί και τα στοιχεία σου δίνουν μια εικόνα του πού βρίσκεσαι και σε βοηθάνε να γίνεσαι καλύτερος.

μια ενδεικτική σελίδα απο τα στατιστικά μου

Παραδέχομαι όμως πως αυτή μου η ενασχόληση με τα λάστιχα αυτοκινήτου μου αποσπάει πολύτιμο χρόνο απο άλλες μου δραστηριότητες και υποχρεώσεις. Ναι, είμαι εξαρτημένος πια. Πιο πολύ το κάνω απο μια αρρωστημένη ανάγκη. Πόσες και πόσες φορές έχω κανονίσει με φίλους να βγω έξω για να ξεκόψω επιτέλους με τα λάστιχα, αλλά τελευταία στιγμή εκεί που έχω βάλει τα καλά μου ρούχα και τα αρώματα, πανικοβάλλομαι, επικαλούμαι μια φτηνή δικαιολογία και τρέχω στο αυτοκίνητο, να λερωθώ απο γράσσα και μουτζούρες, να κάνω αυτό που έχει πάψει πια να με ευχαριστεί αλλά μου δίνει μια αίσθηση αυτοεπιβεβαίωσης, πως τάχα είμαι εξαιρετικός σε κάτι, πως κάνω με μανία κάτι που δεν το χρειάζομαι ούτε με χρειάζεται, που όμως μου παραχωρεί την άδεια να φωνάζω δυνατά στη ζωή πως έχω ακόμα

το δικαίωμα στη διαφορετικότητα,

τη δυνατότητα επιλογής.