Αίμα, σεξ, rock and roll.

Απαραίτητη η γονική συναίνεση

Ο δολοφόνος με το τσεκούρι πάτησε το υγρό χώμα με τα πανάκριβα asics nimbus του και τα κάλυψε με λάσπες. Δεν τον ένοιαζε. Σκεφτόταν μόνο τη σφαγή που θα ακολουθούσε.
Στο άλλο του χέρι κρατούσε ένα μικρό φανάρι που του άνοιγε το δρόμο μέσα στο πηχτό σκοτάδι. Έβρεχε επι πέντε συνεχόμενες μέρες και ο δολοφόνος με σταθερά βήματα έφτασε στην κορυφή του λόφου απο όπου φαινόταν πια ο προορισμός του. Το σπίτι της θείας του της Σάρλοτ.

Ήδη απο το πρωί είχε αποφασίσει να την κόψει σε κομμάτια. Του μπήκε η ιδέα καθώς δούλευε στο γραφείο του, ανάμεσα σε στατιστικά διαγράμματα και spreadsheets, συνέχισε όμως κανονικά τη δουλειά του μέχρι το απόγευμα, μετά κοιμήθηκε 2 ώρες και είδε τηλεπαιχνίδια και ριάλιτιζ στην τηλεόραση. Με το που ησύχασε η γειτονιά, ανέβηκε στο πατάρι και πήρε το τσεκούρι. Δεν ήταν πρωτάρης στα φονικά, αλλά ήταν η πρώτη φορά που θα σκότωνε συγγενή και είχε μια μικρή νευρικότητα.

Όταν έφτασε έξω απο το μικρό απόμερο σπιτάκι, η πόρτα άνοιξε σα να τον περίμεναν. Πάνω του χύμηξε ένας μεγάλος σκύλος που ήθελε παιχνίδια. Είχε κρεμάσει τη γλώσσα του έξω, κουνούσε την ουρίτσα του και σούφρωνε τη μυτούλα. Δεν ήξερε οτι σε λίγο θα έβρισκε φρικιαστικό θάνατο.
«Όχι, δεν πρέπει να βγεις έξω, οχι καλέ πάνω στον άνθρωπο» φώναξε μια ξανθιά πανύψηλη γκόμενα που έτρεχε πίσω απο το σκύλο, φορώντας τα απολύτως απαραίτητα. Καθώς έφτασε στην πόρτα, σκόνταψε εντελώς τυχαία και ανέμελα για να καταλήξει στην αγκαλιά του δολοφόνου. Το πράσινο κολλητό της μπλουζάκι καταβράχηκε και κόλλησε πάνω στα μεγάλα και στητά στήθη της. Αφού τρίφτηκε για λίγο πάνω στο δολοφόνο, στη συνέχεια τον αναγνώρισε.
«Αχ, εσυ είσαι ξάδερφε, πόσο καιρό έχω να σε δω. Τι καλά που ήρθες. Ενιωθα τόοοοσο μόνη απόψε το βραδυ. Θα μου κάνεις εσύ παρέα;» she asked him knowingly. Ο δολοφόνος δεν είχε υπολογίσει την ξαδέρφη του τη Σαμάνθα, την οποία είχε χρόνια να δει. Και στη θέα της οποίας έχασε εντελώς τα λόγια του.
«Πρέπει να σε βγάλω οπωσδήποτε απο αυτά τα βρεγμένα ρούχα» είπε η Σαμάνθα και άρχισε να κατεβάζει το παλτό του δολοφόνου, έχοντας πάντα κολλημένα τα σφιχτά στήθη της πάνω του. Στη συνέχεια γονάτισε και του έλυσε με αργές κινήσεις τη ζώνη.
«Δε θέλω να μου πάθεις τίποτα βρογχικά, σε θέλω γερό αγόρι» δήλωσε κατεβάζοντας του το παντελόνι. Ο δολοφόνος είχε ξεχάσει το σκοπό της επίσκεψης στο συγγενικό και πολύ φιλόξενο σπίτι. Το θυμήθηκε απότομα,

«Δώσε μου να βάλω κάπου το τσεκούρι και τη λάμπα, να μην τα κρατας» είπε η Σαμάνθα.
«Πάρε τη λάμπα και άσε μου το τσεκούρι, θα το χρειαστώ» ομολόγησε ο δολοφόνος.
«Όπως νομίζεις. Άμα θες τη θεία είναι στο σαλόνι. Όταν τελειώσεις μαζί της θα σε περιμένω στο δωμάτιο μου.» είπε παθιάρικα το καυτό μωρό Σαμάνθα δίνοντας φιλιά όλο υποσχέσεις.

Γυμνός στην εξώπορτα με το τσεκούρι στο χέρι, ο θολωμένος απο ερωτικό πάθος δολοφόνος, είχε χάσει την ψύχραιμη και καθαρή σκέψη του, ξέχασε το σχέδιο του και το μόνο που ήθελε ήταν να βγάλει την υποχρέωση του φόνου για να ανέβει στο δωμάτιο της μικρής. Αποφασισμένος να σκοτώσει, ο δολοφόνος έριξε μια ματιά στο σκύλο που τον είχε ακολουθήσει. Στην αρχή νόμιζε οτι θόλωσαν τα γυαλιά του. Τα καθάρισε και ξανακοίταξε. Μήπως πάθανε κάτι τα μάτια του. Τα ανοιγόκλεισε μερικές φορές και κοίταξε γεμάτος περιέργεια. Ο σκύλος ήταν θολός. Στεκόταν γεμάτος χαρά, παιχνιδίζοντας αλλά είχε θολό περίγραμμα. Δεν πειράζει, σκέφτηκε ο δολοφόνος, έτσι κι αλλιώς σε λίγο θα τον απαλλάξω απο τη μίζερη ζωούλα του.

Προχώρησε γρήγορα προς το σαλόνι και είδε τη θεία του να κάθεται στην πολυθρόνα της με το λάπτοπ στα πόδια της. Έκανε μερικά αποφασιστικά βήματα, πήρε βαθιά ανάσα και πριν καλά καλά προλάβει η θεία να γυρίσει να τον κοιτάξει, σήκωσε το τσεκούρι ψηλά και έβαλε όση δύναμη είχε στο δεξί του χέρι.

Στο σημείο αυτό να πούμε λίγα λόγια για το προφίλ του δράστη. Είναι 31 ετών, ύψος 1.76, καρκίνος, αγαπημένη του ομάδα είναι η Ρεάλ Μαδρίτης και έχει σπουδάσει Οικονομία και Διοίκηση Επιχειρήσεων. Λατρεύει το ψάρεμα και αγαπημένο του βιβλίο είναι ο Αλχημιστής γιατι λέει οτι άμα θες κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το καταφέρεις.

Το κοφτερό τσεκούρι βρήκε το κεφάλι της θείας διαγώνια κόβοντας μύτη και στόμα. Ακολούθησαν και άλλα δυνατά χτυπήματα. Το σαλόνι γέμισε αίμα. Ο δολοφόνος λαχανιασμένος στάθηκε για λίγο και εξέταξε το χώρο τριγύρω του. Αυτη τη στιγμή την αποκαλούσε «κοίτα τί έκανες». Ο θολός σκύλος έτρεχε γύρω γύρω χαρούμενος και άνοιγε τρύπες στο πάτωμα για να καβατζώσει μέσα κανα κοκκαλάκι της θείας. Ο δολοφόνος έψαξε για μια πετσέτα να σκουπίσει τα πολλά πριν ανέβει στο δωμάτιο της Σαμάνθας. Έριξε και ένα σφύριγμα να τον ακολουθήσει και ο θολός σκυλάκος.

Η αισθησιακή Σαμάνθα είχε βάλει στο στερεο-φονικό ΗΙΜ και χόρευε σαν επαγγελματίας στριπτιτζού. Άρπαξε το δολοφόνο και τον πέταξε στο κρεβάτι. Άρχισε να γδύνεται. Κατέβασε τη φουστίτσα της και αποκαλύφθηκε στο μηρό ένα ταττού DIO.

«Πάντα ήθελα να πηδήξω μια θεούσα» είπε ο δολοφόνος, κλασική ασχετίλα απο ροκ εντ ρολ, νομίζοντας οτι Dio σήμαινε θεός. Η Σαμάνθα αγνόησε το ατυχές σχόλιο και έβγαλε και τη μπλούζα. Δίπλα απο το κρεβάτι ο θολός κύων τρύπαγε τρύπες στο πάτωμα, σούφρωνε τη μυτούλα και κούναγε τα αυτιά.
«Γιατί είναι θολός ο σκύλος» ρώτησε ο δολοφόνος καταστρέφοντας την ερωτική ατμόσφαιρα
«Είναι μια ζωγραφιά» απάντησε η Σαμάνθα, «και δεν έπρεπε να βγει έξω να βραχεί».
Πριν προλάβει να ρωτήσει κάτι άλλο ο πολυλογάς δολοφόνος, η Σαμάνθα έβαλε το δάχτυλο στο στόμα της, έκανε νόημα σσσσσς για να σωπάσει και έβγαλε και το στριγκάκι της.

Του πήρε το τσεκούρι απο τα χέρια και του πέταξε τα μάτια έξω.

Κόρνερ σε ευνοϊκή θέση

Βρισκόμαστε στις καθυστερήσεις του αγώνα και παίζουμε με 2 παίκτες παραπάνω. Έχουμε κερδίσει κόρνερ σε ευνοϊκή θεση και είμαι έτοιμος να το εκτελέσω. Ακούω ένα γυναικείο ουρλιαχτό και κάτι ακατάληπτα σε ξένη γλώσσα. Γυρνάω και κοιτάζω και η ξανθιά με το σκούφο μου δείχνει το σκορ του αγώνα. Ήταν 1-1 και με αυτο το σκορ αποκλειόμαστε απο κάθε διοργάνωση για πάντα, υποβιβαζόμαστε 3 κατηγορίες κάτω και χάνουμε και τα σπίτια μας αφού τα είχαμε ποντάρει στο διπλό με απόδοση 1,15.
Έχει κατέβει κι ο τερματοφύλακας μας για κεφαλιά. Στον πάγκο έχουν όλοι γονατίσει και κλαίνε απο αγωνία. Η καρδιά μου χτυπάει στο ρυθμό του deer dance και πριν γεμίσω με δύναμη μέσα στην περιοχή κλείνω τα μάτια.
Γκντουπ.
...

Όταν ξανάνοιξα τα μάτια μου είδα τους συμπαίκτες μου να με μουτζώνουν και τους αντίπαλους να πανηγυρίζουν για το αποτέλεσμα, αφού ήταν ο πρώτος τους ευρωπαικός βαθμός εδώ και 13 χρόνια. Η μπάλα βγήκε εκτός γηπέδου και πήρε την κατηφόρα έξω απο το γήπεδο. Μέσα στη γκρίνια και τα νεύρα κι ενώ πέφτανε και κάτι αγχολυτικά μπουκέτα μεταξύ μας στα αποδυτήρια, μας ενημερώνει ο προπονητής ότι δε θα ταξιδέψουμε πισω για τα σπίτια μας, αλλά θα βγάλουμε το βράδυ εκεί για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί η οικογένεια του ball boy κινήθηκε νομικά εναντίον της ομάδας μας, γιατί ο γιός τους χτυπήθηκε απο αμάξι ενω κυνηγούσε τη μπάλα και πρέπει να λυθεί το θέμα χωρίς να καταλήξουμε στο αυτόφωρο. Δεύτερον γιατί μας ειδοποίησαν ότι πίσω στην πατρίδα την έχουν στήσει 2 χιλιάδες εξαγριωμένοι οπαδοί στο αεροδρόμιο να μας σπάσουν στο ξυλο.
Ήταν για ολους ευκαιρία να επισκεφτούμε την τοπική μπυραρία που δούλευαν οι αντίπαλοι μας. Ο μπάρμαν που ήταν και δεξί μπακ μας πρότεινε μπύρα και ρούμι κι εμεις κάτσαμε σε ένα τραπεζάκι γύρω γύρω σαν πρωτοετείς φοιτητές και κλαίγαμε για αδικοχαμένες γκόμενες. Αποφύγαμε όλοι να μιλήσουμε για τη διαφαινόμενη διαγραφή μας απο τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Κάθε τόσο μας πειράζανε για την ισοπαλία τα χαφ – γκαρσόνια αλλά εμείς πίναμε όλοι τα ποτά μας σκεπτικοί. Η μεγάλη αγωνία μου ηταν να μάθω άμα πρόλαβε η μάνα μου να βάλει υποθήκη και να ρίξει στο στοίχημα και το χωράφι με τις ελιές στο χωριό. Το τηλέφωνο δεν έπιανε όμως. Μόνο κάτι μηνύματα «καληνύχτα» λάμβανα απο τον Ευαγγελάτο. Τελικά έπιασε. Ναί, είχε προλάβει και το είχε παίξει και μάλιστα είχαν ήδη πάει στο σπιτι για έξωση και κατάσχεση. Με ρώτησε τί να προλάβει να σώσει. Της είπα να προλάβει οπωσδήποτε το cd “The best of Beethoven” που ήταν πάντα το αγαπημένο μου γιατί έχει όλα τα χιτάκια απο συμφωνίες, κουαρτέτα και σονέτα. Κουφός, αλλά έγραφε..

Τι να πρωτοσώσεις ρε μάνα. Δε γινόταν να τραβήξεις ενα save εκεί που τραβάω εγώ το κόρνερ, και να ξαναπαίζουμε το σωσμένο μέχρι να μπει το γκολ?

*Loading…
Ξαναέκανα τη σέντρα στη φαντασία μου υποδειγματικά και κάναμε το 1-2. Ήταν όλα φανταστικά. To ball boy μεγάλωσε και έγινε δολοφόνος με τσεκούρι.

Όψιμος blogger

Χτες πήγαμε για καφεδάκι με τη Βάσια Τριφύλλη. Είχαμε καιρό να βρεθούμε γιατί είχε μπλέξει με κάτι κομματικά και τηλεοράσεις, συγκεντρώσεις, πολύ μπέρδεμα. Κανονίσαμε να πάμε στη Φωκίωνος Νέγρη, στο κέντρο, γιατί έχει μάθει οτι συχνάζει εκεί ο Γκλέτσος και ήθελε να του τρίψει την εκλογή της στη μάπα. Τελικά δεν τα κατάφερε, το μόνο που κατάφερε ήταν να με κερδίσει στο τάβλι 7-5, αλλά ντάξει μιλάμε για φοβερή κωλοφαρδία στο ζάρι, άσε που εγώ με την άκρη του ματιού μου χάζευα και το Πανιώνιος – Λάρισα.
Στη συνέχεια όμως έγινε πολύ εριστική η βασούλα και μου την έλεγε συνέχεια που έχασα, με έλεγε πελάτη, έκανε χειρονομίες και με έβαλε κιόλας να πληρώσω το λογαριασμό. Και είχε πάρει και μίλκ σέικ τρομάρα της. Σκέφτηκα να τη βρίσω, αλλά είπα μέσα μου «οι φιλίες δε χαλάνε για το τάβλι ρε μαλάκα».
Γυρνώντας αργότερα τσαντισμένος προς το σπίτι, σταμάτησα στην κατάληψη στο σχολείο απέναντι και έσπασα μια ολόκληρη αίθουσα για να ηρεμήσω. Στη συνέχεια έκατσα και ήπιαμε αψέντι με το μικρό Άλεξ και τους φίλους του, επειδή όμως τα παιδιά είναι μικρά, για να μην τα πειράξει, ανέβηκα και έφερα 2 κιλά στραγάλια αφράτα και ένα σουτζούκ λουκούμ που μου έφερε η αδερφή μου απο την Κομοτηνή. Πιό μετά παραγγείλαμε και σουβλάκια και πληρώσαμε με την προκαταβολή της πενταήμερης.

«Τι μας έκανες κερατά» μονολογούσανε, «μας μέθυσες και έχουμε να γράψουμε τεστ αύριο στο φροντιστήριο». Με τα πολλά ήρθανε στα χέρια έλληνες με αλβανούς για το ποιός θα σηκώσει το πανό της κατάληψης τώρα που πλησιάζει η παρέλαση. Μέσα στην αναστάτωση, ένας μαθητής έχασε δύο μπροστινά δόντια και μιά μαθήτρια έχασε ότι πολυτιμότερο είχε. Κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα να φύγω όταν έπιασα τον εαυτό μου να απαγγέλει αποσπάσματα απο την Υψικάμινο του Εμπειρίκου σε σουρωμένα αποκοιμισμένα 15χρονα.

Η σουρεαλιστική μου απογευματινή εμπειρία ένα συμπέρασμα θα μπορούσε να έχει μόνο:

“Η ζωή είναι ντουλάπα!
Λίγοι οι τυχεροί που θα κρυφτούν μέσα της ως παράνομοι εραστές.”
(Τζίμης Πανούσης)

Children of today ή αλλιώς στην εύφορη κοιλάδα του Θα.

Τον τελευταίο καιρό είμαι λίγο νωχελικός. Κοιμάμαι πολύ και δεν κάνω και τίποτα ουσιαστικό. Συν τοις άλλοις πονάει και η μέση μου (δικαιολογία για να μην πηγαίνω για τρέξιμο).
Αυτή μου όμως τη συμπεριφορά στη ζωή, μου τη διέκοψε για τα καλά το μεσημεριανό μου απότομο ξύπνημα. Μέσα απο το σκοτάδι του ύπνου ξεπρόβαλε με το μαύρο του δερμάτινο παλτό ο Tony Iommi και άρχισε να παίζει το riffακι του Children of the Grave. Ξαφνικά η Gibson έγινε κουβάς με νερό και ο Iommi μεταλλάχτηκε ο κακομοίρης σε Ozzy που μου ούρλιαξε στα μούτρα “Go fuckin’ crazy” και μου φόρεσε τον κουβά στο κεφάλι.
Πετάχτηκα καταβρεγμένος. Μέσα στον ενθουσιασμό μου για την αναπάντεχη συνάντηση είχα ρίξει το ποτήρι με το νερό που ήταν στο κομοδίνο, πάνω μου. Ήτανε φαση όπως ονειρεύεσαι οτι σε φιλάει καμιά γκομενάρα και τελικά σε γλύφει ο σκύλος.

Μα εγώ είμαι Dio fan. Τι θέλεις εσύ στον ύπνο μου; Ήθελες απλά να με ξυπνήσεις; Πας να μου πουλήσεις metal-οφροσύνη για να απαρνηθώ τον rock ‘n roll εργάτη Dio, τα roaw του, τους βασιλιάδες και τους δράκους και την γραφικότητα του; Δε γινόταν να έρθει αυτός και να με διατάξει “Stand up and shout, giorgos. Rockamos”
Ότι και να ήθελες πάντως αηδιαστικό φρικίο Ozzy τα κατάφερες. Με ξύπνησες για τα καλά. Διαπίστωσα το χάλι μου. Ξεκινώντας απο τώρα θα ξαναγίνω δραστήριος. Θα ζήσω κάθε λεπτό δυνατά. Για παράδειγμα σήμερα που παίζουμε μπάλα θα μασάω σίδερα. Παίζουμε και με αντίπαλο τον ψηλό (aka lemmy) – θα του δώσω τα πόδια στο χέρι να με θυμάται. Θα κάνω και δίαιτα να χάσω κιλά. Θα βρω και δουλειά. Θα δίνω περισσότερη σημασία και στα απλά πράγματα. * Θα.
Και την επόμενη φορά που θα εμφανιστείς στον ύπνο μου, Ozzy, και θα φωνάξεις υστερικά, θα σου απαντήσω "I can't fuckin' hear you ! ! !".

* Στην εύφορη κοιλάδα του «Θα», πολλοί πεθάναν της πείνας (οπως λέει κι ο worm)

Ηταν ωραία στην επαρχία.

Οι 5 μέρες που πέρασα στην επαρχία με έκαναν άλλο άνθρωπο. Καθε μεσημέρι κοιμόμουν 3μιση ώρες. Δεν είμαι συνηθισμένος στην ησυχία και τον καθαρό αέρα και όποτε πάω εκεί φχαριστιέμαι ύπνο. Βέβαια έχω και δικαιολογία. Με ξυπναγαν 6:30 το πρωί και πήγαινα και έσκαβα στα χωράφια.
Η δουλειά κάνει τους άντρες. Οι ρόζοι στα χέρια και η μυρωδιά ιδρωτίλας (φυσικά και δεν έχω πλυθεί ακόμα) με έχουν κάνει ακαταμάχητο. Η υπάλληλος στα διόδια και μια σερβιτόρα σε καφενείο της Εθνικής οδού μόνο που δε μου χίμηξαν σήμερα. Φαντάζομαι τι θα γίνει το πρωί που θα πάρω το λεωφορείο.

Παρατήρησα οτι τα χωράφια ήταν γεμάτα κάλυκες. Δεν είδα κανέναν ομως να φέρνει κυνήγι. Σε συνάρτηση με το γεγονός οτι είδα δυο μέρες συνεχόμενες λαγό και πολλά πουλιά, μου φαίνεται οτι βαράνε όλοι στο γάμο του καραγκιόζη εκεί πέρα. Πρότεινα στον περιπτερά να φέρει το περιοδικό κυνηγεσία και κυνοφιλία αφού έχει φοβερά θέματα για το μπεκατσόσκυλο, τη Beretta 687 και το λαγοκυνήγι.

Μιας και ήμουν εκεί, ψήφισα κιόλας. Οι εκλογές δεν είχαν να κάνουν με κόμματα αλλα είχαν τοπικό χαρακτήρα, με την έννοια οτι είχες να διαλέξεις μεταξύ κρασοπατέρα, χαρτοπαίχτη και κλεφτοκοτά. Αυτος που ψήφισα εγώ δε βγήκε τελικά και έπνιξε τον πόνο του με κρασιά και χαρτοπαιξία, ενώ αν είχε κερδίσει θα γλεντούσε με κρασιά και χαρτοπαιξία. Ο νικητής βγήκε με μεγάλη διαφορά, χαρακτηριστικά λέγανε οτι πήρε ψήφους να φαν κι οι κότες που έκλεψε.
Ένας παππούλης κουβάλησε και τη μάνα του, η οποία είχε καταψηφίσει τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1920 και απο τότε μετάνιωσε και ψηφίζει άκυρο. Επίσης ένας πιτσιρικάς που ψήφιζε πριν απο μένα, μπερδέυτηκε ο χαζούλης και έριξε το φάκελο στη σχισμή για τα σκουπίδια που είχε μέσα στο παραβάν. Κάποιος άλλος τα ‘μπλεξε και ρώταγε την εφορευτική επιτροπή για το Ε9 και το εκκαθαριστικό του.

Η επιστροφή ήταν πολύ ευχάριστη. Με χαρά έμαθα οτι οι εκλογές προχώρησαν χωρίς προβλήματα. Κανονικά εξελίχθηκε και η επιστροφή των ετεροδημοτών. Λίγο μετά την Ελευσίνα μόνο, υπήρχαν μεγάλες καθυστερήσεις στην κυκλοφορία γιατί πολλοί οδηγοί χάσαν τον έλεγχο των αυτοκινήτων κοιτάζοντας την αφίσα της Φωτεινής Πιπιλή. Προσωπικά ένιωσα σα στο σπίτι μου όταν ξεπρόβαλε μπροστά μου η αφίσα της Κελλυς Κελεκίδου ντυμένης νυφούλας. Και στα δικά μας οι λέφτερες.

Παροιμιώδεις κυρίες των γραμμάτων

Οι κυρίες παίρναν το τσάι τους αυτό το απόγευμα στο σπίτι της κυρίας Ε, στη σκιά κάτω απο την πέργκολα. Αναπόφευκτα κάποια στιγμή η συζήτηση ήρθε στο καταπληκτικό φυσικό πράσινο χρώμα του γκαζόν για το οποίο όλες συμφώνησαν πως έχει εξαιρετικό τόνο. Η κυρία Ω τότε, σύζυγος του δικηγόρου Ψ και γειτόνισσα της Ε γέλασε σαρκαστικά και ανακοίνωσε στις λοιπές κυρίες πως μια φορά το μήνα στα βαθιά χαράματα, εργάτες αθόρυβα ψεκάζουν το γκαζόν της κυρίας Ε με χρώμα Lawn Green no 956033. Για να μην υπάρξουν αμφιβολίες παρουσίασε σειρά απο αποδεικτικά όπως φωτογραφικό υλικό, πεταμένα κουτιά, απομαγνητοφωνημένα κείμενα παραγγελιών και παραστατικά αγοράς. Η κυρία Χ άρχισε να γελάει τρανταχτά. Η κυρία Ξ πήρε την κόρη της κσ και φύγανε άρον άρον προσβεβλημένες. Οι κυρίες Λ και Ρ φεύγοντας πέσανε στην πισίνα και καταβραχήκανε. Η κυρία Κ. είχε περισσότερο να νοιαστεί για τη σύλληψη τους άντρα της, Γιοζεφ. Η κυρία F και η αδελφή της F# δεν κατάλαβαν τίποτα γιατί ηταν ξένες, μόνο έμειναν να χαμογελούν ανυποψίαστες.

Η κυρία Ω έκανε μεγαλειώδη αποχώρηση παροτρύνοντας και τις άλλες να συνεχίσουν στο σπίτι της ενώ η κυρία Ε έκλαψε και έτρεξε στο δωμάτιο της μονολογώντας «Όχι, δε θα με κάνουν κι εμένα σαν την Κυρία Γ Τ (Γάματαφ)»
Μετά απο ώρες οδυρμού προσπάθησε ατυχώς να την καθησυχάσει η πιστή της υπηρέτρια 12 λέγοντας της «Ελάτε κυρία Ε, άλλωστε το ξέρατε οτι το γρασίδι είναι πάντα πιο πράσινο στον κήπο του γείτονα» για να λάβει την απάντηση «Τί μιλάς εσύ ρε νούμερο».

Παλιά δούλευα σάν το ζώον.

Παλιά δούλευα σαν το ζώο όλη μέρα. Τώρα δε δουλεύω. Ακούω μουσική, διαβάζω, περνάω ώρες στο ιντερνετ και τρώω (μεγάλες μπουκιές) απο τα έτοιμα. Επίσης παίζω μουντιαλίτο και πηγαίνω σε συνεντεύξεις.
Στις καλές εταιρείες με υποδέχεται η γραμματέας και με αφήνει να περιμένω στο meeting room. Κάθομαι στο τεράστιο οβάλ γραφείο και η γραμματέας μου τονίζει οτι θα ήταν καλύτερο αν καθόμουν στην καρέκλα. Μου λέει σε λίγο θα έρθουν τα στελέχη. Αρχίζω και αγχώνομαι. Σκέφτομαι τα πανάκριβα κουστούμια τους και αρχίζει να με πνίγει η (σκέψη οτι κακώς δεν έβαλα) γραβάτα. Βγάζω απο την τσέπη χαρτομάντηλο και σκουπίζω τον ιδρώτα μου. Έρχονται συνήθως δύο άντρες και μία γυναίκα και μου πετάνε 40 μαζεμένες ερωτήσεις. Απαντάω συνήθως στα δύο τρίτα απο αυτές ή τελος πάντων προσπαθώ ο αριθμός των απαντήσεων να μην είναι ακέραιος αλλα να έχει δεκαδικά μήπως τους μπερδέψω και καταφέρω καλύτερο deal. Όταν η συζήτηση φτάνει στο ωράριο συνήθως γουρλώνω τα μάτια και προσποιούμαι καρδιακό επεισόδιο. Όταν φτανουμε στο οικονομικό γουρλώνουν αυτοί τα μάτια και η γυναίκα επικαλείται πουδράρισμα μύτης και αποχωρεί για την τουαλέτα. Αστειευόμαστε για κανα λεπτό, λέμε δυο τρεις οικειότητες και μου λένε οτι θα με ειδοποιήσουν αυτοί, μην πάρω εγώ τηλέφωνο.

Στις χειρότερες εταιρείες πάω ντυμένος στην τρίχα, με υποδέχεται το ίδιο το αφεντικό και καθόμαστε στο γραφείο του, μόνο που τον βλέπω μετα βίας μεσα απο τις στοίβες χαρτι. Κάνουμε χειραψία και με γεμίζει γλίτσα και νικοτίνη. Δέχομαι όλους τους όρους του, εξωτερικές εργασίες, κανένα διάλλειμμα, κλειστά παράθυρα, θα κάνει πολλά τσιγάρα, θα κάνω τρελό filing, δεν έχω καμία οικονομική απαίτηση και με βρίσκει overqualified. Θα με ειδοποιήσει αυτός.

Δεν αγχωνομαι. Διαπιστώνω όμως οτι το πρόβλημα μου είναι πως απαιτώ πολλά απο τους πληθωρικούς και ζητάω λίγα απο τους ισχνούς. Ίσως και να μην είναι πρόβλημα στην τελική. Ίσως να φταίει η πιθηκόφατσα μου.

Κάτω απ’ την πανσέληνο βουτιές.

Ο φίλος μου ο worm, μου διηγήθηκε ένα όνειρο που είδε στο οποίο, μεταξύ άλλων, είχε συνεύρεση με τη Τζούλια Ρόμπερτς, χάθηκε σε πλακόστρωτα σκοτεινά σοκάκια και έκανε ηλιοθεραπεία με 2 δίδυμες και τη γυμνή μάνα τους. Το εντυπωσιακό είναι οτι στη διάρκεια της ημέρας, ισχυρίζεται ο worm οτι είδε τη δίδυμη, την οποία δεν είχε συναντήσει ξανά, παρά μόνο στο όνειρο του.

Στην ερώτηση, ποιά απο τις δύο δίδυμες, ο worm απάντησε την δεύτερη. Δεν ήταν identical twins, του τα εξηγούσε η μάνα τους στο όνειρο, πώς ταξίδεψε στη Βρετανία και έκανε εξωσωματική γονιμοποίηση, αλλά αυτός είχε εστιάσει στα στήθια της ως γνωστός milf lover και δεν άκουγε τίποτε άλλο.
Στην ερώτηση τί χρώμα μαλλί είχε η Τζουλια, απάντησε κόκκινο.

Το γλαφυρό όνειρο του, μου θύμισε πως κι εγώ στο παρελθόν έχω συναντήσει άτομο που έχω μόνο ονειρευτεί. Ηταν παλιά που δούλευα σε λογιστικό γραφείο και είχα ονειρευτεί οτι ένας μυστήριος τύπος είχε αποστολή να με σκοτώσει. Δεν έμαθα γιατί, αλλα συνήθως στα όνειρα μου ειμαι υπερκατασκοπος και ξυπναω διαφορα παθη. Με τα πολλά μονομαχήσαμε πάνω σε ενα κυμματοθραύστη υπο το σεληνοφως και τον έριξα στη θάλασσα και τον παρακολούθησα να βουλιάζει.
Το άλλο πρωί πήγα για δουλειά της εταιρείας στη Λαική Τράπεζα, όπου δεν είχα ξαναπάει και είδα τον πνιγμένο να δουλεύει ταμίας. Μούδιασα με την ομοιότητα και με το ιδιαίτερο deja vu και οταν ήρθε η σειρά μου, άφησα μια γριούλα να περάσει ώστε να εξυπηρετηθώ απο το άλλο ταμείο. Τελικά έφυγα απο την τράπεζα και μέχρι σήμερα δε με εχει κυνηγήσει να με σκοτώσει.

Θα μου μείνει αιώνια απορία πώς εξηγείται όμως να ονειρεύεσαι κάποιον που δεν τον έχεις δει και αμέσως να τον συναντάς? Παιχνίδι του υποσυνείδητου μην είναι? Θα υπάρχει φαντάζομαι μια επιστημονική εξήγηση. Έχω καταλήξει εδώ και χρόνια όμως οτι τα επιστημονικά συμπεράσματα ειναι κατευθυνόμενα και η διάδοση της επιστημονικής αυθεντίας σε κάθε τομέα της σύγχρονης ζωής σκοπό έχει να κατευναζει το πλήθος και να καθιστά την κρίση άχρηστη.
Π.χ. όποτε πλησιάζει Σαββατοκύριακο οι μετεωρολογικες υπηρεσίες ανα τον κόσμο προβλέπουν κακοκαιρία και βροχές, ώστε να μην κανονίζουμε ποτέ εκδρομές και να καθόμαστε στα σπιτάκια μας να βλέπουμε τηλεόραση. Εντάξει, μ.Χ. βελτιώθηκαν λίγο τα πράγματα, με το φόβο Του.

Το καλύτερο τηλε-παιχνίδι!!

Σήμερα είδα με έκπληξη, (μα γιατί τα καλά τα μαθαίνω τελευταίος?) πως ξεκίνησε και πάλι το αγαπημένο τηλεπαιχνίδι όλων των Ελλήνων.
Το Μεγάλο Παζάρι!!

Αγχωμένες μικροαστικές φιγούρες διαλέγουν μεταξύ κουρτίνας 2 και κουτιού Α. Κι αφού αμφιβάλλοντας για την επιλογή τους, παίρνουν το ρίσκο και διαλέγουν κουρτίνα, τίθεται το επόμενο μεγάλο δίλημμα. Κουρτίνα ή φάκελος? Το πλήθος ουρλιάζει. "Κουρτίνα" λένε κάποιοι, "φάκελο" φωνάζουν άλλοι. Ποιόν να εμπιστευτει ο παίκτης? Πάνω που είναι πεπεισμένος οτι η εμπριμέ κουρτίνα ήταν ότι ονειρευόταν στη ζωή, μπαίνει στο παιχνίδι και το σεντούκι.
Οι πιο αδύναμοι χαρακτήρες λυγίζουν. Πολλοί παίκτες λιποθυμούν, και αρκετοί μεταφέρονται στο διπλανό στούντιο για ψυχανάλυση απο τη Ράνια Θρασκιά.

Κάθε επεισόδιο και ένα μάθημα ζωής. Κύριοι, δεν πρόκειται για ένα απλό παιχνίδι. Εδώ οι γνώσεις σας δεν περνάνε.Όσο ευφυείς και να είστε, όσες εγκυκλοπαίδειες και να έχετε φάει, δε μας ψαρώνετε. Εδώ μετράει το ένστικτο. Είναι ένα παιχνίδι για μεγάλες προσωπικότητες, ικανές να παίρνουν κρίσιμες αποφάσεις.

Στα αρνητικά του παιχνιδιού, οτι εκτός απο το Μικρούτσικο δε συμμετέχει η γυναίκα του ή έστω ο γιός του.

Σπασμένος Καθρέφτης

Κατέβηκα το απόγευμα στο υπερπολυτελές αυτοκίνητο μου και με έκπληξη διαπιστωσα οτι ο αριστερός καθρέφτης είχε θρυμματιστεί.
O tempora, o mores!

Έχοντας χρησιμοποιήσει όλα τα κινηματογραφικά κλισέ σε προηγούμενο post, μετά βιας κρατιέμαι να κάνω μια αναφορά σε Μπέργκμαν – «Μέσα απο το σπασμένο καθρέφτη», ή έστω σε κάποιον Ταρκόφσκι ρε παιδί μου.

Μόλις το μεσημέρι παρακολουθούσα με ενδιαφέρον τη μετακόμιση μιας οικογένειας στην απέναντι πολυκατοικία και φανταζόμουν πως σίγουρα μαζί με τις κούτες και τα έπιπλα τους φέρανε στη γειτονιά και τα 3 αυτοκίνητα τους.
Ίσως ένα απο αυτά να έκανε τη ζημνιά. Σίγουρα ο ένας απο τους χιλιάδες οδηγούς που περνούν κάθε μέρα έξω απο το σπίτι μου, το πήρε στραβά και μετά επιτάχυνε για να μην τον δει κανείς. Είμαι όμως βέβαιος οτι μέχρι να φτάσει στο σπίτι του τράκαρε, μπορεί και να νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση αυτή τη στιγμή.
Κι αν τη γλυτώσεις τώρα ατζαμή οδηγέ, μάθε πως ο σπασμένος καθρέφτης φέρνει 7 χρόνια γρουσουζιά.

We ´ll always have Paris (Hilton)

Ως γνωστό party animal του διεθνούς jet set, με γνωριμίες Ζάχου Χατζηφωτίου, τρόπους Ζαμπούνη και sex appeal Αλιάγα, χτες το βράδυ έκατσα σπίτι και μιζέριασα.

Έψαξα την πλούσια δισκοθήκη μου απο dvd κυριακάτικων εφημερίδων και ανάμεσα σε ταινίες του Όμηρου Ευστρατιάδη (με Ελένη Φιλίνη) και του Federico Fellini, ξεχώρισα την αισθησιακή ταινία "Paris Hilton - μια νύχτα μαζί της".

Νοστάλγησα για λίγο τις στιγμές που καθόμασταν μαζί στη βίλα της στο Bel Air της California και μοιραζόμασταν τα κοινά μας πάθη για το σεξ, τα ναρκωτικά και τον Παναθηναικό. Πόσο κοντά είχαμε έρθει (φράση reality) και τι λάθος έκανα όταν εκείνο το απόγευμα του Απριλίου του 2005 την έφερα ινκόγκνιτο στη Λεωφόρο να παρακολουθήσουμε το Παο-Άρης: 0-0. Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους μας. Απο τότε πέσανε σαν τα κοράκια Νιάρχος και Λάτσης και μου τη θαμπώσανε με τα κότερα και τα τάνκερς τους.

Έπαιξα το dvd και δε σας το κρύβω οτι την έπαιξα κιόλας.

Και κάθε φορά που τελείωνε και πέφτανε οι τίτλοι τέλους, εμφανιζότανε μπροστά μου σαν οπτασία και την άκουγα να μου λέει "Play it once, George, for old time´s sake¨. Και play it again και δώστου ξανά. Και την έπαιξα 12 φορές. Ευτυχώς στο γυμνάσιο, ο συμμαθητής μας ο Ντατζό, μας είχε προειδοποιήσει οτι στις 13 φορές πεθαίνεις. Μέτρησα σωστά και έμεινα ζωντανός.

Αδύναμος και κατάκοπος πλέον σκέφτηκα οτι την επομένη παίζαμε μπάλα. Κι ο Ροναλντίνιο είχε "σκοράρει" 8 φορές σε μία νύχτα με μία στριπτιτζού αλλά αυτό δεν επηρέασε την απόδοση του.

Αποκοιμήθηκα και ονειρεύτηκα ενα φρικιαστικό ασπρόμαυρο εφιάλτη. Σκυλάκι τσιουάουα με δόντια ροναλντίνιο να γαβγίζει μπροστά στα μούτρα μου, ενώ τριγύρω μου περνούσαν τα οχήματα της Γκεστάπο. Θα το σκοτώσω, είπα.
"Θα το σκοτώσει", "Τον σκότωσε", "Τον είχε σκοτώσει", απάντησαν οι συντελεστές του "Της Αγάπης Μαχαιριά". Έβαλα τα χέρια μου γύρω απο το λαιμό του να το πνίξω αλλά δεν άξιζε τον κόπο. Χαλάρωσε, μην το κάνεις, σκέφτηκα.

Ξύπνησα αηδιασμένος. Το pc είχε ανοίξει μόνο του και είχε συνδεθεί στην ιστοσελίδα του εθνικού μας σταρ. Το τελευταίο κομμάτι του πάζλ είχε συμπληρωθεί. Αποφάσισα να τη βάλω αρχική σελίδα και wallpaper.

Εθνικέ σταρ, i think this is the beggining of a beautiful friendship.